Voorbij

Op 16 november jongstleden werd in New York de inboedel van het huis van Joan Didion online geveild. Deze beroemde Amerikaanse essayiste overleed op 21 december 2021, op 87-jarige leeftijd, aan complicaties van de ziekte Parkinson. Ze overleefde haar echtgenoot en geadopteerde dochter. 

Didion begon haar publieke carrière in de jaren '60 van de vorige eeuw met het schrijven van columns voor de Saturday Evening Post, een zieltogende Californische krant. Ze observeerde scherp en intelligent wat er om haar heen gebeurde en beschreef dat in doorgaans mooie bewoording. In die rol kende ik haar nog niet. Ik ontdekte haar pas later. Ze was een eersteklas chroniqueur van haar tijd en de Amerikaanse cultuur. Haar essaybundel ‘The White Album’ (1979) verhuisde jarenlang met mij mee als een soort taalbijbel totdat ik het ergens achterliet. (In de  bieb in Noord-Bali, denk ik.) De waardering voor haar werk bleef. Haar non-fictie vond ik betoverend. Kunst met een hoofdletter. 

Er kon worden geboden op 224 items: schilderijen, porcelein, meubels, een verzameling opgeraapte schelpen (!), brillen, boeken, servetten. Didion bleek een onderhoudende gastvrouw en een begenadigd kok. Ze was ook een early adapter wat betreft  groenten- en fruitsappen, olijfolie en pijnboompitten. Haar peterseliesalade voor 40 personen was beroemd. 

Mijn oog viel op lot 149 met zes oranje Le Creuset-pannen waarmee Didion weleens op de foto was gezet. Het aanvangsbod lag op $1.100, toen ik de catalogus voor de tweede keer bekeek, stond de teller op $5.500 (8 biedingen) maar uiteindelijk is deze gebruikte pannenset verkocht voor $8.000. Bieder nummer 9 is de nieuwe eigenaar. Koopje! In Spanje kun je deze set nieuw aanschaffen voor rond €2.000 maar ja, daar hebben de beroemde vingers van JD niet aangezeten. De veiling bracht USD$1.9 miljoen op; dat geld gaat naar goede doelen die de schrijfster zelf bepaalde voor haar dood.  Lot 50, een verzameling van geenszins bijzondere schelpen en ‘beach pebbles’, ging weg voor $2.500. (Er waren 14 mensen die daarop boden.) Een beroemde bril met schildpadmontuur bracht $27.000 op, haar bureau ging voor $60.000. Een olieverfportret van Didion uit 1977 werd verkocht voor $110.000.

Ik vraag mij wel af wie de pannen kocht. Een amateurkok die daarmee op een later moment goede sier wil gaan maken? Een culinaire influencer die het gebruikt in zijn of haar toekomstige vlogs? Een gepensioneerde huisvrouw of -man die bood ‘voor de heb’? Geen idee of we er nog ooit iets van komen te weten; raken deze potten en pannen in de vergetelheid. Gelukkig geldt dat niet voor de eerste eigenaresse. Die blijft ons door haar boeken bij tot in de eeuwigheid bij. 

Met stijgende verbazing las ik eerder deze week dat er op sociale media een bericht rondging over het overlijden van de 47-jarige celebrity chef Jamie Oliver. Er ontstond een RIP JO op Facebook, het bericht werd daarna geliket door miljoenen. 

De volgende dag weerspraken vertegenwoordigers van de tv-kok dat bericht. “Jamie is alive and kicking.” Waanzin. Wie bedenkt en verstuurt dan zoiets?! Het blijkt niet het eerste nepoverlijdensbericht over een bekende wereldburger maar ziek blijft het, wat mij betreft. We leven in een wereld waarin de scheidslijn tussen feit en fictie steeds meer vervaagt en dat is een gevaarlijke trend. Het bewijst eens te meer mijn verstandige besluit om mij niet op social media te bewegen. Nu niet en in de (nabije) toekomst niet. Er komt al genoeg rottigheid langs. Nieuwe platformen als BeReal en Mastodont veranderen daaraan niets. En dat Elon Musk de nieuwe eigenaar is van Twitter zal evenmin tot maatschappelijke verbeteringen leiden; in tegendeel. 

Er gaan echter ook positievere berichten rond over Jamie Oliver. Hij zou kans maken om te worden verkozen tot Time Person of the Year. Dat kan ik mij evenmin voorstellen, al vind ik hem een leuke kok en iemand die in het verleden positieve dingen in gang zette in de culinaire wereld. 

Meestal wordt voor deze eer gekozen uit een eclectische mix van wereldleiders, popiconen, mensenrechtenactivisten of andere spraakmakers in de wereld. Daar zie ik Oliver niet tussen zitten dit jaar. Joan Didion overigens ook niet maar volgens mij werd ze het weleens. Ik denk dat Zelensky de meeste kans maakt. Volgens de gokkantoren doet Trump dat ook. Na Jamie Olivers doodsbericht kan dit zomaar gebeuren. (We zijn de gekte voorbij...) Bovendien is het niet altijd de positiefste persoon die wordt verkozen. In die zin maakt Trumpty Dumpty juist veel kans! De uitverkiezing vindt volgende maand plaats. Overigens werd Jamie Oliver eerder deze maand verkozen tot ‘Brit of the Year’ door enkele Britse kranten. 

Wat wel bijna voorbij is, is seizoen 14 van Masterchef Australia op de Nederlandse televisie. Dit is een van de boeiendste jaargangen, wat mij betreft. Er waren in de afgelopen week weer interessante uitdagingen te beleven. De groep kandidaten reisde naar Tasmanië om daar zelf oesters te rapen en zwarte truffels te zoeken. Daniel vond een joekel van bijna 500 gram en maakte er een ovenkoolgerecht van dat weliswaar niet aantrekkelijk oogde maar wel heel goed van smaak was, naar verluidt. Dat is ook iets dat je vaker aantreft bij Masterchef: vegetarische en veganistische gerechten. Een andere keer moesten de kandidaten zich behelpen in een amateurkeuken uit de jaren '80 van de vorige eeuw (zonder keukenhulpjes) en de twee die het beste gerecht bereidden, mochten daarna hetzelfde doen in een Michelinsterrenkeuken met alle denkbare keukenmachines. Hun ogen gingen glimmen. 

We belandden inmiddels in de Top3. Die bestaat nog uit slechts één fan: Daniel. Zo zie je... an amateur can come an end! (😉)  Zijn tegenstanders zijn Billie en Sarah. De beide dames zijn de grootste kanshebbers voor de overwinning, denk ik. Billie kookte zich  met haar grootmoeders perzik (geen dirty joke) als eerste naar de halve finale. Dat ontlokte haar de uitspraak "Holy crap!". Maar zo erg was dat toch niet?! 

Sarah Todd is de enige kandidaat over wie ik tot nu toe niet blogde. Dat heeft zo zijn redenen. Aanvankelijk vond ik haar nogal een robot en een ijskonijn maar dat gevoel verdween in de loop van de tijd. Sarah deed mee in de jaargang van 2014 en werd toen negende. Tegenwoordig is zij de verdienstelijke mede-eigenaar van twee restaurants in Goa (zuid-India), bracht ze twee kookboeken uit en is een graaggeziene tv-kok bij SBS en Foxtel. Todd studeerde aan de fameuze Frans kookschool Le Cordon Blue. Daardoor weet ze de klassieke Franse keuken te combineren met traditionele Indiase smaken en gerechten. Dat gaf haar vaak een voordeel ten opzichte van minder ervaren thuiskoks en collega‘s. Inmiddels noemen we haar hier ‘Toddy’ al mag ze wat mij betreft de finale verliezen van de absolute Favoriet: onze Billie. 

Als Billie (links op de foto) deze jaargang in haar voordeel weet te beslissen, is zij de eerste persoon die deze kookwedstrijd tweemaal wint. Een unicum. Volgende week weten we het. Daarna gaat zij feestvieren en vallen wij in een zwart gat. Maar ook dat gaat voorbij.