Chǐlǐe

2023 begon zo goed! Met Chilie in de armen stapte ik het nieuwe jaar in. Het was de eerste foto in het webalbum van dit kalenderjaar. Chilie is al geruime tijd mijn (bijna) dagelijkse vrolijke noot. Ze is de hond van onze Deense buren Jan & Bente. Vanaf het moment dat zij naast ons kwamen wonen, komt de kleine langs voor een aai en gesnuffel op ons terras. Bij het aaien van een hond -en zeker bij haar- komt het gelukshormoon oxytocine vrij. Elke dag dat zij langskwam, gebeurde dat. Ik keek er altijd naar uit, de ene dag nóg meer dan de andere. 

Soms kon ze drentelen en kwispelen als een puppy. Ze maakte ons vaak aan het lachen als ze ’s ochtends kreunend en krabbelend aan de poort stond. Degene die haar op onganse uren uitliet, stond erbij en keek ernaar. Wij lagen doorgaans nog of alweer te slapen. Als we al of nog op waren, wachtte ze geduldig om te worden toegelaten. Dan ging ze eerst naar de een, daarna naar de ander. En weer terug en nog een keer. Ik moest vooral om haar lachen als één fluffy oor dubbelklapte tijdens al dat geknuffel. Met die zachte kop en lieve ogen... 

Als Jan & Bente bij ons kwamen eten, kwam ze altijd mee. Haar hondenmand kwam mee onder een mensenarm. Eerst kaapte ze een van onze eetkamerstoelen, in de loop van de avond lag ze vreedzaam bij de tafel in haar eigen mand. Als we een toetje met ijs (de favoriet: vanilleijs van Lidl) serveerden, mocht ze altijd tenminste één schaaltje uitlikken. Dat kon dan zo terug in de kast. 

We realiseerden ons in de afgelopen periode steeds vaker dat een hond van bijna 15 jaar niet het eeuwige leven heeft. Maar we wensten deze lieve semi-centenarius een nóg langer leven toe, al zag en hoorde ze inmiddels niet meer goed. Ook ontstonden er andere klachten. We zeiden twee weken geleden nog tegen elkaar hoe naar het zou zijn als ze er niet meer zou zijn. We zouden het erg vinden als haar einde zou komen terwijl ze in Denemarken was. Dan zouden we immers geen afscheid van haar kunnen nemen. 

Chilie bezorgde mij dagelijks dat geluksgevoel, totdat zij het niet meer kon. Afgelopen week kreeg ze een hersenbloeding. Dat overkwam haar eerder en dan kwakkelde ze een tijdje maar krabbelde altijd weer op (zo goed als dat kon). Deze keer bleef ze de dagen erna wiebelig en wankel; ze sliep het grootste deel van de dag. Ze kwam niet meer naar buiten, wilde alleen nog worden gedragen. Haar liefhebbende ouders vreesden dat het einde naderde... Dat was het moment waarop zij het niet langer konden aanzien. Hun kleine viervoeter leed en dat was ondragelijk...

Jan kwam ons vorige week op een vroege ochtend vertellen dat het niet langer ging. Nog in pyjama, liepen we naar hun huis om afscheid te nemen van ons vriendinnetje. Ik weet dat een hond geen mens is maar dat is niet per se in het nadeel van het dier. Wat dan wel? Een maatje in het leven, een solidaire natte neus, een warm wezen wachtend op een aai. Een kloppend hart dat je eigen hart wijd openzet. 

Daar lag ze op haar stoel, we zagen dat het mis was. Ze bibberde over haar hele lijfje, kon haar plas niet ophouden. Toen ik haar zachtjes toesprak, kwispelde haar staart nog één keer waarna ze zich neervlijde. Alsof ze zich bij de situatie neerlegde. Er stonden vier volwassenen om haar heen te snotteren. 

Chilie had een prinsessenleven bij Jan & Bente. Er werd van haar gehouden als van een kind. Wij, buurmeisjes, kregen vijf mooie jaren vriendschap van haar kado. Een groot geschenk dat we (blijven) koesteren. Ze is nu in de hondenhemel. Want als er zoiets bestaat, is er één lieftallig hondje dat het verdient daar te zijn. 

Ik ga haar missen, wij gaan haar missen.