Abnormaal

Afgelopen vrijdag stond er een interessant artikel over de toestand van de Mar Menor in de Spaanse krant La Verdad. Het ging over een witachtige watermassa die daar verscheen. Ooit had Mar Menor, de grootste binnenzee van Europa op steenworp afstand van onze woonplaats, kristalhelder blauw water. Door de druk van metaalwinning, illegale lozingen van afvalwater in omringende land- en tuinbouwgebieden en door toeristenactiviteiten werd dit bijzondere natuurgebied langzaam maar zeker vernietigd. Het is een terugkerend onderwerp in mijn blogs. 

Het team van het Spaanse Instituut voor Oceanografie (IEO-CSIC) dat verantwoordelijk is voor het bewaken van de lagune in de provincie Murcia, ontdekte in de afgelopen weken "een grote massa water met een nogal afwijkende witachtige kleur". De aanwezigheid van fytoplanktonproliferaties -verspreidingen van zwevende, microscopisch kleine organismen die chlorofyl bevatten- is gebruikelijk in dit gebied. Maar de huidige kleuring en de mate van troebelheid zijn heel ongebruikelijk. Deze witte wolk in het water die goed is te zien op satellietbeelden, heeft een oppervlakte van ongeveer 15 vierkante kilometer en bevindt zich tussen Los Alcázares, Los Urrutias en het eiland Perdiguera. Deskundigen zagen dit verschijnsel daar niet eerder. Wetenschappers van IEO zoeken nu naar de mogelijke oorsprong en volgen de ontwikkelingen van de wolk op de voet. 

Geen enkel strand aan de Mar Menor kreeg voor het aanstaande zomerseizoen een blauwe vlag. Het water in deze binnenzeee is giftig. Daarmee wordt het eenieder ten sterkste afgeraden te baden of zwemmen in de zoute lagune. De stranden van onze woonplaats (Middellandse Zee) ontvingen dit jaar het maximaal aantal te behalen blauwe vlaggen. Mijn liefje en ik hebben echter nog niet gezwommen al neem ik het mij wekelijks voor. Het komt er gewoon niet van. Volgens onze Britse zwemvrienden Pat & Sue bereikte het zeewater al een temperatuur van 24 graden. Het is dus de hoogste tijd! 

Gisteren vond aan de oostkust van de Verenigde Staten de start plaats van leg 5 van the Ocean Race. Deze transatlantische oversteek is een traject van 3.500 nautische mijlen en voert de boten naar Aarhus, Denemarken. Nog maar vier -van de oorspronkelijke vijf- teams kwamen aan de start. Team GUYOT Environment (Team Europa) kreeg tijdens leg 4 te maken met een gebroken mast. Dat was het tweede team dat op datzelfde woelige traject met hetzelfde euvel te maken kreeg. Als eerste overkwam het Team Holcim PRB, de Zwitserse koploper op dat traject van de race en van het algemeen klassement.

De bemanning van de pechboot was weliswaar aangeslagen maar veilig. Wel waren het de engste uren van hun zeilleven, zo las ik in menig artikel. Een boot zonder mast (zeil) is overgeleverd aan de golven en die waren angstaanjagend. Toen het team in rustiger vaarwater belandde, kon de schade aan dek worden opgenomen. Ze moesten opgeven, er viel niets meer te redden. Ze moesten terug naar de wal.

Elk zeilschip dat aan deze race meedoet, heeft een minimale hoeveelheid motorbrandstof aan boord. Daarnaast is men verplicht een veiligheidstank met vaste hoeveelheid mee te voeren. Alle brandstof raakte op voordat men land bereikte. Een tanker die in de buurt voer, werd van dit feit op de hoogte gesteld en was in staat een extra jerrycan brandstof naar het team te brengen. Dat tekort gold ook voor de hoeveelheid voedsel aan boord. Ook die wordt precies afgemeten op het verwachte aantal dagen zeilen. De bemanning had dan ook grote honger toen het eindelijk in de haven van Halifax (Canada) aankwam. Het weerzien met landrotten -relaties en leden van het walteam- was opmerkelijk emotioneel. Nog nooit zag ik zoveel tranen vloeien in deze race. In de eerste uren na aankomst werden er meermalen reuzenpizza’s besteld. 

Team Europa bleek onvoldoende tijd te hebben om een nieuwe mast te laten aanrukken en de boot naar Newport te transporteren. Ze zien daarom noodgedwongen af van deelname aan het huidige racetraject (leg 5). Het is voor dit team de tweede keer dat het moet opgeven. Ze zijn dan ook hekkensluiter in het klassement.

Team Holcim PRB lukte het wel om tijdig een nieuwe mast naar Newport te laten transporteren en het gestripte zeiljacht kwam vorige week woensdag op een containerschip vanuit Brazilië aan. Men werkte keihard om de IMOCA weer vaarklaar te maken. Schipper Escoffier is blij dat hij weer kan meedoen aan de race. Zijn team heeft veel te verliezen, ze staan met nog maar 1 punt extra aan de kop van het klassement. Mijn favoriete team, het Duitse Team Malizia, staat slechts op 1 punt achterstand; ex aequo met het Amerikaanse Team 11th Hour Racing. Op dit traject zijn dubbele punten voor het klassement te verdienen dus het zal een spannende nek-aan-nekrace worden. Ik denk dat dit de sleutelrace is van 2023. Ook hoop ik dat ernstige schade en persoonlijke pech nu eens een keertje achterwege blijven. 

Maar afgelopen zaterdag moest er door de wedstrijdleiding alweer worden ingegrepen. De binnenhavenrace in Rhode Island zou van start gaan maar vanwege harde wind, enorme regenbuien en mist werd die afgelast. Dit wedstrijdonderdeel werd geïncorporeerd in de start op zondag. Veiligheid van de bemanning gaat boven alles. Inmiddels is die wedstrijd gevaren. Team Malizia won dat onderdeel. 

De zeilers zijn nu dus weer op weg naar het Europese continent, waar de start van deze roemruchte race om de wereld plaatsvond. De verwachting is dat men negen dagen over dit traject gaat doen. Meteen na het verlaten van Newport staat de bemanning een hobbelige reis te wachten als ze de stormachtige wolkenlijn en de woelige baren van de Golfstroom oversteken. In een ideaal scenario probeert men aansluiting te vinden op een stormsysteem dat de boot met hoge snelheid naar het oosten stuwt. Er wordt dus niet in een rechte lijn op de Deense finish afgevaren. De route voert de vloot in een noordelijke boog. 

De race-organisatie zal de teams waarschijnlijk een virtuele ijspoort opleggen om ze weg te houden van de, met permanente of seizoensgebonden ijsschotsen en zeeijs bezaaide wateren van de Grand Banks, voor de oostkust van Canada. Na het ronden van het noorden van Schotland, zullen ze de bovenloop van de Noordzee doorkruisen voordat ze de landtong bij Skagen -de noordelijkste stad van Denemarken- ronden. Pas daarna varen ze naar het zuiden, richting Aarhus. 

Onlangs werd het bericht gelanceerd dat de organisatie in de zomer van 2025 wil gaan starten met The Ocean Race Europe. Onder het motto "Connecting Europe: racen om onze oceanen en wateren te herstellen" werd een nieuw traject bedacht; vertrekkend vanaf de Baltische Zee en eindigend in de Middellandse Zee, met maximaal vijf stops langs de route. Er zullen maximaal tien teams mogen meedoen, in twee klassen (in ieder geval de IMOCA 60-klasse). Alle Europese havensteden zijn inmiddels uitgenodigd om hun interesse kenbaar te maken. De havens aan de Mar Menor zijn om overduidelijke redenen uitgesloten van deelname.

De start van de volgende jaargang van The Ocean Race rond de wereld staat gepland voor de winter van 2026-2027. Alicante heeft zich daarvoor alweer gemeld als starthaven. Ik weet daarom niet zeker of Spanje ook de vinger zal opsteken voor de Europese editie van 2025. Misschien iets voor onze ambitieuze burgermeester José María Pérez Sánchez? Het zou zijn stadje wel op de kaart zetten... Hij hoopt eind deze maand te worden herkozen voor vier jaar. Het volgende zeilevenement past dan net in die termijn.