Driemaal is scheepsrecht

Een Britse vogelvriend maakte mij enkele weken geleden attent op een wel heel bijzondere vacature. Er werd een vogelspotter gezocht op Gough, een ruig vulkanisch eiland in de zuidelijke Atlantische Oceaan. Dat oord staat ook bekend als Gonçalo Álvares en maakt deel uit van het Britse overzeese gebied (behorend tot Sint-Helena, Ascencion en Tristan de Cunha). Gough is een van de meest afgelegen eilanden ter wereld. Een boottocht van de punt van Zuid-Afrika ernaartoe duurt ruim een week. Vanaf de zuidpunt van Zuid-Argentinië duurt het iets langer. De dichtstbijzijnde eilandengroep heet Inaccesible Islands, de ontoegankelijke eilanden. Dat zegt genoeg! Die locatie houdt een vogelliefhebber annex wereldreiziger echter niet tegen. 

Daar ontstond een vacature in een team van vogelbeschermers. Ik schreef een sollicitatiebrief en poetste mijn curriculum vitae enigszins op. Dat deed ik jaren geleden ook voor de baan op een afgelegen eiland van het Great Barrier Reef (Australië) en jaren later voor de baan van boekhandelaar in een luxe-resort op een eiland van de Malediven. Die leken op mijn lijf geschreven. Beide sollicitaties leidden niet tot de droombaan in kwestie. Maar als het tweemaal niet is gelukt, lukt het misschien de derde keer wel! 

Deze eilandengroep is een van de belangrijkste broedplaatsen ter wereld voor wilde vogels. Daar strijken jaarlijks 8 à 10 miljoen gevederde vriendjes neer; onder andere albatrossen. Deze majestueuze vogels hebben een speciaal plekje in mijn hart. Die liefde ontstond in 2006 toen ik voor het eerst een grote albatros in levende lijve zag. We maakten destijds een excursie naar schiereiland Otago (Taiaroa Headland, Nieuw-Zeeland) waar we bij toeval een mannetje zagen landen die na maanden weer veilig en goed doorvoed bij zijn vrouwtje terugkeerde. Zij was inmiddels bevallen van een fluffy kuiken. De foto in de header van mijn blog legt dat moment vast. Reizen is verslavend. 

Een groot aantal van de wereldwijde albatrossoorten (22) wordt bedreigd, door de wijze waarop er in de diepzee wordt gevist en door klimaatverandering, veranderingen in de omstandigheden van de oceaan. Een albatros heeft ongeveer zeven jaar nodig om volwassen te worden en gaat dan op zoek naar een partner-voor-het-leven. Als ze die hebben gevonden, wordt er om de twee jaar een kuiken geboren. Die doorloopt dezelfde cyclus als de ouders.

Het aantal scheidingen onder albatrossen nam in de afgelopen jaren enorm toe door de veranderingen in hun leefwereld. Niet omdat deze vogels promiscuër zouden worden maar omdat het vrouwtje-albatros door stress meer problemen krijgt tijdens het broeden. Komt hij nog wel terug? En als hij terugkeert, heeft hij dan voldoende voedsel bij zich voor ons? Mannetjes moeten steeds verder (langer) vliegen om voedsel in zee te vinden, veel van hen raken verstrikt in longlines van de visserij en verdrinken. Birdlife International schat dat het er jaarlijks 100.000 zijn. 

De vogelpopulatie op Gough wordt beschermd en beheerd door slechts zeven leden van de Britse Vogelbescherming (RSBP). De organisatie is nu op zoek naar personeelslid nummer 8. De aanstelling zal voor tenminste 15 maanden zijn. Je moet als kandidaat allereerst ervaring hebben in het bestuderen van vogels. (Dat lijkt mij een tick in the box.) Je moet tegen stilte en kou kunnen. Dat eerste mag geen probleem zijn, dat tweede is wel een dingetje maar daarover repte ik niet in mijn sollicitatiebrief. Dat noem ik een leugentje om bestwil... 

De kandidaat heeft nog een andere, belangrijke taak te vervullen op het eiland: het uitroeien van de lokale muizen-populatie. Deze knaagdieren zijn een bedreiging voor de vogels op het eiland. Door de afwezigheid van natuurlijke vijanden op het eiland zijn de muizen uitgegroeid tot anderhalf keer hun gemiddelde grootte. Ze eten de eieren en kuikens van vogels en dat kost jaarlijks miljoenen vogels hun leven. Bang zijn voor die muizen is geen optie, dat pakt goed uit in mijn geval. Even twijfelde ik of ik moest schrijven dat ik in mijn vorige woonplaats Projectmanager ‘Exit Paloma’ was. Destijds hadden we een grote duivenplaag in de woongemeenschap. De Spaanse duivenjager Carlos, zijn buizerd Decosta en ik gingen de overlast efficiënt te lijf. Ik hield die info achter voor deze sollicitatie. Duiven zijn immers ook vogels... (Als het deze keer weer niet lukt, ligt het vast daaraan!)

De ideale kandidaat voor deze functie beschikt over goede interpersoonlijke eigenschappen (tact, diplomatieke vaardigheden en respect voor anderen teamleden), kan werken met MS Office en programmatuur voor gegevensbeheer. Tick. Hij of zij moet bereid zijn om materiaal te genereren voor communicatie-doeleinden (bijv. fotografie van dieren in het wild, veldwerk doen en blogs schrijven). Eitje! Iemand van kleur krijgt de voorkeur en daarvoor kwalificeer ik niet, tenzij je mijn roze imago meerekent. Een handicap scoort ook extra punten. Daarover laat ik mij hier niet uit maar wees ervan verzekerd dat ik een opsomming meestuurde. Mijn liefje weet overigens nog niet of ze meegaat als driemaal scheepsrecht is. Tja. 

Dat alles voor een jaarsalaris van £27.000, omgerekend ruim €35.000. Er is internet beschikbaar op het eiland. Dat is een enorme plus, wat mij betreft. De brief ging tijdig op de post, vandaag sluit de sollicitatietermijn. De gesprekken met kandidaten hoopt men in mei te doen. Wish me luck! 

Het was in diezelfde zuidelijke Atlantische Oceaan waar recent een zeilteam van The Ocean Race in de problemen raakte. Het betrof de koploper van het algemeen klassement en van de huidige etappe 4: het Zwitserse team Holcim PRB. De mast viel neer op het achterdek. Het was middernacht, er was circa 18 knopen wind, ze zeilden aan kop. Later zag ik de chaotische beelden en hoorde het roeralarm gaan. Gelukkig raakte niemand gewond. 

Bij de start in Itajaí stapte de Nederlandse deelneemster Annemieke Bes aan boord van die boot voor dit traject op deze illustere zeilrace om de wereld. Ze is de tweede landgenote die eraan meedoet; naast Rosalin Kuiper van Team Malizia. Ik blogde al meermalen over Kuiper. Vandaag verschijnt een uitgebreid interview met haar in de Volkskrant, met de kop ‘Geen koffiedame maar co-schipper’. Over wat ze moest ondergaan toen ze het door mannen gedomineerde professionele zeezeilcircuit betrad. Ze was jong, blond, had negen jaar geleden nauwelijks zeilervaring, in ieder geval geen achtergrond in de Olympische zeilsport. Maar ze noemt zichzelf een strijder en dat is een goed gekozen woord. Ze heeft bovendien een drang naar vrijheid. Ze is opgeleid als psychologe, met een specialisatie in sportpsychologie en groepsdynamiek. Dat helpt ook op zee. 

De zeer ervaren zeilster Bes (1978, Groningen) -wel afkomstig uit de Olympische zeilsport- was in 2014-2015 een van de vrouwen die meedeed aan de Volvo Ocean Race, als crew van het vrouwenteam SCA. Het pechteam waarvan zij nu deel uitmaakt, kwam inmiddels aan in Rio de Janeiro. Ze zeilden met een gehavene mast en piepklein zeil naar deze Braziliaanse kustplaats. Het team gaf de strijd om de winst in deze etappe officieel op. De hoop is gevestigd op de volgende etappe. 

Voor hen wordt het een grote logistieke uitdaging om in de komende dagen een nieuwe mast naar Brazilië te transporteren, te laten installeren waarna het team -hors concours- naar Newport (VS) zou willen zeilen. Daar wil men op 21 mei aan de start van etappe 5 gaan deelnemen, de Noord-Atlantische passage van Newport naar Aarhus, Denemarken. Als die zeiltocht niet op korte termijn over water gaat lukken, zal het jacht over land moeten worden getransporteerd. Ook dat zal lastig worden qua tijd. Wat een race!