Deze is voor haar

Deze blog ik vooral voor mijn zus die vandaag haar behandeling na borstkanker start. De operatie vond plaats, de tumor werd vakkundig verwijderd. Men constateerde geen uitzaaiingen maar wel een agressieve tumorsoort die moet worden nabehandeld: eerst met radio- en daarna met chemotherapie. Drastisch. Ze wordt in een goed ziekenhuis behandeld, heeft vertrouwen in het team van gespecialiseerde medici. De noodzaak van preventieve chemo was duidelijk maar het was een tegenvaller. Allereerst voor haarzelf maar ook voor iedereen die haar het beste toewenst. Zoals ik. Zij moet haar krachten nu sparen en zich voorbereiden op alles dat in de komende maanden op haar bordje ligt.

Zij is helaas niet de eerste zus die met borstkanker wordt geconfronteerd. In het gezin waarin ik werd geboren, ervaart iedereen kanker als een regelrechte vloek. Enkele jaren geleden ontdekten medici een genmodificatie die wordt aangeduid als BRCA-1/BRCA-2 (van ‘BReast CAncer’). Vrouwen die draagster zijn van deze mutatie hebben verhoogde kans op borstkanker en eierstokkanker. Mannen kunnen ook drager zijn en ook zij kunnen in hun leven borstkanker ontwikkelen.

Mijn vader bleek drager. Dat ontdekten we na zijn dood toen een zieke neef contact opnam met mijn moeder. We wisten al wel dat mijn vaders jongste zus op betrekkelijk jonge leeftijd overleed aan de gevolgen van borstkanker. Ook zijn oudste zus overleed aan kanker. Inmiddels weet ik dat tenminste één neef en een aantal nichten -kinderen van ooms en tantes- de diagnose borstkanker kregen gesteld.

Sinds ik mij in deze materie verdiepte, raakte ik steeds meer ervan overtuigd dat mijn vader zelf ook aan borstkanker leed. In zijn tijd werd borstkanker bij mannen niet onderkend. Ja, hij was tevens hartpatiënt. Hij bleef echter ‘pijn op de borst’ houden, zelfs nadat cardiologen en -chirurgen alles hadden gedaan wat medisch mogelijk was. Zeker in die tijd keken hartdeskundigen naar het hart en niet naar tumoren. Dat was het vakgebied van oncologen, een andere medische discipline. 

Een vader die mogelijkerwijs borstkanker had, was nooit onderwerp van gesprek in de familie. Nu doet dat er niet meer toe. Mijn vader gaf die genetische ‘weeffout’ -onwetend- aan zijn kinderen door. Behalve aan mij. Een Spaanse medicus meldde het mij, enkele jaren geleden. Ik was blij en opgelucht maar blijdschap tonen, vond ik ongepast gezien de omstandigheden. Temeer daar mijn beste vriendin Nelly, die leed aan ongeneeslijke longkanker, met haar man bij ons in Spanje logeerde op het moment van de uitslag. 

De zus voor wie ik nu blog, noemde mij ooit 'een zondagskind'. Ik begreep goed waarom zij dat zei. Toen al. Desondanks (of wellicht: daarom) is kanker mijn aartsvijand, mijn Nemesis.

Wij skypten in de afgelopen weken regelmatig met elkaar. Zo zijn we toch dichterbij. Als ervaringsdeskundigen steunen mijn liefje en ik haar zo goed mogelijk. We helpen haar met het stellen van de juiste vragen, geven haar raad en spreken haar moed in. Het aanstaande traject vergt veel van iemand die dat moet ondergaan; zij is daarenboven alleengaand, al is zij niet eenzaam. Haar eerste bestraling begint vandaag.

Lieve zus, het is een bittere pil die je moet slikken maar met het begin van de behandeling ga je tegelijkertijd op weg naar herstel. Houd je aan die gedachte vast en geloof in jouw eigen kracht. 
Ik schenk je woorden en tel met jou af. 

My sister L. is bigger than me
And lifts me up quite easily.
I can't lift her, I've tried and tried;
She must have something heavy inside!

Spike Milligan (1918-2002)

COUNTDOWN CLOCKS

Deze week gaan vrijwilligers in Nederland weer op pad met de KWF-collectebus. Kankerbestrijding is een zéér goed doel dus mis die bus niet! Dat verzoek komt uit het diepst van mijn hart.