Ontspoord!

O, o, o, wat was dit een mooie treinreis! We zaten vier lange dagen aan boord van de tren crucero en we genoten van elke minuut. Nouja, bijna elke minuut. Het gezelschap bestond uit twee reislustige Hollandsen, enkele Duitsers en Britten, een Ecuadoriaans verliefd stel uit de Galapagos en een grote groep Amerikanen van overwegend rechtse statuur. Wat je noemt een gemengd gezelschap. De meeste medepassagiers waren prettig gezelschap, sommige personen waren verwende beroepszeuren. We hadden het vooral gezellig met het herenstel Alistair & Thomas uit Schotland en het damesstel Rose & Elizabeth uit Brazilië.

We gingen in Guayaquil aan boord van een stoomtrein van meer dan 100 jaar oud. De dagen aan boord van deze trein zijn minstens goed voor tien verhalen; we maakten zóveel mee dat ik niet precies weet hoe ik dat alles in één blog moet verwoorden… Mijn liefje en ik kregen stoelen 29 en 30 toegewezen in treinstel nummer 2. Er waren twee treinstellen met extra grote ramen, comfortabele banken en loungeplekken. Het achterste treinstel was open en daar werden de beste fotosessies gehouden. Dagelijks was er koffie met koekjes, water, vruchtensappen, fruit, bier en wijn en nog veel meer dat je kon vragen of pakken naar believen. Eenmaal lunchten we aan boord van de trein. Elk treinstel had een eigen gids die een diepe bron van informatie bleek. We werden voorgesteld aan de machinist en zijn crew, aan de voet van de Devil’s Nose.

Zoals in mijn vorige blog reeds meldde, was het in de afgelopen dagen carnaval in Ecuador. Dat hebben wij geweten! Langs het traject stonden regelmatig Ecuadorianen met spuitbussen en grote emmers water om elkaar en ons te bestoken. Eén dorp langs het spoor genaamd Colta, was berucht om zijn uitspattingen, en daar kregen mijn liefje en ik de volle laag. Wij stonden in het open treinstel met onze eigen spuitbus en hadden het prima naar onze zin.  

De trein ging over de Devil’s Nose, op 2/800 meter hoogte. Het is een berg waarover een zig-zagspoor ligt. De trein moet dus heen en weer laveren om de berg te berijden. Het was ongekend boeiend en spannend en soms was het dringen voor het mooiste uitzicht en de beste foto. Dan ook nog enkele wetenswaardigheden: deze trein bracht ons naar het hoogste station op 3.609 meter. Daar leerden we Baltazar de ijsman kennen. Hij is 70 jaar oud en haalt sinds zijn 15de ijs van een van de gletsjers in het Andesgebergte. Inmiddels is hij ingehaald door de industrie en door klimaatverandering. Desalniettemin was de ontmoeting met hem en een van zijn dochters ontroerend. Op de achtergrond zie je de berg met sneeuwkap waar hij zijn werk jarenlang deed: Chimborazo. Het was er tamelijk koud, mijn liefje kon eindelijk haar wollen muts dragen.

We reden langs de Avenida de los Volcanos waar de ene bergtop nog mooier was dan de andere. We waren grote bofkonten, qua weer. We brachten tevens een bezoek aan het nationaal park Cotopaxi waar we een fraaie wandeling maakten. Het laatste gedeelte naar het park legden we met de twee meereizende bussen af. Het park dat is vernoemd naar de actieve vulkaan met dezelfde naam. ligt op 4.000 meter hoogte. De vulkaan barstte in 1904 voor het laatst uit. Circa elke 100 jaar vindt er een eruptie plaats dus men vermoedt dat de berg een dezer dag/weken/maanden/jaren weer zal uitbarsten. Aan ons ging het voorbij.

Op de laatste dag van de route, op circa 5 kilometer voor het eindstation van Quito, ontspoorde de trein. Niemand liep een schram op. De tren crucero van Ecuador reed niet eerder het station van Quito binnen. Tot dan toe werd het laatste deel van het 446 lange traject met bussen afgelegd. In die zin zijn wij pioniers. Gedurende heel 2014 werd gewerkt aan verzwaring van het spoor tussen Guayaquil en Quito. Tijdens die constructie kwamen veel mensen om, leerde ik tot mijn grote verbijstering… Het treinpersoneel oefende veel op het traject, zij het zonder passagiers. Op een bepaald moment hoorden we een schril geluid; niet veel later stond de trein stil. Het achterste treinstel was uit de rails gelopen! Er kwam veel spierkracht aan te pas maar na ruim een half uur kon de reis langzaam worden voortgezet.

Het waren lange dagen, de wekker liep telkens vroeg af. Na aankomst in de hotels was het wachten op de koffers, douchen, dineren en slapen –als dat kon. De grote hoogte speelde ons gelukkig geen parten. Wij hadden deze ervaring niet willen missen; het werd een heuse bucketlist experience. 

We zijn nu in ons hotel in Quito waar internet te wensen overlaat. Het is erg jammer dat ik geen foto's kan plaatsen maar wat in het vat zit, verzuurt niet. De wekker zal hier morgen om 4:30 uur afgaan, we vliegen vroeg naar de Galapagos-eilanden voor ons volgende avontuur. Geen idee hoe de wifi-situatie daar is maar ik blog als ik kan.