Gestrand in Bogotá

Het moest zo zijn: alles dat kon misgaan op luchthaven Quito (Ecuador), ging mis. Even daarvoor maakte ik nog een foto van een vertrekkend KLM-vliegtuig. Daarna kreeg de Colombiaanse vliegmaatschappij waarmee wij vliegen, te maken met vele gebreken. Het vliegtuig stond al enige tijd aan de slurf maar het leek er niet op dat we op tijd naar Bogotá zouden vetrekken. Dichter naar de vertrektijd gebeurde er niets, er werd evenmin gecommuniceerd. Op een bepaald moment ging rond dat er problemen waren met een systeem. We zouden 40 minuten vertragen hebben, even later was sprake van 20 minuten.

Vijf minuten voordat we aan boord zouden gaan, herkende ik mijn naam die werd omgeroepen. Ik liep naar de balie en zei dat ik was wie ik was. Ik moest mee voor een controle van mijn koffer. Waarom ik? Waarheen? Waarvoor? De baliemedewerkster van Avianca ging mij voor door de krochten van de luchthaven. Uiteindelijk kwam ik terecht in een ruimte op de begane grond, in de open lucht waar het hectisch was. Er stonden veel meer passagiers, koffers, politie en honden. Ik wees mijn reistas aan en ging in de Avianca-wachtrij staan. De rij ernaast bleek van Iberia.

Onze reistassen hadden we in Quito met plastic laten omwikkelen voor de fraaie som van $15 per tas dus daar ging de investering. Na enige tijd was ik aan de beurt; ik gaf mijn paspoort af, de politie-agent schreef mijn gegevens op een kaart over. Hij sneed de wrap los en ik opende daarop het cijferslot. De tas klapte open. Eerst werd de spullenkant doorzocht, daarna de kledingzijde. Ik was mij van geen kwaad bewust. De agent vroeg waar ik in Ecuador was geweest. Om de ijzige sfeer een beetje te breken, vroeg hij wat ik van de Galapagoseilanden vond. Mijn stijve antwoord was: ‘su país es muy lindo, señor’…

Het bleek een willekeurige check te zijn; daar het bagagecontrolesysteem down was, moest het op deze manier. Hij vond niets verdachts in mijn tas dus het slot ging er weer op. Ik vertelde de Avianca-medewerkster dat ik mijn tas op hun kosten weer gesealwrapped wilde hebben en dat was geen probleem. Ik bleef met mijn neus op de activiteiten staan en liep pas terug naar mijn verontruste liefje toen ik zag dat de omwikkelde tas weer op een bagagetrolley werd geladen.

Mijn liefje stond op de uitkijk, ik stak mijn duim naar haar op. Dat luchtte op. Haar reactie is in dergelijke situaties altijd: ‘je hebt wel weer wat te schrijven’. Ik kon er zowaar om lachen. Terwijl we aan boord van het vliegtuig gingen, bleven er namen van passagiers worden omgeroepen dus wij vreesden dat we onze vlucht van Bogotá naar Madrid weleens zouden kunnen gaan missen. Een Avianca-medewerkster vertelde ons op welk tijdstip dat kritisch zou worden. We zagen de minuten wegtikken. Met forse vertraging stegen we op, het was een rustige vlucht.

Na de landing op Quito zouden we nog een kansje hebben gehad, ware het niet dat er problemen ontstonden met de slurf: die werkte niet. We hebben 30 minuten in het vliegtuig gewacht, de kans dat we onze vlucht naar Madrid zouden halen, verbleekte. Na te zijn uitgestapt, bevestigde een medewerkster dat de vlucht was vertrokken zonder ons. We werden naar de bagagecaroussel geleid waar we wachtten op onze reistassen. Die maar niet kwamen… Een deel van de passagiers pakte hun bagage van de band, mijn liefje, ik en nog zo’n tien andere personen bleven met lege handen achter. Nergens was Avianca-personeel te zien, de persoon die we na enig zoeken aantroffen wist van niets en kreeg geen contact met haar collega’s. Kortom: complete chaos. 

Op een bepaald moment vertelde ze ons dat alle transferbagage werd achtergehouden. Waarom? Ze had geen idee. Passagiers begonnen boos te worden vanwege zoveel onprofessioneel gedrag; het woord ‘mierda’ vulde de ruimte. Ik vroeg op enig moment of zij ons naar haar baas kon brengen. We liepen naar een Aviancadesk. Daar gebeurde wederom niets: passagiers werden bozer en het jonge meisje van de vliegmaatschappij stond inmiddels met tranen in haar ogen terwijl ze zei ‘ik kan hier ook niets aan doen’. Dat is waar maar je wilt een dergelijk antwoord niet horen als gedupeerde reiziger. 

Om een lang verhaal kort te maken: om half 2 's nachts waren onze vluchten omgeboekt naar vandaag en stapten we in de bus naar een nabijgelegen hotel. Nog steeds zonder reistassen. (Als dat maar goed komt?!) Wij en een Spaanse non reisden het lichtst van iedereen.

In de voorgaande dagen was mijn keelpijn teruggekeerd, hoestte en proestte ik als een oude hond en ontwikkelde ik een koortslip. In Otavalo kocht ik medicijnen ter bestrijding maar die bleken zwaar op mijn maag te liggen. Ik had geen eetlust, had aan boord te weinig gegeten, slechts één kopje water gedronken en voelde mij zo slap als een vaatdoek. Ik ben -denk ik- de enige reislustige Hollandse die in een Bogotá’s plantsoentje heeft staan spugen. De beveiligingsman liep met mij mee maar bleef op gepaste afstand. Terecht. Om twee uur 's nachts at ik een appeltje met een kopje kamillethee en propte mijn liefje enkele frietjes naar binnen die deel uitmaakten van een avondmaaltijd in plastic verpakking. De biefstuk bleef liggen waar het lag.

Ik vroeg om een tandenborstel en tandpasta aan de receptie en reinigde mijn reiskleding en schoenen. Daarna dook ik mijn  bed in. Vanmorgen bleek dat het hotel geen deodorant heeft. Die kocht mijn liefje voor $10 op de luchthaven die ze met de shuttlebus bezocht. Ik ben nog steeds slap, met een gevoelige maag dus we gaan stad Bogotá niet bezoeken. Het klachtenformulier voor Avianca ligt klaar. Ik tik de tijd weg in het hotel, we gaan vanavond nogmaals proberen naar Spanje te komen.

Op zo’n moment is reizen NIET verslavend!