Oude boom

Afgelopen zondag vierden we in kleine kring de 94^ste verjaardag van mijn moeder. Tijdens onze recente rondreis door Zuid-Amerika brak crisis uit rondom haar persoontje. Ik realiseerde mij op die momenten dat we heel ver weg waren... Er kwam Skype-overleg met mijn zussen. Veel kwam terecht op hun schouders maar ze sloegen zich kranig en naar eer en geweten door de kwesties heen.

Mijn moeder kreeg last van een delirium naar aanleiding van een verwaarloosde infectie en niet goed functionerende nieren waardoor gif zich in haar lichaam ophoopte en naar haar koppie steeg: zij kreeg extreme waanbeelden. Ze zag van alles en iedereen in haar huisje, terwijl er niets was… Zo liep ik er naar verluidt rond met een rastakapsel waarin 50 rode kralen sierden. Het werd gekker en bizarder en het oudje raakte volledig over de kook. Er moest zelfs politie en brandweer aan te pas komen.

Ze kreeg vervolgens medicatie en sterkere medicatie maar de waanbeelden hielden aan zodat ze, tot haar eigen en ons verdriet, niet meer in haar eigen onderkomen kon verblijven. Na aanvankelijk in een crisisopvang te zijn geplaatst (waar ze niet thuishoorde), zit ze nu tijdelijk in een opvanghuis met dementerende bejaarden in de buurt van Rotterdam.

Zondag vierden we haar feestje bij mijn neef Dennis, zijn vrouw en hun kids thuis. We waren allemaal van de partij, vier generaties. Zij wist dat wij, Spanjegangers, haar verjaardag in Nederland zouden komen vieren maar ze wist niet dat ik ook op dit feestje was. Dat was een verrassing waarvan ik vurig hoopte dat haar hart het zou overleven. Ik zwaaide de deur open, zij rolde in haar stoel binnen, toen viel het kwartje en gleed er blijdschap over haar gezicht.

Ik zag haar sinds lange tijd terug en schrok van haar kwetsbaarheid. Ze werd broos maar dat is niet zo gek als je de 94 nadert. Ze kreeg in de afgelopen weken te maken met meer fysieke haperingen die het voor haarzelf en de dochters die dichtbij haar wonen, zwaar maken. Ook mij gaat het niet in de koude kleren zitten. We vierden haar verjaardag alsof het haar laatste was. 

Ik zocht haar met mijn liefje in de afgelopen dagen dagelijks op. Het werd mijn eerste serieuze kennismaking met bejaardenzorg in Nederland en ik ben onder de indruk van de gang van zaken in dit betreffende verzorgingstehuis. Er zijn lichte woonkamers met betrekkelijk comfortabele meubels in zachte kleuren. Er hangt een koekoeksklok om de bewoners het gevoel van ‘thuis’ te geven, de verplegers en verpleegsters lopen niet in uniform maar in gewone kleding. Er is rond-de-klok catering: ontbijt-koffie-mét-ronde-warme lunch-theerondje-kopje soep-koude avondschotel. Wat ik zag, beviel maar mijn moeder at muizenhapjes.

Het jammere is dat zij daar niemand kent en dat er nauwelijks of geen contact is met de andere bewoners, die -voor zover ik dat kan zien- allemaal lijden aan een vorm van dementie. Ik legde mijn moeder uit dat zij daar waarschijnlijk niets aan kunnen doen, dat er geen kwade opzet is in het niet-teruggroeten.

Sommige patiënten eisten regelmatig de aandacht van het verplegend personeel op, anderen zaten stilletjes te slapen. Er zijn rolstoelen in alle soorten en maten, men schuifelt door de huiskamer(s). Op enig moment verzuchtte mijn oudje, de oudste van de afdeling, om zich heen kijkend: “het zijn hier wel stakkers, hoor…”. Ik schoot in de lach. Zelf kan ze momenteel niet lopen of staan, voorheen schuifelde zij achter een rollator of met een stok zodanig langzaam door haar huis dat de koffie of thee doorgaans koud aankwam. Maar haar hoofd lijkt mij behoorlijk helder! Dat maakt een verblijf in dit tehuis extra zwaar voor haar en voor ons. Ze wil zó graag terugkeren naar haar eigen woning maar ze heeft verzorging nodig die het voormalige bejaardentehuis niet biedt. Ze hoopt dat ze door minder medicijngebruik weer kan gaan staan en lopen. Het gezegde is dat je een oude boom niet moet verplaatsen… Hoe dit verder gaat, kan ik dan ook niet overzien. Wel weet ik dat een nieuwe periode aanbrak voor mijn moeder en haar dochters.