Het schema van bloggen om de twee à drie dagen is
goed tijdens een rondreis maar terug op
het Spaanse honk valt er veel minder te melden. Niet dat wij niets doen of meemaken; in
tegendeel. Ik ben druk met het vervaardigen van een foto-album dat ik zal laten
printen als aandenken. Tijdens onze rondreis door Zuid-Amerika maakte ik 8.765
foto’s; een mooi getal, al zeg ik het zelluf. Het valt niet mee daaruit een
selectie te maken maar ik maak goede vorderingen. De stofkam van mijn liefje
helpt ook een handje al blijft het mijn project. Het album zal ruim 50
bladzijden beslaan.
In de afgelopen dagen was ik in gedachten
regelmatig terug in die contreien. Zo woedde er op vrijdag en zaterdag een
enorme bosbrand op de heuvels van havenstad Valparaíso waarmee de Chileense
brandweerlieden de grootste moeite hadden. Veel huizen op de berg zijn nog van
hout dus het fikte er goed. Er moesten 4.500 mensen worden geëvacueerd en er
viel tenminste één dode. Zelfs de campus van de universiteit van het
nabijgelegen Viña del Mar moest worden verlaten. Inmiddels is men de brand
meester maar de schade zal groot zijn. Een jaar eerder verwoestte een grote
brand enkele wijken van die stad. In de afgelopen dagen vonden bovendien enkele
vrij forse aardbevingen op Chileens grondgebied plaats.
Ook kwam het nieuws, verheugend deze keer, dat reuzenlandschildpadden
op Galapagoseiland Pinta -in het hoge noorden van de eilandengroep- zichzelf voor
het eerst in 100 jaar voortplantten. Daar werden onlangs vijf of zes
baby-schildpadden in de vrije natuur geboren. Op het centraal gelegen eiland Isabela
bezochten wij een centrum waar deze diersoort beschermd kan leven en waar
eieren worden uitgebroed. Op de foto zie je een schildpadembryo op sterk water.
Landschildpadden in verschillende levensfasen groeien daar op en worden na zes
jaar in de vrije natuur van andere Galapagoseilanden uitgezet. Dat alles om
ervoor te zorgen dat de soort niet uitsterft. Dat de reuzenschildpad zichzelf nu
wellicht voortaan in de vrije natuur voortplant, is een hoopgevend bericht.
Mijn liefje is alweer bezig met onze volgende reis: aan
het einde van het jaar gaan we in Australië het 10-jarig jubileum van een speciale
vriendschap vieren. In 2006 leerden wij op Fraser Island de Nederlandse
Bernadette en de Australische Claire & Julie kennen. Wat waren we nog jong!
In de afgelopen jaren groeide die ontmoeting uit tot hechte vriendschappen die
wij later dit jaar in elkaars gezelschap gaan bejubelen. Bernadette en wij
boekten onze vliegreis naar Sydney reeds, de Sydney-meiden zijn ervan op de
hoogte gesteld. De combinatie van ruige natuur, uitgestrekte tropische stranden
en bruisende steden blijft ons boeien. Het bijzondere dierenrijk, de vriendelijk
bevolking en hun aanstekelijke 'no worries' maken Australië tot een van onze
favoriete bestemmingen. Het wordt ons vijfde bezoek.
De Nederlandse tak van het gezelschap heeft drie
wensen op de lijst staan: een rondreis door Tasmanië, een snorkelcruise langs
de riffen aan de oostkust en het oudejaarsavondvuurwerk rondom het Opera House
en de Sydney Harbour Bridge. Een beetje passen en meten is wel aan de orde maar
oefening baart kunst. Er staan momenteel enkele verzoeken om info uit, Down
Under. Vanmorgen mailde ik zelf het team van chef Matt Moran (restaurant Aria)
om te vragen of we een tafeltje kunnen reserveren voor die avond. De meeste
locaties rondom Circular Quay die wij van eerdere bezoeken kennen en leuk
vinden, hebben hun reserveringssysteem nog niet geactiveerd voor die periode
dus het komt op individuele mails aan.
Het is goed weer voor dergelijke taken; al enkele
dagen hebben we hier te maken met laaghangende bewolking en wind. Geen weer om
buiten te wandelen of op het terras te zitten; de verwarming snort. Mijn
gehoest is sterk verminderd maar nog niet helemaal voorbij. Onze vrienden Frans
& Roland kwamen inmiddels in hun appartement aan. Vandaag lunchten we gezamenlijk
met pintchos bij de plaatselijke Lizarran.
Tussen al die bedrijvigheid door, lees ik het
cultuurhistorische boek ‘Moet kunnen – Op zoek naar een Nederlandse identiteit’
van UvA-hoogleraar Herman Pleij. Ik vind het boeiend en zeer herkenbaar: “succesvolle politici in
Nederland zijn allereerst onderhandelaars, bruggenbouwers die in staat blijken
om op elk gewenst moment hun ideologische veren -voor zover nog aanwezig- af te
schudden. Doorgaans gebruiken ze die wel om met hevig geklepper uit te dagen in
verkiezingscampagnes, om ze daarna meteen glad te strijken zodra er zaken
kunnen worden gedaan”. Dat
is precies wat er gebeurde tijdens het verkiezingsdebat van gisteravond dat we
bekeken. Over mijn bejaarde moeder heb ik weinig nieuws te melden.
In mijn hoofd leef ik op minstens drie
continenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten