Lokaal nieuws

Op twee Balinese mannetjes en de temperatuur na, is het leven hier net als in Spanje. Op het eiland van de goden zijn we geen toeristen, we overwinteren er. (De meeste toeristische attracties in de regio bezochten we meermalen.) We zitten op een zonovergoten terras, lezen boeken, lokale en internationale tijdschriften en kranten, ik blog, mijn liefje zet haar 10.000 dagelijkse stappen, we zwemmen, eten een hapje buiten de deur, drinken een glaasje wijn, slapen doorgaans lekker. 't Is allemaal heel gewoon.

Afgelopen maandag trad in heel Indonesië een omstreden herziene wet in werking. Het gaat om ITE, de Electronic Informations and Transactions Law. Deskundigen vragen zich in alle ernst af of de nieuwe wet een zegen of een vloek zal zijn. Artikel 27 stelt dat personen die deze wet overtreden, kunnen reken op maximaal vier jaar gevangenisstraf (dat was zes jaar) en Rpi 750 miljoen boete. Kritische bloggers kunnen bijvoorbeeld om hun mening worden aangeklaagd. Ook individuen die beledigen en bespotten, cybercriminelen en haatpredikers op sociale media en daarbuiten kunnen in de toekomst met die wet te maken krijgen (artikel 28). Een van de nieuwe wetsartikelen is het recht om te worden vergeten (artikel 26). Dat betreft het, op verzoek, verwijderen van gegevens. Maar wat houdt dat recht precies in? En wie oefent het uit? En wanneer? Dat is nog niet geheel duidelijk. In theorie zal dit wetsartikel privacy van mensen beschermen maar als het wordt misbruikt kan het tot censuur leiden. We gaan het volgen.

Maandagmiddag viel hier een bui van jewelste. Ik kan mij niet heugen zoiets hevig eerder te hebben ervaren al zijn we heel wat gewend. De plek waar we op dat moment zaten, hielp een handje bij die ervaring. We lunchten bij ons favoriete restaurant Warung Ayu. Zij is een heel goede kok, ze proeft al haar bereidsels meermalen per kookbeurt. Het legt haar geen windeieren, de reviews op Tripadvisor zijn lovend. 
Ayu bouwde met echtgenoot (part-time holy man), dochter en zonen een tweede, groter restaurant in dezelfde straat, dichter bij de hoofdweg en bij ons resort. Over onbepaalde tijd zal Ayu’s kleine warung, in de richting van het strand van Lovina, worden gesloopt. Het is niet bekend wat ervoor terugkeert maar ze wachtte het niet af en bouwde een veel ruimere keuken. Er zit een tinnen dak op het half-open gebouw en dat maakte dat we tijdens die korte maar heftige bui van maandag niet met elkaar konden praten vanwege het oorverdovende geroffel door dikke regendruppels. Het was een bijzondere ervaring.

Het klinkt ongelofelijk maar het is waar: het eerste lokale blaadje dat ik in het zuiden las, had een artikel over heupdysplasie bij honden. In het eerste boek dat ik hier las -van de Indonesiër Pramoedya Ananta Toer- komt een Fransman voor zonder rechterbeen (hij verloor het in de Atjeh-oorlog) en in het boek dat ik nu lees -de recentste van bestsellerauteur Jodi Picoult, getiteld ‘Small Great Things’-, ondergaat de moeder van een van de hoofdpersonen een dubbele heupoperatie. Tja. Ik weet ook dat al die ‘toevalligheden’ geen functie van betekenis meer hebben voor mij. Een avondje op de dansvloer moest ik de nacht erop ernstig bezuren. Er vielen die nacht zelfs dikke tranen. De sneue heup speelt mij thans dagelijks parten. Stiekem hoop ik op een opleving... lopen wordt nu tot een minimum beperkt. 

Zwemmen gaat nog goed en dat doe ik dan ook dagelijks, met of zonder Balinese vriendjes. Moeder Elsa had afgelopen zondag een verrassing voor ons. Ze oefende het afgelopen jaar stiekem met zwemmen. Nog even en de hele familie kan het. Joehoe! In het afgelopen jaar nam het aantal zwembaden en andere zwemgelegenheden in het Hoge Noorden drastisch toe. Een goede ontwikkeling. Elsa verscheen in een stemmige, zwarte badjurk met blote armen en liet trots zien wat ze reeds kon: ze ontwikkelde een heel aardige beenslag, durft onder water te zwemmen en naar de bodem te gaan. Het chloor prikte in haar ogen dus ik gaf haar als stimulans een nieuwe zwembril kado.

Vaak hebben mijn liefje en ik hier het bad voor ons alleen. Gisteren lagen we er echter met de kleine varaan en zijn/haar moeder in; niet met die grote van 2 meter!  Zelf vind ik het niet eng maar we blijven op afstand. Die dieren kunnen razendsnel zwemmen, hun lange staart gebruiken ze als roer.

Er viel daar die ochtend veel meer te beleven. Ik zag een blauwe libelle in het water dobberen en die hoort daar bepaald niet. Ik schepte het diertje met mijn hand uit het water en zette het op de kant. Het vloog op en kwam wederom in het water terecht. Hetzelfde ritueel herhaalde ik, het diertje ook. Oh-oh. 

Mijn liefje opperde dat de libelle misschien wel ziek was en klaar met leven? (Zij is in de ban van de voltooid leven-discussie in Nederland…) Dat ik beter stervenshulp kon verlenen dan doorgaan met het ongevraagd redden van een dierenleven? Eigenwijs als ik ben, deed ik nog één poging. Ik constateerde namelijk dat het dier kantelde als het wegvloog. Nadere inspectie op de rand van het bad wees uit dat twee van de vier vleugels tegen elkaar plakten. Met chirurgische precisie haalde ik de vleugels voorzichtig uiteen. Daarna droogde het de vleugels in de zon waarna het succesvol opvloog. Niet veel later zweefde het diertje weer frank & frij boven het bad. Het landde kort op mijn hoofd (!) voordat het wegvloog.

Later deze week zou Aung San Suu Kyi op staatsbezoek komen naar Indonesië maar vanwege de situatie omtrent de Rohingya’s in het thuisland, stelt ze die reis uit. Elke dag staat er wel een artikel in de Jakarta Post over de humanitaire crisis. Indonesië is het land met de meeste moslims ter wereld en het betuigt solidariteit met de moslimminderheid in Myanmar. Afgelopen week werd gedemonstreerd bij de Myanmarese ambassade in Jakarta. In plaats van de rotte appels te verwijderen, doden Birmese militairen kinderen, verkrachten ze vrouwen en branden ze dorpen plat. Het is een uiterst zorgelijke situatie in de noordelijke provincie Rakhine.