Werkweekend

De oudste zoon van mijn jongste schoonbroer, Ingmar, logeert dit weekend bij ons. Hij kwam niet in zijn eentje, hij bracht Anne, zijn verkering van Bali, mee. Zij ontmoetten elkaar op het eiland van de goden, toen hij daar eerder dit jaar in zijn eentje rondtrok. De vlam sloeg over. Krijgen we er zomaar een Indonesisch familielid bij! Zij kwam onlangs op een Schengen-visum naar Nederland. Haar visum is 90 dagen geldig, in januari keert ze terug naar haar geboortegrond… vooropgesteld dat de luchthaven van Denpasar dan open is.

Van Anne weten we nog niet zoveel. Haar roots liggen in Sulawesi en Sumatra, ze  studeerde in YogYakarta (Java) en woont nu in Bali. Volgens mij is de interne migratie onder jongeren groot in Indonesië. Ze is aardig, spreekt goed Engels, zit op Nederlandse les, vindt winterkou geen sinecure, is nieuwsgierig en weet al wat van de wereld, is christen en houdt van pittig eten. Ingmar daarentegen, kennen we sinds zijn babytijd. Hij is net zo oud als de relatie van mijn liefje en mij. Mijn eerste officiële optreden in de schoonfamilie was op de bruiloft van Ingmars ouders. In het verleden zagen we elkaar niet vaak, we woonden niet bij elkaar in de buurt en hadden allen drukke banen en een gevuld sociaal leven. In het algemeen zijn de familiale banden niet heel hecht maar als we bij elkaar zijn, is het goed. Zo kwamen Ingmar, broertje Yme en hun ouders ons in 2001 bezoeken in Engeland. Ze gingen tijdens die vakantie onder andere naar Legoland Windsor in graafschap Berkshire, op steenworp afstand van ons huis. Daar bevindt zich hét speelparadijs voor kinderen die houwen van bouwen.

Om de kids bezig te houden, organiseerden wij destijds tevens een dagje knutselen in een studio in Henley-on-Thames. Er werd daar naar hartelust gefreubeld. De jongens kozen vliegtuigen en auto’s om op te leuken. (Ingmar vertelde dat zijn vliegtuig bij zijn moeder thuis staat.) Mijn liefje verfde een hartvormig bord in de nationale driekleur. Zelf koos ik voor bloempotjes met Engelse taferelen. Alle maaksels werden geglazuurd en in de oven gebakken. Haar bord deed jarenlang goede dienst en overleefde alle verhuizingen. Het resultaat van mijn eigen geknutsel bracht ik naar de kringloopwinkel toen we Engeland verlieten. Het waren nou niet bepaald Pippy & Me Pots…

De ouders van Ingmar ontdekten al vroeg dat hij een bolleboos was. Leren was een makkie. In de laatste klas van de lagere school volgde hij de lessen van de middelbare school reeds. Omdat zijn linkerhersenhelft dominant was, stuurde zijn ouders hem tevens naar een cursus ter bevordering van de ontwikkeling van zijn rechterhersenhelft. Na de middelbare school koos hij voor een studie Electrotechniek aan de Technische Universiteit Delft. Hij was een van Team EVA, een interdisciplinaire groep studenten van Werktuigbouwkunde, Electrotechniek, Informatica en Industrieel Ontwerpen die prototypes voor zorgrobot Eva ontwikkelde. In 2012 haalden ze het NOS met hun project. Als trotse tantes zaten we destijds voor de buis, wachtend op de presentatie.

Als we als homo sapiens ooit aan de kant worden gezet door slimmere robots, is dat dus de schuld van Ingmar en zijn studievrienden. En als je nu denkt “waar heeft die Barefoot het over?” dan moet je het boek ‘Life 3.0: Being Human in the Age of Artificial Intelligence’ van MIT-professor Max Tegmark maar eens lezen. Het kwam in augustus 2017 uit, Elon Musk vindt het boek een aanrader. Het eerste hoofdstuk leest als een spannend science fiction-boek maar dat scenario kan sneller dan je denkt  werkelijkheid worden!

Na zijn afstuderen, zette Ingmar met een studievriend een eigen bedrijf op. De mannen zijn gespecialiseerd in het ontwerpen en uitwerken van slimme elektronica- en sensorsystemen op maat. Electronica is het zenuwstelsel van elke slimme toepassing, sensoren verzamelen gegevens en geven dat op elke gewenste manier aan de klant door. Ze maken printplaten in alle vormen en maten, bouwen standaard- en maatbehuizingen, programmeren in vele talen en zorgen voor waterdichte software-beveiliging. Helemaal vanaf scratch of als optimalisatie van een bestaand proces. Eens een knutselaar, altijd een knutselaar.

Enkele maanden geleden stelde ik aan zijn bezoekende pa voor, eens naar de teksten op de site van hun bedrijf te kijken. Ze ontwikkelen en produceren slimme toepassingen en apparaten dus het is belangrijk dat de website voor een groot publiek leesbaar en aantrekkelijk is. Dat is immers hun visitekaartje. Onlangs kwam daarop een reactie van de jonge ondernemer zelf. Waarom zouden we dat niet face-to-face doen? Mijn idee. Van het een kwam het ander.

Het is leuk om weer even met jonge mensen te zijn. Aan onze tafel zitten thans drie generaties aan. Op een Nederlandse website (WerkXYZ) vond ik onlangs een puntige  samenvatting van de kenmerken van elke generatie. Dat soort plaatjes kan ik nog steeds waarderen. Eens een consultant, altijd een consultant.

Anne en hij zijn millennials van generatie Y. Vanwege hun digitale slimheid wordt die generatie ook wel Generatie Einstein genoemd. Mensen van Ingmars generatie willen flexibel en in vrijheid werken. In een wereld waarin alles al is bedacht en gedaan, vinden zij authentiek zijn belangrijk en willen ze alles op eigen manier doen. Competenties waarin zijn generatie uitblinkt, zijn: ondernemerschap, klantgerichtheid, besluitvaardigheid, initiatief en omgevingsbewustzijn. Een rijtje dat op hem van toepassing lijkt te zijn.

Qua generatie ben ikzelf een randgeval: geboren op de grens van Babyboom (die van mijn liefje) en generatie X. Ik hoor meer thuis in X, de verloren generatie of Gen Nix, zoals die ook wel wordt genoemd. Wij maakten massale jeugdwerkeloosheid mee. Nadat ik mijn eerste studie afrondde, was er geen werk te vinden dus ik schoolde aanvankelijk om naar IT. Dat ‘verlorene’ hangt tevens samen met onze, door AIDS drastisch ingeperkte seksuele vrijheid. Frolicken kon dodelijk zijn. Mijn generatie zag de eerste PC en de eerste mobiele telefoon komen. We zijn hoger opgeleid en hebben betere banen dan babyboomers van de protestgeneratie. Work-life balance werd voor mij belangrijker dan de race naar de absolute top (maar dat is wellicht ook een karakterkwestie).

Tijdens dit werkweekend blijft voldoende tijd over om persoonlijk bij te praten tijdens een Aziatische maaltijd, gezamenlijke uitstapjes te maken en bij te spijkeren op technisch vlak. Een dag niet geleerd, is immers een dag niet geleefd. We gaan bovendien skypen met onze familie in Bali. Anne geeft dan ook acte de présence. Ik ben benieuwd hoe zij hierop reageren.