In Indonesië is elke burger verplicht tenminste 9 jaar onderwijs te volgen: 6 jaar op de lagere school, gevolgd door minimaal 3 jaar op de middelbare school. Uit gegevens van het Indonesische Centraal Bureau voor de Statistiek blijkt dan ook dat meer dan 97% van de kinderen tussen 7-12 jaar basisonderwijs volgt. Van de leerplichtige kinderen tussen 13-15 jaar gaat iets minder dan 84% naar school en dat percentage ligt voor 16-18 jarigen op circa 55%. Men wijt de afnemende percentages vooral aan de hoge kosten die aan vervolgonderwijs zijn verbonden. Op dat terrein valt hier dus nog wel het een en ander te verbeteren. Al blijkt uit deze cijfers dat 'jong geleerd' hier niet persé 'oud gedaan' is, toch ben ik een groot voorstander van peuteronderwijs. Kinderen leren tijdens hun vroegvormende jaren al met elkaar spelen en hun grenzen verkennen. Ze kunnen hun energie kwijt en worden al jong gestimuleerd tot onderzoek.
Met onze personeelsleden praten wij al geruime tijd over het belang van goed onderwijs, het benutten van de grijze cellen en het grijpen van kansen om uit een achterstandspositie te komen. Yudha's ouders voelen een diepe behoefte hun kind een beter leven dan dat van henzelf te geven. Zij willen het beste voor hun zoon. Wij ook want hij blijkt intelligent te zijn en veel energie te hebben. Zijn rugzak -die bijna groter is dan het mannetje zelf- staat al een tijdje klaar in huis. Op 15 augustus jongstleden vierde Yudha zijn derde verjaardag en op maandag 16 augustus brak het spannende moment van zijn eerste schooldag aan. Zijn eerste stappen in de wijde wereld zijn gezet. Ik hoop dat het hem ver brengt!
Die eerste dag vloeiden er traantjes van zoonlief maar daarvoor hadden wij de beide ouders op voorhand gewaarschuwd: 'hij gaat ongetwijfeld huilen. Dat mag. Jullie moeten extra lief voor hem zijn, hem aandacht schenken en vertrouwen geven dat dit goed komt.' In die eerste week waren alle ogen gericht op het kleine manneke, die het verbazingwekkend goed doet als jongste en kleinste van zijn groep. Hij praat veel over zijn ervaringen en slaapt goed. Een week later vloeien al geen tranen meer. Zijn uniform is op de groei gekocht; die kan hij nog jaren dragen.
Gisteren ging ik op bezoek bij Kindergarten 'Window to the World' in de heuvels van Lovina. Sinds een week gaat de 3-jarige Yudha, zoon van onze personeelsleden Elsa & Ketut, daar naar school. Driejarigen hebben in Bali/Indonesië geen toegang tot formeel onderwijs; dat begint pas op 6-jarige leeftijd. Window to the World is een non-profitorganisatie die deze mogelijkheid echter wèl biedt.
Hij zit met vier andere 3-jarigen in de Anjing-groep (de Hondenclub; dat zal Pauline leuk vinden): één jongetje uit Engeland, één uit Japan, de rest van Bali. Een internationaal klasje van vier jongens en een meisje. Ze praten Balinees, Bahasa Indonesia en Engels met de juf. Zo noemt hij zijn lerares 'Miss Asri', groet hij met 'hello' en als hij naar huis gaan zegt hij 'bye-bye'.
De gehanteerde educatievorm van Window to the World lijkt sterk op Montessori-onderwijs. Ook hun kern is: 'help kinderen het zelf te doen'. Uitgangspunt is de idee dat een kind een natuurlijke drang heeft tot zelfontplooiing. Onderwijs moet onderkennen welke behoeften een kind op enig moment heeft en daarop inspelen, door de juiste omgeving en kwalitatief goed lesmaterialen te bieden.
De schooldag van zo'n peuter duurt 4 uur (exclusief eten) en begint met een kringactiviteit om ze rustig aan de ochtend te laten beginnen. Iedere leerling krijgt tweemaal een uur de tijd eigen dingen te kiezen en te doen: spelen in het keukentje of in de werkplaats, met auto's en treinen, puzzelen, tekenen. Daarnaast is er twee uur tijd voor groepswerk en -spel. De school richt zich tevens op kunstzinnige vorming (theater, verkleedpartijen, kinderkunst), beschikt over muziekinstrumenten (gamelan, trommels, gitaar, drumstel) en er wordt gesport. Ieder kind brengt een gevuld trommeltje en iets om te drinken mee van huis maar in de klas nuttigen ze water uit bekers met hun eigen naam erop. En ze leren tanden poetsen, al kon Yudha dat al. Spelen en voorbereidend leren worden hier gecombineerd: een unicum voor Indonesië!
Enige tijd geleden leerden wij Conchita kennen, een Nederlandse vrouw die al 10 jaar in Bali woont en werkt en vanaf de opzet actief betrokken is bij Window to the World. Zij is fondsenwerver van de Stichting Educatieve Projecten Bali die zich actief bezighoudt met het opzetten en verzorgen van kleinschalige, kwalitatief hoogwaardige onderwijsprojecten voor kinderen uit achtergebleven gebieden in het noorden van Bali. Hier leven nog steeds veel mensen onder de armoedegrens. De missie van de stichting is: “leren leuk en aantrekkelijk maken zodat kinderen worden gestimuleerd zichzelf zoveel mogelijk te ontwikkelen en zo een beter toekomstperspectief te creëren.”
SEP levert een belangrijke bijdrage aan de hervorming van het Indonesische onderwijssysteem -dat ver onder internationale standaarden ligt- door het trainen en motiveren van gekwalificeerde lokale leraren. Zo neemt de organisatie actief deel aan de discussie over de toekomst van het onderwijs in Bali. Ook mijn liefje en ik dragen daaraan als sponsor een steentje bij. Op mijn weblog staat in de linkerkolom een permanente link waarop online voor deze goededoelenstichting kan worden gedoneerd. Want alle beetjes helpen (en de giften zijn in Nederland aftrekbaar van de belasting)!
