Mijn kinderjaren en mijn jeugd bracht ik op één plek door. Toen mijn ouders trouwden en in het Westland gingen wonen (vader kwam uit militaire dienst in het buitenland en moeder was migrant uit de Oost-Nederlandse grensstreek) bleken zij nogal 'honkvast'. Dat werd niet op mij overgedragen, in tegenstelling tot mijn familieleden. Ik beschikte over reislustige genen; andere en verre oorden hadden en hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij. Toen ik volwassen was en zelfstandig ging wonen, begon het verhuizen. Ik woonde op zes locaties, gelegen in drie Nederlandse provincies. Afscheid nemen was toen nog niet prominent in mijn leven; mijn dierbaren woonden immers op rijafstand.
Eenmaal met mijn liefje samen volgden woonoorden in drie buitenlanden. Daarmee kwam ik pas ècht op afstand te wonen: eerst op een uurtje vliegen, daarna op 2.5 uur en thans op circa 15 uur reizen voor een weerzien. Dat alles had in de loop der jaren zijn weerslag op vriendschappen en andere relaties: sommige verwelkten, andere bloeiden juist op. Afscheid nemen werd een constante in mijn leven. Zoals gezegd, ik ben er niet goed in en wennen zal het nooit...
Nu woon ik tijdelijk op Bali. Pauline was onze eerste welkome gast tijdens dit verblijf. Afgelopen weekend vierden wij haar verjaardag met een snorkelpartij in het Bali Barat National Park in Noord-Bali. Het was de eerste keer dat wij daar gingen snorkelen tijdens het droge seizoen. Die ervaring verschilde nogal van de voorgaande bezoeken die in het natte seizoen plaatsvonden: er waren nu tamelijk hoge golven en de aanlegsteiger op het snorkeleiland was kennelijk tijdens het voorgaande seizoen ten onder gegaan. Dat seizoen was naar verluid heftig geweest en had lang aangehouden.Ondanks het gemis van een steiger, was aanleggen langs de kust van Menjangan-eiland geen probleem; Balinezen vinden altijd en overal een oplossing voor. Ik schreef het al zo vaak. Na het neerlaten van het anker was er namelijk een plaatselijke snorkelaar die ervoor zorgde dat onze boot keurig in de branding kon afmeren. Deze drie 50-plussers konden met niet al te veel moeite uitstappen. Het onderwateravontuur kon beginnen!
Zelf had ik in Spanje nieuwe flippers en een snorkel aangeschaft. Eén vin was tijdens een vorige onderwaterconfrontatie met een barracuda gescheurd. Mijn bestaande snorkel vond ik bij nader inzien eenvoudigweg te lang: als ik voorover in het water lag of diep dook, kwam of bleef er altijd water in de buis dat ik niet kon uitblazen. Met veel geproest tot gevolg. De nieuwe, korte(re) snorkel werd dus uitgeprobeerd.
Het water was zelfs voor mijn doen woelig: er stonden kopjes op de golven. Te water gaan was nu lastiger dan in het natte seizoen - waarin het zeewater doorgaans zo glad is als een babybilletje. De wind waaide richting snorkeleiland dus er moest stevig worden aangezet om tegen de golven in naar de rifrand te zwemmen. Daar vind je de meeste vissen en zie je een keur aan koralen. Mijn liefje gaf er tamelijk snel de brui aan maar Pauline en ik zetten door. Er was immers veel te zien: parrot fish, queen angel fish, trigger fish, wrasse, trumpet fish, surgeon fish, puffer fish, needle fish, jack fish, sargeant-majors, groupers. Het nieuwe materiaal functioneerde naar volle tevredenheid. De terugtocht in de vissersboot van het eiland naar het 'vasteland' was memorabel: we gingen opgedroogd de boot in en stapten doorweekt uit. Het resultaat van hoog opspattend boegwater.
Op de terugreis deden we de Pura Melanti aan, een Hindoeïstische tempel waar wordt geofferd en gebeden voor zakelijk succes. Daar de Jarige Jet daarvan wel iets kan gebruiken, bezocht ze de tempel in vol ornaat: in sarong en met offerandes. Opdat het zijn werking moge doen! Daarna maakten we op mijn verzoek een korte stop op het strand van Patas: dé plek om in het Noorden van Bali schelpen te rapen. De stop stelde mij niet teleur al was ik onaangenaam getroffen door de dode tropische vissen (butterfly fish) op het strand. De vorige keer dat wij daar waren, zag ik een plaatselijke snorkelaar met zakken vol tropische vissen uit het water stappen. Had een onachtzame persoon wellicht iets laten vallen..?!
Bij thuiskomst wachtte de jarige meer verrassingen. Niet alleen bereidde Elsa een heerlijke Margarita-welkomscocktail, er was ook een feestelijke vegetarische avondmaaltijd met 55 kaarsjes en een verjaardagsspeech. Dat was een spontane actie van de personeelsleden. Wij wisten van niets; ik was zeer tevreden over het feit dat zij zoiets bedachten en uitvoerden. Pauline maakte in een mum van tijd een kokoskoekjes-banaan-slagroomtaart die door iedereen met smaak werd verorberd. Vind ik dit gek? Nee! Balinezen zij ware zoetekauwen.
Pauline vertrok vanmorgen met onze chauffeur Ketut richting Denpasar. Ze vliegt weer huiswaarts. De hondjes van Bali zullen hun aardige strandvriendin gaan missen. Net als wij. Kasian!
