Elke emmer kreeg een koord en werd met een steen verzwaard, zoals het een oude Balinese waterputgewoonte betaamt. Zo werden ze in de tank neergelaten en gevuld. In mijn emmer bleek een gaatje te zitten waardoor ik meer leek op een putjesschepper op zee. Maar alle beetjes hielpen. Naarmate we dichter bij de bodem van de tank kwamen -dat duurde minstens 150 emmers- werd het water steeds modderiger. Een dikke, donkere laag bleef achter die uiteindelijk met handen eruit werd geschept. De inhoud van de laatste emmers had niet misstaan in Lo Pagan, dé Costa Blanca-locatie voor Modderbaden! Vanuit de echoput riep projectmanager Ketut op een bepaald moment 'dat hij zich nu óók Hollander voelde'... Ooit vertelde ik hem dat de meerderheid van de Nederlanders onder zeeniveau leeft. Dat maakte toen grote indruk op hem en dat doet het kennelijk nog steeds. Ketut doet mij dagelijks lachen en verwonderd staan. Ik weet dat ik hem erg ga missen als hij binnenkort steward op een cruiseliner wordt. De tank is brandschoon, het tankwater kraakhelder, het zwembad is opnieuw met medicijnen behandeld en de smurrie is van de badbodem gezogen. Ik zie mijn tenen en er kunnen weer foto's voor 'Elegance' worden geschoten!
Ondanks alle zwembadtoestanden was er in de afgelopen dagen ook tijd voor andere zaken. Zo bezochten wij een fondsenwerving in 'Coba Baca', de openbare bibliotheek van Lovina die door een Nederlands echtpaar voor Balinese kinderen werd opgezet. Ik schreef eerder over dit epicentrum van activiteiten. Elk toegangsbewijs deed mee in een loterij. Net voor de trekking deed mij liefje iets onverwachts: zij bood onze Belgische buren Tom & Wendy aan lootjes te ruilen (om de goden te verzoeken). Mijn liefje had nummer 135 en ik had nummer 102; zij wilden nummer 102 wel hebben. And guess what? Op lootje 135 viel de derde prijs: de eerste (stomme) zwart-wit film over Bali uit 1935 en de eerste prijs viel op lot 102: een etentje voor 2 bij een plaatselijk restaurant... Nou ja, ik gun het hen van harte. Beter gelukkig in de liefde dan gelukkig in het spel (al wisselde ik wel een hartig woordje met haar)! De opbrengst van de goededoelenmiddag zal worden besteed aan de bouw van een gescheiden klaslokaaltje. Momenteel vinden lessen plaats aan een tafel in het hart van de bieb; hoewel dat goed functioneert is het niet ideaal. Initiatiefneemster Coba was tevreden over opkomst en opbrengst en wij hadden een fantastische middag en avond met kindertheater, dans en een afsluitende BBQ op het dakterras met vergezicht. Morgenochtend rijden mijn liefje en ik met putjesschepper Ketut naar Negara, een stadje aan de Westkust van Bali, op circa 3 uur rijden van ons huis. In die omgeving is veel te zien maar ons belangrijkste reisdoel is om zondagmorgen op tijd te zijn voor de fameuze waterbuffelraces' of 'mekepung'. Daar vindt de finale van de Bupati Cup plaats. Versierde waterbuffels met daarachter ruiters in karretjes strijden tegen elkaar als een soort Ben Hur. Het gaat er niet alleen om wie als eerste over de eindstreep komt, versiering en stijl spelen ook een belangrijke rol bij de uitslag. De wedstrijd vindt plaats op het strand, over een lengte van 2 kilometer en begint 's ochtends tussen 7 en 8 uur. De race is afgelopen voordat de koperen ploert het voor dier en mens ondragelijk maakt. Tijdens ons recente uitje naar de mystieke banyanboom ontmoetten wij Ibu Putu, gehuwd met een Belg en werkzaam in de toeristenindustrie. Zij verhuurt kamers en villa's in het district Jembrana. De meeste goede hotels zijn in deze periode volledig bezet. We zullen een nacht in een van haar villa's in de bergen doorbrengen. Ik hoop met mooie beelden en veel verhalen terug te keren. Dus... wordt vervolgd!
