Golden Pick

Naar aanleiding van mijn vorige blog kreeg ik van iemand de tip om (onder andere) de zinnen te verzetten. Welnu, dat was en is niet tegen dovemansoren gezet. Ik ben er goed in. Inmiddels gaat het goed met het afkicken: mijn hoofd ‘zapt’ nauwelijks meer, ik ben weer bijna de ouwe. Al jaren ben ik van mening dat een blog geen klaagmuur mag zijn. Dat is absoluut de juiste keuze.

In de afgelopen periode raakt ik in de ban van Zuid-Amerika. Het is een van de weinige continenten in de wereld waarin ik nog geen voetstappen heb liggen. Die ban komt onder andere door het wereldkampioenschap voetbal dat thans in Brazilië wordt gespeeld. Twee weken geleden hees ik mij in een rood-geel-shirt voor een avondje voetbal met Nederlandse vrienden. Ik bleek de enige van dat gezelschap te zijn die verwachtte dat wereldkampioen Spanje van het Nederlandse elftal zou winnen. Ik werd voor ‘landverrader’ uitgemaakt maar ik was nu eenmaal niet enthousiast over het spel en het spelsysteem.

Inmiddels ben ook ik blij dat ‘Naranja Mécanica’ (aanduiding voor het vroegere spelsysteem van Oranje door de Mexicaanse pers) het goed doet, in ieder geval beter dan verwacht. Als blijk van hervonden vertrouwen haalde ik voor vanavond alle ingrediënten in huis voor een Mexicaanse maaltijd. Niet om uit te drukken dat ik verwacht dat de Meggikanen gaan winnen. Eenmaal voor landverrader te worden uitgemaakt, is genoeg. Het was veeleer bedoeld als symbolische daad: we lusten ‘el Tri’ namelijk rauw! Totdat ik in een plaatselijke winkel witte asperges zag liggen. Weliswaar komt dit witte goud niet van Hollandse bodem maar toch krijgt het vanavond de voorkeur boven taco’s, guacamole en bonen. (We kunnen dat altijd morgen nog als galgenmaaltijd op het menu zetten.)

Ik moest grinniken over de ophef die ontstond na een tv-interview met Arjen Robben. Hij (her)introduceerde de uitdrukking ‘gouden pik’. Trainer Van Gaal zou volgens de spits over zoiets beschikken. Hij deed namelijk een gouden greep met de keuze van zijn wisselspelers (Depay en Fer) die in de afgelopen wedstrijden beslissende doelpunten voor Oranje zetten. Die opmerking schijnt al vele jaren in gebruik te zijn, in de voetballerij. Het aparte is ook dat het eigen gedribbel van Robben vroeger ‘gepiel’ werd genoemd. Dat werd hem toen verweten. Nu noemt men zijn kunstje inmiddels met respect ‘Groot Gepiel’. 
Maar ik drijf af.

Ik kwam ook in Zuid-Amerikaanse sfeer door een boek over Hitler, believe it or not. Momenteel lees ik ‘Grey Wolf – The Escape of Adolf Hitler’ (2011) geschreven door de ervaren en gerespecteerde Engelse onderzoeksjournalisten Simon Dunstan & Gerrard Williams. Vijf jaar lang deden ze onderzoek naar het onderwerp. Ze werden verguisd maar troffen voldoende bewijs aan om tot publicatie over te gaan. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog leefde Adolf Hitler nog vele jaren in het tamelijk afgelegen Patagonië, in het zuiden van Argentinië. Hitler & Braun kwamen niet om in de Berlijnse bunker (DNA van de lichamen klopt niet), veel oorlogsbuit ging met hen mee naar Brazilië, op hun vluchtroute maakten ze enkele tussenstops in Spanje, de Pérons heetten de nazi’s hartelijk welkom, een flink aantal oude Brazilianen bevestigen de aanwezigheid van Hitler c.s. ter plekke en ga zo maar door. Een groot deel van hun bewijs is onomstotelijk. Het gedetailleerde boek fascineert vanaf de eerste bladzijde!

Met enige verbijstering las ik over de rol van Argentinië in die tijd... Ik weet dat circa drie miljoenen Argentijnen van Duitse afkomst zijn. Het gebied waarin onze koning en zijn Máxima een ski-optrekje hebben (San Carlos de Bariloche), ligt in het hart van dat Duitstalige gebied. In de afgelopen weken boekten mijn liefje en ik een appartement in Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië. Dat wordt gedurende de aanstaande winter onze verblijfplaats. Vandaaruit gaan we verder reizen naar Uruguay (het land van bijter Luis Suárez), Chili (over de Andes) en als voorlopige eindbestemming de Galapagoseilanden (Ecuador). 
Ik vind die route 'a golden pick'. Als reislustige Hollandse vind ik reizen verslavend. Wordt vervolgd. Maar eerst winnen van Meggiko!

Weg met de wonderpil!

De langste dag ligt alweer achter ons. Mijn liefje vertelde mij dat de zon hier vanmorgen 1 minuut later opkwam, dan op de langste dag. De dagen worden dus alweer korter. Gelukkig is de harde wind, die tot voor kort blies, gaan liggen. Daardoor kunnen we nu ontbijten en dineren op het terras; later dan in vorige jaren. Vanmorgen was de vochtigheidsgraad maximaal. Bij het beboteren van een beschuitje gutste transpiratie over mijn lichaam.

Door die strakke wind was de zee erg wild in de afgelopen dagen. De onstuimige zee eiste een mensenleven aan het strand van La Glea. (De strandwachten zijn nog niet aangetreden in Orihuela Costa.) We kregen dit bericht van twee goede -Nederlandse- kennissen die het van dichtbij meemaakten. De drenkeling was een Engelsman, 40-plusser. Zijn echtgenote en andere familieleden zaten op loopafstand op het terras van een restaurant een drankje te drinken. Hij was even een duik gaan nemen, alhoewel zijn vrouw dat geen goed idee had gevonden... De kennissen waren dermate ontdaan door de gebeurtenis dat ze behoefte voelden een en ander van zich af te praten. Wij luisterden geduldig. Nadat de man door politie uit de golven was gehaald en ambulancepersoneel was begonnen met reanimatie, hadden zij met handdoeken het daarop volgende tafereel voor nieuwsgierige blikken afgeschermd. Sommige omstanders hadden daaraan geen boodschap. De man bleek niet te redden. Moest dat nou? Kon dat niet anders? Intens triest.

Ruim een jaar geleden ontdekte ik een pil die de heftigste verschijnselen van de menopauze onderdrukt. Het is een antidepressivum dat wordt voorgeschreven bij de behandeling van (ernstige) depressies en angststoornissen. Verdere lezing toonde aan dat het medicijn inderdaad ook wordt voorgeschreven aan postmenopauzale vrouwen en aan personen met slaapstoornissen. Ik had er wel oor naar.

In eerste instantie leken de bijwerkingen van de pil erger dan de kwaal maar ik zette door en ging mij stukken beter voelen. Vooral mijn liefje profiteerde van mijn nieuwe ik: de stemmingswisselingen bleven achterwege, de doos Kleenex bleef steeds vaker in de badkamer. Ik bestempelde het als een ‘wonderpil’.

Inmiddels zijn we een jaar verder en ben ik vele kilo’s zwaarder. Onlangs kwam ik een Spaans gezegde tegen: “een vrouw is als een ham... lekkerder met een beetje vet.” Doorgaans kan ik om zoiets gniffelen. Nu niet. Gewichtstoename is een bekend bijverschijnsel van het medicijn maar ik ben nooit dik geweest en accepteer het eenvoudigweg niet. 

Bovendien sta ik ’s ochtends duf op, ben ik overdag teruggetrokkener en minder actief. Wellicht dat de pil ervoor zorgt dat ik nauwelijks of geen inspiratie heb om te bloggen? En bijna niet fotografeer? Wat voor mij nóg zwaarder weegt: volgens mijn liefje straal ik niet (meer). Zij is de grootste Barefootkenner... Ze vroeg mij al een tijdje of ik mij van binnen blij voelde. Ik verbaasde mij over die vraag. Tot nu. Na een goed onderling gesprek, besloot ik met die pil te stoppen. Het moest anders. De bijwerkingen vind ik bij nader inzien erger dan de kwaal. Ik las op het internet verslagen van personen die eveneens waren gestopt of dat hadden geprobeerd. Ik realiseer mij goed dat ik die pil in de kleinste dosering inneem en dat niet doe vanwege de onderdrukking van een depressie of angststoornis. Dat maakt een groot verschil bij het afkicken.

Alhoewel ik sindsdien af en toe een raar verschijnsel in mijn hoofd voel en een beetje misselijk word als ik te snel beweeg, zet ik door. ’s Ochtends voel ik mij al minder duf na het opstaan maar slapen verloopt nog niet zoals gewenst. Vanmorgen zei mijn liefje dat ik er ‘lekker fris’ uitzie, mijn ogen staan helder(der), mijn gezicht is minder opgeblazen. Ik betrapte mij weer op fluiten, mijn lach klinkt voller. Tevens hoop ik dat de overtollige kilo’s langzaamaan zullen verdwijnen. Sinds wij ’s middags een vers groente- en fruitsapje nuttigen, is ons eetpatroon nóg gezonder.

Inmiddels verschenen er wolken aan het firmament. In de vroege middag wordt hier regen voorspeld; ik kijk uit naar de ontlading. Daarna is het tijd voor een duik in een overigens gekalmeerde zee. De wind is definitief gaan liggen. De pil bleek geen mirakel maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Geen huppeltutjes

Afgelopen weken volgde ik met veel plezier het wereldkampioenschap veldhockey in Den Haag, die mooie stad achter de duinen. Het is vast de eerste keer in de geschiedenis van voetbalclub ADO Den Haag dat supporters van beide teams door elkaar op de tribune zitten. Dat zegt iets over de beschaafdheid van het hockeypubliek. In plaats van groen-geel kleuren de tribunes oranje in deze dagen. 

Het was in Den Haag waar ik naar de middelbare school ging, de stad waar ik naar zou willen terugkeren, als een verblijf in Spanje om welke reden dan ook niet meer mogelijk zou zijn. Het is ook de stad waar ik voor het eerst een hockeystick vasthield; dat werd geen groot sukses. Tijdens een gymnastiekles besloot de leraar dat we gingen hockeyen, op het nabijgelegen hockeyveld. Ik sloeg de bal naar een klasgenote en vriendinnetje, zij had geen idee hoe ze die moest stoppen, ik zag de bal vervolgens over haar stick richting mond rollen en er een voortand uit slaan. Bloed overal, schrik bij iedereen. Zij kreeg een nieuwe voortand. Ik behield mijn weerzin tegen het spel. 

Desalniettemin volg ik het verloop van het huidige kampioenschap op de voet. Hockey loopt als tak van sport op diverse vlakken mijlenver voor op voetbal. Neem bijvoorbeeld de mogelijkheid van videoreferentie. Elk team kan tijdens een wedstrijd eenmaal bij de scheidsrechter beroep aantekenen als iets belangrijks over het hoofd is gezien of als men het oneens is met de genomen beslissing. Vervolgens bekijkt een videoscheidsrechter alle beelden vanuit verschillende hoeken en brengt advies aan de scheidsrechter uit. Kom daar eens om bij het voetbal?! FIFA-baas Sepp Blatter moet de duimschroeven aangedraaid krijgen om doellijntechnologie in het voetbal mogelijk te maken. Die man moet niet worden herkozen!

De Nederlandse dames wonnen gisteravond overtuigend van de Argentijnse dames. Daarmee zetten ze de regerend wereldkampioene aan de kant. Ik ben er zeker van dat het Nederlandse team Argentinië ook nog gaat onttronen. De dames, met hun doorgaans aanvallende spel, zijn niet te stuiten! Het valt mij op dat veel veldhockeyspelers (mannen en vrouwen) tenminste één ‘valse’ voortand hebben; uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk dat is te vermijden. Als er een strafcorner wordt geslagen, lopen spelers van de tegenpartij met ware doodsverachting, met of zonder masker en/of gebitsbescherming, in de richting van de bal. Bij hockey heeft men zelfs een naam voor dat verschijnsel: ‘suicide players’.

Maartje Paumen is een opvallende vrouw in een opmerkelijk team. De dames hockeysters zijn niet bepaald huppeltutjes! 

Paumen had een relatie met teamgenote Carlien Dirkse van den Heuvel (midden foto). Ze kwamen tijdens de Olympische Spelen in Londen officieel ‘uit de kast’ en wonnen met hun team Olympisch goud. Ze zijn mooie rolmodellen (en niet de enige lesbische hockeydames). Inmiddels zijn de dames helaas uit elkaar.

Ik vind Paumen erg leuk om naar te kijken. Ze is een topfitte, stoere en getalenteerde hockeyster. Maar wat haar voor mij vooral zo leuk maakt, is het spleetje tussen haar voortanden! Ik kan uit mijn hoofd een aantal personen met een spleetje tussen de voortanden noemen: zangeres Madonna, actrice Lauren Hutton, de zangeres van Pussycat (van de single ‘Mississipi’), Howdy Doody. Ik vind zo’n spleetje sexy. Nu is het ene spleetje het andere niet. Je hebt spleetjes waarin je twee fietsen kunt stallen maar die van Paumen is heel subtiel. Les Blank maakte in 1987 een documentaire over vrouwen met een spleetje tussen hun voortanden, getiteld ‘Gap Toothed Women’. Hij is er eveneens door gefascineerd. Na het zien van de documentaire bleek dat niet iedere draagster aanvankelijk blij was met de eigen ‘gap’. Sommige vrouwen wilden het spleetje als puber laten wegwerken, anderen hadden jarenlang een minderwaardigheidscomplex. Nou ja?! Tegenwoordig kun je zelfs gebitscorrecties laten aanbrengen mèt spleetje. Het spleetje (‘diastema’) wordt in het algemeen gezien als een van de zeven schoonheden. 

Stel je voor dat Paumen, die tevens reebruine ogen heeft, ook nog sproeten had gehad of gekrulde wimpers... Dan was ik wellicht alsnog gaan hockeyen.

Paumen heeft haar eigen tanden nog maar loopt regelmatig onverschrokken, zonder gebitsbescherming, op een tegenstandster af.
Ze speelt liever niet met een bit, hoorde ik een goed ingevoerde hockeycommentator onlangs zeggen. Doet ze dat voor haar vrouwelijke fans? Voor de liefhebsters van haar gap? Welnee. Het zit niet comfortabel, ze kan daardoor moeilijk praten en ook ademen gaat niet vanzelf. Ze draagt het ding in haar sok en als het erom gaat spannen, stopt ze de gebitsbescherming in haar mond. 
Aanstaande zaterdag spelen de dames de finale tegen team Australië. Het wordt een spannende wedstrijd. Het Nederlandse team, onder aanvoering van Maartje Paumen, gaat met technische spel zeker winnen van de hockeyroos. En als het even wil, zal zij daarbij een beslissende rol spelen. Let maar op, mind the gap!

Chocoladeplakhandjes

Afgelopen dagen was ik op verschillende manieren in de weer met Indonesië. De regelmatige lezer weet dat er een reis daar naartoe op het programma staat. In minder dan twee maanden reizen we af naar Sulawesi. Ik wierp mij onlangs op als reisprogrammeur. Bernadette, met wie wij de reis gaan maken, is een drukbezette vrouw, ik heb veel minder te doen (al vliegen de dagen voorbij). Mijn liefje staat mij met raad en daad bij. We willen de rondreis door de provincie niet helemaal vastleggen maar omdat het hoogseizoen is, zullen we een aantal dingen vantevoren moeten boeken. Voor de eerste dagen in Makassar boekten wij reeds een hotel. We maken alledrie een lange reis om er te komen dus een comfortabele plek om te acclimatiseren is geen overbodige luxe.

Daarna weten we in grote lijnen wat we willen zien en doen. Zo heb je in Zuid-Sulawesi de etnische groep Bugis (een zeevarend volk met prachtige schepen), de Toraja’s (hun bijzondere begrafenisrituelen), de mysterieuze megalitische sculpturen in de Badavallei, het Posomeer en de Togianeilanden (snorkelparadijzen) in Centraal-Sulawesi, Minahasaland, Bunakeneiland (onderwaterwereld) en Tangkoko National Park (het tasier-aapje) in het Noorden. De provincie is circa 2.200 kilometer lang en de infrastructuur is niet overal even goed. Overlandse reizen duren dus tamelijk lang.

We besloten een deel van het traject door de lucht te doen dus we boekten alvast een vlucht met Lion Air. En we boekten nog eens. En nog eens. De volgende poging was met de creditkaart van persoon B. Dat lukte wederom niet. We vroegen vervolgens aan Bernadette het te doen met haar bankkaart. Zelfs dat lukte niet. Zucht... Wat was hier nu weer aan de hand?! Op het internet las ik dat Europese kaarten niet of nauwelijks worden geaccepteerd voor binnenlandse vluchten van deze vliegmaatschappij. Discriminatie! Dus we besloten tot plan D en vroegen vrienden in Bali de vliegreis naar Manado voor ons te boeken. Dat lukte in vijf minuten. Bernadette vindt Frans een held. Wij ook. Eerder waren hij en echtgenote Lenie rotsen in onze Balinese branding.

Zij zijn ook de managers van onze voormalige villa die sinds vorige week in nieuwe hoedanigheid op internet is te vinden. Wij waren reeds op de hoogte van de beslissing van de nieuwe (Belgische) eigenaren om de villa klaar te stomen voor tien gasten. Voor dat doel toverden ze de opslagruimte van het gastenhuis om tot kinderslaapkamer met stapelbed en werd het atelier op de eerste verdieping van het hoofdgebouw veranderd in een vijfde tweepersoonsslaapkamer. Bovendien werd het terras langs het zwembad van semi-Olympische afmetingen vergroot en kwamen er meer ligbedden. Et voilà. Ik vind het er mooi uitzien. We wensen de eigenaren van Villa Anamaya in Banjar heel veel verhuursukses toe!

Afgelopen weekend skypten we weer met Elsa, Ketut en de mannetjes Yuda en Damai. Na de gebruikelijke begroetingen (“we love you”, “we miss you”) werd er voor ons gezongen. We vertelden hen dat we weer naar Indonesië komen. Volgende maand gaat Yuda naar de lagere school. In goed overleg met zijn ouders besloten we hem als leerling op te geven bij NBBS, North Bali Bilingual School. Het is een tweetalige school (Engels als tweede taal) onder leiding van een Indonesische professor en haar Australische partner, Ibu Dewi & Pak Syd.

De driejarige Damai gaat volgende maand zijn eerste stappen zetten in Window to the World, de internationale peuterschool op Montessori-grondslag waar ook Yuda vier jaar lang succesvol werd geschoold tot het mooie mannetje dat hij nu is. 

Het zorgt ervoor dat wij in de toekomst met de beide kereltjes kunnen blijven communiceren. 

Wij zijn blije oma’s. 

Marijke zorgt voor de administratieve afwikkeling van het een en ander. We lieten haar vorige week tevens weten dat er ook nog een verjaardagsdoos naar haar adres wordt gestuurd. Yuda wordt in augustus zeven jaar en zoals gebruikelijk, sturen wij dan kadootjes op. Zij liet ons weten dat ze de mannetjes recent nog had gezien. Nou ja, gezien... Ze bleken onder de chocolade te zitten die ze van Coba-van-de-bibliotheek kregen. Mijn liefje zei mij dat ze die plakhandjes wel even zou willen vasthouden... Nog even geduld, liefje!

Tijd vliegt

Het begin van de meteorologische zomer ligt alweer achter ons. Het wil nog niet echt zomeren in Spanje, al loopt de temperatuur op. Het is namelijk de tamelijk koele wind, uit het oosten, uit het noorden die het nog niet zomers warm maakt. Terwijl we over drie weken alweer de langste zomerse dag (21 juni) achter ons zullen laten. Tja. Sinds we een markies en een zonnescherm aanschaften, laat de zon het met enige regelmaat afweten. Sinds 2005 leven we bijna continu in een zonnig klimaat en daarop gaat het lichaam rekenen. Dus als het enigszins fris is, hebben mijn liefje en ik het al gauw fysiek koud. Gisteren was een regenachtige dag maar zoiets deert mij dan weer niet: het is immers goed voor het land en goed voor de nieuwe bomen langs onze boulevard.

In de vereniging van huiseigenaren ben ik dan wel VP af, betrokkenheid bij het wel en wee van onze woonwijk blijft bestaan. Tijdens de recente vergadering werd besloten dat we de gaten die langs de boulevard waren gevallen vanwege verwijderde dode palmbomen zouden opvullen met anderssoortige bomen. Op vrijdagochtend hoorde ik een zware vrachtwagen tegen de berg op rijden. Ik keek door het zijraam en zag een truck met palm- en andere bomen binnenkomen. Ze waren bestemd voor tuinman Matt! We schoten ongedoucht in onze kleren en liepen naar de straatkant. De nieuwe palmbomen, van de soort Washingtonia, die niet ontvankelijk zijn voor de vernielende kracht van de rode kever, gingen al op welgekozen plaatsen in de grond. Het voelt alsof de tandarts kronen plaatst maar dan zonder de pijn in eigen mond. 

Matt vroeg mij of ik wilde blijven om als ‘second opinion’ te fungeren. Hij had weliswaar een beplantingsschema in zijn hoofd maar zei het prettig te vinden ook mijn mening te kennen. Ik hing dus rond als een conciërge. Degene die na mijn aftreden werd gekozen voor die klus, keerde onlangs terug naar Engeland dus ik liep niemand voor de voeten. Ik kan het goed vinden met de tuinman, hij is toegewijd, een harde werker en hij heeft bovendien een goed gevoel voor humor.

Er bleken tevens drie jacaranda’s op de vrachtwagen te staan. Nog geen twee weken geleden liepen mijn liefje en ik met onze vrienden Ger & Monika over de golfbaan van Campoamor waar we stopten om elke versie van deze subtropische boom met blauwpaarse bloemen die momenteel spectaculair bloeit, te bewonderen. Je ziet deze bomen ook steeds vaker in het Spaanse straatbeeld opdoemen. Het zijn niet alleen de bloemen die mooi zijn, ook de zachtgroene, veervormige bladeren zijn het bekijken waard. 

Eerder vroeg ik aan tuinman Matt of het een idee was hier een daar zo’n sierlijke jacaranda met klokvormige bloemen in onze gemeenschappelijke tuin te plaatsen. Hij was het met mij eens dat ze prachtig zijn. Nu was de woord bij de daad gevoegd. Ik zei Matt in de loop van de ochtend dat wij ‘a serious request’ aan hem hadden: was het mogelijk om een van de jacaranda's te plaatsen bij de ingang van onze parkeerplaats? Op die manier zouden wij uitzicht hebben op de prachtige blauwe bloemen vanuit ons keukenraam. Hij vond het een mooi plan en zo werd het uitgevoerd. Daarna deden we met hem nog een excursie langs de fruitbomen in de tuin: de citroenen groeien, er hangen grote rode (eetbare) kersen aan de bomen en de vijgenbomen beginnen vruchten te dragen. De kersen lijken op de foto eerder op perziken?! Op deze manier valt het gemis aan de eigen tropische tuin van Bali mee...

Mijn liefje en ik strijden nu dagelijks om de plek in de keuken. Vanwege de regen bleven we gisteren lekker binnen. Vanuit de keuken spreken we ‘onze’ jacaranda liefdevol toe. 
Het afgelopen weekend stond bol van de culinaire experimenten: mijn liefje maakte heerlijke kippensoep als lunch, ik bereidde ’s avonds een inktvisschotel met verse tuinbonen in een enigszins merkwaardige saus (met karwijzaad) uit een Spaans kookmagazine -niet voor herhaling vatbaar- en zondag was het tijd voor Dong Do Pork, een recept van Poh Ling Yeow. Het is langzaam gegaarde pork belly met een saus van twee soorten ketjap, Chinese rijstwijn, water, veel verse gember en lenteuitjes; de suiker liet ik achterwege. Het vlees sudderde bijna 3 uur door en viel uiteindelijk op het bord uiteen. Vanavond eten we de restjes. Misschien wel met het bord op schoot, voor de televisie. Het is immers weer Mastercheffeest! De wedstrijd tussen de Australische junioren die momenteel op de Nederlandse televisie is te zien, zag ik jaren geleden reeds in Australië, Masterchef All Stars van 2012 had vorige week de finale. Poh was favoriet maar werd vroegtijdig uitgeschakeld omdat haar BBQ-gerecht niet lukte (ze had nog nooit gebbq'd...). De trofee werd opgeëist door de jonge Callum. Ik vermoed dat de volgende serie van All Stars eraan komt, die van 2013. Het programma blijft inspireren. Over vervliegende tijden gesproken: over twee maanden gaan we ons weer onderdompelen in de Aziatische keuken als we op weg gaan naar Sulawesi. Voordat je het beseft, is het zover.