Sirenes

Vandaag start de Vuelta, de Ronde van Spanje, vanuit Torrevieja. De negende etappe bedraagt 168 kilometer en voert naar Benitatxell. Torrevieja ligt op slechts 20 meter hoogte maar de finish zal de kuiten teisteren met een stijgingspercentage van 18%. De Spaanse wielerronde zal op 13 september eindigen. Momenteel verblijven Ger en Monika hier. Hij is een wielerfan en gaf aan langs de route te willen staan. In alle talen zocht ik op het web naar de precieze vertreklocatie zodat we hen konden adviseren over een goed uitkijkpunt. Ik trof vele beschrijvingen van de etappe aan, las over de starttijd (13:30 uur) maar vond geen enkele verwijzing naar een vertrekpunt van het peloton. De wielrenners rijden vanuit Torrevieja over de N332 richting Benidorm maar het was en bleef onduidelijk of ze vanuit het stadscentrum of een van de buitenwijken starten.

Mijn liefje en ik besloten niet te gaan kijken. Vanwege mijn sneue heup kan ik sowieso niet lang staan en als je op het foute moment met de ogen knippert zijn de renners voorbij. In de 2011-editie van de Vuelta werd ook ons strand van La Glea aangedaan, de steile col die vriendin Bernadette elke dag in haar trainingsronde opnam. Zij meldde mij vanuit Nederland onlangs dat ze inmiddels op de sportschool is gestart met een fietsschema met bergverzet teneinde haar heuvelbenen te behouden casu quo te versterken. Haar conditie is opperbest en fietsen kan ze zag ik toen ik een ochtendje achter haar aanreed in de auto maar 20 kilometer tegen een berg opklimmen, vraagt een specifieke aanpak.

Bladerend door het foto-album van haar logeerpartij viel mij op hoeveel tijd we in en op het water doorbrachten. Tot eenzelfde conclusie kwam ik toen ik door haar en mijn Fraser Island-fotomap bladerde. De regelmatige lezer weet dat wij later dit jaar een reünie hebben in Australië, het continent waarop we elkaar tien jaar geleden leerden kennen. Inmiddels ging ik aan de slag met een digitaal fotoalbum voor onze vriendinnen Julie & Claire in Sydney die toen ook van de partij waren; dat leek mij een (w)aardig aandenken.

De eerste sectie van het nieuwe album bestaat uit een fotoselectie van Fraser Island waarin we alle vijf voorkomen, aangevuld met foto’s van onze latere bezoeken. Bernadette gaat voor de tweede keer Down Under, voor mijn liefje en mij wordt het de vijfde maal. Ook daarin springt het grote aantal zwem-, surf- en vaarpartijen in het oog. We zijn stuk voor stuk kinderen van de zee, vrouwen van Atlantis. Waar zouden we zijn zonder de zee?! Het is een wonder dat we in al die jaren niet verweekten! Ook de hond Lucy, aka The Furry Princess in de familie, zal een prominente plaats in het album innemen. Ik laat het boekwerkje bij een Nederlands bedrijf afdrukken, waarna Bernadette het in december naar Sydney vervoert.

Mijn liefje is binnenkort jarig en ik broedde op een kado. Doorgaans bieden we elkaar een reisje aan ter viering van de geboortedag. Vorig jaar vierden we haar verjaardag in Lovina, Noord-Bali. 

Na lezing van een artikel in The Wall Street Journal gisteren wist ik wat mij dit jaar te doen staat: wij gaan naar Tarragona! Het betreffende artikel gaat over de Spaanse Susana Seuma die een auto-ongeluk kreeg waarbij ze haar been verbrijzelde. Haar baan als sales manager kon ze daardoor niet meer uitoefenen. Haar partner vroeg haar op enig moment of ze ooit iets anders ambieerde dan die baan… Daarop biechtte ze op dat ze altijd zeemeermin had willen zijn. Een nieuwe ambitie was geboren: het oprichten van de Sirenas Mediterranean Academy.

De 41-jarige Susana werd geboren in Lleida maar verhuisde 15 jaar geleden naar Tarragona, ongeveer 100 kilometer ten zuiden van Barcelona, omdat ze dicht bij zee wilde wonen. Reeds op jonge leeftijd was ze dol op zwemmen en op de zee. Ze werd daar reddingszwemster en haalde haar PADI- en Freediving-brevet. Dat laatste betreft lang en diep onder water gaan volgens een bepaalde techniek, met loodriem, extra lange vinnen en snorkel. In de zomer van 2014 opende Europa’s eerste School voor Zeemeerminnen de deuren in Tarragona. 500 mensen, vrouwen èn mannen deden er cursussen. Mijn Ariel-ogen gingen glimmen… (De kleine zeemeermin is mijn all time favoriete Disney-film!)

De academie biedt beginnerscursussen (€39 voor anderhalf uur in het zwembad) en cursussen voor gevorderden (€49 voor anderhalf uur in de Middellandse Zee) aan. Op het programma van beginners staan figuren in het water als Inmersión, Vertical en Giros ofwel onderdompeling, verticaal bewegen en rondjes draaien. Ondanks de aanleg van mijn liefje (zoals je ziet) gaf ik haar op voor de beginnerscursus. Zelf ga ik deelnemen aan het gevorderdenklasje. Dat programma zal bestaan uit Surfeando en las olas (surfend op de golven), Vertical II en Giros II. Je hoeft gelukkig niet te wachten tot je eigen staart is aangegroeid, een kunstvin is in de prijs inbegrepen. Wordt vervolgd.

Langzaam rijpend fruit

De rust keerde weer, het stof sloeg neer… Gisteravond bracht ik Bernadette naar de luchthaven van Alicante. Time flies when you're having fun. Onderweg was veel Guardia Civil op de been; ze bereidden op meer plekken langs de N332 controles voor. Op de geplande tijd landde ze in een veel koeler Nederland: 19 graden Celsius. Ze appte dat ze behoefte had aan wanten.

Je went snel aan iemands plezierige aanwezigheid en nieuwe routines die dat met zich meebrengt. Bijna elke ochtend zat ze voor 8 uur op de fiets. Wij keken doorgaans vanaf het terras hoe zij naar Las Ramblas fietste. Soms was ze te snel voor onze blik. Twee uur later liep ze bezweet maar tevreden het huis binnen. 

In de dagen waarop ze fietsend de heuvels bedwong, legde ze ruim 400 kilometer af; geen sinecure als je bedenkt dat hier stijgingspercentages van 15% voorkomen en de temperatuur snel opliep. Ber op de Berg is nu Van de Berg. Het is belangrijk dat ze in Nederland haar heuvel- en bergbenen behoudt totdat ze op 20 september de Mystery Mountain voor het goede doel moet beklimmen. Er komen hier regelmatig fietsers voorbij; ik hoor de banden snorren maar geen van hen roept 'joehoe' als hij passeert! Het afscheid is deze keer niet voor al te lang: in december gaan we het jubileum van onze vriendschap vieren, in Australië. Het was de Griekse filosoof Aristoteles die zei “wishing to be friends is quick work, but friendship is a slow ripening fruit”.

Op Bernadette’s bonte avond nodigde zij ons uit voor een etentje; ook dat werd inmiddels traditie. In haar thuishaven in Nederland nam ze ons menigmaal mee naar bijzondere restaurants. Zo leerden wij onder andere HanTing kennen. Het is duidelijk: we houden alledrie van heel lekker eten. Ik durf zelfs te beweren dat de vriendschap nooit tot zo’n grote bloei zou zijn gekomen als we dat niet met elkaar deelden.

Hier nam zij ons mee naar restaurant Cellar Door, dat wij momenteel het beste restaurant van Orihuela Costa vinden. Het zit in een nogal sneu commercieel centrum in Playa Flamenca maar daar moet je als bezoeker even doorheen. De menukaart biedt mediterrane gerechten in een eigentijds jasje. Het restaurant is eigendom van de Britse Lorraine die zelf gastvrouw is -maar hard meewerkt- en er met een begenadigde Alicanteense kok en een goed team een culinair juweeltje van maakt. We genoten van een amuse van rode biet met mierikswortel, carpaccio van octopus, St. Jacobsschelpen met schuim, roze lamskroon, kekke steak tartaar, varkenswangetjes om te zoenen. Mijn toetje, een deconstructie van cheesecake met bosvruchten, is het vermelden extra waard. Het restaurant is een aanrader; reserveren verplicht!

De bontste avond brachten we thuis door. Mijn liefje bereidde haar fameuze ossobuco met kalfsschenkel die we hier af en toe kunnen kopen. De saus die bij deze stoofschotel hoort, is gebaseerd op verse tomaten, worteltjes en bleekselderij in mooie olijfolie. Het is slow cooking bij uitstek. Terwijl kokkie in de keuken stond, lagen Bernadette en ik in een heerlijk zeetje met semi-hoge golven. Na thuiskomst bracht ik de tomatensaus op smaak en later kookte ik de pasta. Het resultaat mocht er zijn. Onze vriendin zou er een snel rondje op hebben kunnen fietsen - met twee vingers in de neus!

Op de dag van vertrek lunchten we bij het oude-vertrouwde Montepiedra, een zonnig terras op het strand van La Glea. We bestelden tapas en wijn, om het af te leren. Een van onze favoriete Spaanse roséwijnen blijkt tijdens een Frans concours in 2015 tot beste te zijn uitgeroepen: Marqués de Cáceres. Daarna dobberden we nog lang in de mooie en heerlijke Middellandse Zee. ♫Méditerranée zo blauw, zo blauw…♫ Groen, turquois, azuur, aquamarijn, het was een zee van kleuren! Mijn liefje en ik houden dit schema voorlopig aan, Bernadette pakte de laatste hoogzomerse zonnestralen van dit jaar mee naar verluidt.

Vanmorgen ontbeten wij voor de eerste keer deze zomer op een koel terras; om 8 uur 's ochtends was het slechts 21 graden Celsius. De nachten koelen af, het zwembadwater begint fris te worden. We dekten voor drie, een goede gewoonte slijt langzaam. We missen haar.

O-la-lla!

Onlangs las ik in HOY Torrevieja over een bijzondere plaatselijke ontdekking. De badgasten Hector & Cristina vonden 's avonds tussen chiringuito Pura Vida en Vela Beach een karetschildpad (Caretta Caretta) op het strand van La Mata. In het Spaans heet die schilpaddensoort Tortuga Boba. Dat is geen veilige plek voor eieren. Alleen al een parasol boven de broedplaats kan moedertje natuur ernstig in de war sturen. 

Zij belden 112 en de politie was snel ter plaatse. Vervolgens werd de bioloog van de gemeente gebeld. Men ging voorzichtig op zoek naar het nest waarin de schildpad haar eieren zou hebben gelegd. Er is namelijk maar één reden waarom een schildpad zich aan land waagt: om eieren te leggen. Het bleken er 85 te zijn, op een diepte van 40 centimeter, zes meter van de branding.

Toen ik het artikel voor mijn liefje vertaalde, was haar eerste reactie: dat nest hadden wij moeten vinden! Ik was het direct met haar eens (ook een unicum…). De schildpad neemt namelijk een bijzondere plek in ons leven in. Niet alleen vinden wij het allebei een fantastisch zeedier waarmee we in menige zee en oceaan zwommen, de schildpad is hét symbool van mijn liefje in de Aziatische mythologie. Ons huis staat dan ook vol met exemplaren in verschillende materialen, die we uit alle windstreken meebrachten.

De Spaanse bioloog, Juan Antonio Pujol, sprak van een “historische vondst”. Niet alleen komt het zelden voor dat een karetschildpad op een strand aan de Middellandse Zee wordt aangetroffen, er werden nooit eerder schildpadeieren op een strand van Torrevieja gevonden. In 2001 werd voor het eerst een schildpad op een strand van Almería gezien. Twee wetenschappers van de faculteit Biodiversiteit en Evolutionaire Biologie van de Universiteit van Valencia kwamen op verzoek een kijkje nemen: Olalla Revuelta en Jesús Tomás. Alleen al hun eigennamen maken indruk… O-la-la, Jezus! Het is inderdaad een fantastische vondst.

Zij namen alle schildpadeieren in een grote koeldoos mee naar Playa de la Albufera, naar een strand om de hoek van hun eigen universiteit. Zo kunnen wetenschappers en vrijwilligers een oogje in het zeil houden en hebben de schildpadjes in het ei meer overlevingskans. Schildpadmama’s leggen hun eieren aan de wal en vertrekken dan voorgoed; haar kleintjes moeten vanaf dat moment voor zichzelf knokken. Olalla en Jesús zorgen met hun daden dus voor de instandhouding van de schildpadpopulatie in Spanje. Mama Tortuga zal in de toekomst hoogstwaarschijnlijk terugkeren naar het strand van La Mata om haar eieren te leggen. Het zal ongeveer twee maanden duren voordat de eieren uitkomen. Daarna zullen de zeebiologen beslissen of de baby’s langer in ARCA del Mar (onderdeel van El Oceanogràfic) blijven om aan te sterken.

Mijn liefje, Bernadette en ik gingen dit weekend met een catamaran naar het eiland Tabarca, voor de kust van Alicante. Het staat al jarenlang op ons programma maar de irreguliere terugvaart vanaf het eiland naar Torrevieja weerhield ons. In de ochtend gaat een boot heen en in de late middag keert die terug naar de haven van die plaats. In de afgelopen jaren leek het bovendien alsof er nauwelijks faciliteiten waren, ook niet voor de inwendige mens. Dat zou betekenen dat je een hele dag zou kunnen vastzitten op een eiland waarvan niet zeker is of het bevalt. Daaruit kwam onze schroom voort. 

Vorige week kwam ik er bij toeval achter dat er ook een boot naar het eiland vaart vanuit Santa Pola, zelfs elk half uur. Toen was de beslissing snel genomen: we gaan! Ik was aangenaam verrast door de goede parkeermogelijkheden rondom de haven. Wij vonden een schaduwrijke, betaalde parkeerplek. Rondom het eiland ligt een onderwaterreservaat waar ook de karetschildpad voorkomt. De snorkelset ging dus mee. De oversteek (heen-terug) kost €15 per persoon. Onze grote boot, inclusief glasbodem, deed een half uur over negen kilometer afstand. Er varen ook snellere boten maar wij hadden en hebben geen haast.

Alhoewel het eiland Tabarca het dichtst bij Santa Pola ligt, maakt het toch deel uit van de stad Alicante. Het kleinste eiland van Spanje dat in de 18de eeuw een schuilplaats voor piraten was, bestrijkt 400 bij 1800 meter. Het heeft een kleine dorpskern met kerk, museum en gouvernementshuis; verderop staan een fort, een wacht- en een vuurtoren. 

Er is een centraal gelegen familiestrand met ligbedden, parasols en douches en daaromheen mooie baaien. Bernadette en ik gingen in een daarvan te water en snorkelden rond enkele rotsen. Het werd geen Sulawesi-ervaring, er was geen schildpad te zien. Al snorkelend ploegden we door uitgestrekte velden met zeegras, hier en daar spotte ik grote en kleine vissen. Desalniettemin was het heerlijk zwemmen en dobberen in het kristalheldere water. De lunch bestond uit een moot plaatselijke witte vis voor mijn liefje en een zeer smakelijke paella met zeevruchten voor de waterratjes. 't Was fun in the sun!

Een rustdag in de tour

Terwijl in Nederland Sail Amsterdam plaatsvindt, werd deze week voor de kust van Cabo Roig een boot met negen uitgeputte en zeezieke mensen uit het water gevist. De betreffende kaap ligt op 5 minuten rijden van ons huis. Een buurtbewoner die de boot zag dobberen, belde de kustwacht. Het betreft negen Algerijnen, onder wie vijf minderjarigen. Ze zouden drie dagen zonder eten op zee hebben rondgevaren, aldus een teamleidster van het Rode Kruis. Een van de opvarenden werd behandeld voor een wond aan zijn rechterheup (!) maar hoefde daarvoor niet naar het ziekenhuis.

Het was de derde keer in een week tijd dat een immigrantenbootje  de provinciale wateren bereikte, daarmee kwamen 16 mensen illegaal de provincie Alicante binnen. Of zij in Spanje (of een ander Europees land) mogen blijven, moet nog worden bepaald. Eerst moet hun identiteit worden vastgesteld en wordt onderzocht of zij naar Algerije kunnen worden teruggestuurd. Ter vergelijking: Duitsland verwacht dit jaar 800.000 asielzoekers…

Ber op de Berg doet dagelijks steeds grotere fietsronden in de heuvels van Orihuela Costa maar ze had zin en behoefte aan een dagje vrij van haar strakke trainingsschema. We maakten dus een uitstapje. Sinds juni van dit jaar vaart er een ferry van Lo Pagán naar La Manga en die wilden we weleens uitproberen. Bij het woord 'ferry' denk je aan grote schepen waarop ook auto’s kunnen worden vervoerd maar de transportmiddelen van Cruceros Mar Menor zijn eerder van het type vissersboot. Door een dronken Spanjaard kregen we aanvankelijk de verkeerde weg naar de ferry gewezen maar na enig heen-en-weer-geloop vonden we de juiste pier in de haven van Lo Pagán, naast de nautische club en de visafslag. De vertrektijden kun je hier vinden.

We sloten bij de rij wachtenden aan, kaartjes moest je kopen bij de bemanning. Voor € 4.50 per persoon zet de ferryman je over. In 40 minuten staken we met de 15-meter lange Joven Mª Dolores II de Mar Menor over, terwijl de speaker in twee talen (Spaans en Engels) informatie verschafte over het vertrekpunt, de binnenzee en de eindbestemming. Een zandbank van 22 kilometer lengte en een breedte variërend van 100 tot 1.200 meter, maakt Mar Menor tot een binnenzee. Volgens de beroemde kunstzwemster en Hollywood actrice Esther Williams is het "the largest swimming pool in the world" met warm, helder maar heel zout water.

Aan de andere kant van het water legde Maria Dolores aan de kade van Puerto Tomás Maestre aan, de noordkant van La Manga. Alhoewel wij onze zwemkleding meebrachten, zagen we af van een duik in de Middellandse Zee; daarvoor hadden we nog een flinke wandeling of een busrit moeten maken. Wel hadden we alledrie zin om lekker te lunchen; het is immers vakantietijd. De ferry legde aan tegenover restaurante El Pulpito, dat een verzorgd terras en mooi gedekte tafels had. Onder de parasols van de Kreupele Duif (!) was het goed toeven.

Het restaurant schonk onder andere een van onze favoriete Spaanse roséwijnen: Ramón Bilbao. Dat was een goed begin; de Algerijnse man van de bediening was heel aardig, behulpzaam en toegewijd. We snoepten van heerlijke verse vis: kabeljauw, gestoofde inktvis, schelpen in visbouillon, boquerones… zo uit de zee, die ochtend zwommen ze nog. Mijn rode garnalen uit de Mar Menor waren om te zoenen.

Een beetje Spanjeganger weet dat het hier 's middags tijd is voor siësta; wij deden dat niet maar de kapiteins van de ferry wel. We moesten dus tijd overbruggen en in goed gezelschap van Ramón en onder de vleugels van de kreupele duif lukte dat opperbest. Ruim een uur voor onze vertrektijd legde een andere ferrymaatschappij aan de kade aan. Bij navraag bleek die boot naar Santiago de la Ribera terug te varen. Die kustplaats kennen we van lange wandelingen over de boulevard, het futuristische gebouw van de nautische club en eerder restaurantbezoek. 
We besloten aan boord te stappen en dan een taxi van La Ribera naar Lo Pagán te nemen, waar de auto stond geparkeerd. Na thuiskomst namen we een verfrissende duik in het eigen zwembad. 's Avonds nuttigden we op het eigen terras een goedgevulde salade, onze lichtjes doofden betrekkelijk vroeg. Een typisch Spaanse zomerdag.

Een slimme meid is op haar berg voorbereid

De regelmatige lezer weet dat vriendin Bernadette momenteel bij ons logeert. Ze is een graag geziene gast. Er zijn mensen die direct en volledig integreren in een bestaande structuur (onze twee-eenheid) en zij is bij uitstek zo iemand. Gelijk de tafel dekken, de vaatwasser uitruimen, afdrogen, wijn inschenken, je kent het wel. Koken laat ik haar echter niet doen… komt geen van ons straks nog de berg op?!

Zij kwam deze keer naar de Costa Blanca met een heuse missie: trainen in de heuvels van Campoamor. In September gaat Bernadette voor het goede doel Orange Babies een mysterieuze berg ergens in Europa beklimmen. De eindbestemming krijgt zij enkele dagen voor het fietsevenement te horen als ze in de bus zit op weg ernaartoe. Wat nu al duidelijk is, is dat de goedgetrainde Hollandse kuiten bergervaring moeten opdoen. 

In eerste instantie boekte ze een vliegticket voor zichzelf en haar stalen ros. Na rijp beraad besloot ze fietsloos het vliegtuig in te stappen; dat scheelde een boel gedoe: de trappers en het stuur hoefden niet te worden gedemonteerd. Haar eigen semi-professionele racefiets bleef dus thuis, alleen haar schoenen, bidon, helm en rugtas bracht ze mee. Wij huurden hier een min of meer vergelijkbare fiets voor haar met 24 versnellingen, een recht stuur en dikke banden.

In voorbereiding op haar komst stelden wij een pittig maar veilig parcours samen. Ik moet er niet aan denken dat ze onderuit gaat als zette mijn liefje, aka Dokter Bibber, de betadine alvast klaar. De trainingsronde beslaat ruim tien kilometer en heeft één col hors catégorie zoals dat in wielerkringen wordt genoemd en diverse cols van de eerste en tweede categorie. Het is de bedoeling dat ze deze ronde enkele keren per dag doet. Het parcours voert haar eerst naar het clubhuis van buurgolfbaan Las Rambas, daarna rijdt ze terug naar Campoamor waar haar een ronde op alle heuvels van de eigen woonwijk staat te wachten. De route voert haar onder andere naar de achteruitgang van de golfbaan en daarna tegen de hellingen op, terug naar huis. Langs dat parcours houdt ze voortdurend zicht op een fraaie golfbaan en legt ze haar rondje in relatieve veiligheid af, weg van snelverkeer. We horen haar al van verre aankomen, vanaf het terras spreken wij haar bemoedigend toe. In al die jaren met zicht op de berg, zag ik niemand die in haar straffe tempo naar boven rijdt! Het andere goede nieuws is dat de temperatuur en de luchtvochtigheid behoorlijk terugliepen sinds haar aankomst. Prima fietsweer.

Op vrijdagochtend haalden we de fiets op; een bidonhouder en een slot completeerden de uitrusting. Ze stapte bij de fietsenwinkel op, reed over de nieuwe fiets- en voetgangersbrug bij Centro Comercial La Zenia naar Villamartin en over steile heuvels naar huis. Tenminste, dat was de bedoeling; ik hield haar vanachter het stuur in de gaten. Met ontzag keek ik naar die malende benen in het kleinste verzet, de glimmende kuitspieren die aanzetten, de kont die op het zadel blijft.

Na ongeveer zes kilometer liep de ketting eraf. De fiets ging achterin de bezemwagen, de rijder genoot even van airco en zachte stoel. We reden terug naar I ♥ Bike. De fietsenmaker deed zijn handschoenen aan en had nog een hele kluif aan het lostrekken van de ketting. Versnelling 2 liep niet bepaald gesmeerd, aldus Bernadette. De man stapte op de fiets en probeerde het een en ander zelf uit met als resultaat dat ze een nieuwere fiets kreeg. De bidonhouder en het slot werden overgezet. Het genoemde bedrijf, waar je fietsen kunt huren en kopen, is zeer klantvriendelijk.

Bernadette is en blijft een eigenzinnig mens dus op dag 2, de nationale feestdag van Santa María die voor weinig verkeer zorgde, kregen we een bericht met foto van haar op het strand van La Glea. Ze was 'gewoon even' over de berg gegaan en naar de kust gereden. Op slechts één banaan. Kort daarvoor zag ik een man met zijn fiets aan de hand onze berg lopend beklimmen. De terugweg vanaf het strand is evenmin een makkie: daarop liggen minstens twee cols van de buitencategorie. De route langs dat strand maakte in 2013 deel uit van het parcours van La Vuelta, de ronde van Spanje die op 22 augustus weer begint dus je kunt nagaan dat het geen gemakkelijke klim is. Dit jaar wordt Orihuela Costa niet aangedaan, het peloton zal vanuit Torrevieja over de N332 naar Guardamar rijden.

Het strakke fietsschema wordt dagelijks trouw afgewerkt. De wielrennersapp Strava op de telefoon vertelt haar na elk ronde de afstand, het aantal meters dat ze steeg en de tijd waarin ze de heuvels bedwong. Dat ziet ze vanzelfsprekend pas nadat het snot voor de ogen is verwijderd. Over de pijn in de benen zwijgt de applicatie in alle toonaarden. Tussen de straftaken door houdt ze vakantie met ons en dat is heel gezellig.

Als je nog een waardevolle bestemming zoekt voor een beetje vakantiegeld, kun je haar met deze link persoonlijk sponsoren. Gewoon doen!

Hiep-hiep-hoera!

Vandaag zijn deze drie jarig: Yuda (8 jaar), nichtje Linde (7 jaar) en vriendin Rosemarie in Zwitserland. Een dame-van-stand geeft haar leeftijd niet prijs (maar er zit een 6 in). Ik moest grinniken om het fraaie fietsenrek van Linde; dat mag er zijn!

De dag begon hier goed: we skypten met de jarige in Noord-Bali. Samen met Bernadette zongen we hem toe. Ik zag bij die gelegenheid dat er reeds twee nieuwe voortanden in zijn bovenkaak gloren. De verjaardagsdoos die we in juli opstuurden, was in geen velden of wegen te bekennen. Di mana dos? Elsa pestte haar oudste zoon met te zeggen dat ze die inmiddels tegen een goede prijs had verkocht. We hadden met het sippe ventje te doen.

Niet veel later verscheen de box; het eerste cadeau dat Yuda ontving, was een rode sportauto die radiografisch kan worden bestuurd. De batterijen moest Elsa zelf kopen, die mochten van de Indonesische tante Pos niet worden meegestuurd. Zijn zwembolero voor als we gaan snorkelen rondom eiland Menjangan paste hem. Joehoe! Daarna hadden we tijdens de skype-sessie geen kind aan hem, al hoorden we regelmatig een Engels bedankje vanuit de achtergrond. Elsa & Ketut praatten bij met Bernadette. Een van de vragen aan haar was wanneer ze weer naar Bali komt? Misschien wel volgend jaar... Vanavond gaat Elsa extra lekker voor Yuda en zijn familie koken. Ibu bestelde zelfs een verjaardagstaart voor het ventje.

Vanmiddag worden de verjaardagen van Linde en haar broertje Ties gevierd. Ik wens eenieder een fijne dag toe!

Met de vlieger*

Een van de treurigste gebeurtenissen van 2014 vond ik de spoorloze verdwijning van MH370. Toen het gebeurde, reisden mijn liefje en ik rond in West-Australië. Dat land startte een zoektocht voor de kust. Het hield ons weken bezig. 

Tot voor kort werd het toestel niet gevonden maar aan de kust van het Franse eiland Réunion spoelden recent brokstukken aan waarvan inmiddels is bevestigd dat het om de betreffende vlieger gaat. 
De 50-jarige Amsterdamse Surti Dahlia was de enige Nederlandse aan boord van het toestel. Hopelijk worden de zwarte dozen ooit gevonden en komen we te weten wat er misging met het noodlottige vliegtuig. Daarmee worden Surti en haar medepassagiers niet tot leven gewekt maar wellicht dat familie en vrienden de draad van hun eigen leven weer kunnen oppakken.

Als reislustige Hollandse zie ik vliegen als een noodzakelijk kwaad. Reizen is verslavend maar je moet er wel iets voor over hebben. Als je de grote wereld met eigen ogen wilt zien, ben je aan de vlieger overgeleverd. Ik weet dat je meer kans loopt om te verongelukken in het wegverkeer dan in de lucht maar het idee uit de lucht te vallen vind ik traumatisch. Tot nu toe brachten wij het er goed vanaf. Hierbij een greep uit de ervaringen, tijdens zakelijke en privévluchten.

Tijdens een vlucht met Aeroflot naar Moskou trilde mijn stoel los en vlogen bagagerekken spontaan open. Op een Eurowings-vlucht (nu German Wings!) naar München kwam de gezagvoerder uit de cockpit met een gat in zijn voorhoofd en bloed langs zijn gezicht. Op de startbaan van Wexford (Ierland) bleek de baan te kort; de tweede keer ging de vlieger gewoon op tijd de lucht in. Een vliegtuig van Monarch met ons aan boord kwam boven de Pyreneeën tweemaal in korte tijd in een diepe luchtzak terecht: de maaltijden zaten tegen het plafond, een stewardess lag languit, huilend, in het gangpad. In een klein toestel op weg naar Masai Mara in Kenia drukte de piloot ons op het hart een voor een op te staan. Tijdens een KLM-vlucht uit Londen brak de piloot de landing boven een stormachtige Polderbaan twee keer af. Op een binnenlandse vlucht in Egypte vlogen we over de Rode Zee in een (afgekeurde) Tupolev, zonder zwemvest onder de stoel. Tijdens een vlucht van Fiji naar Los Angeles was elke minuut van elk uur gevuld met turbulentie. Tja. Lucky, I suppose...

Er zijn mensen die gek zijn van vliegen, zij vliegen om het vliegen. Over zo iemand las ik onlangs een intrigerend artikel in Rolling Stone, getiteld 'Up in the Air'. Het betreft de Amerikaan Ben Schlappig, een jongeman die gratis rond de wereld vliegt. Niet af en toe maar continu. 

De 25-jarige Schlappig is 'one of the biggest stars among an elite group of obsessive flyers whose mission is to outwit the airlines'. 

De groep bestaat veelal uit whizkids met technische kennis, aanleg voor kleine lettertjes en een neus voor de bureaucratie van luchtvaartmaatschappijen. Zij hebben één doel: gratis vliegen, zo vaak mogelijk, zonder te worden betrapt.

Schlappig is een intelligente puber die zich stierlijk verveelt op school en op zijn 13de hobbyist wordt. Op zijn 14de leest hij een brochure van United waarin de luchtvaartmaatschappij 5.000 extra airmiles aanbiedt voor elke vlucht, tot een maximum van 50.000 bonuspunten. Hij rekent uit dat als hij de hele zomer kris-kras door de Verenigde Staten vliegt, zijn hele familie de volgende vliegreis naar Duitsland met Lufthansa in First Class kan maken (Schlappigs familie komt daar vandaan). Dat overtuigt zijn ouders, ze zijn bereid hem te sponsoren.

Hij verdiept zich verder in het wel en wee van vliegmaatschappij United. Het duurt een jaar voordat hij de ins & outs van hun frequent flyer-programma en de benodigde ticket-algoritmen als zijn broekzak kent. Daarna legt hij zich toe op het vergaren van zoveel mogelijk creditcards en het verzamelen van airmiles. Hij gebruikt de kaarten, strijkt de vliegpunten op, draait aankopen terug maar behoudt de punten. Zonder te worden teruggefloten. Op zijn 17de heeft hij een half miljoen vliegmijlen op zijn naam staan. Hij verdiept zich vervolgens in de compensatie bij overboekingen en de regels voor zogenaamde apology vouchers: tegoedbonnen die een passagier ontvangt als er iets gebroken is of niet werkt tijdens een vlucht.

Sinds 2008 blogt hij -onder de naam Lucky- over zijn grote hobby: One Mile at the Time. Hij schrijft daar dat hij is 'obsessed with aviation, travel, and more specifically, using airline miles and credit card points to elevate the travel experience'.

Ondertussen rondt hij zijn studie Marketing af. In diezelfde tijd zet hij de website FlyerTalk op, het enige wereldwijde platform voor airline nerds, met meer dan 500.000 leden. Inkomsten vergaart hij met advertenties op zijn blog en met doorklikken. Het bloggen begon uit passie, hij schreef aanvankelijk voor zichzelf maar inmiddels verdient hij er veel geld mee. Ook als passagier verdient hij een miljoen airmiles per jaar door goede aanbiedingen op te volgen, tactische aankopen met zijn creditcards te doen en te vliegen. Sinds april 2014 is zijn passie zijn werk. Schlappig vliegt jaarlijks circa 600.000 gratis kilometers, dat wil zeggen meer dan 16 rondjes om de aarde, in first class. Hij heeft geen idee hoe lang hij dit nog zal kunnen doen maar hij geniet met volle teugen. Ik vond het een fascinerend kijkje in een gewiekst en creatief brein, achter de schermen van een wereld met een schimmig randje.

Ook bij Masterchef New Zealand stond vorige week de vlieger in het middelpunt. Er waren nog slechts drie kandidaten in deze epische kookwedstrijd: Tony, Chelsea en mijn favoriet Ana. Twee van hen konden een finaleplaats bemachtigen door het bereiden van de beste business class-maaltijden. Ze moesten zes maaltijden bereiden: vier hoofdgerechten -waarvan één vegetarische-, een salade en een dessert. De kandidaten kookten in de keukens van cateraar Alpha Flight Services, het bedrijf dat onder andere maaltijden vervaardigt voor vliegmaatschappij Jetstar waarmee wij regelmatig vlogen. Bij het bereiden van de maaltijden gelden speciale regels: er mogen geen rauwe ingrediënten worden gebruikt, de maaltijden moeten worden opgewarmd en daarna hun smaken behouden en de gerechten moeten passen op een business class tray. David Hall, CEO van Jetstar was een van de juryleden. Ana en Chelsea gingen door naar de finale. Zij strijden vanavond om de titel.

Op Flipboard bekeek ik een fotoreportage over de meest beangstigende landingsbanen ter wereld. Eentje herkende ik direct: die van Quito, de hooggelegen hoofdstad van Ecuador. Mijn liefje en ik deden die luchthaven in februari van dit jaar maar liefs viermaal aan! Een keer als tussenstop vanuit Chili naar Guayaquil, de keer daarna om van Quito naar de Galapagoseilanden te vliegen en terug en de vlucht van Quito naar Madrid. Je vliegt niet alleen over actieve vulkanen, het is een van de uitdagendste landingsbanen omdat die middenin een dichtbevolkt gebied ligt en de landing nogal plotseling (steil) is. Volgens het artikel vonden daar in het verleden meer dan tien ongelukken plaats met vliegtuigen die van de landingsbaan raakten. Soms is het beter niet alles van tevoren te weten.

*Het was onze Belgische buurman Tom in Noord-Bali die ik voor het eerst het woord 'vlieger' hoorde gebruiken. Ik vond het een dusdanig mooi woord dat ik het aan mijn vocabulaire toevoegde.

Newsjunkies

De regelmatige bloglezer weet dat mijn liefje een doorgewinterde newsjunkie is en dat ikzelf een gretige boekenlezer ben. We lezen wat af in casa Barefoot! Sinds weken heb ik de app Flipboard op mijn iPad. Een van de bedenkers is een ex-Apple techneut maar de app is ook geschikt voor Android). Sindsdien ben ik een groot fan van het nieuwsprogramma, ik gebruik het meer keren per dag. Ik werd erop opmerkzaam gemaakt in een mail over de Wetenschapsagenda waaraan ik maanden geleden een vraag toevoegde.

Aan het idee voor deze applicatie wordt al sinds 2010 gewerkt maar de release van de eerste stabiele webversie vond op 2 juni jongstleden plaats. Flipboard verschaft je up-to-date informatie over werkelijk van alles en nog wat, van over de gehele wereld, via bijzondere kanalen als The Newyorker, Time, The New York Times, Reuters, Telegraph, Huffington Post, Associated Press, Euronews, National Geographic, The Guardian en CNN. 

Mijn app heeft tevens een Nederland-sectie met thema’s als Nieuws, Mode & Lifestyle, Zakelijk, Internet & ICT, Fotografie, Ontwerp en Sport. Van heel veel bekende en onbekende (gespecialiseerde) tijdschriften tref je artikelen aan. Er is onder andere een uitgebreide Nederlandse boekenbijlage, ingedeeld naar categorie.

Naast het standaardaanbod Cover Stories, Flipboard Picks en Wereldnieuws stelt Flipboard je in de gelegenheid om je eigen favoriete thema’s te kiezen; ik koos voor Food/Travel/Technology maar je kunt die keuze op elk moment veranderen. Over die interessegebieden vind je dagelijks een enorme keuze aan leesvoer. Bij Food krijg ik bijvoorbeeld recepten maar ook opiniestukken en trends voorgeschoteld uit Bon Appetit, Eater, Chow en Today Food; magazines die ik normaliter niet zou lezen maar nu met plezier doorblader omdat ze handig in één sectie zijn samengebracht. Bij Travel ontvang ik onder andere artikelen van BBC Travel, Lonely Planet, NatGeo Travel & Adventure en Fodor’s Travel, doorgaans met prachtige foto’s.

Een van de leukste onderdelen vind ik dat je je eigen magazines kunt samenstellen. Als je bijvoorbeeld interesse hebt in Zeezoogdieren (ik noem maar wat ;-)) dan kun je een tijdschrift met die naam aanmaken en alle artikelen over dat thema die je in Flipboard aantreft, in jouw eigen magazine opnemen. Dat tijdschrift kun je vervolgens met anderen delen. Zo ben ik deelgenoot van magazine Spain van Angelus08 met 3.252 andere lezers en ben ik regelmatige lezer van het magazine Tasmania, in voorbereiding op onze rondreis aan het begin van het nieuwe jaar. De app is een heuse eye opener.

Diezelfde Angelus vervaardigde tevens een tijdschrift dat is gewijd aan Nederland. Op de kaft staat een boterham met hagelslag. Het eerste artikel van het tijdschrift draagt de titel: '27 most hilarious things about growing up Dutch'. Dat gaat onder andere over stroopwafels en roze koeken. Het betreffende magazine bevat echter ook serieuzere artikelen over Van Gogh, fietsen voor beginners èn gevorderden, Amsterdamse horeca-ervaringen, rondwandelen in Rotterdam en menig andere stad en nog veel meer; alles is in het Engels. Er zijn echter ook magazines met Spaanse en anderstalige artikelen. 

Wat ik tevens goed vind aan deze app is dat je interessante artikelen in de Read Later-map kunt opslaan die je dan op een later moment op je gemak kunt lezen. Dat is heel handig voor op het strand. Dat is een mooi bruggetje, al zeg ik het zelluf. 

Een van de artikelen in het Spanje-tijdschrift gaat over de mooiste stranden van het Iberisch Schiereiland. Met bijna 5.000 kilometer kustlijn heeft ons tweede Vaderland voor ieder wat wils: verlaten lagunes, woeste rotskusten, tropisch ogende zandstranden met kekke bars. Vooral baaien op Mallorca, Menorca en Tenerife werden geroemd. Door mijn eigen bezoeken aan Tenerife en Mallorca kan ik dat beamen: die baaien zijn eenvoudigweg idyllisch, met kristalhelder water. Een bezoek aan Menorca staat hoog op de wenslijst. In een artikel uit El Pais las ik dat Torrevieja de armste stad van Spanje is; het gemiddelde jaarinkomen is er €7.986. Dat zou je niet zeggen als je de overvolle marina van de kustplaats ziet!

Toen mijn liefje en ik vorige week terugkeerden uit Murcia, maakten we een tussenstop op een bijzondere plek in die provincie: het strand van Bolnuevo. Wij gingen erheen op aanraden van doctora Crespo, een van de rehabilitatie-artsen die is verbonden aan de afdeling Fysiotherapie. Wat die baai zo aantrekkelijk maakt, zijn Las Gredas. Het is een bijzondere rotsformatie, gevormd uit silicium en aluminium. Wind, vermengd met water en zand gaven de rotsen hun grillige vormen. Aan de voet van die rotsen, direct aan het strand, ligt het restaurant La Siesta dat een bezoek waard is. We zijn echter ook dik tevreden met ons eigen, typisch Spaanse, levendige familiestrand op 6 minuten rijden. T_gevoel in °Celsius lag hier gisteren op 46 graden, vandaag wordt een iets lagere temperatuur verwacht.

Noord-Bali avonturen

Nog niet zo lang geleden kwam Bali in het wereldnieuws vanwege een vulkaanuitbarsting op Oost-Java die gevolgen had voor het vliegverkeer en menig passagier op het godeneiland liet stranden. Uit een blogbericht met foto van goede kennissen in Noord-Bali bleek dat niet alleen het vliegverkeer daarvan last ondervond.

Uit een lokaal nieuwsbulletin dat maandelijks in onze inbox glijdt, vernam ik dat er sinds 1 mei jongstleden 100 meter uit de kust van Lovina een waterpark werd ingericht, net als voor de kust van ons strandje aan de Costa Blanca. Het is een Australisch-Indonesisch initiatief. Op de website is men juichend over de eigen bedrijfactiviteiten. Daar las ik onder andere het volgende:

“The stunning coral reefs of Lovina not only offer the most tranquil back drop for this activity but also offer a unique side of Bali waiting to be explored.”

Dat is nou precies de reden waarom residenten van Banyualit Beach gingen klagen! De vijf drijvende toestellen liggen over een halve hectare water verspreid en zijn verankerd in het koraalrif dat zich daar bevindt. Als snorkelaar mag je niet eens je voet op koraal zetten dus het is volkomen terecht. Dat blijkt niet het enige waartegen wordt geprotesteerd. Het bedrijf legde de speeltoestellen aan zonder de noodzakelijke papieren op zak te hebben. 

De politiewoordvoerder van Buleleng zei dat de provincie eerst een impactanalyse ten behoeve van het onderwatermilieu moet uitvoeren. De drijftoestellen moeten uit het water worden gehaald totdat alle procedures zijn afgehandeld. De toestellen in eigen zee werden afgelopen weekend aan land gehaald vanwege de harde wind, in combinatie met een dubbele volle maan (ook wel extra of blauwe maan genoemd). Inmiddels keerden de speeltjes in het water terug maar de gele vlag staat nog strak.

We skypten gisteren met onze kleine familie in Noord- Bali en dat doet onze mondhoeken altijd krullen; naar boven welteverstaan. Elsa moest op zondag werken dus de skypesessie vond de dag erna plaats. Het was een goed begin van de week. Er werden wederom sketches voor de camera opgevoerd: zo zei Damai dat Yuda niet thuis was. Daar trapten we met open ogen in, we verwachtten grote broer elk moment in de lens te zien verschijnen. Dat gebeurde ook, al liet hij ons een tijdje in spanning. Het zijn übergrappige mannetjes; we zien dat ze happy zijn en dat is hartverwarmend.

Yuda had zijn eerste schoolweek in klas 2 er alweer opzitten. Hij krijgt nu les van een nieuwe juffrouw en hij liet ons weten dat hij blij met haar is. Zijn Engels is goed te verstaan. Sinds dit schooljaar is hij herenigd met zijn 'vroegere' vriendinnetje Zoë die aanvankelijk naar een andere lagere school ging. Haar Australische ouders besloten bij nader inzien toch voor NBBS, de North Bali Bilingual School. Zij gaat daar nu naar de eerste klas. Yuda’s fietsenstalling slinkt razendsnel… een voortand kwam definitief tevoorschijn. Het wachten is op de rest. Damai werd toegelaten tot de blauwe klas van kindergarten. Ook hij doet het heel goed op de internationale kleuterschool.

Elsa stuurde ons vorige week een foto van Yuda die op de bank ligt te chillen… met een ingelijste foto van mijn liefje, Bernadette en mij op zijn buik! Mijn liefje en ik moesten er hard om lachen. Het is een schatje, zowel het ventje als de foto. Die werd in december 2008 gemaakt toen we voor het eerst gedrieën op vakantie gingen. 

De oudste kreeg een nieuwe kast op zijn kamertje. Daarin lagen geschenken, kaarten en vele andere voorwerpen die hij in de loop van de jaren van ons ontving. We zagen andere foto’s die we van hem en zijn familieleden maakten, de wereldbol die we vorig jaar voor hem meebrachten, de microscoop die Ketut namens ons uit Spanje meenam, golftrofeeën en nog veel meer. Ik vind het aandoenlijk. Zijn ouders hebben dit zelf nooit gehad en halen met hun zonen de schade ruim in. 

Ketut vertelde ons tijdens het skypen dat hij waarschijnlijk overstapt naar een andere cruise-organisatie, een Scandinavische. Dubbele salarissen (ten opzichte van het Amerikaanse bedrijf waarbij hij in de afgelopen jaren werkzaam was), rustiger werkrooster en kortere werkdagen. Wie zegt daar nee tegen?! Later deze maand heeft hij een gesprek met een afgevaardigde van de organisatie en daarna weten we meer. Het oorspronkelijke plan was dat hij in September naar Europa zou terugvliegen om aan boord van een cruiseschip te gaan. Het zou nu kunnen zijn dat hij pas later vertrekt als hij voor de Vikingen gaat werken. We zullen zien.

Yuda is later deze maand jarig en vroeg naar de status van zijn birthday box. Sommige tradities wennen snel, zeker bij kinderen. Sinds enkele jaren sturen we de beide jochies voor hun verjaardag een volle verrassingsdoos. Aan zijn moeder stelde hij op 1 augustus voor dat het tijd is om zijn verjaardag te vieren. Dit is immers zijn verjaardagsmaand? We zien nu al dat al dat vijf jaren Montessori- en ander onderwijs zijn vruchten afwerpt! 

De inhoud van de doos bestaat doorgaans uit educatieve speeltjes en kleding; soms eveneens met een puur plezierobject, zoals deze keer. Niet alles in die doos is voor de jarige, ook met broerlief wordt rekening gehouden; naamstickers zorgen ervoor dat er geen onenigheid ontstaat. De doos ging begin juli met tante Pos mee op reis. Slechts drie weken later kwam die op plaats van bestemming aan; zo snel verliep het niet eerder. Het is des te opmerkelijk omdat het in die periode ook Ramadan was en dan ligt veel dienstverlening stil of is vertraagd. Elsa verstopte het gevaarte ergens in huis, weg van nieuwsgierige kindjes.

Op 2 augustus maakte Indonesia AirAsia X bekend meermalen per week rechtstreeks van Bali naar Sydney te gaan vliegen (Melbourne doen ze reeds vijf dagen per week aan). De nieuwe dienst zal in October van start gaan. Dat kan ons goed van pas komen.

Alles op z’n tijd

Ik reed terug naar huis na een bezoek aan Chiringuito Rocío in San Pedro (provincie Murcia). Een chiringuito is een ouderwetse houten strandtent. Rocío is de naam van de eigenaresse die we in de afgelopen weken persoonlijk leerden kennen. Zij is een aardig mens, haar vers bereide vis, vergezeld van ons favoriete glaasje rosé maakt het een goede ervaring, terwijl we -bijna- met onze voetjes in het zand zitten. Vooral de sardientjes en de gambas rojas uit eigen baai zijn het proeven meer dan waard.

Op de terugweg viel mijn oog op een poster van de Dominicaanse zanger Juan Luis Guerra, wiens muziek ik vele jaren geleden leerde kennen. Ik kocht toentertijd een Spaanstalige CD van hem voor mijn liefje. Het ging mij met name om het lied 'Burbujas de Amor' (liefdesbubbels). In 2009 werd het lied nog gedenkwaardiger. Als je wilt weten waarom, kun je dat hier lezen.

Hij zou met zijn veelkoppige band 4.40 optreden in de stierenvechtersarena van Murcia-stad; een openluchtconcert dus. Dat sprak mij extra aan. Ik stelde voor naar zijn optreden te gaan, als een sentimental journey maar ook als kadootje aan onszelf omdat we het zo goed doen in de aanhoudende bloedhitte. Kaarten bleken nog beschikbaar dus we reserveerden er twee bij Ticketmaster. Je kon arena of tribune kiezen, beiden met dezelfde prijs. Tegelijkertijd boekten we een hotelkamer voor één nacht. We komen graag in de historische universiteitsstad Murcia maar in de zomer is het er bloody hot dus dan vermijden we de plaats. Voor JLG maakten we graag een uitzondering.

Het is maar een uurtje rijden van ons huis, met regendruppels op de voorruit reden we de stad binnen. We genoten van een late lunch bij restaurante El Churra. We kozen een tafeltje met zicht op de tapasbar, de hammen aan het plafond en de semi-open keuken. We vroegen aan de bediening of we de verrassende kaart als souvenir mochten meenemen. Geen probleem. Daarop zag ik hem de dop van het zoutvaatje-met-restaurantnaam afschroeven, een servetje over de opening vouwen en de dop weer opschroeven. “Zo… dat is een véél leuker souvenir”. We kregen het kleinood met opdruk cadeau! Dat was niet de laatste verrassing. De gerechten waren heerlijk, de bediening fantastisch, de rekening uiterst acceptabel. Vooral het toetje vond ik memorabel: gefrituurde citroenbladeren met een suiker-kaneellaagje; dat blijkt typisch Murciano te zijn.

De tour in Spanje is vernoemd naar Guerra’s recentste album: Todo tiene su hora, alles op zijn tijd. Het concert zou om 22:30 uur beginnen maar wij besloten eerder een plaats te zoeken; dat was een verstandig besluit. We hadden kaartjes voor de arena maar daar bleken alleen staanplaatsen te zijn. Uren staan kan ik niet meer met de sneue heup. Ik vroeg aan iemand van de organisatie of we twee zitplaatsen op de tribune mochten zoeken. Geen probleem, we kregen doorgangspassen. Eenmaal boven zag ik twee vrije plaatsen op de hoek van een rij, bijna recht tegenover het podium; de bar bevond zich om de hoek. Voor ons zaten drie Zuid-Amerikaanse vrouwen, achter ons drie Spaanse vrouwen. Zij wuifden zich met Spaanse waaiers koelte toe en mijn liefje en ik pikten een graantje mee. De wachttijd vloog om, de duisternis trad in; het was een zwoele avond, ik zag slechts één ster boven de arena. Uiteindelijk zat de bak zo goed als vol.

En toen: baaaammmm! Daar stond hij op zijn lange benen, met zijn prettige stem en veelkleurige band. Voordat hij begon te zingen, deed hij een rondje nationaliteiten te midden van zijn gehoor. Midden- en Zuid-Amerika waren ontzettend goed vertegenwoordigd, hier en daar zelfs met vlaggen. Veel van zijn nummers zijn Latin Classics. Voor een voorproefje heb ik enkele nummers opgenomen op mijn blogsite, bij 'Mijn Muziek'. 

Een van zijn eerste nummers was het aanstekelijke 'Ojalá que llueva café' (ik wens dat het koffie regent). De voetjes van de dames voor ons gingen van de vloer. Dat ging zo de hele avond door: zij zongen elke tekst uit volle borst mee, hele nummers werden op de smartphone opgenomen. Ook de titelsong 'Todo tiene su hora' zette de zaal in vuur en vlam. Merengue, salsa, bachata, bolero met soms een vleugje klassiek: Guerra’s muziek is een bonte mengeling van stijlen. Het decor was afwisselend, spetterend creatief en heel kleurrijk. Hier zie je een YouTube-filmpje van het recente optreden in Murcia (van een andere concertganger).

Als de ruimte niet open was geweest, was het dak eraf gegaan. De sfeer was fantastisch, ik genoot van de avond al was de akoestiek niet geweldig. Zelfs Guerra moest af en toe tijdens een lied zijn oortje aandrukken. Desondanks, brachten zijn opzwepende songs vele voetjes van de vloer, inclusief de mijne! Het einde van het concert bestond uit een medley van romantische liedjes. Mijn liefje en ik laafden ons aan de liefdesbubbels als toegift. Lest best.

Na het concert liepen we in een dikke stroom mensen naar buiten. Hoe kwamen we terug naar het hotel? Op enig moment vroeg ik aan een localo die zijn hond uitliet waar de dichtstbijzijnde taxistandplaats was. Ah, wilden wij een taxi? Nou, dan belde hij die toch voor ons! Zo geschiedde. Hij liet ons weten dat taxi 241 ons op kruispunt X zou ophalen. Tien minuten later reed die taxi voor. Om 25:00 uur liepen we de lobby van het hotel binnen. We hadden nog wel zin in een afzakkertje dat ons bij nader inzien werd aangeboden door het hotel. Een, in alle opzichten, mooie stadservaring. ¡Viva Musica, Viva Murcia!