Baaaammm en knak!

Gisteravond hadden we een borrel op het terras van Las Colinas Golf & Country Club met Engelse buurvrouw Stephanie, dochter Charlotte Elizabeth en haar baas John. We leerden de dames twee jaar geleden kennen in het eigen zwembad en sindsdien spreken we elkaar regelmatig en wisselen we over en weer interessante dingen uit. Zij is Creative Director en PR-deskundige, John kwam over voor de voorbereiding van een aanstaande belangrijke ontmoeting met een klant. Een interessante man, bij nader inzien. Hij werkte in vele landen, spreekt bijna vloeiend Russisch, is een verwoed sportvisser die zijn vangst graag opeet en adopteerde met zijn vrouw een Tsjechisch gezin dat hen reeds 40 keer bezocht in Engeland. Stephanie bedacht dat mijn liefje en ik een leuke aanvulling op het gezelschap zouden zijn. We accepteerden haar uitnodiging.

De auto parkeerde ik op de parkeerplaats, dicht bij de ingang van de club. Het was druk met golfers op het terras, er hing een prettige, ontspannen sfeer en we raakten in een geanimeerd gesprek. Enkele uren en twee glazen wijn later, was het tijd om naar huis te gaan. Stephanie en haar gezelschap zouden gaan dineren bij restaurant Casa del Reloj waar wij al jaren niet meer komen. Vroeger bezochten we het omwille van de goed bereide Chateaubriand. Het zit in een prachtig pand maar het eten vonden wij achteruitgaan; dat vertelde ik Stepahnie niet. 's Middags had ik in eigen keuken alle voorbereidingen getroffen voor een traditionele moussaka met geschaafde aubergineplakken die ik (met zout) liet uitlekken, daarna afspoelde en vervolgens licht roosterde. Ik maakte een verfijnde tomaten- en bechamelsaus en raspte mooie kaas. Laagje voor laagje bouwde ik het gerecht op, ik keek uit naar de proeverij.

Langzaam reed ik achteruit het parkeervak uit, goed links en rechts kijkend, onderwijl zicht houdend op de boom die ongeveer pal achter de auto stond. Ik draaide bij om het vak te verlaten toen we een oorverdovende knal hoorde. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik uitstapte. Ik geloofde niet wat ik zag: een flinke deuk in de bovenkant van de achterklep, een groot gat in het achterraam en duizenden glasscherven op de grond en hangend aan de zijkant van het achterraam. Omhoog kijkend, zag ik een dikke, afgezaagde tak die het gat en de deuk veroorzaakte. (Of moet ik zeggen dat ik dat was?) De boomstam had ik vanuit mijn achteruitkijkspiegel gezien en in de gaten gehouden, die tak niet; die hing boven mijn gezichtsveld. What the !@#$%^&?! Een rotgezicht. Had ik maar… Tja. Vele auto’s moeten mij op dat parkeerterrein zijn voorgegaan.

Teneergeslagen reed de brokkenpiloot naar huis, terwijl mijn liefje de garage belde. Een ongeluk zit vaak in een klein hoekje. We zijn echter goed verzekerd, het betref slechts (beperkte) materiële schade, het had slechter kunnen verlopen. 

Gisteravond ging ik met vuilniszak en plakband terug naar de eigen parkeerplaats. Ik parkeerde de auto opzettelijk achterop het terrein, met de geschonden achterkant naar de canyon-kant waar geen mensen langslopen. Zo hoopte ik eventuele boeven uit de auto te houden want het auto-alarm ging voortdurend af en het centrale slot kon ik evenmin handmatig instellen. Die nachtelijke overlast kon ik mijn buren niet aandoen. Die knal hoorde ik afgelopen nacht nog ettelijke malen in mijn hoofd. De schade wordt nu gerepareerd, we kregen een tijdelijk transportmiddel mee.

Dat was overigens niet de enige knal die we in de afgelopen dagen hoorden. Op donderdag kwamen we terug van boodschappen doen. Terwijl ik de boodschappentassen in de lift naar boven bracht, parkeerde mijn liefje de auto op het terrein. Ze pakte haar schoudertas van de bijrijdersstoel en moest iets verder reiken naar haar leesboek (Iris Hannema). Ze boog zich over het middenconsole en hoorde “knak”, terwijl een heftige pijnscheut door haar heen ging. Gekneusde rib. Toen wij in 2012 in Forster, New South Wales verbleven, viel ze met de fiets ongelukkig op een trottoirband; toen kneusde ze een rib aan de linkerzijde. Nu betreft het een rib ter rechterzijde. Ze varieert wel. Dit euvel gaat weer even duren: vorige keer hield ze drie maanden last, we gaan nu uit van twee. Ik mag haar voorlopig niet aan het lachen maken, niezen is uit den boze, tillen en bukken gaat niet, opstaan is moeizaam, een goede slaappositie vinden duurt even. De zeemeerminnencursus in Tarragona voor volgende week is afgezegd. Twee kreupelen op één kussen, daar liggen aspirines tussen! Overbodig te zeggen dat haar verjaardagskado voor dit jaar een opgelapte auto is. Verder gaat het goed met ons. De moussaka was voortreffelijk; mijn smakelijkste ooit.