Reislustige Hollandse over ontembare wereldreizigster

Bernadette bracht het mee als kadootje: het boek 'Miss yellow hair, hello!' van Iris Hannema dat ik onlangs uitlas. Het boek bevat de rauwe, geestige en absurde avonturen van deze jonge reisjournaliste en wereldreizigster (1985). Sinds 2008 reist zij door de wereld, doorgaans in haar eentje, het liefst over ongebaande paden. Het boek kwam in 2014 uit.

Het zijn geen verhalen waarbij je verlekkerd wegdroomt naar exotische vakantiebestemmingen. In die zin zou je het een anti-reisboek kunnen noemen. “Want ziek word je toch wel, kamperen doe je in Togo óp de auto, aan corrupte politie in Colombia ontkom je niet, de tijdelijke liefde bedrijf je in het regenwoud van Peru, goden vereren met samba-ballen is op Cuba heel gewoon en gebruik je kartonnen plastuitjes in Benin niet per ongeluk als ontbijtbordje. En wat doe je als er een dronken Iraniër ongevraagd in je bed opduikt? Als je niet van plan bent op reis te gaan, geeft dit boek alle reden thuis te blijven.” Aldus de achterflap.

Hannema oogt woest met haar weelderige bos 'gele' haren en blauwe ogen. Ze is van drank, drugs en rock & roll. Ze meldt dat ze haar reislust van haar vader heeft, dat haar oma joods is, dat haar beste vriendin Annet -eveneens journaliste- standplaats Tel Aviv heeft hetgeen zij een übercoole stad vindt. Haar meest geliefde wereldstad is Rio de Janeiro waar ze een tijdje past op het appartement van de NOS-journaliste Marjon van Royen; een zielsverwant, dunkt mij…
Op de eerste bladzijde moest ik al erg lachen en die lach verdween niet (soms werd het een grijns). Haar stijl is recht-voor-zijn-raap. Ze neemt geen blad voor de mond, spierballentaal en gevloek worden niet vermeden, what she sees is what you get. Ook schuwt ze forse uitspraken over mannen niet, al houdt ze er regelmatig een liefje op na. 

Haar bijbel is de Lonely Planet al blijft zelf nadenken noodzakelijk. Ze reist zoveel mogelijk met openbaar vervoer, voor busreizen van 50 uur deinst ze niet -meer- terug, soms zit ze dagen in een trein. Haar onderkomens zijn slaapzalen in hostels. Elk hoofdstuk gaat over een of meer reisbestemmingen en bevat vaak zinvolle reistips. Over haar reizen naar het Midden-Oosten en naar Pakistan en India zegt ze bijvoorbeeld: draag te allen tijde een trouwring; dat voorkomt een hoop gezeur van mannen. Voor haar is alleenreizen dé manier om de wereld verkennen. Ze deelt reistypes in zes categorieën in: heimwee-types, flashpackers, popiejopie-reizigers, sloebers, geïntegreerden en bereisden. Alhoewel ze zelf tot die laatste categorie behoort (mijn indeling), vindt ze die groep oervervelend; die zijn namelijk overal geweest… ó-ve-ral! Russen komt ze liever niet tegen, met Brazilianen is het altijd gezellig, Engelsen zijn zuiplappen die reizen om te drinken, Pakistan vindt ze een kontland, met kneedgrage piemels en eeuwig gestaar is ze helemaal klaar.

Ondanks dat zij heel anders reist dan ik, zijn veel van haar ervaringen herkenbaar.

Zo volgt ze een cursus Bahasa Indonesia in Jogyakarta, vindt ze Bali saai na terugkeer uit de Molukken. In Ubud gaat ze met Annet op zoek naar de Ketut uit de verfilmde bestseller Eten, Bidden, Beminnen van Elisabeth Gilbert maar de wachtrij voor zijn huis vinden de dames te lang. Van een andere, goedkopere Ketut krijgt ze tijdens een consult, na een harde prik met een satéstokje in haar rechter voetzool, te horen dat haar darmen “not good, very sensitive” zijn… Dat zag hij toch maar mooi! Hannema heeft inderdaad zeer regelmatig last van ernstige buikloop. Reizen is verslavend maar niet met diarree! Als backpacker en journaliste beschrijft ze reizen door ruim 40 landen. Een vermakelijk boek, niet geschreven voor angsthazen. Mijn liefje leest het nu. Ik vrees dat ik een reis naar China voorlopig op mijn buik kan schrijven als ze het boek uit heeft.

Vanmorgen las ik in de Los Angeles Times over een onderzoek naar bacteriën aan boord van vliegtuigen. Het blijkt dat het uitklaptafeltje de besmettelijkste plek van het vliegtuig is. In tegenstelling tot de verwachting, is de toilet geenszins de vieste plek omdat de crew deze ruimte constant reinigt. Advies: zorgen dat voedsel geen contact maakt met het tafeltje, continu handen wassen en het tafeltje met eigen doekjes ontsmetten. Tja.

Een van de opmerkelijkste dingen waarover ik in de afgelopen dagen las, was het bericht dat de mysterieuze goudtrein van de nazi’s voor 99% zeker lijkt te zijn gevonden. In oktober 2013 blogde ik voor het eerst over een nazischat die de Nederlander Leon Giesen, spoorzoeker en verhalenjager, op het spoor zou zijn in Zuid-Duitsland; het zou gaan om goudstaven en juwelen. Hij groef met behulp van een bescheiden sponsorbedrag van Bernadette en mij maar hij vond niets. 

Het nieuwe artikel beschrijft de nieuwe vondst: een trein in de omgeving van het Poolse Wrocław, een van de plaatsen in Oost-Europa waar ik ooit werkte. 

Volgens ooggetuigen zou daar in 1945 een treinkonvooi van meer dan 100 meter lengte, met insignes van het Derde Rijk, voorbij zijn geraasd om daarna van de aardbodem te verdwijnen?! 

Naar nu (b)lijkt, ligt de trein 70 meter onder de grond in een doodlopende tunnel die zou zijn gegraven door dwangarbeiders, onder de naam 'Project Riese'. De trein zou 300 ton goud, veel sieraden en van Poolse joden gestolen kunstwerken bevatten; geschatte waarde: tientallen miljarden euro’s. De bal ging vorige maand rollen aan het sterfbed van een Duitse ex-nazi. De personen die de ontdekking deden, wachten nu via hun advocaat op de formele bevestiging van hun vindersloon (10%) voordat zij de precieze coördinaten aan de instanties doorgeven. Gelijk hebben ze. De goudzoekers reizen inmiddels in groten getale naar het gebied af, naar verluidt. Ik ga het op afstand volgen.