Aloha

De verjaardag van mijn liefje liep gesmeerd. De regelmatige lezer weet dat we aanvankelijk een zeemeerminnencursus in Tarragona zouden volgen maar dat een gekneusde rib aan de (rechter)kant van de jarige roet in het eten gooide. Met die rib gaat het veel beter dan gedacht, er kan weer worden gelachen.

Ik was de eerste om haar 's ochtends toe te zingen, daarna volgden de mail- en whatsapp-groeten elkaar in rap tempo op. Vanuit Bali werd zij in het Engels en in Bahasa Indonesia a capella toegezongen, de kinderstemmetjes schalden door het huis. Dat bericht werd die dag ettelijke malen herhaald. Aan de ontbijttafel klonk 'When I‘m 64' van de Beatles op tien verschillende manieren, met dank aan Spotify. Een mooie compositie, wat dat betreft typisch Beatles maar als song was het nogal atypisch repertoire. Inmiddels is ze alweer twee dagen op weg naar de pensioengerechtigde leeftijd.

Tom Poes verzon een list om het gemis van Tarragona te compenseren. Na een kopje koffie thuis meldde ik ons aan bij de Internationale School voor Valkerij op Las Colinas. Daar wachtte Marianne ons op. Zij werd geboren in Belgisch Congo uit een Franse vader en een Belgische moeder. Ze is dierenarts en doceerde aan de diergeneeskundige faculteit. Sinds enige tijd begeleidt zij de Spaanse valkerij in die hoedanigheid, in nauwe samenwerking met de Spaanse Rubén en José Maria die sinds hun kinderjaren met valken werken. Deze valkerij is een recente hobby van één van de vijf Spaanse eigenaren van urbanisatie en golfclub Las Colinas. De valkerijsport staat overigens onder streng toezicht in Spanje.

Op Las Colinas worden roofvogels gekweekt, verzorgd en getraind voor individuele valkeniers. We bezochten hun kraamkamer waar dit jaar geen eieren uitkwamen omdat de noodzakelijke papieren voor de bouw van die kamer niet op tijd afkwam om de bevruchting via kunstmatige inseminatie tijdens het broedseizoen te laten plaatsvinden. Ze slaan dus een jaar over. Rubén blijkt overigens degene te zijn die met de pipet in de weer gaat.

Mijn liefje kreeg twee uur les in het op de arm houden en lopen met roofvogels en ze liet ze vliegen. Het was immers haar verjaardag, ik ging mee als fotograaf en toehoorder. Drie jaar geleden leidde ik een anti-duivenproject in de eigen woonwijk waar ik hobby-valkenier Carlos en zijn Harris-havik Decosta (woestijnbuizerd) leerde kennen. Op een van die avonden mocht ik de vogel op mijn arm houden tijdens een voedersessie. Ik weet dus uit eigen ervaring dat er heel wat op je af komt vliegen!

Marianne gaf ons veel interessante info over deze gevederde vriendjes. We ontmoetten valk Mahalo, uil Margarita, de kleine Collin en Aloha. Laatsgenoemde vogel is overigens een buizerd, een 'wijf' (aldus de dierenarts) dat gewend is aan mensen. Klaarblijkelijk niet aan deuren: telkens als we door een deur moesten, raakte de vogel van streek en hing ondersteboven aan de arm. Marianne denkt dat het dier wellicht eens tegen een deur aanvloog… Tja. 

Mijn liefje kreeg precieze aanwijzingen over het gebruik van de leren handschoen, het maken van een vuist tijdens het lopen en het op juiste wijze strekken van de arm bij het laten vliegen, Zij en de vogel keken elkaar eens goed aan. We liepen naar een speciale plaats in het aanpalende natuurgebied om te oefenen. Er zijn hoge stammen vrij gemaakt waarop de vogels kunnen zitten voordat ze op de hapjes afduiken. Hun dieet bestaat uit dode kuikens en kwartels. Het weer zat mee: niet te warm en geen regen. Deze vogel wordt tweemaal per dag gewogen; als het dier te licht is, mag het niet vliegen, een te zware buizerd of valk kan niet vliegen; dat luistert heel nauw. Aloha was circa 930 gram, schoon aan de haak.

Uil Margarita was met haar gewicht van drie kilo geen optie, al vond ik het de prachtigste roofvogel van het stel. Met de lichtgewicht Aloha was het gestrekt houden van de arm soms al een opgave voor mijn liefje. Ze deed het goed, de reportage leverde mooie foto's op. Soms moest ze razendsnel haar rug naar de grote vogel keren en haar arm goed strekken om te voorkomen dat haar hoofd of schouders een landingsplaats voor Aloha werden. Haar schouder- en ellebooggewrichten kraakten nèt niet maar mopperden aan het einde van de dag wel. In tegenstelling tot de rest van de jarige, die met volle teugen genoot van deze buitenkans.