Een rondje Spanje

Gisteren vonden in Catalonië regionale verkiezingen plaats die zich ontpopten als een verkapt referendum over onafhankelijkheid. Op 27-S gingen de deuren van de meer dan 8.000 stemlokalen stipt om 8 uur open. Het kan dus wel. Ik volgde de live-uitslagen op de voet. 5.510.798 Catalanen mochten hun stem uitbrengen, de opkomst was ongekend hoog: 80%. Het was een dag met kleine incidenten maar grote woorden van zowel voor- als tegenstanders. Linkse en rechtse separatisten, verenigd in Junts pel Sí (Samen voor Ja), behaalden een krappe meerderheid. Madrid is pisnijdig. Dit is een serieuze stap op weg naar een onafhankelijk Catalonië maar dat gaat nog even duren. De tegenstanders zullen uiterst bezorgd zijn… kunnen we nu ook vluchtelingen uit het noorden verwachten?

Afgelopen weekend waren wij in een andere illustere regio van Spanje: Andalusië, dat geld noch reden heeft om zich af te scheiden van Mamá España. Daar hadden we een afspraakje met Luz Maria en Eugenio, Chilenen uit Santiago de Chile die we leerden kennen tijdens onze recente cruise langs de Islas Galapagos. Zij kwamen onlangs voor vakantie naar het Iberisch Schiereiland. Na een bezoek aan Baskenland (Bilbao, Santiago de Compostella) reden ze naar Zuid-Portugal waarna ze de grens overstaken en Zuid-Spanje binnenreden. We ontmoetten hen in Málaga, de havenstad die we weer van een andere kant leerden kennen en die mij telkens beter bevalt.

We ontmoetten er tevens de Malagueños Juan en Almudena. 40 jaar geleden zaten hij en Eugenio op hetzelfde college in Málaga. De Chileense jongeling leerde naar verluidt ‘alles’ van zijn oudere medestudent. Ik vroeg niet verder... De mannen verloren elkaar uit het oog maar Juan nam in 2008 contact met hem op via Facebook en daarna bleven ze verbonden. Het werd een emotioneel weerzien, vertelde Eugenio ons 's middags op een überzonnig terras in het centrum van de stad. We dronken koffie, haalden Galapagos-herinneringen op en maakten een gezamenlijke stadswandeling. Het was een gezellig weerzien.

Voor 's avonds had Juan een tafel-voor-zes in een culturele hotspot gereserveerd, een typisch Andalusische taverne met een legendarische tapasbar. We werden daar om 8 uur verwacht voor een avondje flamencomuziek en -dans. Muziek van de verschroeide aarde, liederen vol liefdesverdriet; niet zielig maar trots. Puur passie uit Moorse overlevering. We keken ernaar uit. Op weg naar het restaurant kwam Almudena een vriendin tegen die zojuist een expositie afsloot. Lola troonde ons mee naar tentoonstelling ‘Kleuren van de herfst’. We bekeken haar olieverfschilderijen, stonden daarna stil bij de opgravingen aan de voet van het Moorse Alcazaba waar Juan vertelde dat hun zoon archeoloog is, voorheen doceerde aan de universiteit van Málaga en thans in Southampton woont en werkt.

Bij verlate aankomst in het restaurant bleek ons tafeltje bezet. We kregen een nieuwe kans om 9:30 uur. Dineren zouden we daarna doen. We liepen door het centrum, dronken ons eerste glas wijn aan Plaza de la Merced, het plein met het geboortehuis van Pablo Picasso waarin de Fundacíon Picasso thans is gevestigd. Om half tien eisten we met succes het beste tafeltje van de bodega op: op de eerste verdieping, direct naast het podium. Juan en Almudena bestelden tapas voor iedereen: jámon ibérico, aubergineplakken met miel de caña en verschillende salades. Vooral de ensalada malagueña met kabeljauw ga ik thuis namaken. De Rioja Crianza vloeide rijkelijk.

Niks tenen, hak en voet, zoals het voetenwerk bij flamenco gaat. Er was geen castagnette te bekennen. Het betrof live-muziek met een traditionele toon, voortgebracht door een bandje van drie jonge mensen: een zangeres met een stem als een klok, een relaxte jongedame met accoustische flamencogitaar en een drummer. De andere flamenco-aspecten die ik onderscheidde waren de bolletjesschoenen van de zangeres en de waaier van Almudena. Het mocht de pret niet drukken. Er werd gedanst en meegezongen, zelfs mijn liefje werd de vloer opgesleurd. Er waren veel palmas en pitos (handengeklap en vingergeknip), onze amusante Chileen deed mee met de cuenca, een folkloredans uit Zuid-Amerika waarbij de dansende man een witte zakdoek rondzwaait.

Die avond kreeg ik flamencowaaierles. Jezelf op de juiste wijze koelte toewuiven, is moeilijker dan het lijkt. Het gaat om een specifieke polsbeweging waarmee de waaier decent naar de borsten moet worden gebracht. Na flink oefenen kon ik de waaier bovendien in één vloeiende beweging sluiten en openen; weer een stapje verder in de inburgering! Zelfs Eugenio ging zich te buiten aan waaieren, koket met zijn hand in zijn zij. Er blijkt een wereld vol symboliek achter schuil te gaan. De beschilderde kant naar de buitenwereld waaieren is uitnodigend, de achterkant tonen betekent dat de kijker het niet moet wagen contact te leggen! Ik kreeg de waaier mee als aandenken. Om twee uur 's nachts verlieten we de bodega-bar die toen nog vol zat; dat gold ook voor de straten van Málaga.

Luz Maria en Eugenio kwamen inmiddels in Madrid aan, de laatste stop van hun rondreis. Op de route terug naar huis reden mijn liefje en ik over de uitgestrekte vlakten van de Sierra Nevada waar we ons vergaapten aan de omvang van de nieuwe aanplant van olijfbomen. De productie van het groene goud is een uiterst lucratieve business. In Andalusië wordt het smakelijke goedje in januari geoogst. Wij lunchten in restaurant Las Albardinales, behorend bij een olijfoliemuseum waar ze sensationele ecologische olie produceren en verkopen. De chefkok lichtte het recept van verse ananasmousse met veel plezier èn handgebaren toe. We leven in een ruim land, met boeiende mensen en mooie tradities.