De aarde beefde

Natte boel in Valparaiso. Foto: Pablo Ovalle

In de nacht van woensdag op donderdag jongstleden zat mijn liefje in de kamer met de iPad op schoot toen een melding van de QuakeFeed-app binnenkwam: er was een aardbeving van 8.3 in Chili, in de omgeving van Valparaíso en hoofdstad Santiago. Zij voelde zich ongemakkelijk… een gluurder bijna, zoals ze het nieuws zo goed als realtime binnenkreeg. Op dat moment lag ik vast te slapen maar toen ze het mij de volgende dag vertelde, kon ik mij dat gevoel goed voorstellen. Je weet dat er op het zuidelijk halfrond iets massaal fout gaat terwijl je zelf hoog en droog zit mee te kijken. Het deed mij terugdenken aan het live aanschouwen van de Irak-oorlog op televisie, jaren geleden. Een vreemde ervaring.

De volgende morgen overzagen we de gevolgen van de krachtige beving: in sommige kustplaatsen in Chili was sprake van enorme ravage en overstromingen, sommige inwoners verloren haver en gort, vijf personen kwamen om en één miljoen Chilenen werden geëvacueerd. Met een kustlijn van meer dan 6.000 km lengte is dat volstrekt noodzakelijk. De laatste hevige beving vond in 2010 plaats, toen ging het er minder georganiseerd aan toe. Sterker: de toenmalige president Michelle Bachelet maande mensen in het getroffen gebied toen niet hun huizen te verlaten, met meer doden tot gevolg. Iets dat haar tot op de dag van vandaag achtervolgt. Bachelet was er nu dus als de kippen bij om inwoners te waarschuwen en naar veilige oorden te dirigeren. De beving werd eveneens gevoeld in Buenos Aires (Argentinië) en São Paulo (Brazilië). Die steden liggen hemelsbreed respectievelijk op 1.200 km en 2.500 km afstand dus je kunt nagaan hoezeer de aarde beefde.

Op 2 februari van dit jaar maakten wij in de kustplaats Viña del Mar een kleine aardbeving mee. Daar en in Valparaíso hangen op bijna elk kruispunt evacuatieborden, in verband met een mogelijke tsunami. Ook nu was die dreiging aanwezig. De golven die op de kustlijn van Chili stortten, waren naar verluidt 5 meter hoog. 

Bij nader inzien viel het mee al zijn de gegevens indrukwekkend: de tsunami rolde met een snelheid van ongeveer 700 kilometer per uur over de Stille Oceaan. De witte blokjes in de plaat geven het aantal verwachte reisuren van deze golven aan. Hawaii, Christchurch en Tasmanië kregen te maken met slechts ietwat verhoogde waterstanden waardoor grote gevolgschade uitbleef. In de uren na de grote beving vonden in Chili veel naschokken plaats. De afgelopen dagen werd hetzelfde gebied tientallen malen geconfronteerd met nieuwe bevingen, weliswaar van een mindere intensiteit maar nog steeds rond 4 à 5 op de schaal van Richter. Het blijft naschokken, tot op dit moment van bloggen.

De ochtend na de 8.3 whatsappte ik met de Chileense Luz Maria. Wij leerden haar en haar partner Eugenio kennen aan boord van het cruiseschip dat ons langs de Galapagoseilanden voerde in februari van dit jaar. Zij maakten onze rondreis langs Darwin’s Dierentuin in diezelfde Stille Oceaan extra gedenkwaardig. Dagelijks ontbeten/lunchten/dineerden we met hen en ook de onderwaterwereld exploreerden we regelmatig in elkaars bijzijn. Luz Maria en Eugenio wonen in Santiago de Chile dus we maakten ons zorgen over het welzijn van hen en hun familieleden. We hebben een tijdverschil van vijf uur (zij lopen achter) dus het duurde even voordat er een appje terugkwam. Maar wat bleek? Zij waren op dat moment in Noord-Spanje, in onze tijdzone, ver van aardbevingen! Ze liet ons weten dat de rest van de familie in Chili veilig is. Wonend aan de Ring van Vuur zijn ze het een en ander gewend.

We bleven appen met als resultaat dat we elkaar volgend week gaan zien in Málaga. Het weerzien is eerder dan gepland en we kijken ernaar uit. Het zijn grote lieverds. 

Onze auto, die recent een fikse deuk en een gesprongen achterruit opliep vanwege een botsing met een ongeziene boomtak, staat weer ongeschonden op de parkeerplaats. Wij gaan onder andere een avondje met hen en een Chileense vriend van Eugenio en zijn Malagaanse vrouw naar een niet-toeristische flamencoshow in de stad. 

2015 lijkt sowieso het jaar van de reünies: vorig weekend lunchten we in Alicante met Alistair en Thomas uit Schotland die wij leerden kennen aan boord van de trein langs de Avenida de los Volcanos in Ecuador. Zij kwamen naar Spanje op vakantie en namen contact met ons op. We wisselden foto's en scheepsverhalen uit. En dan hebben we later dit jaar ook nog de reünie in Australië. We voelen ons bofkonten.