Ruta Bici

Deze week zijn er in de havenstad Cartagena festiviteiten met een historisch karakter, de Fiestas de Cartagineses y Romanos. De regio Murcia lag ooit op de handelsroute van de Feniciërs, rondom de Middellandse Zee. Oorspronkelijk kwam dit volk uit het huidige Libanon van waaruit ze door tegenstanders werden verdreven. Daarna vestigden ze zich in de stad Carthago, aan de Noord-Afrikaanse kust. De opgravingen van die stad, in het huidige Tunesië, bezocht ik na afronding van de middelbare school met mijn schoolvriendin Eliza. Vervolgens namen de Romeinen de Fenicische handelsroute in beslag, verdreven de Cartagenen naar Spanje en andere delen van Noord-Afrika en namen de stad in. De Cartagenen vonden onderdak in een beschermde baai, genaamd Mastia en dat werd het huidige Cartagena, nova Cartagena. Dit is de verkorte versie.

Vriend Roland stuurde ons begin van deze week een link naar het programma van de feestelijkheden en nadat ik het had gelezen, stelde ik voor op dinsdag naar het aangeklede fietsevenement door de stad te gaan kijken. Spanjaarden vieren bij voorkeur 's avonds feest, wij vieren het liever overdag. Je ziet meer en kunt bovendien op tijd je bed in. Er is geen enkele historische verwijzing naar het feit dat Romeinen en Cartagenen ook maar iets hadden met fietsen maar toch is het al de zesde jaarlijkse fietsronde. Sommige hedendaagse inwoners van de stad gaan verkleed als Romein, anderen als Cartagenen-van-vroeger casu quo Feniciërs. We zetten de wekker, we vertrokken om 9 uur naar Cartagena. We wilden niets missen. 

Voordien onderzocht ik waar de festiviteiten zouden plaatsen maar dat leidde niet tot het gewenste resultaat. Spanjaarden en internet… geen gelukkig huwelijk. Wel las ik dat in het voetbalstadion van de stad een kamp was opgezet waar mensen zich kunnen verkleden en vermaken. Ook werd verwezen naar de Playa de Ayuntamiento, het gemeentelijke strand/plein (Frans zegt Playa, de rest van ons zegt gewoon Plaza). We begonnen met een kopje koffie aan de fraaie wandelboulevard die vanaf de haven naar de Playa de España leidt. Daarna gingen we op zoek naar een plek langs de fietsroute.

Ik vroeg menigmaal aan lokale voorbijgangers of ze details over de Ruta Bici, de fietsroute, wisten. Nada. Het ging zover dat er twijfels rezen over mijn Spaanse taalbeheersing. Tja, van je vrienden moet je het hebben. Van een dame kreeg ik het programmaboekje van alle festiviteiten maar ook daarin werd geen locatie aangegeven. Ik vroeg het eveneens bij de standhouder van Onda Cero, het plaatselijke radiostation. Zij zei dat we op daar goed zaten, hetgeen werd bevestigd door de eigenaar van het terras waarop we op dat moment stonden. We zegen neer en bestelden water. We keken mensen, becommentarieerden wat we zagen, belandden in een Babylonische spraakverwarring, kregen de slappe lach maar verklede fietsers… ho maar!

Totdat we getoeter en gedoe waarnamen, verderop in de straat. Roland en ik liepen er met de camera’s naartoe, mijn liefje en Frans rekenden af en kwamen ons achterna. In de verte zag ik nog net één fietser, gekleed in iets wat op een Romeins tuniek leek… We bleken behoorlijk verkeerd te staan, bezijden de route. Het zou zo maar kunnen dat we de reden van het bezoek aan de stad gingen missen. 

We liepen terug naar het gemeentestrand waar we een bont gezelschap met bierpullen aan de bar aantroffen. Toga’s, tunieken en tunica‘s, stola’s, leer, huiden, palla’s, mannen- en vrouwensandalen, kettingen, hangers en zwaarden. Met een enkele fietshelm hier en daar. Dat anachronisme werkte op onze lachspieren: grote kerels met moderne tatoeages in verpakking van voor de jaartelling, vrouwen met rokken en veren. Talenwonder Frans riep op enig moment uit dat het een pathetische aanblik was. Prompt werd hij aangeklampt door een verklede Hollander die zich aangesproken voelde! Die liep als toerist langs het stadionkamp, kocht ter plekke een Romeins kleedje, huurde een fiets en nam deel aan de fietsroute. Frans kwam er zonder kleerscheuren vanaf.

Daarna was het tijd voor de lunch. Mijn liefje keek op Tripadvisor waarna we naar de plaatselijke VVV gingen om de route naar dat restaurant te vragen. Zij noemde het restaurant en de straat maar de medewerkster van het toeristenburo trok haar schouders op. Ze kende het restaurant niet. Huh?! Bleek de adviseur te kijken naar Cartagena in Columbia! Het plaatselijke La Marguesita werd aanbevolen, op een strandje in de buurt van Playa de España. 

De kelner was aanvankelijk een beetje chagrijnig maar nadat hij de onvergefelijke fout maakte ons voor Duitsers aan te zien en wij een sketch met hem opvoerden, was het ijs gebroken. Alle gerechten waren heerlijk, vooral de seasoning was top. Het restaurant is een aanrader.