Numéro Uno

De eerste makelaar die we spraken, was van mening dat we de bezichtigingen moesten uitstellen vanwege het dramatische weer. De eerste Spanjaard die we spraken (wiens bungalow we gingen bekijken), wollen muts en handen diep in de zakken, wachtte ons op zijn oprit op. We hadden geen slechtere dag kunnen uitkiezen, volgens hem. Het maakt ons niet uit: als we met dit barre weer kunnen vallen voor een woning, wordt het alleen maar mooier als de zon schijnt.

We hoeven geen wekker te zetten om op tijd te zijn voor onze vroege afspraken. Er is nog steeds sprake van jetlag maar ik heb er geen last van. Het tijdstip van ontwaken verlegde zich inmiddels van drie of vier uur 's nachts naar zes uur 's ochtends dus dat gaat de goede kant op. Nog even en het lichaam past weer helemaal in de Europese tijdszone. Tegen die tijd is het weer ook opgeknapt, als ik de voorspellingen mag geloven.

Enkele conclusies kan ik alvast trekken: vakantiehuizen bekijken – helemaal als ze van Spaanse eigenaren zijn, is een andere ervaring dan huizen van permanente bewoners bezichtigen. De meeste van die vakantiehuizen zijn volgepropt met veel te grote, vaak verouderde meubels. Vaak staat het tuinmeubilair hoog opgestapeld in de woonkamer. Wij kijken er doorheen. Het vakantiehuis van bovengenoemde Spanjaard had een woon- en zitkamer waar onze bank niet eens past, laat staan wijzelluf. Het goede van permanent bewoonde huizen is dat ze berging hebben, zowel binnen als buiten.

De vraag naar huizen in Spanje neemt weer toe, financiering wordt goedkoper. Volgens een vooraanstaande bank lag het aantal nieuw gebouwde huizen in Spanje in 2014 en 2015 op minder dan 50.000 per jaar terwijl de jaarlijkse vraag 250.000 bedroeg. De woningmarkt wordt gedomineerd door de verkoop van bestaande huizen (91%), de verkoopprijzen stegen in 2016 met circa 3%. Volgens een recent onderzoek steeg de gemiddelde huurprijs in de provincie Alicante de afgelopen vijf jaren met 7,7%. Vriendin Rose-Marie in Zwitserland mailde ons dat zij vijf brochures van vastgoed in onze provincie (Alicante) in huis heeft, met de mededeling “misschien worden we wel buren”… Hoe leuk is dat?!

De bouwstijl van nu is overwegend strak en modern en dat spreekt mij aan. Nieuwbouw in onze prijscategorie beschikt echter gemiddeld over 75 vierkante meter woonoppervlakte. Voor ons, gewend aan en ingesteld op circa 100m² levensruimte (exclusief terras), is dat te weinig. Als je bedenkt dat die huizen doorgaans twee slaapkamers en twee badkamers hebben, dan kun je je voorstellen hoe klein de ruimtes zijn; onze bedden passen niet in de slaapkamers. Er is een groot aanbod aan koopwoningen, al wordt er flink verkocht. De makelaar bij wie ons eigen appartement te koop stond, verkocht in de eerste helft van de eerste maand van 2017 reeds drie woningen. De eerste makelaar met wie wij op pad gingen, meldde het indrukwekkende aantal van acht.

Met de Roemeense Iulia, Zwitserse Stéphanie en Engelse Lorraine maakten we inmiddels afspraken, de dames denken goed met ons mee. Al een week lang mailen we met ene Debbie. Van de woningen die haar kantoor in portefeuille heeft, willen we er maar één zien maar met een chaoot als zij is dat geen sinecure. We houden vol, werken stelselmatig onze lijst af. Señor José Luis is weer een ander verhaal. Wij stapten spontaan een kantoor binnen en troffen daar een man van middelbare leeftijd, in ouderwets kostuum, achter een leeg bureau. Geen Engels. Hij had computer noch brochures. Alles deed hij uit zijn hoofd, schrijven deed hij met een vulpen. De lijst met beschikbare woningen schreef hij met grote hanenpoten op een A4-tje. Er zat niets bij van onze gading dus spontane acties leveren minder op dan gerichte zoekacties.

Vaak zijn de bezichtigde woningen te klein en te donker voor ons, soms bieden ze te weinig privacy, regelmatig staan ze te dicht bij kustweg N-332. En tja, wat doen wij met een solarium van 60m2? Ik hield er rekening mee dat het weleens weken zou kunnen gaan duren voordat we iets van onze gading zouden aantreffen. Zo lang duurde het niet. We hebben reeds een Numéro Uno (ruime twee-onder-een-kap) waarbij we allebei, los van elkaar, een warm gevoel kregen. Staand in de tuin, hoorden we het ruisen van de zee... Lorraine, eigenaresse van een klein maar fijn familiebedrijf, is de makelaar die het in portefeuille heeft. We hebben nog een paar juweeltjes-op-papier te gaan. Je leest hoe dit gaat uitpakken!