Project 3R

We maakten het niet eerder mee: sneeuw op het Spaanse honk! In de laatste week van ons verblijf in Myanmar vertelde de weervrouw mij dat de kans op een sneeuwbui aanwezig was in de week van onze terugkeer. Enkele dagen later meldde ze dat die voorspelling van de baan was. Dat bleek niet zo te zijn. Woensdag stonden we op met grijze lucht en kort daarna vielen de eerste vlokken. Weldra waren ze aanzienlijk en ontstond een wit dek op omringende bomen. Het was een mooi gezicht. Naar verluidt, was het 92 jaar geleden dat sneeuw viel in deze contreien. We maten 1 graad Celsius als buitentemperatuur.

Op een bepaald moment hoorde ik luide kinderstemmen die wel van de golfbaan moesten komen. Alle kinderen van hier hebben nog nooit van hun leven sneeuw gezien dus die opwinding is terecht en begrijpelijk. Een groep van 25 personen stond op de golfbaan selfies te maken met hun smartphones en te filmen met GoPro’s. De baan was inderdaad betoverend mooi al hebben wij vanaf ons terras niet veel zicht meer op het terrein. Dat was heel anders toen we het vakantie-appartement in 2002 betrokken. We hadden destijds zicht op twee holes die zich nu achter een groene haag bevinden. Wij vinden dat niet erg; bomen boeien evenzeer, wat ons betreft.

Het sneeuwde uren achtereen. Op de wegen bleef het pak sneeuw echter niet lang liggen en dat was maar goed ook want we moesten de voorraden aanvullen. Mijn liefje haalde met plezier haar lammy coat tevoorschijn, de warmste jas in de kast (die daar al jarenlang ongebruikt hangt). Wollen muts en handschoenen completeerden de uitrusting. De spieren spanden zich, de botten kraakten. Ook ik vond het berekoud, vooral toen de sneeuw veranderde in kille regen die van geen ophouden wist. Nu we bijna 12 jaar continu in warme oorden leven, voelen we ons geen meisjes van Jan de Witt meer al zijn we nog wel steeds van de gestampte pot!

Ook woensdag en donderdag waren druilerig. Zwangere, donkergrijze wolken joegen langs het firmament, de regen kwam gestadig neer en het donderde met regelmaat. Dramatische luchten, dreigende wolkenpartijen; ik houd er wel van. Zelfs vogels zochten beschutting op ons terras. Het lokale strand kreeg het zwaar te verduren; de bruine zee kolkte, de belendende parkeerplaats veranderde in een binnenzee. Herstel gaat Orihuela Costa geld kosten! Het einde van dit opmerkelijk slechte weer is nog niet in zicht.

Dit weer is bij uitstek geschikt om op het web te surfen naar geschikte nieuwe woonruimte. We gingen voortvarend te werk: de lijst Must have / Nice to have stond in vijf minuten op papier. Ieder van ons is goed in projectmatig werken, samen zijn we nóg beter. Mijn liefje werkt stoïcijns alle lijsten met panden af en als ze iets van onze gading denkt te zien, duwt ze de iPad onder mijn neus. Zelf word ik namelijk kriegel van de klantonvriendelijke websites en de abominabele foto’s.

We zijn voornemens afscheid te nemen van Orihuela Costa. We woonden met veel plezier op een van de fraaiste golfbanen van de regio maar vinden het inmiddels te druk en te vol worden. Orihuela Costa is niet één plaats maar het is de naam van een conglomeraat van urbanisaties -vooral met buitenlandse bewoners- die in de loop van de jaren tussen de stad Orihuela en de oude, Spaanse kustplaatsen als paddenstoelen uit de grond schoten. De meeste leden van het plaatselijke bestuur zitten in Orihuela en hebben de blik vooral op de stad gericht. Mijn liefje las deze week dat het bestuur afgelopen jaar waarschijnlijk voor minstens €350.000 aan kerstactiviteiten organiseerde voor de stad Orihuela. Eind deze maand weet men het precieze bedrag. (Ook zo iets…)

Het handjevol Spaanse bestuursleden voor Orihuela Costa beschikt over te weinig geld en focus waardoor onderhoud te wensen overlaat. Haperende vuilophaal, kapotte infrastructuur en tomeloze bouw zijn de grootste doornen in het oog. Dat stoort ons als permanente bewoners en betrokken burgers meer en meer. Ten tijde van Duitse burgemeesteres Martina Scheurer (De Groenen) gebeurde er hier van alles, de laatste twaalf maanden lijkt de boel onder de huidige Partido Popular-bestuurders tot stilstand te zijn gekomen. Toen zij in 2015 aantraden, blogte ik over hun verkiezingsprogramma. Gezien de geschiedenis van hun partij gaf ik hen destijds het voordeel van de twijfel. Ze stellen niet teleur, geen enkele belofte komt men tot nu toe na. Ik ben bepaald niet de enige die dat vind. Lokale Engelse en Duitse kranten hebben wekelijks ingezonden klaagbrieven en hoofdredactionele stukken over tekortschietende politici. In zo’n zelfde krantje las ik dat Cabo Roig inmiddels de eigen wekelijkse buurtschoonmaak organiseert, bij gebrek aan actie en steun vanuit de gemeente.

Mijn liefje en ik legden inmiddels contact met vijf makelaarskantoren die goed zijn vertegenwoordigd in de gemeenten die wij op het oog hebben. We willen in de regio blijven; we bouwden hier in de loop van de tijd immers een sociaal netwerk op dat we niet willen verliezen. We kijken met belangstelling naar omliggende kustplaatsen met meer Spaans karakter en meer budget. De voorkeur gaat uit naar plekken waar we kunnen fietsen (met fietspaden!), met het strand of loopafstand. We hoeven geen bars en restaurants in de directe omgeving; voor ons is dat juist een minpunt. De essentie van de wensenlijst is samen te vatten met 3R: rust, ruimte & ramen. Wellicht een eigen tuintje in de toekomst, om zwoele zomeravonden in door te brengen? Inmiddels liggen de eerste bezichtigingen achter ons.