Arrive with style

We kwamen veilig aan op plaats van bestemming maar dat had wel wat voeten in de aarde. We verlieten Spanje vrijdagochtend en vlogen eerst van Alicante naar Londen Gatwick. Ik liep ontspannen door de veiligheidspoortjes van de Spaanse douane toen alle bellen rinkelden. Nee, ik droeg geen riem, geen hakjes, had niets in mijn zakken. Mijn heup bleek te zijn afgegaan! Toen we in december 2017 van Alicante naar Denpasar (Bali) vlogen, was er geen vuiltje aan de lucht. Deze keer onderging ik een vervolg-scan (gehele lichaam, in een separate cabine) bij de diensten van Alicante en Gatwick. Beide keren was het mijn heupprothese die piepte. Niet bepaald stijlvol. 

Er zijn rechtstreekse vluchten van Madrid naar Buenos Aires maar geen van de vertrektijden was deze keer naar onze zin. Te vroeg, te laat of te dicht op de vervolgvlucht. Mijn liefje en ik hebben sinds onze vroeg-pensionering één belangrijke stelregel en dat is dat wij ons geen nodeloze stress op de schouders halen. We gaan zeker niet stressen vanwege het eventueel missen van een aansluiting. We wilden dus ruim op tijd aankomen. Pas op maandag worden we aan boord van het cruiseschip verwacht. Bovendien vond mijn liefje-de-speurneus een vliegmaatschappij die dit jaar voor het eerst naar Buenos Aires vliegt met een aanbieding die wij nu niet konden weerstaan. We arriveerden vroeg in Londen Gatwick en wachtten daarna in de luxe lounge tot het moment van vertrek. Met leuke tijdschriften, met hapjes en drankjes naar onze goesting. Geen straf.

Op vrijdagavond mochten we vervroegd inchecken en instappen, zaten pontificaal samen op rij 1 in een gloednieuwe Boeing Dreamliner 787-9 waarmee we niet eerder vlogen. Dit transportbedrijf schilderde hun helden, mannen en vrouwen, op de staartpunt. Dit is een zeer ruim toestel dat fris oogt (mood lights) en ademt en nauwelijks geluidsoverlast bezorgt. Premium-passagiers eten en drinken zoveel en wat ze willen en er is een onbeschrijfelijk aardige crew aan boord. De captain meldde dat hij met vier andere piloten in de cabine zat, we zouden op tijd vertrekken en de vlucht zou rustig verlopen daar we naar het mooie weer vlogen.

Dat bleek ietsje anders uit te pakken… Vanaf het moment dat we -met 15 minuten vertraging- opstegen tot op de hoogte van de Kaapverdische Eilanden zaten we in turbulent weer. Niet zo maar een beetje maar dat je je begint af te vragen of je eierstokken de reis zullen overleven. Ik voelde mij eerder als een peperkorrel in een molen op een vlucht van Fiji naar Los Angeles maar ook deze naar Buenos Aires bleef langdurig onprettig. (Die zit nu in de Top4 van vervelendste vluchten ooit.) Ik vroeg mij in alle ernst af waarom de Nederlandse captain zijn passagiers foutief had geïnformeerd?! Was hij wellicht verrast door het slechte weer? Wordt er dan onderling niet gecommuniceerd over noodweer onderweg?

Er ging niets fout, we overleefden het langdurige getril en geschud (en ik raakte onderweg niets kwijt) maar de blouse die mijn liefje tijdens deze vlucht droeg, ligt inmiddels in de afvalbak. Zelfs een slabber zou de gemorste rode wijn niet hebben kunnen opvangen. De turbulentie kwam plotseling en in alle hevigheid op. De trolley dollies snelden terug naar de galley, er werden geen maaltijden meer uitgeserveerd. Daar wij op de eerste rij zaten, stond alles reeds op ons tafelblad.

Een van de slogans van de maatischappij is “Arrive with style”, het staat ook op de wikkel van een snack die men passagiers aanbiedt. Het gevoel voor ironie raakt een mens nooit kwijt, onder geen enkele omstandigheid. We lachten erom: de bovenkleding van mijn liefje zag eruit alsof ze als peuter voor het eerst pasta at met haar handjes.

Na Kaapverdië, nog niet op de helft van de reis, kalmeerde het enigszins. Niet lang daarna merkte ik iets op aan het vluchtpad. Het toestel week namelijk drastisch af van de geplande route terwijl daar geen direct aanleiding voor leek. Plotseling koersten we tientallen minuten lang pal naar het zuiden van de Atlantische Oceaan, in plaats van oostwaarts (voor de piloten).

Na het drama van vlucht MH370 kan ik als passagier in een vliegtuig nooit meer zonder spanning naar zo’n onbecommentarieerde ommezwaai kijken. Mijn besmeurde liefje lag tegen die tijd zachtjes naast mij te snurken terwijl ik met wijdopen ogen toekeek en mijn nervositeit voelde toenemen. Wat was er nu weer aan de gang?!

Er ontstond een flinke afwijking in het vluchtpad maar niemand in de cockpit nam de moeite uitleg te geven. Nu is dat te begrijpen halverwege een 13.5-urige avondvlucht omdat de meeste passagiers dan al onder zeil liggen. Voor een opmerkzame en niet tot slapen in staat zijnde reiziger als ik is dat niet per se prettig. Na ongeveer drie kwartier keerde het vliegtuig naar de oorspronkelijke koers terug. Waarschijnlijk gedaan om nóg meer turbulentie te voorkomen. Ik weet het niet maar haalde opgelucht adem. De vlucht werd pas echt rustig toen we in Noord-Brazilië boven land vlogen. Dit avontuur liep prima af en ook de koffers kwamen ongeschonden aan. Van de Argentijnse douane-beambte mochten we de ‘linea verde’ volgen. Onze bagage werd niet gecontroleerd, we liepen de ontvangsthal binnen waar we weldra een naambord van het hotel ontwaardden. Goed geregeld, ondanks aanvankelijk gedoe.

Twee dagen voor vertrek meldde het hotel ons namelijk dat de buurt was afgezet vanwege de G20-topontmoeting waar wereldleiders elkaar zouden treffen. Ik neem aan dat zo’n internationale samenkomst al maanden, wellicht zelfs jaren voor aanvang wordt georganiseerd. Al taxiënd over de landingsbaan en langs het vliegveld zagen we de regeringstoestellen van Rusland, Saudie-Arabië en andere landen geparkeerd staan, al schitterde Air Force One door afwezigheid. (Koningin Máxima en premier Rutte kwamen met de KLM naar Buenos Aires, kanselier Merkel kwam -met vertraging- eveneens met een lijnvlucht aan, nadat het Duitse regeringstoestel dienst weigerde.)

Door deze drukte en vanwege alle beveiligingsmaatregelen zouden wij niet voor de deur van ons hotel kunnen worden afgezet. Dat werd lopen met de roltassen achter ons aan, na een reis van circa 24 uur. Tja. Allereerst moesten kopieën van onze paspoorten worden verschaft. Men wil weten wat voor vlees men in de kuip heeft. Het zal maar zo zijn dat er een anti-Trumper met snode plannen arriveert. Die foto's uit ons smoelenboek stuurden we per omgaande toe maar verdere berichten bleven uit. Zouden we worden toegelaten? Konden we beter omboeken? Dit is zo’n leuk en comfortabel hotel! Het heeft ondere andere tapijten met tangostappen op de grond liggen en in de badkamers vind je afbeeldingen van alle tangogrootheden. En het is zeer centraal gelegen. Daarop hoorden we niets meer maar we vertrokken desalniettemin vol goede moed. We zouden wel zien wat ons overkwam. Dat viel alles mee, een dame wachtte ons met een bord op, een chauffeur zette ons voor de deur af.

We checkten in, stapten onder de douche, kleedden ons om en gingen de stad in, op zoek naar een goede kop koffie en een lekkere lunch terwijl helikopters dreigend boven het stadsdeel cirkelden. We liepen rond in een deel van de stad dat doorgaans zindert van de bedrijvigheid en overloopt van leven. Zo leerden we het in 2014 kennen als een van de leukste barrios van Buenos Aires. Nu leek het uitgestorven, grimmig door de hoeveelheid politie-agenten op bijna elke hoek van de straat, desolaat vanwege de vele fanatieke politieke leuzen op muren en gebouwen. Destijds begreep ik al dat deze stad een zeer politiek geladen plek is, nu bleek dat nóg meer te zijn. Ook zag ik leuzen tegen de huidige president van het land, Macri. Met een inflatie van 45% kan terecht niet worden beweerd dat het een land goedgaat. De overheid had de bewoners van Buenos Aires advies gegeven de stad te verlaten en veel middenstanders besloten daarop hun winkels en zaken te sluiten om vernielingen te voorkomen. Er zouden namelijk radicalen uit de hele wereld komen om tegen kapitalisme, globalisme, Trump, Xi en Poetin te demonstreren.

Ik fotografeerde alle leuzen en plaatjes die ik tijdens dat korte ommetje aantrof. Het zijn er heel wat. Morgen gaan we opnieuw de stad in. Een nieuwe ronde, nieuwe kansen. We geven niet gauw op. Naar verluidt, keert het normale leven dan terug. We gaan het zien. Ik zal weer een nieuw digitaal foto-album op mijn blog plaatsen. Watch that space. Wat ik wel vermoed, is dat de internetverbinding aan boord van het cruiseschip, en zeker op volle zee, te wensen over zal laten. Ik zal mijn uiterste best doen jullie te laten meereizen!