My New Year’s State of Mind

Het jaar 2018 is voorbij, tijd voor een terugblik! Met moeite kon ik een persoonlijk hoogtepunt bedenken. Dieptepunten waren gemakkelijker. Mijn liefje kreeg dit jaar te maken met nogal wat lichamelijke klachten. Een hardnekkige slijmbeursontsteking in een heup was het meest deprimerend. Daardoor kon (en mocht) ze niet wandelen. Ik zag de ironie van de situatie in: vorig jaar kon ik na jaren weer fatsoenlijk en pijnloos meelopen (na herstel van de heupprothese), nu tobde zij met eenzelfde euvel. Inmiddels zetten we samen dagelijks weer fris en fruitig tenminste 10.000 stappen.

De bijbehorende foto ontstond uit zichzelf op een heuvel in Menorca. Plotseling deed de foon onverklaarbare dingen, de techniek ging met haar op de loop. Ze wilde een foto maken van een mooie baai toen dit beeld op het scherm verscheen. Het bleef bij die ene keer. Zelf vond ik het fascinerend maar ik moest beloven dat de kiek niet in een blog zou verschijnen publiceren. Vandaar het balkje.

Na lang peinzen brachten de snorkelavonturen op Cabo de Palos de leukste herinneringen van dit jaar voort. Deze plek in de provincie Murica kenden we al jaren van naam maar we bezochten het niet eerder. Het was de ontdekking van deze zomer.

Tien jaar bloggen was weliswaar memorabel maar dat vierde ik in stilte. Bij moederbedrijf Google en team Blogger kon er geen felicitatie vanaf. Mijn liefje ontving dit jaar een persoonlijke bedankbrief van de baas van Tripadvisor, nadat zij haar 500ste review schreef. Zo kan het ook! Zo weifelend als ik in 2008 begon, zo lekker ging het dit jaar. 2018 werd met 119 blogs één van de productiefste jaren ooit. Het mag zelfingenomen en ijdel klinken maar zelf vind ik dat er dit jaar een aantal werkelijk goede, mooie blogs verscheen. Geen daarvan werd echter de best gelezen van dit jaar. Tja. Wat tevens opviel, is dat in dit jaar veruit de meeste van mijn bloglezers uit Frankrijk kwamen. Nederland werd goede tweede, gevolgd door Rusland. Oh-oh!

De blog die dit jaar de meeste pageviews kreeg, is getiteld ‘Borstkanker Light’. Dat onderwerp ligt mij na aan het hart. De tekst verscheen op 1 oktober 2018, de dag waarop wereldwijd borstkankermaand wordt gememoreerd. Kanker is mijn Nemesis, aartsvijand nummer 1. Mijn familie werd ermee geconfronteerd toen ik nog een peuter was en ook dit jaar was niet kankervrij.

Van alle 1.186 blogs die ik tot nu toe schreef, is ‘Shitty City?’ (februari 2017) het best gelezen. Die gaat over de geschiedenis van de Spaanse woonwijk aan zee waar mijn liefje en ik na een korte maar hectische huizenjacht gingen wonen. Daar wonen we nog steeds met veel plezier. De meisjes die op dit moment in onze casita wonen, hebben het ook naar hun zin.

Mijn op één na best gelezen blog aller tijden blijkt ‘ImPOTUS’ te zijn (januari 2017), over president van de Verenigde Staten Donald Trump, die ik stelselmatig de ‘Lone Deranger’ blijf noemen. 2018 was mij het Trump-jaar wel. Telkens als ik dacht dat het niet erger kon met zijn gedrag, zijn taal, zijn besluiten, deed hij er weer een schepje ‘bad ass’ bovenop. De fact checkers van The Washington Post rekenden uit dat Trump dit jaar gemiddeld 15 leugens per dag verspreidde. Dat komt neer op tien onjuistheden per dag meer dan het jaar ervoor. Trump wordt vanaf 2019 de (vleugel)lamme die de blinden gaat leiden. Sinds de Democraten vorige maand bij de tussentijdse Congresverkiezingen een meerderheid behaalden in het Huis van Afgevaardigden, zullen zij er alles aan doen om zijn tot nu toe funeste politieke agenda tot stilstand te brengen. Ik verheug mij op die matiging maar ik houd mijn adem in.

Loesje kwam dit jaar met een campagne ‘Zeggen wat je denkt kan ook iets aardigs zijn’. Die positieve actie kreeg relatief weinig aandacht in een jaar waarin boosheid, bullying en fake news hoogtij vierden. Ik ben bewust inactief op sociale media. Wel ben ik een verwoed lezer van nationale en internationale kranten en tijdschriften. Dit was een jaar van uitzonderlijk grote monden, haatcampagnes, racistische en antisemitische tirades en rechts-extremistisch geweld in vele delen van de wereld. ‘Zovelen staan [thans] mordicus op hun rechten, al zittend op de rechten van anderen’. We hebben een dooie Belg nodig om dat puntig te zeggen. Tja. Julien de Valckenaere (1898-1958), onderwijsinspecteur en auteur van aforismen, tekende voor de uitspraak.

Nederland koos ‘blokkeerfries’ als woord van het jaar, de Taalunie koos het nieuwe woord ‘laadpaalklever’. Oxford Dictionary koos het bestaande woord ‘toxic’. Ook een begrijpelijke keuze. In het Verenigd Koninkrijk werd de situatie afgelopen jaar eveneens giftig(er). Daar is Brexit de splijtzwam. Het vertrek uit de EU blijft tot op de dag van vandaag een hete aardappel. Misschien koerst men af op een harde Brexit of zelfs no deal. Dit proces kent alleen maar verliezers, ook buiten de landsgrenzen. Premier May, die persoonlijk geen voorstander was van Leave, bleef maar proberen de boel bij elkaar te houden, terwijl er door partijgenoten en de regering aan haar stoelpoten werd gezaagd. Het maakte haar in mijn ogen tot de sneuste politica van Europa.

Aan het eind van elk kalenderjaar kiest TIME de Persoon van het Jaar. Vorig jaar stond de Saudische kroonprins Mohammed Bin Salman op het lijstje van kanshebbers, nu een van zijn slachtoffers. Het kan verkeren. De lijst komt elk jaar relatief laat tot stand omdat het is gebaseerd op de persoon die het meest in het nieuws kwam, in positieve of negatieve zin. Daarom stonden Theresa May, Donald Trump, Robert Mueller III, Christine Blasey Ford, Jamal Khashoggi en Vladimir Poetin aanvankelijk op dezelfde lijst. Uitverkozen werd de ‘onafhankelijke journalist’ die in vele landen onder vuur ligt. Ik kan mij hierin vinden.

Hulde aan mijn eigen Helden van dit Jaar. Ik begin met mensen in eigen kring: mijn zus Ineke, onze Chileense vriendin Luz-Maria en Mieke, de 82-jarige moeder van goede vriend Frans. Alledrie kregen ze dit jaar de diagnose borstkanker gesteld, mijn zus zelfs voor de tweede keer in haar leven. Alledrie sloegen ze zich goed door de operatie en de nabehandelingen heen, al is nog niet alles achter de rug. Alledrie zien ze weer licht gloren aan het einde van de tunnel. 2019 wordt voor hen sowieso een beter jaar!

Allison en Honjo. James P. Allison en Tasuku Honjo ontvingen dit jaar de Nobelprijs voor Geneeskunde. Deze twee wetenschappers staan aan de basis van een veelbelovend type kankerbehandeling. Hun nieuwe vorm van immuuntherapie zet het eigen immuunsysteem van een patiënt in om kankercellen aan te vallen en op te ruimen. De Japanner Honjo vond bovendien uit dat een bepaald soort proteïne in een immuuncel remmend kan werken. Hun ontdekking gaat levens redden, zoveel is zeker. Mijn eigen woord van het jaar 2018 hangt hiermee samen: ‘labrat’. Vooral van toegewijde laboratoriumonderzoekers moeten we het  hebben in de gezondheidszorg.

The Ocean Cleanup stond in eerste instantie ook op mijn lijst van dit jaar. In 2014 benoemde ik Boyan Slat, de geestelijk vader en CEO van de organisatie, tot mijn helden van dat jaar. Toen was het verwijderen van de plasticsoep uit de ons omringende oceanen nog een idee. Op 19 oktober jongstleden ging System 001 daadwerkelijk van start op de eerste Plek des Onheils: de Great Pacific Garbage Patch. Tijdens de recente cruise naar Zuid-Amerika leerde ik een Amerikaanse oceanograaf kennen, Al Trujillo. Ik vroeg deze bron van kennis wat hij ervan vond.

Net als velen in zijn beroepsgroep is hij sceptisch over het huidige ontwerp maar positief over het feit dat een jongeling als Slat zoiets op zich neemt. Het systeem blijkt (nog) niet naar behoren te werken. Het dobberende plastic dat in de U-vorm terechtkomt, drijft er weer uit. Dat gooit roet in de plasticsoep. Slat zoekt nu naar een oplossing om het systeem sneller te maken. 2018 was wel een kanteljaar qua plastic. Het probleem staat nu wereldwijd op de kaart, het inzicht brak door bij het grote publiek. Acties tegen deze vorm van vervuiling zijn nu niet meer weg te denken.

Het was opmerkelijk dat er dit jaar voor het eerst in 69 jaar geen Nobelprijs voor de Literatuur werd uitgereikt vanwege een #MeToo-schandaal. (Het betrof het gedrag van de echtgenoot van schrijfster en Academielid Katarina Frostenson.) Alhoewel het jammer is, begrijp en respecteer ik de beslissing van de Zweedse Academie.

2018 was voor mij persoonlijk een goed leesjaar. Ik las aanzienlijk meer non-fictie dan fictie. Er verschenen veel biografieën over Trump die ik (bijna) allemaal las. Een boek met hem als onderwerp zal echter nooit mijn beste boek van het jaar worden. Meer te waarderen non-fictie over bijzondere wereldburgers kwam van de hand van Marcel Haenen en Bart van Es. Boeken die ik besprak in eerdere blogs. Momenteel ben ik aan de laatste sectie bezig van de autobiografie ‘Becoming’ van Michelle Obama. Zij werd onlangs tot de meest bewonderde vrouw ter wereld gekozen. Barack koos haar boek tot het beste van 2018. Ik moest erom grinikken al is het boek oprecht een aanrader. 

Tot de door mij gewaardeerde fictie van dit jaar, behoren ondere andere romans van Haruki Murukami, Anna Burns (winnares van de Booker Prize 2018), Chad Harbach, Murat Isik, Julian Barnes en Gail Honeyman. Stuk voor stuk beste boekenvrienden maar zeggen wie het best is, is ondoenlijk wat mij betreft.

Onlangs bracht mijn favoriete Nederlandse schrijver, A.F.Th. van der Heijden, zijn nieuwe boek uit, getiteld ‘Mooi doodliggen’. Hij schrijft al 40 jaar epische romans. Ik las alles van hem. Voor mij is Adrie Neerlands meesterverteller nummer 1. Zijn cycli ‘De tandeloze tijd’ en ‘Homo Duplex’ horen bij mij als de flaporen aan mijn hoofd. De jongste loot aan zijn boekenboom blijkt een nieuwe cyclus in te luiden over de politiek en tijd van nu. Een hedendaags drama. Typisch iets voor mij. Dit boek ga ik niet digitaal lezen, dat wil ik per se in papier in de boekenkast hebben. Ook nam ik mij voor volgend jaar aan mijn eerste roman in de Spaanse taal te beginnen.

Dat was het voor 2018. Dit jaar laat ik graag achter mij, ik kijk uit naar een beter 2019. Dank voor het lezen van mijn blogs. Ik wens je een leuke jaarwisseling en een gezond en gelukkig nieuw jaar toe, waar je ook bent. In Samoa zijn ze op moment van publiceren al de jaargrens gepasseerd. Mijn liefje en ik zingen dit jaar uit in gezelschap van Chileense vrouwen. Un saludo! Wij gaan deze plek  binnenkort verlaten. Het webalbum van ons bezoek aan Santiago de Chile vind je hier.