Voorwaarts… marrrrs!

We zijn alweer aan de laatste week van onze cruise begonnen. Onlangs bezochten we  Punta Arenas, een stad in Chileens Patagonië. Dit is de winderigste stad ter wereld. Wij maakten dat niet mee omdat het hier eind voorjaar/begin zomer is maar in de winter worden touwen in de stad gespannen waarlangs je dan van de ene kant naar de  andere kant van de straat kunt lopen. De kapitein koos er om veiligheidsredenen voor om, onder toezicht van een lokale pilot, de straat van Magellan pas om 9 uur 's avonds in te varen om zo de gevaarlijkste stromingen en ondiepten te vermijden. (De Portugees Fernando de Magallanes was de ontdekkingsreiziger die de archipel in 1520 ontdekte in opdracht van de Spaanse kroon.)

De eerste nacht op de Atlantische oceaan vond ik afschuwelijk. Al sinds mijn kindertijd heb ik last van wagenziekte. Langzamerhand kwam ik erachter dat het een algehele bewegingsziekte is: ook op een boot, in een vliegtuig, een bus en een trein heb ik er langs van. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik af en toe niet slaap op een cruiseschip dat duizenden kilometers over oceanen vaart. We hadden die nacht namelijk windkracht 7 (Beaufort) schuin op de boeg en golven van drie meter hoogte. Nu vertelde een boeiende Amerikaanse wetenschapper en spreker die met ons meereist, Al Trujillo, dat de hoogste golf ooit gemeten er eentje is van 32 meter hoogte. Dat is net zo hoog als dek 8 van dit schip dus we mochten niet mopperen. Dat nam niet weg dat ik de hele volgende dag misselijk en slap als een vaatdoek was. De daaropvolgende nacht was echter rustig. De wind nam af en draaide dus ik sliep als een roosje. Mijn liefje beleeft op dit moment de beste slaap van haar leven.

Het eerste zeeleven dat ik zag vanuit mijn kamerraam, bestond uit tientallen vliegende vissen die op de boeggolven meezeilden. Later die dag zagen mijn liefje en ik vanaf het achterdek drie kleine dolfijnen pijlsnel door het water schieten. Te snel voor de camera. Anderen zagen diezelfde dag in de verte het spuiten van een grote groep walvissen. Gedurende twee dagen vlogen twee à drie albatrossen (wandering albatros) met het schip mee. Varend langs de kust van de Falklands-eilanden (Islas Malvinas in het Spaans) zag ik twee pinguins net onder het wateroppervlak zwemmen. Gisteren zagen we tweemaal orka's spuiten. Tot nu toe bleef het bij die ene rollende nacht en een eenmalig wankelen door de gangen.

Voor ons bezoek aan de Falklands moesten we met tender-bootjes aan wal; de eilanden hebben geen haven voor schepen van deze omvang. De Zaandam meerde af in een van de vele baaien die deze afgelegen eilandengroep rijk is. Dit onderdeel van het Britse Rijk heeft 3.000 permanente bewoners, waarvan 1.500 militairen die het land verdedigen. Argentinië zou dit territorium namelijk graag aan het eigen land toevoegen, al is er thans geen sprake van enige dreiging. Dat was anders in 1982. Toen vond daar een bloedige oorlog plaats waarbij aan beide kanten veel slachtoffers vielen. De Britten van Thatcher wonnen die slag. 99.8% van de huidige bewoners wil Brits blijven. De 0.2% die dat niet wil, heeft waarschijnlijk de vraag niet begrepen. Aldus de Argentijn die een boeiende, met ironie beklede lezing gaf over de aanhoudende strijd tussen beide landen.

De dag begon met een lichte en kortstondige bui die ons niet uit het veld sloeg. Het weer verbeterde met het uur. Dezelfde Argentijn van de eerdere lezing feliciteerde ons de dag erna met het feit dat we de Falklandse zomer meemaakten van 15:00 tot 16:30 toen de zon eindelijk doorbrak. Joehoe! Vanuit hoofdstad Port Stanley maakten we een excursie naar fraaie baaien met pinguïns in het wild. Het gaat om de Magellan-pinguïn, een soort die alleen daar en in South Georgia (Antarctica) voorkomt. In de jaren '90 van de vorige eeuw maakte mijn toenmalige baas Marjolijn mij lid van haar pinguïnclub, een groep van overwegend trouwe meiden die enthousiast achter hun Grote Roerganger aan waggelden. Je begrijpt de associatie. Dat lidmaatschap ging gepaard met de ontvangst van een grote pluchen koningspinguïn die ik jarenlang van het ene naar het andere oord meeverhuisde. Totdat Yuda verliefd werd op deze zachte vriend. De pinguïn verblijft sindsdien permanent in tropisch Bali. Nu loopt Damai met het dier onder zijn arm. Als Komang -Nummer 3- groot genoeg is, zal hij zich liefdevol over deze oude, nieuwe vriend gaan ontfermen, verwacht ik.

Tja, pinguïns. Ik vind het dieren om van te houden. Ze zijn grappig en ontroerend. De Falklandse pinguïns (Magellan) waren niet per se schuw maar ze worden goed beschermd en afgeschermd. Net als de toeristen. Op de eilanden liggen nog landmijnen die daar in de aanloop naar de Falklands-oorlog door de Argentijnen werden geplaatst om de invasie van de Britten te stoppen. Een groep Zimbabwaanse experts is daar al twaalf jaar bezig mijnen te verwijderen. Onze Britse chauffeur, detective in het Engelse leger, verwachtte dat men nog twee jaar nodig heeft om alle stranden van mijnen te ontdoen. Kennelijk zijn deze pinguïns niet zwaar genoeg om die monsters spontaan te doen ontsteken. Gelukkig, maar. Het eerste wat mij opviel en zeer beviel, waren de prachtige baaien, de witte duintoppen, de bijzondere begroeiing. Dat verwacht je niet aan het bijna-einde van de wereld!

En toen zagen we ze, op gepaste afstand. Met mijn telelens kwamen ze veel dichter bij. Ze wandelden over het brede strand en in de duinen. Koddig. Samen en alleen. Ze gingen te water of kwamen eruit. Poetsten zichzelf, badderden wat, zegen neer voor een dutje. Deze mars van de pinguïns was een onvergetelijk schouwspel. Meer soorten zouden volgen op deze reis (koningspinguïns en gentoo-pinguïns). Foto's zijn te vinden in het webalbum.

Inmiddels lieten we ook de ‘laan van de Gletsjers’ en het Beagle-kanaal achter ons. We stonden extra vroeg op om in het kraaiennest (bovenste dek) de beste uitkijkposten te hebben. Er waren zes gletsjers te zien. Het regende en er was laaghangende bewolking. Een formele wolkenstaarder als mij deert dat niet. Het was imposant. Het was er circa 6 graden Celsius. Op sommige plekken was de passage minder dan 500 meter breed, met aan beide kanten watervallen. Bijna alle gletsjers hebben een landennaam, vernoemd naar de ontdekkingsreizigers die het gebied in kaart brachten. Het zal niemand verbazen dat er onder andere een Spanje- en een Holland-gletsjer is. Voor de Nederlanders in de stuurhut was de laatste -en laatstgenoemde- de mooiste. Met puntige, blauwe pieken. De Duitsland-gletsjer stortte onlangs deels in en ook dat was interessant om te aanschouwen. De regenboog over een van de vele bergketens was de kers op de taart.

Vandaag zijn we in de zuidelijkste stad ter wereld: Ushuaia, Argentijns Patagonië. Het ligt in Vuurland. We kwamen op tijd in de haven aan maar konden niet afmeren. Onze plek werd ingenomen door een schip dat belangrijke vracht had verloren. Wij moesten daarom met tender-bootjes van boord en nam uuuuuuren in beslagn. Balen! Vanavond gaan we vroeg naar bed want morgenochtend om 5 uur krijgen we het volgende spektakel: dan gaan we Kaap Hoorn ronden via een scenische route. De volgende dagen zullen bol staan van de wonderen der natuur. Dat maakt veel goed voor het gemis van een fatsoenlijke internetverbinding. Het webalbum Cruisin' Zuid-Amerika 2018, inclusief beelden van pinguïns, kun je hier (blijvend) zien.