Kindeke Komang

Mijn liefje en ik leven weer op drie continenten tegelijkertijd. Indonesië wordt dit jaar niet gespaard. Lombok, Palu, Lion Air 610. En dan nu weer een tsunami met dodelijke afloop in west-Java. De systemen die mensen veilig moeten houden weigeren er dienst, body bags heeft men te over. Vreselijk. 

Afgelopen weekend video-appten we met onze jongens in Bali. Ook de allerkleinste, ‘Nomor Tiga’ (nummer 3) gaf acte de présence. Hij kwam niet op de aarde voor ons allemaal, ligt niet in een kribbe bedekt met wat hooi maar die muts staat 'm wonderwel! Met hen hebben we thans elf uur tijdverschil. Zij blijven op ons voorlopen. Bij ons was het nog zaterdagavond, zij waren al aan de zondagochtend begonnen. We praatten over de aarde die om de zon heen draait en zagen Yuda denken hoe dat nu precies zit. We hopen dat pa Ketut later nog enige toelichting gaf.

Allereerst maakten we hen deelgenoot van de ondergaande zon en de fleurig kleurende hemel boven de stad, de heuvels en de Andes. Toen ik ze vertelde dat wij in een appartement wonen op de 14de verdieping, waren de “wows” niet van de lucht. Ik zag dat Damai zijn ogen uitkeek naar de lampjes in de omringende huizen en de skyline. Dat snap ik wel. Zelf komen de ventjes net boven het rijstveld uit. Het is zó leuk om deze ervaringen en beelden met hen te delen!

Voordat we aan de cruise begonnen, tekende ik een gedetailleerde map met alle stops en bezienswaardigheden op de vaarroute, met een foto van het schip erbij en nog zo wat tierelantijnen. Helaas kwam deze brief niet aan. Ter compensatie deden we speciaal een pinguïnkaart vanaf de Falklands-eilanden op de post. Wat wel tijdig aankwam, is de vroege verjaardagsdoos van ruim tien kilo die we de week van ons vertrek naar het Spaanse postkantoor brachten. In drie weken tijd was die op plaats van bestemming. Een record, volgens mij. (Damai is pas begin februari 2019 jarig maar dan zijn wij nog in Chili.)

Zaterdag jongstleden maakten we een uitstapje met Luz Maria en vrienden. Ze kreeg vorige week haar laatste chemokuur en zag er kwetsbaar uit. Vriendin Mariana stapte achter het stuur, haar echtgenoot Paolo zette Google Maps aan voor de juiste afslag. Ik vermoed dat dit nog wel een dingetje is als mijn liefje en ik naar het noorden gaan trekken. Die dag reden ze ons naar Pirque, een plaats in de gemeente Cordillera, net buiten hoofdstad Santiago. Het gebied is vooral bekend van de wijnbouw. Daar bevinden zich twee van de grootste en bekendste wijngaarden van Chili: viña Concha y Toro en viña Santa Rita.

Mariana en Paolo begroetten ons alsof we elkaar al lange tijd kenden. Het stel is meer dan 50 jaar gehuwd en woonde vanwege werk 40 jaar in Brazilië. (Hij werkte in de leerindustrie en reisde daarvoor over de hele wereld.) Sinds zeven jaar zijn ze terug op Vaderlandse bodem. Paolo vertelde dat zijn vrouw van Chileens-Italiaanse voorouders is, zijn ouders waren 100% Baskisch. Het zijn innemende, vriendelijke en interessante mensen.

We bezochten buitenplaats ‘Las Majadas’ in Pirque. Een plaatselijke gids vertelde ons de geschiedenis van het gebouw en de gronden maar dat is een te lang en (wellicht) te saai verhaal voor de lezer. Wat wel vermeldenswaardig is, is dat het gebouw sinds de mega-aardbeving van mei 1960 in Valdivia, die een kracht had van 9.5 en ruim tien minuten duurde (!) een toren verloor. De Argentijnse gids Kevin aan boord van MS Zaandam vertelde ons er eerder over. Ik voelde destijds een rilling over mijn rug gaan toen hij de lengte van de trillingen noemde. Nu stond ik op het terrein... Toeval bestaat. In plaats van een ‘castillo’ (die twee torens heeft) noemt men het gebouw voortaan ‘palacio’.

Het gebouw werd recent gerestaureerd door een bekende Chileense architect, smaakvol aangekleed en ingericht met moderne meubels. Nu doet het dienst als conferentie-oord. Op het terrein staan ook een hotel en een restaurant dat van binnen een industriële stijl hanteert maar van buiten alleen natuurlijke materialen heeft. Het gaat daardoor mooi op in de omgeving. We deelden diverse soorten Chileense empanadas als waren het tapas vooraf en kozen daarna ieder een hoofdgerecht.

Daarna wandelden we in de uitgestrekte tuinen. Het is daar dat ik voor het eerst van mijn leven oog in oog stond met eeuwenoude sequoia-bomen. Deze mammoetbomen komen van nature alleen op de hellingen van de Sierra Nevada in Californië voor en kunnen groeien tot in de hemel. Prachtig! De verrassing was compleet toen Mariana ons twee van haar kunstwerken toonden, aan de muur van het palacio. Ze is beeldend  kunstenares en heeft een atelier in de hippe wijk Bellavista.

Vanuit een zonovergoten Santiago de Chile wensen we je mooie kerstdagen toe!