Mijn liefje en ik vonden hier onze draai inmiddels. De dag beginnen we thuis
met een bakje vers fruit met yoghurt en müesli en een kannetje Engelse
ontbijtthee. Het is zomer dus er is veel
fruit beschikbaar. Mooie aardbeien, afkomstig uit de omgeving van Puerto Montt
-de streek en stad van de geïmporteerde Duitsers die we tijdens de cruise
bezochten-, worden afgewisseld met blauwe bessen en frambozen. Om de hoek staat
een stalletje waar een oude Chileense fruit verkoopt. De rest van de
boodschappen doen we bij Lider maar die noemen we Lidl, uit gewoonte.
Na het ontbijt gaan we fris en monter op pad. In een van de liften van het
aparthotel hangt een plaat waarop de volgende tekst staat: “Saludar
enriquece la convivencia”. Groeten verrijkt het samenleven (de samenleving).
Ik vind het een goede gedachte al ben ik zelf gewend om te groeten als ik een
bevolkte ruimte binnenstap. Het kan echter geen kwaad eraan te worden
herinnerd. Dat zegt iets over de mensen achter en in deze woontoren. Een deel
van de appartementen (die hier departamentos worden genoemd) wordt verhuurd,
een deel wordt permanent bewoond. Om geen AirBnB-misstanden te krijgen, staat
op de binnenzijde van onze voordeur hoeveel boete in USD je krijgt als je
rookt, eet of drinkt in de openbare ruimten en als je geluidsoverlast bezorgt. Tot
nu toe komt de herrie van de straten maar we zien het drukker worden in de
liften. Het team dat de openbare ruimten schoonhoudt, komt uit Haïti (armste
land in de America’s), de Colombiaanse Teresa maakt ons appartement elke dag
schoon. Als de conciërges ons zien aankomen, klikken ze de buitendeur van afstand
voor ons open. We beginnen bij het meubilair te behoren.
Op steenworp afstand is een leuke zaak waar fantastische koffie wordt
geschonken. Wij hebben dagelijks genoeg aan één kop maar die moet dan wel van
uitzonderlijke kwaliteit zijn. De vriendelijke dames van ‘Deliboo’ hebben dat onder
de knie. We drinken er een perfecte latte macchiata met geroosterd bruinbrood,
roomboter en jam van blauwe bessen. Het pand zit in een relatief rustige,
afgeschermde cul-de-sac met bomen, aan de overkant van onze straat.
Op de eerste ochtend dat we er koffie dronken, zag ik een zwerver onder
een stapel lappen liggen slapen. Tijdens een van de volgende keren zag ik daar
een kleine man met inheemse (Zuid-Amerikaanse) gelaatstrekken een slaapzak
oprollen en achter een bloembak verstoppen. De man raapte vervolgens de
uitgevouwen dozen op waarop men ligt, vouwde ook die netjes op en borg de
flappen achter dezelfde bloembak. Ik keek hem aan en knikte. Geen idee of hij
zijn eigen spullen opruimde... Hij zag er namelijk helemaal niet vervuild of
verward uit. Toen we later naar de hoofdstraat terug liepen, zag ik iemand
anders van ongeveer dezelfde leeftijd en met dezelfde trekken zijn gezicht en blote
benen met zeep wassen, met de openbare brandslang. Tja.
Een dag later zagen we er tot onze schrik ook een oudere vrouw wakker
worden. Tussen twee parasolpalen had ze een scherm opgehangen; daarachter maakte ze kennelijk haar slaapvertrek. Ze kwam gekleed tevoorschijn, op sokken, heur haar in de
war, grijs rond de slapen. Ook zij ruimde haar deken, zelfs een kussen en dozen netjes op.
Achter dezelfde bloembak. De rand van de bloembak deed dienst als tafeltje voor haar
snel naar binnen gewerkte stukje brood. Tjonge.
We zijn hier nu welgeteld vier volle dagen en het aantal zwervers dat we in
Santiago zagen, is niet meer op de vingers van vier handen te tellen. Ik las in
een lokale krant dat het land eind 2017 één miljoen emigranten uit deze regio
telde. De meerderheid van toen bestond uit Peruanen, gevolgd door Colombianen,
Bolivianen, Venezolanen, Haïtianen en Argentijnen. Een jaar later kunnen het er
zomaar meer zijn, gezien de toestand in de buurlanden. Ook zag ik tot nu toe
veel zwaar lichamelijk gehandicapte bedelaars op straat liggen en zitten. Mensen
zonder benen of met stompen, met een of twee misvormde voeten of armen. Sindsdien
heb ik losse munten in mijn broekzak.
Het Spaans dat de Chilenen bezigen is heel anders dan ons Spaans; zowel
qua idioom als qua uitspraak. Naast heel veel andere werkwoorden voor dezelfde
activiteit heeft men hier ook veel eigen idioom en uitdrukkingen. Zo zeg ik
weleens “me entiende?” als ik zeker wil weten dat ik door mijn gesprekspartner
wordt begrepen. Dat gebruikt men hier niet. De Chileense uitdrukking is
“cachai?” (wat zoiets is als do you catch it)? Ik moet mij dan ook extra concentreren als we met Chilenen
converseren. Een misverstand zit in een klein hoekje. Toen ik op de eerste
avond van onze ontmoeting met onze Chileense vriendin Luz-Maria vertelde dat
wij verhuisden naar El Mojón, was ik mij bewust van hun woord “mojón de gato”, kattendrol;
het wordt gebruikt om een lokale aardappelsoort aan te duiden. Daar was ik
enkele weken geleden namelijk op gestuit toen ik op het web door Chileens
idioom bladerde. Ik maakte er een grapje over en onze vriendin moest er hard om
lachen. Het is klunen maar dat levert (nog) geen ongemakkelijke situaties op.
Mijn oog viel deze week ook op een grote banier op een gevel in de
binnenstad. Daarop stond de zin “Hay palabras que matan”. Vrij vertaald
zou ik zeggen dat woorden kunnen doden. Het bleek een actie van een Chileens ministerie tegen
‘cyberacoso’ ofwel
cyberbullying. De boodschap is dat je jezelf, voor je iets op sociale media plaatst,
drie dingen moet afvragen: es buena onda (is het goed)?, es verdad (is het
waar)?, es necesario (is het nodig)? Een uiterst effectief lijstje. Dat zouden
niet alleen bullies zich moeten afvragen, wat mij betreft.
Elke dag staat hier bol van de nieuwe impressies. Elke dag
bezoeken we een nieuwe barrio (wijk) van Santiago. Er is veel te zien en te
beleven. Chili is om vele redenen een interessant reisland. Het is heel anders
maar toch voelt het vertrouwd. We gaan de komende zeven weken met plezier om
ons heen kijken. De langste dag ligt inmiddels achter ons. Begin januari verlaten
we de hoofdstad om naar het noorden te trekken. We reserveerden alvast een sterke
auto. Die hebben we nodig om zonder problemen door berg en dal te gaan rijden. De
Andes, Pisco Elqui, Atacama-woestijn, maanvallei, Iquique, bahia Inglesa… We hebben er
zin an.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten