Lastpost & Last Post

Terwijl de wijzers van de klok dichter naar de twee minuten stilte van Dodenherdenking in het Vaderland bewogen, begon naast ons iemand luidruchtig te klussen. Wij zouden zoiets in de ochtend of middag  doen. Niet 's avonds. We hebben andere schema’s en andere ritmes, dat was bekend. 
Bij het recente noodweer aan de Costa Blanca liepen onze nieuwe Spaanse buren meer schade op dan wij. Onze eetkamer ligt aanzienlijk hoger dan de patio aan de achterzijde van ons huis. Als er veel regen valt, blijft onze vloer dan ook kurkdroog. Dat was bij hen niet het geval. Wat we gemeen hebben, is dat de wateroverlast van boven kwam. Het bleef beperkt tot een nat plafond in één ruimte. De verzekeringsman van de buren kwam enkele dagen eerder dan de onze. Ik verwachtte dat hij ook bij ons zou aanbellen om de schade te bekijken maar dat gebeurde niet. Op dat bezoek volgde geen uitwisseling.

Onze verzekeringsmaatschappij stuurde afgelopen week iemand die de situatie kwam inspecteren. Hij reed op de Dag van de Arbeid uit Alicante hier naartoe. Dat is een vrije feestdag voor velen maar niet voor deze man uit Zuid-Amerika. Er werd gefotografeerd, gemeten en geschreven. Hij wist mij te vertellen dat er van de 100 claims die hij recent onderzocht, slechts drie werden gehonoreerd. Geen idee wat hij precies bedoelde met zijn opmerking... Dat was weliswaar a-typisch maar ik liet het daarbij. Wel lichtte hij ongevraagd toe dat, als de oorzaak van schade bij een andere partij ligt, die aansprakelijk moet worden gesteld. De verzekeraar accordeert een claim van de verzekerde in zo’n geval niet. Wat ik ook weet, is dat een Spaanse verzekeraar niets uitkeert maar herstelwerkzaamheden kostenloos uitvoert voor de verzekerde.

Vanwege het mooie weer in de afgelopen weken droogde het plafond goed maar de randen van de grote vochtplek blijven zichtbaar. We toonden hem foto’s van eerdere bellen aan het plafond. Onze designlamp aan het plafond (Flos Celestia), de grote parachute die werd ontworpen door de Italiaan Tobia Scarpa, durfden we nog niet te ontsteken. Het regenwater lekte namelijk door de armatuur heen.

Wat ik niet weet, is hoe je in 10 minuten een oorzaak kunt aanwijzen. Hij sprak zijn vermoeden uit dat de wateroverlast van het buurhuis kwam en naar ons uitbreidde. Van onze klusjesman weet ik dat het pand werd gebouwd als één huis waarna alle beneden- en bovenruimten werden gescheiden (door een eensteenswand). Onze verzekeringsman wilde dak en balkon van de buren bekijken en dat leek mij logisch. Hij belde aan. Dat bleek niet in goede aarde te vallen: de buuf stapte chagrijnig naar buiten en opende de poort met ogenschijnlijke tegenzin. Ik schrok van haar blik en trok mij terug. Huh?! Hebben wij een boze buuf?! 

Moeders is een lastpost...

Ik heb geen idee wat het officiële resultaat zal zijn. Later deze week worden we gebeld. Als de verzekeraar onze schadeclaim niet honoreert, gaan we de verfklus zelf betalen. Hopelijk laat het volgende noodweer weer 70 jaar op zich wachten. Wat de buren gaan doen, is ons thans niet bekend. Op een goed gekozen moment gaan we hierover met hen van gedachten wisselen.

Hoe leg je daarna aan Spaanse buren uit dat zij twee minuten moeten meewerken aan onze behoefte aan stilzijn? Spanje bleef onder generaal Franco neutraal tijdens de Tweede Wereldoorlog en kent uit die tijd dus geen jodenvervolging en geen bevrijding. Begrijp mij niet verkeerd: dit volk maakte genoeg ellende mee tijdens de bloedige burgeroorlog en de decennialange militaire dictatuur van El Caudillo.

Bovendien hebben ze moeite met stilte. Spanjaarden worden namelijk het luidruchtigste volk van Europa genoemd. Ergens las ik dat jaarlijks duizenden mensen in Spanje aan de gevolgen van geluidsoverlast overlijden. (Ik vond het betreffende artikel niet terug op het web.)

Het is daarom deste opmerkelijk dat de buren onlangs uit eigen beweging de scheidingswand tussen hun huis en het onze isoleerden. Er zit nu vijf à zes centimeters meer ruimte tussen hen en ons in. Deden ze dat om ons geluid te dempen of verschafte het hen gelegenheid te doen wat zij willen? Wij zijn niet luidruchtig, integendeel. Rekening houden met anderen zit diep in ons verankerd. In huis dragen we schoenen met zachte zolen, hebben dempers onder stoelen en tafels, slaan niet met de deuren en zetten radio en tv eerder te zacht dan te hard. Daaraan ligt het niet. Net als wij, weten zij dat Spaanse casas gehorig zijn. Wij waarderen hun initiatief.

Gelukkig liep hun geboor en geklop op de avond van 4 mei ruim voor 20:00 uur af. Wij zaten allebei met natte ogen voor de buis. De trompettist die de beladen tonen op zijn klaroen blies, de oorverdovende stilte op de overvolle Dam, de genodigden op de eerste rijen… dat alles verdient compassie en mededogen. Het is niet verwonderlijk dat zo’n moment veel losmaakt bij ons, gevoelige tiepjes. Voor mijn liefje gaat 4 mei vooral over het herdenken van de (Nederlandse) slachtoffers van het nazi-regime, met name joodse mensen. Zelf trek ik het ietsje breder. Ik sta ook stil bij de slachtoffers die vielen in Azië door toedoen van de Japanners. Dat komt waarschijnlijk door de dienstplicht van mijn vader aldaar en onze extended family in Bali.

Ik vond het mooi om te lezen (en zien) dat ook Nederlandse jongeren waarde hechten aan de kranslegging, de stilte en samen het volkslied zingen. Dat bleek uit het rapport Volgende Generaties waartoe het Nationaal Comité 4 en 5 mei opdracht gaf. Men liet 990 mensen vanaf 13 jaar ondervragen over dat onderwerp. Jongeren vinden dat het herdenken van (Nederlandse) slachtoffers die vielen tijdens oorlogen na de Tweede Wereldoorlog, minstens zo belangrijk is. Iedereen herdenkt op eigen wijze. Belangrijk is dát we het doen. Opdat we nooit vergeten.

Gisteren was het Bevrijdingsdag in vaderland nummer 1 en Moederdag in Spanje, mijn tweede vaderland. Het was uitzonderlijk rustig in onze straat. De buuf ging bij haar moeder op bezoek. Inmiddels groet zij weer.