Palangka Raya?

Trio Balinique!

Op 1 mei leggen alle vogels een ei. Dit is het mijne! Afgelopen weekend ontvingen we een app in Bahasa Indonesia met een foto van Elsa, gekleed in een flowerpowerpakje dat ik droeg op het feest van Richard. Hij was ooit Australiër (inmiddels genaturaliseerd Indonesiër), trouwde met een Balinese en is nu mede-eigenaar van een prettig resort in Noord-Bali waar we jaarlijks vertoeven. In 2016 werd hij 60 jaar en nodigde vrienden en bekenden uit zich te kleden volgens de mode van zijn favoriete tijdperk. Voor dat doel vonden wij in Murcia, net over de provinciegrens, een feestwinkel. Die bestaat inmiddels niet meer, helaas. Mijn liefje en ik kozen destijds kleding die een vonkje van een Aziatische wok niet zou doorstaan. Hier kun je mijn Bali-webalbum van dat jaar nog eens bekijken.

Elsa werd dus door zoonlief gefotografeerd in bloemetjesbehang. Wijde pijpen, schreeuwerige kleuren, inderdaad 100% polyester. De tekst eronder kon niet anders zijn dan van Yuda, de oudste in het gezin (11). Hij vond zijn moeder die ochtend een beetje gek. In Bahasa Indonesia schreef ik terug dat ik het haar leuk vond staan. Elke dag oefen ik met Duolingo: Engels voor Spaanstaligen en Indonesich voor Engelstaligen. Het vraagt gemiddeld een uurtje per keer, ik vind het nog steeds erg leuk en vorder gestadig.

Niet veel later kregen we een excuus-app van moeder Elsa. Zij had ons niks gestuurd maar dat wisten we al. Ik appte terug dat we begrijpen dat Yuda behoefte heeft aan contact met ons en dat ze niet al te boos op hem moest zijn. Een beetje nakal (ontdeugend) was hij wel maar ach… Dat joch kennen we sinds hij één jaar oud is. Toen wij in Bali woonden, kwam hij wekelijks meermalen bij ons spelen, zwemmen, eten, drummen, filmpjes kijken en slapen. Zo ontstond een hechte band. Toen wij vijf jaar later uit hun leefomgeving vertrokken en naar Spanje terugverhuisden, waren ze uiterst triest. Daarom doneerde ik een laptop met alle privéfoto’s van onze gezamenlijke avonturen. Nummer 1 van het gezin bekijkt ze wekelijks, naar verluidt. Hij mist ons en dat begrijp ik.

Aanstaand weekend gaan we weer video-appen met de familie. Dat doen we elke eerste zondag van de maand. Vaste prik. De jongens hebben dan Performing Arts Day op school. Als wij inbellen, is bij hen de dag echter al bijna voorbij dus we zijn benieuwd wat we te horen en te zien krijgen. Yuda en Damai zitten op dezelfde internationale school. Die onderwijsinstelling schaaft niet alleen aan de cognitieve capaciteiten van hun leerlingen maar ontwikkelt ook hun creatieve vaardigheden. Dat is te merken: ruim een week na mijn verjaardag kwam hier een dikke envelop aan met tekeningen en plaksels, plus ansichtkaarten met lieve teksten.

De oudste ondertekende zijn kaart -geheel in Engels opgesteld- met “your forever lovely Yuda”. Hij bedoelde waarschijnlijk “forever loving…” maar ik vind het prima zo! Een dergelijke vergissing constateerde ik eerder met het woord “boring” terwijl “bored” was bedoeld. Je vervelen is toch echt heel anders dan zelf saai zijn! In Bahasa Indonesia wordt echter geen onderscheid gemaakt, er is maar één woord voor beide betekenissen (bosan). Wel handig, zo kwets je niemand. Ik moest erom gniffelen.

Officieel weten we nog niet wie de presidentiële verkiezing in Indonesië won die op 17 april jongstleden werd gehouden. Men gaat er thans vanuit dat de zittende president Jokowi de meeste stemmen kreeg. Desalniettemin zag ik zijn politieke tegenstander Prabowo Subianto in de afgelopen weken in menig buitenlandse krant en tijdschrift de overwinning claimen. Hij weersprak de uitslagen tot nu toe en noemt ze nepnieuws. Waar hebben we dat eerder gehoord?! Ik vind ze enge mannen.

Vorige week las ik een artikel van vertrekkend Zuidoost Azië-correspondent Michel Maas over de honderden Indonesische vrijwilligers die zouden zijn bezweken aan het vele werk dat ze voor de recente verkiezingen moesten verrichten. In een eerdere blog meldde ik wat een huzarenstuk het land leverde: landelijke, provinciale, regionale en lokale verkiezingen op één dag, Kom er eens om! Het was niet eerder vertoond in de wereld. Al kon ik mij iets bij dit nieuws van doden door uitputting voorstellen, ik keek op van de teneur van het artikel van Maas. Ik las het alsof de scheidend verslaggever afrekent met het land waarover hij bijna 20 jaar rapporteerde…

Verhuisplannen Indonesische regering (Wikipedia)

Het kabinet van zittend president Jokowi nam deze week het besluit de parlementaire hoofdstad van Jakarta naar een andere deel van het land te verplaatsen. Die verhuizing zou met name gebeuren om de economie een impuls te geven. Dat vind ik niet vreemd al is het een kostbare aangelegenheid. Er wordt gesproken over een operatie die weleens 466 miljard rupiah zou kunnen gaan kosten (USD 33 miljard) en betrekking heeft op 1.5 miljoen residenten. Voor dit ambitieuze project gaat men vijf tot tien jaar uittrekken. De haperende economische motor zou echter roet in dit eten kunnen gooien. Dat de politieke overwinning aan Jokowi’s neus voorbij zou kunnen gaan, lijkt mij minder voor de hand liggend. We moeten echter geduld hebben. De officiële verkiezingsuitslag zal niet voor 22 mei bekend worden. Er wordt zelfs gesproken over september.

De stad Jakarta bestaat al minstens 500 jaar. De plaats was daarvoor al honderden jaren havenstad van het Hindoe-koninkrijk Pajajaran dat regeerde over het westelijke deel van Java. Onder Nederlands koloniaal bewind heette de stad Batavia. Destijds was het gebied ook al laaggelegen. Kanalen zoals je ze vindt in Amsterdam, heb je daar ook. Deze stad is al tientallen jaren aan het verzakken. Volgens een rapport van de Wereldbank zal het in 2025 40 à 60 centimeter lager liggen dan in 2008. In elk regenseizoen zijn er meer en grotere overstromingen. Als de stad geen maatregelen neemt, zal de zee het presidentiële paleis bereiken, dat vijf kilometers landinwaarts ligt. Bovendien slibt de metropool dicht, qua bewoners en qua verkeer. De hoofdstad heeft ruim tien miljoen inwoners. Als de voorspelling uitkomt, zal Jakarta in 2030 de dichtstbevolkte stad ter wereld worden, een plek die nu wordt ingenomen door Tokyo. In Groot-Jakarta leven zelfs 30 miljoen personen. De luchtvervuiling is er enorm. Experts schatten de jaarlijkse economische schade door congestie en inproductiviteit op 100 miljard rupiah (circa US$ 7 miljard).

Het idee van een verhuizing is dan ook niet vreemd maar zeker niet nieuw. Er was al sprake van ten tijde van president Soekarno: hij was het die opdracht gaf tot de bouw van Palangkaraya in 1957. Enige infrastructuur is er dus al. Het zou gaan om de (verdere) ontwikkeling van 40.000 hectare land. In de loop van de tijd verschenen meer plannen over een verhuizing naar elders, zowel in Java als daarbuiten. De nieuwe lokatie moet sowieso aardbevingvrij zijn. Dan kom je al snel uit bij Kalimantan dat niet aan de Ring van Vuur ligt. Die provincie heeft geen vulkanen en ligt niet op een breukvlak van tectonische platen. Het recentste verhuisplan zou zijn gericht op Palangka Raya, de hoofdstad van deze centrale provincie. ‘Palangka’ betekent in de lokale taal heilige plek en ‘raya’ betekent groots of uitgestrekt in Sanskriet. Klinkt niet slecht als nieuwe hoofdstad.