In de lente komt de natuur tot leven. Ook hier. Ik houd van dit seizoen. Sinds
enige tijd hebben we een broedende merel in onze grote Stoute Jongens-struik.
We zagen een week of twee geleden twee merels boemsen in de boom voor het
buurhuis. Vervolgens hoorden en zagen we een boel gekwetter en gefladder heel
dichtbij. Merels zitten hier überhaupt in bomen en struiken en vliegen constant
rond. Deze vogels leken echter naderbij. Ze zijn hier op zich niet zeldzaam of bijzonder
maar vanwege de fraaie klanken vind ik ze zeer te waarderen gevederde vriendjes.
In Nederland is sinds dit jaar ook weer goed nieuws te melden over deze pikzwarte
zangvogel met gele snavel. Vroeger was dit diertje ook in mijn Vaderland vaak gezien
maar in 2016 dook de dodelijke Usutu-virus op (ongevaarlijk voor de mens) waardoor
hun aantallen drastisch daalden. Uit eerdere tellingen dit voorjaar bleek dat de
merel gelukkig aan een comeback in Nederlandse tuinen bezig is. Onze broedvogel
zingt ons 's avonds op de achtermuur van het huis luid en langdurig toe, met
veel gefluit en lange rollers. Dat is ongetwijfeld uit dankbaarheid voor de
rustige huisvesting die wij zijn familie bieden. Het is win-win. Ook wij
genieten ervan.
In een recente natuuruitzending van de BBC over seizoenen zag ik dat de
boerenzwaluw in dit seizoen vanuit Nigeria naar Europa vliegt. Ik zie er hier heel
veel. Die piepkleine vogeltjes overbruggen zomaar 5.000 kilometer. Ze komen op
hun vliegroute over de Noord-Afrikaanse woestijn slechts éénmaal een meer
tegen. Dat meer blijkt echter vijfmaal zouter dan de Noordzee. Als ze dat water
drinken, sterven ze. Maar de natuur is wonderbaarlijk. Er zitten daar namelijk
insecten op het wateroppervlakte die het water filteren en daarmee van zout tot
zoet maken. De zwaluwen plukken die insecten uit het water en krijgen zo
voldoende vocht binnen om de lange tocht naar Europa alsnog tot een goed einde
te brengen. Hoe mooi is dat?!
Het nest van onze merel kun je goed tussen de takken zien zitten maar we
blijven op gepaste afstand. Wat we tevens constateerden, is dat het dier rode
bessen eet. Bijna dagelijks liggen rode kwakjes op onze terrassen langs het
huis; op de baan voor landen en opstijgen van en naar het nest, zal ik maar
zeggen. Eerder vonden we een lege eierdop op de grond. Het was klein, groenig
van kleur met stippen. Geen idee of dit op een probleem duidde of dat er een
jonkie volgens plan was uitgekomen. De merel kent meer dan één legsel en de
broedduur ligt rond de twee weken. Er kan dus nog van alles gebeuren tijdens de
Spaanse lente van 2019. We zijn blij met onze functie van kraamvrouwen! Oud
gedaan is jong ge-… Nee, hier kom ik niet uit.
Mijn liefje is de Tuinkabouter van
de Familie. Op verzoek verleen ik bij tijd en wijle hand- en spandiensten.
Op een trap staan en snoeien zijn mijn straftaken, zij doet het fijne,
laag-bij-de-grondse werk. Zij houdt de terrassen schoon, ik het huis. Vanwege de
toename in vogelpoep werd het tijd voor een tuinslang op wielen. (We hebben al een
vaste muurhaspel bij de voortuin.)
Bij een lokaal tuincentrum kochten we een grote doos met daarin een trolley
met haspel en 30 meter slang. Daarmee kunnen we vanaf de achterpatio helemaal
naar het trottoir voor het huis reiken. Dat is ook goed voor het afspuiten van
Saharazand dat we ongetwijfeld binnenkort weer op de auto zien neerdalen. Eenmaal
thuis, bleek het een bouwpakket te zijn. In eerste instantie vond ik geen
handleiding dus ik zette het ding in elkaar aan de hand van de foto’s op de
doos. Totdat ik een veer van circa 20 centimeter lengte tussen de hulpstukken aantrof.
Waar moest die in hemelsnaam aan, in of op? Ik kan mij ergeren als ik iets niet
zelf kan. Ik probeerde van alles maar niets lukte zonder kracht te zetten. Het
gemopper was dan ook niet van de lucht.
Mijn liefje had er genoeg van en inspecteerde de doos nader. Op een flap
aan de bovenkant, de kant die ik niet gebruikte om de onderdelen van de trolley,
de koppelingen en andere accessoires op
tafel uit te spreiden, bleek zich een kleine beschrijving te bevinden. Die zag
ik over het hoofd. Met de nieuwe aanwijzingen ging ik weer monter aan de slag.
Ik kan technische tekeningen goed lezen, vooropgesteld dat ze helder zijn. Deze
tekening gaf wel een beetje uitsluitsel over de stalen veer maar was niet
afdoende. Ik wurmde en wurmde maar het ding paste nergens niet...
Zij stelde daarop voor onze handige Deense buurman Jan te vragen.
Hij is inderdaad technisch aangelegd. Zelfs zodanig dat hij al jarenlang een patent
op zijn naam heeft staan vanwege het uitvinden van een bijzondere machine. Met
al het vruchtgebruik vandien. Als ik ergens een hekel aan heb, is het hulp
vragen bij iets dat op zichzelf simpel is. En dan ook nog aan een man?! Tja. Als
er echter geen alternatief is, ben ik bereid over mijn eigen schaduw heen te
springen. Ik riep Jan dan ook en zei hem dat ik zijn hulp nodig heb. Mijn
liefje ging met haar noodkreet een stapje verder: “Jan, we need a man!”
Als het niet had gerijmd, had ik er tegen gemopperd.
Jan kwam terstond aangelopen en boog zich met mij over de veer en de
beschrijving. Hij stelde een paar dingen voor die niet volgens de beschrijving
waren of niet bleken te werken. De veer moest vanuit de koppeling ín de slang
worden gestoken zodat die niet kon knikken. Dat klonk logisch. Zo deden we het,
al zag het er niet per se solide uit. Daarna was het een kwestie van alle aandraaien
en aanklikken. Eerder die ochtend haalde ik mijn kaplaarzen uit de schuur dus
de tuinkabouter kon aan de slag. De slang werd aan de kraan gekoppeld en de
kraan werd opengedraaid. Tussen de wielen begon het als een tierelier te lekken…
Onze tuin groeit en bloeit dat het een aard heeft. De citroenboom maakte
een geweldige doorstart. Zo moeizaam als die aardde en aanvankelijk langzaam groeide, zo
fantastisch slaat de boom nu aan. We staan er dagelijks bij stil en kijken onze
ogen uit. De Gin & Tonics kunnen met eigen oogst worden bereid en er zijn ruim
voldoende citroenen voor een tagliatelle met limon van Yotam Ottolenghi (kookboek
Simple).
Wat thans ook een bron van plezier is, is het uitkomen van wel drie
knoppen aan planten die we al ruim twee jaar in de tuin en in potten op het
terras hebben maar die tot dusver niets deden. We erfden ze van de vorige huiseigenaren
en vroegen ons af wat het was. De bladeren werden regelmatig geel maar verder gebeurde er niets. Enkele weken geleden stak uit eentje ineens een stevige stam
met een bolletje erbovenop. Die werd hoger en hoger en steeks nu zelfs boven de
tuinmuur uit.
Het blijkt te gaan om een sierui (allium). Het lijkt erop dat de grote bloem
wit is maar dat is even afwachten. We verheugen ons op mooie ronde, hangende
trossen met stervormige of klokvormige bloemen. De nieuwe haspel is inmiddels gerepareerd.
Een kwestie van nóg beter aandraaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten