De Robijnliga

De zomer is hier begonnen. Astagfirullah! We beleefden de eerste hittegolf en daarom dronken we onze rosé uit dubbelwandige glaasjes. Het zonnescherm staat nu in zijn permanente stand: helemaal uit, de koelfunctie van de computer staat aan. De eerste nacht met airco ligt achter ons. Dat is vroeg voor het seizoen. Sinds drie dagen liggen we in de Middellandse Zee. Het moest ervan komen! Ik ben dit jaar relatief laat met te water gaan. Nu fietsen we dagelijks naar het strand, nemen een verfrissende duik, nuttigen iets bij Chiringuito Ramon tijdens het opdrogen en fietsen dan weer naar huis. Afgelopen weekend waren er heel wat buren in hun vakantiehuizen aan zee. Voor het eerst zagen we een spiksplinternieuwe Tesla in de straat geparkeerd. Het mobiel is van een (andere) aardige buur uit Madrid. Inmiddels zoefden zij geluidloos terug naar de hoofdstad.

Toen ik de eerste borstcrawl in het glasheldere water toepaste, moest ik aan langeafstandzwemmer Maarten van der Weijden denken. Hij presteerde onlangs iets waarin niemand hem voorging: de elf Friese stedentocht zwemmend. Hij zwom bijna 200 kilometer met continu dezelfde zwemslag. Als ik het goed heb begrepen, uitsluitend op armkracht; zijn lange benen bungelden achter zijn lange lijf aan. Mijn armen werden al zwaar toen ik het een kwartiertje deed. Je kunt dus nagaan wat een bovenmenselijke prestatie zijn vijfvoudige zwemmarathon was. Petje af!

Zelf ben ik ook best competitief “but you have to choose your battles”. Hoezeer dat waar is, bleek toen taalapp Duolingo onlangs een liga aan mijn oefenprogramma toevoegde. Het begon met de Bronze league, daarna Silver, Gold, Sapphire en tenslotte Ruby. Het bleek te gaan om een wedstrijd waaraan aanvankelijk ongeveer 50 mensen meededen. Er was sprake van een waaier aan talen waarvoor werd geoefend. Het was voor mij niet moeilijk om van brons naar zilver en goud te gaan. Ik doe dagelijks veel oefeningen. Iedereen in de Top3 kreeg telkens extra ‘lingots’ als prijs. Daarmee kun je extra oefeningen kopen in de online-winkel maar je kunt ze ook inzetten om er een dagje ongestraft mee over te slaan.

Voor het bereiken van de Liga van Saffier moest ik een beetje extra werk doen. Dat was geen probleem want ik had voldoende oefeningen en veel zin. Het werd een ander verhaal toen ik eenmaal in de Ruby League terechtkwam, de laatste fase in de wedstrijd. Als ik dan toch in de hoogste regionen sta, wil ik niet onderin eindigen; al helemaal niet op een sneue vierde plaats! Met ene Stan was het stuivertje wisselen voor plek 3. Daar kreeg ik weldra genoeg van dus ik besloot afgelopen zaterdagavond door te pakken. Eerder die avond gingen we naar de bios en aten we een hapje met onze vrienden Joan & Ben die binnenkort weer even naar het Vaderland terugkeren. Er zat weliswaar een glaasje rosé in de vrouw maar dat weerhield mij niet van scoren. Het aantal lingots dat ik verdiende met foutloze oefeningen was niet meer op de vingers van vier handen te tellen.

Om 25:30 uur stond ik met loodzware ogen en een stram lijf op van mijn bureau… met meer dan 1000 punten tussen mij en Stan; in mijn voordeel welteverstaan. Als je bedenkt dat het afronden van één oefening 10 punten oplevert, kun je nagaan wat een klus ik die avond en nacht klaarde. Het leek mij een veilige afstand. Ik ging slapen.

's Ochtends was mijn voorsprong nog steeds aanzienlijk en besloot ik een gooi naar de permanente eerste plaats te doen. Barefoot on the Beach bereikte de eerste plek in de liga. Daarmee liet zij Johan (die Italiaans doet) en Wilson Taggert (Duits en Frans) achter zich. Stan leek zich bij zijn verlies neer te leggen. Op het moment dat ik dit typte, hadden mijn twee concolega’s nog 10 uur en 36 minuten de tijd om mij te verslaan. Dat was niet onmogelijk: er was op dat moment een puntenverschil van respectievelijk 211 en 256 punten. 

Gedurende de dag sloegen de heren terug. Nu ik mij had voorgenomen aan kop te blijven, moest ik ook weer aan de slag. Om half elf 's avonds stond mijn totaal op 4000 punten en dat van hen op 3576 en 3518. Ik stapte even achter de laptop vandaan. Er waren toen nog drie uren en 23 minuten te gaan tot de finish. Het zou weer een lange avond worden; ik hoopte dat ik niet door slaap zou worden overvallen. In de voorgaande nacht had ik immers evenmin veel uren geslapen. 

Wie schetst mijn verbazing dat Stan rond 24:00 uur weer bijna bij was. Met een collega als hij heb je geen vijanden nodig! Ik besloot door te gaan, al kreeg ik last van mijn ellebogen op het plakkerige bureaublad. Om 25:10 uur besloot ik het bijltje erbij neer te gooien, bij een stand van 4460 versus 3974. Die laatste drie kwartier konden mij gestolen worden. Het gat tussen nummer 1 en nummer 2 was dermate groot dat er voor hem geen tijd meer was om het te dichten.  

De stand van vannacht was de stand van vanmorgen. Ik bleef aan kop, won de Ruby League. Wat het opleverde? Geen idee. Er waren niet eens felicitaties van Duolingo. De Ruby Ligue gaat vandaag gewoon door… Ik ben even klaar met oefenen, zelfs met de hele taalapp. Mijn liefje stelde naderhand een goede vraag: “heb je ook nog iets geleerd?!” Tja.

Om dit zomerseizoen extra goed te beginnen, schaften we recent van het vakantiegeld een nieuwe barbecue aan. Het stalen emmertje dat we tot voor kort voor dat doel gebruikten, was aan vervanging toe. Nu sleten we in ons leven al ettelijke bbq’s van het uitstekende merk Weber maar mijn liefje wilde iets dat hoger was zodat ze niet gebukt over de saté, de sardientjes en de botifarra hoeft te staan. We zagen een degelijk hoog model in een winkel staan en bestelden die. Enkele dagen later stond een grote doos voor ons klaar bij de klantenservice. Ik vroeg mij in alle ernst af of ik wel het juiste gereedschap in huis had om het grote ding op wielen in elkaar te zetten.

Welnu, ik onderschatte mijn eigen doppendozen. Eentje kreeg ik als voormalig headhunter ooit kado op een wervingsbeurs voor jong technisch talent. Het was geen allerbeste kwaliteit maar het grote kluswerk laat ik toch (graag) aan anderen over. Gereedschapkist nummer 2 is een Australisch model dat ik in Bali kocht toen we ons huis daar gingen inrichten. Ze verhuisden allebei mee terug naar Spanje. Ik vind muzelluf tamelijk handig en beschik over hamers, sleuf- en kruiskopschroevendraaiers, diverse soorten tangen en dopsleutels, een stanleymes, rolmaat en waterpas maar ik zie het nut niet in van het hebben van een electrische boormachine of zoiets.

Het in elkaar zetten verliep gesmeerd. De handleiding had een stappenplan dat zeer behulpzaam was. Stap 1 was het aanbrengen van de zwenkwielen; die zaten er in no time onder. Wat het meest opmerkelijk was (zeker als je het mijn liefje vraagt), was dat ik tijdens die klus niet éénmaal vloekte. Een unicum! Tot ieders tevredenheid was het een en al pais en vree op het terras.

De barbecue kreeg zijn eigen plek op het terras, onder de stoute jongensboom. Eerder trof ik in een koopjesrommelbak een grote hoes die ik aanschafte en die nu goede dienst doet. Barbecuen is het ding van mijn liefje, zij is de barbapapa van de barbakjoe. Ik zet alles klaar, zij spuwt het vuur. Om het werk nóg gemakkelijker te maken, schaften we ook een soort luchtpistool aan waarmee je de kooltjes kunt aanwakkeren. Blazen behoort tot de verleden tijd. Een Weber-schort completeerde de uitrusting.

Het eerste gerecht dat we op de nieuwe barbecue bereidden, was botifarra, een typisch Catalaanse worst. Het is gemaakt van varkensvlees en kruiden. Het barbecuen verliep op rolletjes, de kooltjes waren rap op temperatuur, de rooksmaak kwam mooi terug in de worst. Het ding is gemakkelijk schoon te maken; ook daarvoor hebben we de juiste spullen in huis. Kortom: een grote aanwinst. 
Barefoot and Beach Days every Day. Joehoe!