Naar de bron van kennis

Het was deze week weer tijd voor een bezoek aan de afdeling Oncologie van het plaatselijke ziekenhuis. Het was inmiddels tien jaar geleden dat mijn liefje daar werd behandeld vanwege borstkanker. Deze keer zou de jaarlijkse medische controle bestaan uit een specifieke bloedtest en een MRI-scan van de gehele borststreek. 
Zo’n dag staat in huize Barefoot bol van de rituelen. Mijn liefje draagt bij voorkeur een bepaalde kleur of zelfs een specifiek shirt, spuit de favoriete parfum, deo en body cream en draagt haar favoriete juwelen. Zonder gaan we niet de deur uit.

We gingen vroeg op pad om files voor te zijn en in het ziekenhuis snel aan de beurt te zijn. Dat liep niet helemaal zoals gepland. We hadden al vertraging op de administratie waar al het papierwerk voor de behandeling van die dag in orde moest worden gemaakt. De administrateur legde uit dat er onlangs nieuw internet was aangelegd en nieuwe computers waren geplaatst. Sindsdien was het hommeles. Ik zal je besparen welke vergelijking zij trok voor die situatie maar het was nogal medisch van aard. We zagen de tijd wegtikken.

Ik moest denken aan eerder deze week. Toen stonden we aan de kassa van een supermarkt waar alle systemen op zwart gingen. Ook daar moesten we wachten en uiteindelijk alle aangeschafte producten opnieuw op de band leggen om ze te laten scannen. Ik zag dat het bedrijf gebruik maakt van de zakelijke versie van Microsoft’s Windows 10 (Enterprise). Ik vertelde de kassière bij die gelegenheid dat ik had gelezen dat er in de huidige update van het besturingsprogramma een enorme softwarefout zit die 50 miljoen gebruikers wereldwijd ernstig kan duperen. Het is niet de eerste keer dat Microsoft er een potje van maakt. Fingers crossed dat ik deze keer de dans ontspring.

In overleg met de administratie lieten we de papierwinkel voorlopig voor wat het was en togen naar de afdeling voor bloedafname. Verpleegster Tati werkt daar nog steeds, al veranderde zij in die tien jaren in een grote blonde vrouw. Aardig en capabel. Normaliter zien we verplegend personeel over diverse afdeling roteren maar zij bleef honkvast. Ze verbaasde zich erover dat we elkaar al zo lang kenden. Na het afnemen van bloed en het aanbrengen van het infuuskraantje, gingen we naar de afdeling Radiologie waar de MRI’s worden afgenomen.

Dat is het minst favoriete onderzoek van mijn liefje; het was de vierde keer dat zij dit onderging. De houding op de behandeltafel is ongemakkelijk en een aanslag op haar nek, de herrie een aanslag op haar oren. Ik wachtte geduldig op de gang, met haar glanzende ring aan mijn vinger. Dat is ook iets dat we al jaren zo doen als het nodig is. Terwijl ik de boeiende historische roman uitlas van de Spaanse auteur Almudena Grandes, getiteld ‘De patiënten van dokter García’ (een aanrader voor eenieder met interesse in Spanje ten tijde van Franco en diens relatie met de nazi‘s!), ging er bij haar van alles mis.

Terwijl zij op haar buik gelegen, met de vinger aan de alarmknop in een claustrofobisch tunnel schoof waarin ze niet mocht bewegen, met doppen die uit haar oren gleden, voelde ze iets kouds langs haar arm stromen op het moment dat de contrastvloeistof via het infuus werd toegediend. Dat was nieuw. Het was te koud voor bloed... Ze twijfelde even of ze op de knop zou drukken. Nadat de scan uitschakelde bleek het om contrastvloeistof èn bloed te gaan. Het infuuskraantje was niet goed geplaatst en lekte. De verpleegster die de scanner bediende, kwam in actie toen het bed al rood kleurde. Zij had flink de P in en begon met opruimen, in plaats van zich te bekommeren om de bloedende arm van mijn liefje. Word je hopelijk tien jaar na de diagnose formeel gezond verklaard, bloed je dood op de behandeltafel! Tja. Het vervelendst was nog dat ze vreesde dat de vermaledijde MRI-scan over moest. De opname bleek in orde, het kraantje werd ter plekke verwijderd.

Dat alles miste ik maar ik hoorde het relaas geduldig aan, betuigde mijn medeleven, schoof de ring weer aan haar vinger en haalde haar ontbijt tevoorschijn. Daarna wachtten we relatief lang op de uitslagen. Andere patiënten druppelden binnen. We zitten daar altijd met gemengde gevoelens: blij dat we te maken hebben met zo'n sterk team en het goede verloop tot dusver, verdrietig om zoveel leed dat je voorbij ziet komen. Kanker overkomt velen, van stokoude mensen tot kinderen en alles daartussen. Als afleiding vroeg ik haar welke medische discipline zij zou kiezen als ze een studie Medicijnen had afgerond. Na enig nadenken noemde ze kindergeneeskunde. “Dan moet je wel nare dingen doen met kinderen. Jij hebt al buikpijn als Yuda een bloedneus heeft” was mijn repliek. Oké, dan maar geen pediatrie. Wat dan wel? Huisarts. Daarvoor zou ze geschikt zijn geweest als de resultaten van haar bètapakket beter waren geweest.

Het daaropvolgende consult was met dokter Brugarolas, hoofd van de afdeling en al die jaren de behandeld arts van mijn liefje. We hadden hem tot dusver niet op de afdeling gezien. We vroegen ons überhaupt af of hij nog werkzaam zou zijn. Hij is inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd namelijk ruimschoots gepasseerd. Op enig moment dook hij in de gang op, zwaaiend naar haar. Er zal een tijd komen dat zijn baan door iemand anders zal worden overgenomen maar wij zijn blij dat het nu nog niet aan de orde is. We houden van deze man, zijn blijvend onder de indruk van zijn grote kennis en ruime ervaring, zijn empathie.

Deze keer was geen uitzondering op alle voorgaande consulten. Ook nu had hij zeeën van tijd voor ons. Mijn liefje begon met een vraag die hem leek te amuseren. “Waarom heeft men in die tien jaar geen MRI-scanner kunnen vervaardigen die patiëntvriendelijker is en minder herrie maakt?” De scan ging in de loop van de jaren wel korter duren: van ruim een half uur tot ongeveer een kwartier. Hij zei dat het terugdringen van het harde geluid geen prioriteit is maar een open machine die meer kan in nóg minder tijd wel degelijk. Zijn verwachting is dat er binnen één jaar een open MRI-scanner zal bestaan die in 9 minuten tijd een full body scan kan maken. (Een scan van het hele lichaam kan nu niet met deze machine.)

Ik wist trouwens niet dat Nikola Tesla zijn naam niet alleen gaf aan een bijzondere auto. De Tesla wordt ook gebruikt als eenheid om de magnetische kracht van een MRI-scanner aan te duiden. Deze machines zijn sinds 1970 in gebruik maar als sinds 2006 wordt door een Duits-Frans team gewerkt aan een sterkere uitvoering van deze scanner, die bovendien veel scherpere beelden maakt. Mensen met claustrofobie kunnen dan ook zonder gedoe door deze machine. Dat is goed nieuws voor toekomstige patiënten!

De uitslag van de bloedtest was goed, die van de tumormarkers zelfs uitstekend. Daarna doorliep de arts geconcentreerd alle 1296 foto’s van haar borststreek terwijl wij over zijn schouder meekeken. Er was niets te zien dat er niet hoorde. ¡Alegría! We wachtten vervolgens op het moment waarop hij zou zeggen dat het traject hiermee ten einde kwam. Niets was minder waar; hij sloot af met “tot over een jaar.” Wij vinden het prima. Meten is weten, we zeiden het al zo vaak. Het was de bedoeling nieuwe foto's te maken voor een collage Toen en Nu bij dit blog. We deden het niet. We keren immers volgend jaar terug.  Die gloednieuwe scanner maakt ze wellicht nog eens mee.