Oei-oei ik gloei!

De eerste kleurenfoto van de aarde, gezien vanaf de maan.
Foto:  AFP

De maan staat momenteel volop in de belangstelling. Dat is niet verwonderlijk want vandaag is het 50 jaar geleden dat de eerste mens voet op de maan zette. Zelfs Google heeft toepasselijke doodles. Afgelopen week had de Volkskrant een interessante maaneditie. Permanent wonen op de maan zit er voor mensen niet in, volgens wetenschapsjournalist Govert Schilling. Eerder volgden we Schillings interessante VPRO-programma ‘Govert naar de Grenzen van het Heelal’ met veel enthousiasme. Vooral zijn bezoeken aan sterrenwachten in de Atacama-woestijn (Chili) konden op onze belangstelling rekenen. (Wij gingen daar zelf ook sterrenkijken.) Op de maan heerst ultrastrenge vorst, er is bijna geen lucht maar wel dodelijke kosmische straling. En Mars in een nóg veel vijandiger planeet. “Forget it”, als we Gofert mogen gelofen!

Wetenschappers van de Nederlandse universiteit Wageningen zien dat echter minder somber in. Zij doen al jarenlang het zogenaamde Food for Mars and Moon-experiment waarin ze stap voor stap een simpel werkend voedselproducerend systeem voor op de maan en op mars ontwikkelen. Zelf droomde ik nooit van naar de maan gaan of leven op een andere planeet. (Ik vermoed dat het samenhing met mijn hoogtevrees...) Mijn verbeelding werd -en wordt- veeleer geprikkeld door de diepzee. Fascineren doet het hemellichaam mij echter wel. Naast professioneel wolkenstaarder ben ik dan ook overtuigd ‘moon gazer’.

Mijn liefje en ik zagen onlangs de bioscoopfilm ‘Apollo 11’ en keken onze ogen uit. De film bestaat uit nooit eerder vertoond Nasa-materiaal (zowel beeld als geluid) en maakte diepe indruk. Wat een daredevils waren die astronauten. Vooral de daadwerkelijke maanlanding met de Eagle bleek een waagstuk. Alle daaraan voorafgaande oefeningen op aarde mislukten. Op de maan lukte de landing op het nippertje, op de rand van een grote krater. Zeer indrukwekkend. De Guardian had gisteren een waarderend artikel over de vrouwen achter de onsterfelijk geworden mannen. Katherine Johnson, Margaret Hamilton, Jamye Flowers Coplin, Frances Northcutt (‘Crater Poppy’), JoAnn Morgan… Nasa-medewerksters die heel belangrijk waren voor de Apollo-lanceringen. Zonder hen was er geen voet op de maan gezet! De nu 78-jarige Morgan zegt op de Nasa website: “I’ve got rocket fuel in my blood.”

Afgelopen dinsdagavond keken we hier naar de gedeeltelijke maanverduistering. Er was een handjevol buren en kinderen op straat maar die leken weinig tot geen belangstelling te hebben voor wat er zich aan het firmament afspeelde. Het was niet per se spectaculair maar wel mooi. Met behulp van mijn telelens kun je het oppervlak van dit grillige hemellichaam goed bekijken. Ik realiseerde mij dat wij aardbewoners  naar onze eigen schaduw keken. (De aarde stond immers op dat moment precies tussen de maan en de zon in.) De maan was op het hoogtepunt van de verduistering voor 66% in de schaduw; die opbouw was op mijn fotoreportage goed te zien.

Op onze planeet Aarde is het Middellandse zeewater inmiddels 30 graden Celsius en dat is vroeg voor de tijd van het jaar. Die temperatuur wordt doorgaans pas in de loop van augustus bereikt. Te water gaan, voelt als in een warm bad stappen. Desalniettemin waren er dagen waarop de zee onze gloeiende lijven afkoelde. Afgelopen week hadden we op twee dagen een gele vlag, te weten op de dag van de volle maan en erna. We liepen de zee in maar van zwemmen kwam niet veel. Er stond een sterke onderstroming maar de golven waren op hun beurt erg aantrekkelijk. We sprongen als pom-pommeisjes op en neer. Heerlijk!

We werden ook iets anders gewaar dat boeit. Het is in de woonwijk drukker dan in de afgelopen twee jaren. Het lijkt erop dat men in Spanje in de zomer ook aan vakantiespreiding is gaan doen. Buren die doorgaans de hele maand augustus komen, zijn nu al aanwezig. Anderen rijden in de loop van de week binnen en vertrekken op de maandag erna om tegen het weekend weer binnen te rijden. De weekenden in juli waren altijd al druk en vol. We hebben zelfs een kanariepiet die hier nu al vakantie houdt. Het diertje zit in een kooi op een terras, met een parasolletje op het bolletje. Het fluit er lustig op los.

Onze overburen uit Madrid zijn er ook weer maar dat is vooral te danken aan het recente noodweer in Galicië, een noordelijker gelegen provincie waar zij doorgaans de zomerhitte wensen te ontlopen. Dat deden ze dit jaar niet vanwege de ernstige overstromingen. Binnenkort komen hun kinderen en kleinkinderen uit Den Haag een weekje logeren op vaderlandse bodem. Ze worden door eenieder inmiddels ‘Los Holandeses’ genoemd. Wij zijn de ‘Chicas de Holanda’.

Onlangs opende een nieuw horeca-etablissement zijn deuren aan onze wandelboulevard. De plek heet ‘El Varadero’ (‘scheepshelling op het strand’). Er wordt daar niets te water gelaten maar vanaf het boventerras hebt je 180 graden zicht over de Middellandse Zee. Men organiseert er strandvoetbal en je kunt er gastronomisch verpozen. Het is een dependance van het grote sportcentrum dat net over de provinciegrens in Murcia staat. Op zondag werd al tweemaal een toernooi georganiseerd, inclusief regionale cameraploeg. Wij hebben er geen last van. Af en toe klinkt het geluid van een scheidsrechtersfluitje door de zilte lucht. Dat ligt waarschijnlijk anders voor de kapitale villa’s (1.5 miljoen plus euro’s) die er recht tegenover staan…

Het gebouw staat nèt achter de duinrand, op minder dan 100 meter van de kustlijn. Nu bepaalt de wet in Spanje dat je niet zo dicht aan de kust mag bouwen maar wat men deed, is gebruikmaken van losse elementen die je gemakkelijk kunt op- en afbouwen. Een soort Legoblokken in het groot. Die werden naast en op elkaar geplaatst maar er kwam geen specie aan te pas. Het ziet er goed uit, met veel palmbomen en andere fraaie beplanting. De tafels zijn met damast gedekt, er zijn kekke loungeplekken en bars op twee niveaus. Het restaurant trekt al veel eters. Het vismenu is uitgebreid, de prijzen liggen aan de hoge kant. We nuttigden er nog niets maar zijn dat wel van plan. Vooral 's avonds is het stemmig als de zon ondergaat en de sfeerverlichting aanfloept. Overal staat glaskunst met een nautisch thema, vervaardigd door een bekende kunstenaar uit Murcia.

Die persoon ken ik niet maar het werk wel. Dat hangt namelijk ook in onze favoriete chiringuito ‘Verano Azul’ op Cabo de Palos. Jawel, het snorkelseizoen brak voor ons weer aan! De eerste duik is een feit. In de baai was het relatief druk met duikers maar dat mocht de pret niet drukken. Onderwater was er (nog) niets spectaculair te aanschouwen maar het jonge zeegras en de grote scholen vis zijn mooi om te zien. Kleurrijk was het zeker. 

Ik ben overigens zeer opgelucht geen last meer te hebben van de draaiduizelingen die mij tijdens onze rondreis door Chili parten speelden. Ze waren show stoppers. Eenmaal terug op het Spaanse honk reduceerden herhaalde bezoeken aan de oorarts het euvel maar de klachten hielden aan. Dat stopte toen ik het advies van vriendin Joan opvolgde. Dat zit zo. Zij had vergelijkbare klachten en slikte het homeopathische middel Ginkgo Biloba (merk Arkopharma) met goed resultaat. Het zijn capsules van een 100% natuurlijk ingrediënt: gedroogde boombladeren. In China wordt dit kruidenmiddel al duizenden jaren gebruikt. De belangrijkste werking is dat het bloed gemakkelijker door de bloedvaten laat stromen. Sinds ik die capsules slik, ben ik 100% klachtenvrij. Weg wattenhoofd, duizelingen, evenwichtstoornis. En vooral: weg oorarts! Dat zo’n man mij dit middel niet voorschrijft...

Voordat we gingen zwemmen op de kaap, reserveerden we een tafeltje voor een late lunch. Het kan druk zijn in deze kleine strandtent en we wilden teleurstelling voorkomen. Mijn liefje verheugde zich op het eten van wellicht wilde vis (dat wil zeggen: met de hengel gevangen), zelf zou ik wel zien wat de kaart bood. Dat liep niet zoals gehoopt. Na het snorkelen, gingen we opgewonden op pad. We werden aan een tafel van vier gezet. Zoohoo!? Doorgaans is het dermate druk dat je met twee aan een tafel voor twee en met vier aan een tafel van vier wordt gezet. Nooit wordt ruimte onbenut gelaten.

Wat vervolgens opviel, was dat er geen enkele wilde vis op de kaart stond. We bestelden een tonijngerecht vooraf en octopus-van-de-grillplaat als hoofdgerecht, een beproefde keuze. Beide gerechten deelden we. De prijzen waren gestegen maar als het nog net zo lekker was, was dat niet erg. De droge tonijn viel tegen, de octopus bestond uit vijf minimale plakjes en even zoveel plakjes aardappel. Voorheen aten we onze buikjes rond, nu vulde het gerecht een holle kies. Bovendien ontbraken de gebruikelijke bijgerechten. Ik was zo gechoqueerd dat ik vergat een foto te maken. Wat was hier aan de hand? Het antwoord kwam weldra: de strandtent had een nieuwe eigenaar. Kennelijk iemand die snel zijn of haar zakken wil vullen, zonder een prestatie van niveau te leveren. Nou, niet over onze tongen! We dropen teleurgesteld af. Daar komen we voorlopig niet terug.

Mijn liefje las uit een Australische krant voor dat de finales van mijn favoriete kookprogramma, Masterchef Australia, nu gaande zijn. We houden ons angstvallig verre van dat nieuws om geen verrassingen te hoeven missen als het programma later dit jaar weer op de Nederlandse tv wordt vertoond. Iets om naar uit te kijken. Ook las ik dat Poh, de kandidate die glansrijk tweede werd in de eerste editie van het programma (2009), onlangs officieel Crockpot-ambassadrice Down Under werd. Een slow cooker van dat merk hebben wij in een keukenkast staan. Een prachtig kookinstrument waarin we met plezier weer stoofpotten gaan bereiden dit najaar.

Vorig jaar kreeg ik van mijn liefje een koperen paëllapan met dikke bodem  kado, voor mijn moederdag. Die grap haalt ze vanaf ons begin en door het gehele jaar uit. Mijn eerste geschenk van haar op Moederdag was een pak schuursponsjes waar ik tot vandaag de dag mee doe! Deze pan is van het merk ‘Just for Chefs’. Ô, ironie! Zoveel als ik vorig jaar in de keuken experimenteerde, zo rustig is het nu aan het culinaire kookfront. Ik maak weliswaar nog steeds nieuwe gerechten maar er zit op dit moment geen sterke drijfveer achter. Het is wat het is. Vorig jaar gebruikte ik deze pan niet en dat moest veranderen, vond ik.

In de zomer van 2017, onze eerste zomer aan de kust, kreeg ik mijn eerste kookles van Spaanse buurman Guillermo. Hij en zijn echtgenote leerden mij destijds paëlla de mariscos maken, een rijstschotel met schaal- en schelpdieren. Vanwege de sterke allergie van mijn liefje, staat die bereiding niet op het thuismenu. Onlangs maakte ik voor het eerst in de nieuwe pan een klassieke paëlla con verduras y pollo (met groente en kip). Ik haalde de geadviseerde ingrediënten in huis. De ronde rijst van het merk Fallera en bouillon van hetzelfde merk vormen de basis. Braaf volgde ik de kookinstructies. Als jij dat ook wilt, verwijs ik je hierbij naar mijn blog, getiteld ‘Drie schorten’. Ik was trots op het eindresultaat, mijn liefje at haar vingers erbij op. Zelfs het krokante korstje, de socarrat, lukte. Joehoe! Ook dat is deze zomer voor herhaling vatbaar.