Het onderhoudende programma De Wereld Draait Door (DWDD) viert
dit jaar een jubileum, al is het sinds 2005 op de Nederlandse
televisie te zien. Waar mijn liefje en ik ook woonden, we keken naar het programma. In Bali
bekeken we het dagelijks via BVN. De Wereldomroep biedt Nederlanders en Belgen in
den vreemde via satelliet en internet gratis het ‘Beste van Vlaanderen en Nederland’.
Sinds we terugkeerden naar Europa is het vast onderdeel in ons
avondprogramma. We vinden Matthijs van Nieuwkerk een goede en leuke presentator
maar hij is niet de reden van ons trouwe kijkgedrag. We zijn fan van het
programmaconcept: veel aandacht voor boeken, muziek, documentaires, films,
binnen- en buitenlands nieuws. We zijn bepaald niet de enigen: op de meeste avonden heeft het programma meer
dan 1 miljoen kijkers. Doorgaans schuiven boeiende, soms opmerkelijke gasten aan tafel
aan. Soms heeft men een primeur, heel vaak zet het de toon van een debat. Het
is vernieuwend maar met oog voor traditie. Zo zien we dagelijks een tafeldame, -heer of -mens (een van hen is in transitie), krijgen we op woensdag een gedicht van Nico Dijkshoorn, wordt regelmatig
afgesloten met iets van LucktyTV. Elke maand is er een boekenpanel dat de mooiste
boeken in het Nederlandse literaire spectrum aanbeveelt. Dat verveelt nooit.
Dit jubileumjaar is extra feestelijk. 100 jaar radio, 70 jaar Partij van
de Arbeid, de beste studiomuzikanten die het programma in de afgelopen 10 jaar liet
horen, aandacht voor jubilea van andere Nederlandse bands, dé muziek van het
eerste decennium van de 21ste eeuw en dergelijke. Afgelopen week introduceerde de
redactie iets nieuws: de verkiezing van de Vogel
van het Jaar. In Nieuw-Zeeland en Australië is het een jaarlijkse happening,
in België kiest men al jarenlang. Waarom zouden we dat niet ook in Nederland organiseren?
Mijn idee! Het is echter niet alleen ter vermaak. Het doel is om de dalende
vogelstand en de noodzaak tot beschermende maatregelen onder de aandacht van
het grotere publiek te brengen. Het programma werkt samen met de
Vogelbescherming en het radioprogramma Vroege Vogels. Een oude favoriet toen we
nog in Nederland woonden.
Ruben Terlou, gewaardeerd documentairemaker voor de VPRO en Chinakenner kwam
vorige week in DWDD uit de kast als vogelaar. Ik moest erom gniffelen. Het
imago van een vogelaar is suf dus het vraagt karakter voor deze passie uit te
komen. Hij zat in de studio met vriend en übervogelaar Arjan Dwarshuis. Hij schreef
vorig jaar het boek ‘Een bevlogen jaar’ dat ik dit jaar las. Dwarshuis is een wandelende
vogelencyclopedie. Als kleine jongen was hij nogal zonderling; hij trok er
liever met zijn verrekijker op uit dan dat hij in de klas zat. Zijn definitie
van een vogelaar? “Zodra je naar een vogel kijkt en beseft hoe waanzinnig mooi hij is of op
een voorjaarsavond even stiltstaat om naar een zingende zanglijster of merel te
luisteren, ben je er wat mij betreft een” (pagina 355). Afgevinkt!
Het was boeiende lectuur al werd het, naarmate het boek vorderde, steeds
meer een tamelijk sobere opsomming van wel of niet gespotte vogels in de
wereld. Dwarshuis bezocht 40 landen en deed alle continenten aan (behalve
Antarctica). Hij ging voor de zeldzaamste exemplaren, voor vogelsoorten die slechts
in één land of gebied voorkomen. Graag had ik meer vogelfoto’s in het boek gezien.
Hij schoot de hoofvogel: het lukte om een stevig wereldrecord te vestigen. Hij spotte
6.852 vogelsoorten in één jaar, 250 daarvan telde hij mee op gehoor
(toegestaan). Dat is bijzonder als je weet dat er wereldwijd circa 10.500 vogelsoorten bestaan.
Zuid-Amerika bleek het rijkste continent wat betreft vogels. Peru was zijn suksesvolste
land: daar zag hij 574 soorten in 24 dagen. De Top3 van Dwarshuis: de apenarend
in de Filipijnen, de witnekkaalkopkraai in Ghana, de hoorngoean in Guatemala.
Wereldwijd gaat het momenteel om 28.000 bedreigde diersoorten volgens de ‘International
Union for the Conservation of Nature’ (IUCN). De unie hanteert sinds 1964 een
rode lijst. 14% daarvan betreft vogelsoorten. Volgens de woordvoerder van de
Vogelbescherming gaat het in Nederland op dit moment om zeker tien vogelsoorten
die op het punt staan uit te sterven als er geen maatregelen worden getroffen. 44%
van de broedvogels wordt met uitsterven bedreigd. Oorzaak: verandering van het
boerenlandschap, intensivering van de landbouw en de opmars van pesticiden en
kunstmest. Volgens IberiaNature komen in Spanje 390 vogelsoorten voor; 99
daarvan worden bestempeld als bedreigd. (Gegevens uit 2010.)
Zolang als ik fotografeer, leg ik gevederde vriendjes op de gevoelige
plaat vast. Beter tien vogels in de lucht dan een in de hand. Van mijn vader kreeg
ik een Kodak clic clac-camera; zo’n ouderwetse met een uitklapbare lens. Later gebruikte
hij een modernere Kodak-camera, in een leren hoes die hij ook aan mij naliet. Vroeger
was ik dus een Kodak Girl. Mijn eerste eigen camera ontving ik toen ik een
jonge puber was.
Toen ik mijn liefje in de jaren '80 van de vorige eeuw ontmoette, gebruikte
zij een analoge Canon-camera. De vroegste foto die ik ermee van haar schoot, was
op een boot in voormalig Joegoslavië; onze eerste buitenlandse reis samen. Het
is een van haar mooiste portretten. Al zeg ik het zelf, zo trots als een pauw. Zij
liet fotograferen vanaf dat moment graag aan mij over. Dat komt goed uit: ik
sta liever achter dan voor de camera.
De allereerste digitale camera werd in 1975 ontwikkeld door Eastman
Kodak. Het was een apparaat van vier kilo, bevatte 16 nikkelcadmiumbatterijen
en kon foto’s van 0,01 megapixel schieten; het duurde 23 seconden om er eentje
te maken. In 1988 kwam de eerste commerciële DSLR-camera (Digital Single Lense
Reflex) op de markt, geïntroduceerd door Nikon; de QV-1000C. Die kostte
destijds ruim US$20.000.
's Werelds snelste digitale camera werd gebouwd door een team van
Canadese wetenschappers. Het apparaat kan 10 triljoen frames per seconde
schieten. Dat komt neer op 25 beelden met een interval van 400 femtoseconden. Eén
femtoseconde is 1/1.000.000.000.000.000, ofwel één quadriljoenste van een
seconde. Ben je er nog? De camera van nu met de hoogste resolutie heeft 100 megapixels;
het gaat om de Hasselblad H6D-100C voor de professionele fotograaf, met
een prijs van meer dan €30.000. Intussen betraden we een nieuw tijdperk: dat van
de spiegelloze camera’s. Alle grote merken bieden ze aan. We zijn ver gekomen
in die 40+ jaar!
Mijn eerste digitale compact camera kreeg ik in 2000 voor mijn verjaardag.
We woonden destijds in Engeland. Als ik de CFO moet geloven, kostte het ding een
klein fortuin. Met deze Canon PowerShot G1 fotografeerde ik jarenlang met veel plezier.
Ik legde destijds alles vast dat los zat. Mijn liefje werd er soms gek van… Daarop volgde weer een Canon-camera, de EOS 300D met verwisselbare
lenzen. Het apparaat werd in de Verenigde Staten de ‘Digital Rebel’ genoemd. Jarenlang
sleepte ik de tas met hulpstukken mee, totdat ik genoeg kreeg van het gewicht
aan mijn schouder. Toen werd het weer tijd voor een compact camera. Dat werd de
Canon PowerShot SX50 HS die ik tot op de dag van vandaag gebruik. De
prijs-prestatieverhouding van deze vederlichte camera is heel goed, de telelens
is en blijft ongekend. Van een Kodak Girl werd ik een Canon-meid en dat blijf
ik voorlopig.
Kenners verwachten dat toekomstige camera’s ultra-compact zullen zijn
(tot een halve inch), geen sluiterknop meer hebben (je drukt af met je ogen of
bestuurt met je stem) en over ongelimiteerde batterijen beschikken. Light field-camera’s
worden de nieuwe norm, net als camera’s die nauwelijks of geen licht nodig
hebben en dus ook in het donker goed functioneren. Ook ‘smellgraphy’ zal tot de
mogelijkheden gaan behoren.
Als vogelaar en amateurfotograaf zette ik mijn eigen digitale vogelbestand
op, genaamd Bevlogen Jaren, naar de boektitel van Arjan Dwarshuis. Het zijn
er in mijn geval geen 6.852 maar slechts 238… Stuk voor stuk “waanzinnig mooi”,
inderdaad.
De favoriete vogel van mijn liefje is het puttertje dat we hier in dit
seizoen dagelijks zien in de duinen. Op dat diertje kon echter niet worden gestemd; niet bedreigd genoeg.
Zij koos voor de veldleeuwerik die ze zich als kind, wandelend door de velden
in Groningen, heel goed herinnert. Zelf was ik geneigd een roofvogelsoort als
favoriet aan te wijzen al zijn pinguïns de ware hartenbrekers, wat mij betreft. Ik twijfelde tussen de velduil en de kraanvogel. Die laatste werd het. Groot, luid, en regelmatig gezien. In Azië staat deze vogel
symbool van een lang leven. Tot 1 december kun je stemmen op jouw favoriet op Vaderlandse bodem, een van de twaalf vogels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten