Alhoewel hier afgelopen weekend de poolwind (‘chorro polar’), een straalstroom
uit het Poolgebied, door de straten blies, bleef het zonnetje schijnen. De wind
gierde om het huis maar toch werd die door het nationaal meteorologisch instituut
afgedaan als matig. Het was goed weer voor Spaanse vlag. Op 10N, gisteren, vonden
hier wederom nationale verkiezingen plaats.
Onze overburen in Madrid meldden dat
ze hun burgerplicht bij de stembus gingen doen maar er weinig zin in hadden.
Dat begrijp ik: het is voor Spanjaarden dit jaar de tweede keer en de vierde
keer in vier jaar. Het lukt maar niet een stabiele, politieke coalitie te
sluiten. Dat is men hier niet gewend. Tot voor kort regeerde hier de PP of de PSOE
alleen. Het tweepartijenstelsel veranderde in de afgelopen jaren rap en radicaal.
Het politieke spectrum versnipperde ook hier. De Socialisten willen echter onder
geen beding regeren met de Volkspartij of andere rechtse partijen en vice
versa. Dit jaar wapperen in onze woonwijk meer nationale vlaggen. Het zou zo
maar kunnen duiden op een VOX-aanhanger. Een oudere Spanjaard die aan de
boulevard woont en ons altijd vriendelijk groet, ga ik een dezer dagen eens
vragen naar het waarom van zijn vlag.
Mijn liefje kwam onlangs thuis met een oud, vuil stembiljet van VOX dat
ze voor mij opraapte. Ze dacht dat ik er wel interesse in zou hebben. De leus
van deze partij was en is ‘España Siempre’ (het platform dat deze leus bedacht,
distancieerde zich recent van de partij). De ontvanger van het biljet wordt verzocht
te stemmen voor: behoud van de eenheid van de natie, opheffing van het kostbare
autonome model, verlaging van belastingen en reductie van overheidskosten, stoppen
van illegale immigratie, verdediging van traditionele normen en waarden, milieubehoud
en bescherming van het plattelandsleven. Als je dit lijstje leest, valt er
weinig op aan te merken - ware het niet dat deze partij verder rechtsextreem
gedachtengoed aanhangt. Het viel mij op dat er relatief veel vrouwen op deze lokale
kieslijst stonden (zij het niet bovenaan). Daar begrijp ik niets van…
De uitslagen zijn bekend: de PSOE verloor drie zetels maar blijft de
grootste partij, de PP won zetels maar niet zoveel als voorspeld, het aantal VOX-zetels
verdubbelde ruimschoots. Daarmee werd het de derde partij van het land. Wellicht is de flinke winst op rechts een extra duwtje in de rug voor de
vorming van een coalitie op links? We gaan het in de komende weken zien.
Vorige week stopte ik met zwemmen in zee; het water was toen nog ongeveer
21 graden Celsius. Het kwam er een paar achtereenvolgende
dagen niet van vanwege andere verplichtingen en daarmee stierf mijn dagelijkse zwempartij
een zachte dood. Ik vind het prima zo. Dit jaar zwom ik langer door dan in enig
voorafgaand jaar; wat je noemt een persoonlijk record. Ik pak de natte draad weer
graag op in Bali. Mijn kleine zwemvrienden aldaar kijken er ook naar uit. Het
aftellen is begonnen.
Hier loop of fiets ik nog bijna dagelijks over de wandelboulevard langs
het strand. Er viel in de afgelopen dagen van alles te zien. De Spaanse marine was met
twee grote fregratten actief op de Middelandse Zee. Vanwege het relatief
rustige weer steken momenteel veel bootjes met illegale vluchtelingen vanuit
Noord-Afrika naar dit deel van Europa over. In Spanje stapten tot nu toe aanzienlijk
minder migranten vanuit Marokko aan wal dan in 2018; het waren er destijds 65.000.
De voormalige PSOE-regering wilde dat aantal halveren en sloot daarvoor een
akkoord met Marokko; met een geldelijke vergoeding als tegenprestatie. Tot en
met augustus 2019 daalde het aantal mensen dat via deze route naar Spanje kwam met
39% ten opzicht van vorig jaar. (Men noemt deze migratie in officiële Spaanse documenten
niet illegaal maar irregulier.)
Ik verwacht dat werkwillende ‘irreguliere’ migranten hier momenteel
welkom zijn. Spanje komt handen tekort om aardbeien, bosbessen en kruisbessen te
plukken. In een recente lokale krant las ik dat de provincie Huelva, de
grootste groenten- en fruitschuur van het land, voor dit seizoen slechts 600
van de 10.000 extra vacatures in de landbouw kan vullen, ondanks de hoge
werkeloosheid in deze sector van Andalusië (ruim 9.000 personen). Dat is
bovenop de 19.000 seizoensarbeiders uit Marokko die jaarlijks voor dit seizoen van
de Spaanse regering een speciaal contract ontvangen om te komen plukken.
Er zijn weliswaar voldoende potentiële werknemers (ofwel: werklozen) in
eigen land voorhanden maar die willen dit werk niet doen. Het is beneden hun
opleidingsniveau, eventueel geïnteresseerden krijgen slechts een kortlopend
contract en de collectieve arbeidsovereenkomst schiet op enkele punten tekort
(te lange werkdagen, er wordt te weinig salaris betaald of niet alle gewerkte uren
worden uitbetaald). Het officieel overeengekomen dagloon voor plukkers ligt
rond €42. Agrariërs vrezen dat deze oogst zal blijven liggen en daardoor
verloren gaat.
Wat ik die dag ook op zee zag, was een groot zeilschip met een extreem lange
mast. Veel langer dan gebruikelijk. Met mijn telelens nam ik een foto die ik
later thuis nader bekeek. Het bleek te gaan om het schip ‘Elida’ dat vaart voor
Jezus. Het megajacht is 40 meter lang, de mast 45 meter; het heeft een
zeiloppervlakte van 800m2. Het is een missieschip van een Zweedse christelijke
organisatie die sinds enkele jaren in het voor- en najaar met gelovige jongeren
van Stockholm naar Jeruzalem vaart. Uit solidariteit met het Joodse volk. Een
groter contrast met de situatie van (vooral) jonge Afrikaanse mannen in rubberbootjes
kun je niet bedenken.
Alhoewel de temperatuur hier nog rond 20 graden Celsius ligt, zag ik al
vogels in V-formatie verder naar het zuiden trekken. Boten komen hierheen, zij
vliegen daarheen. Het is de tijd waarin ik hoop op mooie plaatjes van
trekvogels in onze duinrand maar tot dusver is het bepaald geen vogelaarsfestijn;
in tegenstelling tot twee jaar geleden in dezelfde maand. Toen was het hier ‘bird
galore’! Destijds trok ik er dagelijks met de camera op uit om een grote
variëteit aan gevederde vriendjes te fotograferen.
Momenteel wordt mijn aandacht getroffen door dagvlinders. Tijdens de
afgelopen zomer schitterden ze door afwezigheid en daarvoor had ik geen
verklaring. Normaliter bezoeken ze in dat seizoen ook de planten en struiken in onze tuin.
Vorig jaar kregen we bezoek van een bijzondere kolibrievlinder. Deze zomer
vloog er bijna niets rond. De vlinders die ik nu vooral spot, zijn: het
grote en kleine koolwitje, de heivlinder, oranje luzernevlinder, distelvlinder
en koninginnenpage. De ‘mariposa tigre’ (rechtsboven afgebeeld; niet te
verwarren met de tijgervlinder) is overigens een typisch Iberische vlinder. Ze vormen
met elkaar een bonte stoet.
De distelvlinder en de luzernevlinder zijn trekvlinders. Die vliegen in
het najaar duizenden kilometers van het
noorden naar warmere zuidelijke oorden. Als omgekeerde bootvluchtingen. Sommige
van deze vlinders bewogen hun vleugels zo snel dat ik nauwelijks goede foto’s kon
maken. Anderen gingen er echt voor zitten. Soms als dubbeldekkers op elkaar. Necrofilie of juist nieuw leven? Individuele
trekvlinders planten zich op hun route naar het zuiden voort en sterven ter plekke.
Het is niet voor het eerst dat ik interesse heb in deze gevleugelde insecten.
Toen we over een huis met tropische tuin in Bali beschikten, legde ik hun
gefladder en geflirt met onze planten en struiken wekelijks met de camera vast.
De mooiste die ik daar met eigen ogen zag, was de atlasvlinder. Het is de
grootste vlinder ter wereld. In maart 2011 ontwaarde ik een rondtollende kluwe
oranje in een boom. Het bleek te gaan om twee grote, oranjekleurige exemplaren.
Ze zaten met hun achterlijven aan elkaar vast; anticiperend op nageslacht.
Ongeveer 24 uur bleven ze innig verstrengeld om elkaar heen hangen. Daarna verdwenen
ze als sneeuw voor de zon.
De poolwind ging voorlopig liggen. Dat is goed nieuws voor ons, de vogels
en de vlinders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten