Hello, Hallo, Halo, Hola

Het is vandaag World Hello Day. Deze dag werd ingesteld in 1973 naar aanleiding van de Jom Kippoer-oorlog. De Amerikaanse bedenkers van dit wereldwijde evenement waren van mening dat conflicten met communicatie moesten worden opgelost, niet met geweld.

Even een opfrisser. Op 6 oktober 1973 vielen legereenheden van een coalitie van Egypte en Syrië Israël binnen. Die dag, ‘Grote Verzoendag’ (Yom Kippur) genoemd, is de belangrijkste dag van de joodse kalender. Het is op die dag net als op Stiltedag voor de Hindoes: geen radio, geen televisie, thuisblijven, niet eten, niet koken, geen sex of andere activiteiten. Uitsluitend bezinning en catharsis. Op die dag vielen de buren Israël binnen, met alle gevolgen vandien.

Dit is een heel beknopte versie van de dramatische en bloedige strijd die erop volgde, ter land en ter zee. Met een door de Verenigde Naties afgedwongen wapenstilstand eindigde die op 25 oktober 1973. In 1978 werd in Camp David een vredesverdrag tussen Egypte en Israël ondertekend waarvoor regeringsleiders Sadat en Begin in datzelfde jaar de Nobelprijs voor de Vrede ontvingen.

Mijn liefje woonde en werkte destijds als jonge meid in een kibboets in het noorden van Israël; niet ver van Nazareth, geboorteplaats van Gesoes. Ze was toen bij lange na mijn liefje nog niet. Alle Israëlische mannen werden opgeroepen zich voor de Yom Kipur-oorlog aan het front te melden. De achterblijvers, vrouwen van de kibboets, zaten vaak in de schuilkelder. Naast het uitvoeren van hun eigen taken moesten ze ook de klussen van de mannen overnemen. Voor mijn liefje betekende het dat ze driemaal daags koeien moest melken in volledige duisternis. Alles was namelijk geblindeerd. Ze is een kind van na de oorlog maar hier maakte ze het mee. Al was er regelmatig sprake van vals alarm, op een avond kwam een granaat in de omgeving terecht waardoor zij een scherf in een been opliep. Meer mag ik er niet over schrijven. (Ja, zij is mij er een!)

Wij bezochten haar kibboets samen in 1994, tijdens een sentimental journey door Israël. We vierden ons vijfjarig jubileum. Wat mij daarvan vooral bijbleef, zijn de Israëlische parachutisten die in de achtertuin van het kibbuthotel landden (een oefening) en de overheerlijke gegrilde auberginesalade die in het restaurant werd geserveerd. De commune bestaat nog steeds en heeft nu ruim 700 bewoners. In een huurautootje reden we vervolgens van noord (Rosh Hanikra) naar zuid (Eilat).

Dat jaar was erg gewelddadig vanwege terroristische (zelfmoord)aanslagen. De bom op het lichaam van een lid van Hamas die in april van dat jaar afging in een bus in Dizengoff Street, hoofdstraat van Tel Aviv, was de bloedigste in de geschiedenis van het land. Onder de 22 slachtoffers was ook een Nederlander. Het Midden-Oosten was en is nog steeds een brandhaard, helaas. Gisteren gingen er nog raketten tussen Israël en Syrië over en weer. Bombarderen helpt niet, praten wel. Mijn liefje denkt dat zij een verbetering in die situatie, laat staan vrede in de hele regio, bij leven niet zal meemaken. Tja. 

Het concept van deze Hallo-dag werd bedacht door de broers Brian en Michael McCormack, twee slimme promovendi aan Amerikaanse topuniversiteiten. De jongemannen schreven na de Jom Kippoer-oorlog 1.360 brieven in zeven talen aan regeringsleiders in de hele wereld. Ze vroegen hen deel te nemen aan de allereerste World Hello Day. Inmiddels wordt de dag in 180 landen gememoreerd. Het is hun bedoeling dat wij vandaag stilstaan bij het belang van wereldvrede.

En dat doe ik. Je moet het mij maar niet kwalijk nemen en het is ook zeker geen cynisme van mijn kant maar bij het woord ‘worldpeace’ denk ik altijd aan Sandra Bullock in de film Miss Congeniality (2000). Ze speelt daarin de rol van Gracie Hart die als undercover FBI-agent een terroristische aanslag op een Miss-verkiezing moet zien te verijdelen. Gracie is bepaald niet vrouwelijk, eerder ‘one of the boys’. Aan ieder van de deelnemende Missen wordt tijdens de verkiezing gevraagd: “what is the one most important thing our society needs?” Allen antwoorden: wereldvrede. Totdat Gracie aan de beurt is. Zij zegt “that would be harsher punishment for parole violators, Stan”. Een oorverdovende stilte daalt neer op het publiek. Je kunt een speld horen vallen. Gracie, met een lach van oor tot oor, herpakt zich… “and world peace”. Onvergetelijke scene. Girl Power!

We zeiden afgelopen weekend Goodbye en Tot ziens tegen Ramón en zijn team. Voor onze favoriete strandtent en de makers van de beste lokale paëlla met zeevruchten was het tijd om op te breken. Ze waren de laatsten die van het strand vertrokken. Ecuadoriaanse medewerker Royer keert tijdelijk terug naar zijn vaderland. (Daar keerde de rust onder de bevolking gelukkig terug.) We gaan deze aardige en hardwerkende kerel en zijn collega‘s missen. Het winterstrand wordt nu vooral bezocht door andere aliens.

Gelukkig komt er binnenkort een uitstekend alternatief voor de paëlla: nasi goreng seafood van Ibu Ayu in haar toko in Lovina (Noord-Bali). De reistassen haalden we eerder deze week uit de schuur. De twee schoolgaande Balinese mannetjes bleven deze week enkele dagen ziek thuis van school. Dat was niet voor het eerst. De overgang van het droge naar het regenseizoen gaat bij onze kids vaak gepaard met gesnif, gesnuit en koorts. Een nieuwe lading kinderaspirines ligt klaar. Het toeval wil dat nummer 2 van het gezin Damai heet, vrede... Vandaag over vier weken zijn we reeds op locatie. Halo, zeg!