… is when the sun is shining’. Dat zei president John F. Kennedy in zijn State of the Union in 1962. Mooie beeldspraak. Je kunt inderdaad pas iets herstellen als de sterren goed staan. Als de zon volop schijnt. Als je de wind in de rug hebt. Dat waren nog eens tijden. Toen had de president van de Verenigde Staten het niet uitsluitend over Me-Myself-I. Diens toespraak was niet boordevol nepnieuws. Trumps laatste nieuwsfeit is dat twaalf van de 13 Amerikaanse coronavirusgeïnfecteerden het uitstekend maken. Huh?! Er is nog geen vaccin tegen deze infectie, deskundigen verwachten dat de vondst voorlopig lijkt uitgesloten. En hoe vergaat het nummer 13? Tja.
Ons dak van de eetkamer werd in de afgelopen dagen vervangen, niet gerepareerd. Na het regelmatige noodweer van de laatste jaren besloten mijn liefje en ik dit seizoen te gebruiken om tot actie over te gaan. De laatste keer dat het aan de Costa Blanca enorm spookte, waren we gelukkig net terug uit Bali. We lagen met gespitste oren in bed. Goed slapen is er dan niet bij.
We zijn extra blij terug te zijn op het Spaanse honk nu het coronavirus in Azië rondwaart. Ik zou als toerist thans niet in dat deel van de wereld willen verblijven, niet op het eiland van de Goden en niet in enig buurland. Indonesië besloot pas vorige week voorlopig geen vluchten naar en van China toe te staan. Het aparte is dat duizenden Chinese toeristen die nog in Bali verblijven (waarvan enkele honderden uit het geteisterde Wuhan in de provincie Hubei), blij zijn niet naar hun woonplaats en vaderland te hoeven terugkeren. De Balinese autoriteiten zouden coulant zijn met de verlenging van hun visa.
Gisteren las ik in The Guardian een interview met een vooraanstaande epidemioloog in Hong Kong (Gabriel Leung) die meent dat 60% van de wereldbevolking weleens besmet zou kunnen raken als er niet voldoende maatregelen worden genomen om verdere verspreiding te voorkomen. Elke geïnfecteerde persoon zou het virus aan gemiddeld 2.5 anderen doorgeven. (Zo kom je tot dat percentage.) De besmettingen in het westen van Europa zouden zijn veroorzaakt door een Brit op zakenreis naar Singapore. Daarna ging hij skiën in de Alpen. De rest is sneue geschiedenis.
Hoe leuk cruisen ook kan zijn, nu zou ik zeker geen passagier willen zijn op een schip in de getroffen regio. Wat een drama’s spelen zich daar af! Het virusvrije schip MS Westerdam van de Holland America Lijn -de organisatie waarmee we vorig jaar rond Kaap Hoorn voeren- dobbert er rond, naarstig op zoek naar een ankerplaats waar mensen van boord kunnen gaan. Dat wordt tot nu toe geweigerd. Ze varen inmiddels voor de kust van Zuid-Vietnam, op weg naar Thailand. Ook daar mogen ze niet aanleggen. Kasian. Cambodja heeft nu toegezegd mee te werken. Ter compensatie ontvangen gasten voorlopig vrij internet en vrije drank; uit eigen ervaring weet ik dat dit voor het bedrijf flink in de papieren loopt. Het betaalde bedrag voor de onderhavige reis ontvingen ze terug en een gratis toekomstige cruisevakantie ligt op ieder van hen te wachten. Desalniettemin zou ik met geen van hen willen ruilen.
Wij, landrotten, vervingen in de afgelopen dagen het dak dus. Met strakblauwe lucht. In januari gingen wij op zoek naar twee goede aannemers en vroegen offertes aan die we vervolgens vergeleken. We kozen voor de man die we kenden en zijn Spaanse bedrijf. Hij had eerder een kleine dakklus voor ons geklaard en had zich daarin prettig in de omgang en betrouwbaar in de afspraken betoond. Bovendien waren Franse en Belgische buren in een andere straat vorig jaar met hen in zee gegaan voor een groter project; tot volle tevredenheid.
Wij besloten de dakvervanging (inclusief het bovenste deel van de pui), muurisolatie en verfklus nu te laten uitvoeren. Het vervangen van de schuifdeuren stellen we uit. Eerst maar eens ondergaan hoe de huidige maatregelen uitwerken. De maand februari bleek voor de aannemer en zijn team een rustige maand, in tegenstelling tot maart en de aanloop naar Semana Santa. Maandagochtend om 9:00 uur reden twee vrachtwagens met vier stoere mannen de straat in. Het materiaal werd uitgeladen en twee mannen in overalls bleven achter om het werk te doen. Eerst moest het bestaande dak worden ontmanteld en daar kwam nog veel bij kijken. Langzaam maar zeker openbaarde de open lucht zich, mijn aan de eetkamer belendend kantoortje stond aan het begin van de middag in vol daglicht. Het dak was eraf!
De Spaanse arbeiders gingen naar huis voor lunch en siësta. Er kon geen kopje koffie of glaasje water in, wat we ook aanboden. Ze keerden op het aangegeven tijdstip terug. Ze konden boren, timmeren en breken naar hartelust want onze Spaanse buren (je weet wel, die lastige) zijn niet op het honk. Om half acht 's avonds lagen alle dakdelen erop; wel los maar er was geen ster te zien aan het firmament. De zijkanten moesten nog geplaatst, net als de goot, de afvoer en de verdere afwerking aan binnen- en buitenkant. Dat gebeurde gisteren. Ze stonden wederom stipt om 9:00 uur voor de poort.
Ik heb veel respect voor mensen die dingen kunnen maken met hun handen. Na dit project weet ik dat een dak construeren, zelfs met prefab-delen, vakwerk is. Het afwerken naam heel veel tijd in beslag. Het was ook vaak precisiewerk vanwege hoeken en rondingen. Het viel ons op hoe geconcentreerd en netjes de mannen werkten. Gisteravond gingen ze wederom door tot ver na zonsondergang. Mijn liefje, in haar werkzame leven direkteur Human Resources, merkte op dat arbeidsvoorwaarden in het noorden van Europa toch echt beter zijn. Daar zitten de meeste arbeiders op dat tijdstip al lang en breed, schoongewassen, bij moeder-de-vrouw aan de dis of voor de buis.
Vandaag komen deze aardige en capabele Spaanse mannen terug om hun werk af te maken. We lieten hen weten content te zijn met het resultaat van hun inzet. Ze waardeerden het compliment. Stap 1 van de renovatie is gezet, vervolgstappen (isoleren en verven) laten even op zich wachten. Maar het nieuwe dak zit erop! Het ligt iets hoger (circa 20 centimeter), de hellingsgraad is tevens hoger dus de kamer oogt ruimer. Totdat we gaan isoleren, vermoed ik. ‘The proof of the pudding is in the eating’... Het wachten is nu op een stortbui, liefst in combinatie met oostenwind. Het huis is klaar voor de slagregens en stormen van de toekomst. De zon schijnt hier namelijk niet altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten