**Breaking News**

We waren vroeg op. Mijn liefje zat in de kamer, ik in het belendend kantoortje. De knal was oorverdovend en kwam van boven; zoveel begreep ik direct. Het was het geluid van rinkelend glas. Niet een of twee secondjes, het geluid duurde langer. Mijn hart bonsde in mijn keel, mijn handen begonnen te beven. Mijn liefje was er niet veel beter aan toe. What the hell was that? Even dacht ik dat er boven iets door een slaapkamerraam was gevlogen; om mij snel daarna te realiseren dat de luiken nog dicht zaten. We houden die gesloten totdat de buren uit bed zijn.

Ik deed het licht in het trapgat aan en liep langzaam en geconcentreerd naar boven. Mijn knieën wiebelden, mijn hartslag zat rond 200. Mijn liefje kwam hijgerig achter mij aan. De badkamerdeur stond op een kier en daar zag ik het: de glaswand van onze inloopdouche was ingestort. Op de bovenste traptreden en op de overloop lagen glasscherven. De vloer van de badkamer was bezaaid, ontelbare stukjes glas glinsterden ons toe.

Eén zijde van de glaswand stond nog overeind. Dat paneel had onbedoeld veel weg van craqueléglas. De talloze vallende stukjes glas klonken als grote regendruppels op een ondergrond. Ondanks de stress vond ik het een mooi geluid. Ik overzag de schade, nam een foto van de ruimte en sloot de deur langzaam en voorzichtig. Het overeind staande deel van de glaswand moest niet ook nog omvallen. De buren, nog in bed, vermoedden wellicht huishoudelijk geweld... Nou, dat klopte!

Hoe kon dit gebeuren? Kennelijk was de druk op de glasplaat opgelopen. Waardoor? We hebben hier vaak lichte aardbevingen… was dat het waardoor het paneel uit het lood sloeg? We zullen het nooit weten. We haalden stoffer, blik en bezem. Zorgvuldig veegde ik de glassplinters buiten de badkamer bij elkaar. Inmiddels trilden mijn handen niet meer zo maar de stress zat nog volop in mijn lichaam. Daarna zocht ik aan mijn bureau op het web naar een verklaring en vergelijkbare voorvallen. Ik trof een relevant artikel aan op de website van consumentenprogramma Kassa. Daar las ik dat het spontaan springen van een glaswand in een douche al menigmaal voorkwam. Voor ons wat dat nieuws.

Ontploffende glazen douchecabines blijken aan de orde van de dag. Het zou met name voorkomen bij wanden van inferieure glaskwaliteit; vooral producten uit China. Daar zou de hittetest na productie uit kostenoverweging vaak achterwege blijven. (We moeten maar eens stoppen met het importeren van dit soort ondeugdelijke producten!) Nu wil het geval dat onze glaswand al drie jaar staat als een huis. In die periode douchten we ontelbare keren met heel heet water. Bovendien kozen wij vóór installatie bewust voor een superieure kwaliteit glas omdat we geen toestanden wilden. Het goede nieuws is dat geen van ons zich in de badkamer bevond toen het gevaarte in duizenden stukjes uiteen spatte. De wand bestaat weliswaar uit veiligheidsglas maar de kracht van de implosie had ons kunnen deren.

We namen nog dezelfde ochtend contact op met het installatiebedrijf dat onze badkamer verbouwde, van een Spaans-Belgische eigenaar die ook voor ons vorige huis alle badkamerspullen leverde. Eerst stuurden we een mail naar zijn bedrijfsassistente met -op advies van Kassa- woorden als ‘spontaan’, ‘explosief’, ‘zonder aanleiding’ en ‘ scherven door de hele badkamer’. We maakten tevens duidelijk dat geen van ons in de buurt van de wand was toen die instortte.

Vervolgens belden we eigenaar António rechtstreeks. Hij meldde verheugd dat hij weer aan de slag was, ondanks de coronacrisis. We zetten Whatsapp-contact met hem op en stuurden twee niets verhullende foto’s mee. Hij belde direct terug en zei onderkoeld: “o, een ontplofte glasplaat”. Alsof hij dat vaker had gezien of aan de orde had gehad.

Later vandaag komt hij langs met een medewerker om het glas op te vegen en de wand af te breken. Ze zullen het materiaal professioneel afvoeren en een plan voor een nieuwe douchewand met ons bespreken. Mijn liefje was kraakhelder: “NOOIT meer een glasplaat”. We kiezen bij voorkeur voor transparante glasblokken, expliciet hittebestendig. Hij zal de kwestie namens ons met de verzekering regelen. We zijn blij met zijn snelheid en service. Sinds het voorval douchen we in badkamer 2. We zijn immers niet voor één gat te vangen. We hoeven ons niet te beperken tot alleen maar handen wassen ;-) Het duurde overigens lang voordat alle stress uit onze lichamen was.

Gisteren zagen we voor de eerste keer sinds het stricte huisarrest de Spaanse achterbuur met zijn twee kids door onze straat lopen. De jongste droeg een rugzak zo groot als hijzelf. Wij stonden in de straat, verheugd keuvelend met onze Spaanse overburen Guillermo en María Victória. Ook zij kunnen niet wachten totdat ze naar buiten mogen. Mijn liefje en ik hadden natte ogen toen we naar het lokale trio keken. De vader wenste ons een héél prettige zondag. Dat zoiets eenvoudigs zoveel emotie kan veroozaken. De buren stuurden ons een filmpje van hun jongste kleinkind Marco met hun dochter in een parkje in Madrid. Alsof het nooit anders was. Tja. 

Het meest spraakmakende nieuws is echter dat wij hoogstwaarschijnlijk per 2 mei officieel ook buiten de poort mogen om een uurtje per dag te sporten en te wandelen. Joehoe! We zetten een sterretje op de kalender en kunnen ons er enorm op verheugen. Als het doorgaat -als het aantal coronadoden blijft dalen- mogen wij weer naar buiten. Geen idee of het met of zonder mondkapje is. Als we onze gezichten moeten bedekken, doen we dat zonder morren. Zeven weken strict huisarrest doet wat met een mens, zeker twee vrijheidslievende chicas de Holanda! 

Geniet van Kwoningsdag 2.0, maak er wat van vandaag. Houd afstand en blijf gezond.