We mogen hier sinds vandaag weer naar buiten. Ik was ongeduldig, maakte mijn liefje wakker,
we ontbeten in sneltempo en stapten toen legitiem naar buiten. Joehoe! Het
tijdslot voor ons en de meeste anderen is van 6:00 uur tot 10:00 uur. Eventueel
kun je je dagelijkse wandeling van maximaal 1 uur, in een straal van 1
kilometer ook doen van 20:00 tot 23:00 uur maar dan eten we, kijken we tv en
liggen we op een oor.
Het eerste dat gebeurde toen we samen de straat in liepen, was een
uitgebreide niesbui van mijn liefje. Nee, geen coronaverschijnselen, wel de
gebruikelijke hooikoorts die in deze tijd van het jaar opspeelt. Volgens een medisch
deskundige heeft ze last van olijfbomen. Goed gekozen voor iemand die permanent
in Spanje woont, vind je niet?! Je begrijpt: de stemming was opperbest toen we
eindelijk na 49 dagen weer buiten de poort mochten.
We gingen, het zal niemand verwonderen, richting zee. Gekleed in de kleuren van de zee. Daarover was nagedacht. Het weer is momenteel
fantastisch, we beleven de eerste hittegolf van het jaar. Een extra kadootje.
De eerste foto was van onszelf op de kleine wandelboulevard van onze woonwijk.
Er waren relatief veel wandelaars en fietsers op de been. Ik nam mij die
ochtend voor iedereen die oogcontact maakte, hartelijk te groeten. Het voelde
alsof ik op de ‘Via Gladiola’ liep… de
laatste vrolijke kilometers naar de finish van de Nijmeegse vierdaagse. Het leidde tot veel teruggroeten en glimlachen. Als mensen nu eens zo
vriendelijk voor elkaar bleven? Dat zou de eerste verdienste zijn van deze coronacrisis.
We voelden ons als jonge koeien in een voorjaarswei. We stapten enthousiast voort. Mijn liefje stelde mij op enig moment op de route een retorische vraag “wij
hebben nooit een probleem gehad met een 1.5-meterwandeling, he?” Daarmee
doelend op de situatie waarin ik eigenlijk altijd een stuk voor haar uit loop.
Mijn tempo ligt hoger, mijn passen zijn groter. Ze noemt het ook wel onze ‘Turkengang’, refererend
aan het feit dat ook Turkse vrouwen vaak enkele passen achter hun man aan
sjokken. Nu wil het geval dat zij niet sjokt en ik geen snor heb. Tenminste,
nog niet. Mijn lange hoofdhaar zit inmiddels wel vaak in mijn gezicht…
Toegang tot de stranden is hier nog steeds met politielinten afgezet.
Desalniettemin liepen er mensen langs de branding. Wij deden dat bewust niet.
Waarom zou je op dag 1 van onze deels hervonden vrijheid direct misbruik van de
situatie maken? Ik snap dat niet. Toen we aan het einde van ons uurtje wandelen
voor de laatste keer die dag richting het strand liepen, zagen we twee
politie-auto’s bij de grootste strandopgang staan. Mensen die van het strand
kwamen, werden aangehouden, ondervraagd en ernstig toegesproken. Terecht, wat
mij betreft; zij verpesten het immers voor de rest.
Er was veel te beleven in de woonwijk: overal vlinders, vogels op ongebruikelijke
plaatsen, de duinen die zijn overwoekerd, blauwe distels in bloei in de stadsparken, bomen met fijne,
witte bloesem. Dat alles onder een intens blauwe lucht. Genieten. Ik wilde het
jullie niet onthouden. Bedankt voor al jullie morele steun in de afgelopen weken. Dat contact sleepte ons goed door het stricte huisarrest heen.
Vanavond gaan we thuis paëlla maken. Onze favoriete
strandtent (Chiringuito Ramón) staat nog niet dus voorlopig moeten we onszelf
trakteren. Vandaag is een feestdag, die mij lang zal heugen.
Zodra we thuis kwamen en neerzegen voor een welverdiend kopje koffie,
voelden we de stijfheid in onze lichamen trekken. Dat zal rap voorbijgaan.
Morgen, overmorgen, over-overmorgen trekken we er namelijk weer op uit. ¡Alegría!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten