Mijlpalen

Onze gezondheidsregio Torrevieja en omstreken (ik wist niet eens dat die bestond?!) in de provincie Alicante ging gisteren van fase 0 naar fase 1 over. Provinciehoofdstad Alicante en Elche mochten dat nog niet; die moeten nog minstens een week in fase 0 blijven. Gisterochtend liepen we voor ons dagelijkse rondje over de wandelboulevard langs het eerste terras dat openging. Zo vroeg als we waren, er zat al een groepje wielrenners-op-leeftijd aan een tafeltje. De man in de bediening liep, met een mondkapje voor en handschoenen aan, met zijn dienblad met vier kopjes koffie op hen af. Ik zag dat hij bij het neerzetten absoluut geen 1.5 meter afstand hield. Een van de gasten hoorde ik zeggen dat het een mijlpaal was, koffie op een Spaans terras. En dat was het! 

Het zou mij niets verbazen als het bewoners uit verderop gelegen wijken in onze woonplaats zijn. Sinds gisteren mag men binnen de eigen regio ook voor niet-essentiële activiteiten op pad gaan, met de auto en andere transportmiddelen. Enkele van onze Britse vrienden uit Campoverde, het stadsdeel aan de andere kant van Pilar, wist ik afgelopen weekend te verblijden met het bericht dat zij nu ook naar hier mogen komen om te wandelen (wel in hun tijdsslot). We mogen hier nog niet op het strand maar dat mocht hun pret niet drukken. Gisterochtend stonden er spontaan vijf personen bij ons voor de poort voor een weerzien op afstand. Het was gezellig weer in levende lijve met anderen te converseren. Mijn liefje stuurde alle senioren weg toen hun tijdslot voorbij was. Ze heeft gelijk. Wij willen geen aanstoot geven aan onze Spaanse buren, aan wie dan ook.

In de afgelopen anderhalve week vormde zich een nieuwe kennissenkring op de loopplank. De Spaanse jonge vrouw in een rolstoel die haar hond in haar eentje uitlaat. De jonge Spaanse met open blik die voor ons haar oordopjes uitdoet, met haar vrolijke, blonde labrador. Het slanke echtpaar met mondkappen voor, in jogging-kleding en op stevige wandelschoenen. De vrolijke Brit die pal aan de boulevard woont en graag een praatje maakt. We groeten inmiddels alsof we elkaar al jaren kennen.

De eigenaar van bovengenoemd restaurant, de man die wij de Opperpiraat noemen, was eveneens in zijn zaak aanwezig. Met mondkap voor keek hij over zijn etablissement met de eerste klanten uit. Hij mag voorlopig de helft van zijn tafels en stoelen buiten uitstallen. Voor het nieuwe normaal schafte hij meer parasolvoeten aan die in dozen hoog opgetast op het terras stonden. De tafels staan aanzienlijk verder van elkaar af, het aanpalende terrein zal waarschijnlijk worden gebruikt om uit te waaieren als het (te) druk wordt volgens de nieuwe regel. Ik had niet kunnen bedenken ooit te horen dat zoiets eenvoudigs als een kop koffie op een zonovergoten Spaans terras door iemand een mijlpaal zou worden genoemd.

Recent zag ik een foto van een ander restaurant elders in Spanje dat beweert klaar te zijn voor de anderhalvemetermaatschappij. Het was niet moeilijk de fouten in het concept te vinden. Een tafel voor vier personen werd gescheiden door twee perspexplaten die er als een kruis bovenop stonden. Ik zag twee personen, proosten tegen het scherm. Sneu. Mensen die een setje zijn, hoeven -tegenover elkaar gezeten- toch niet door een plaat van elkaar te worden gescheiden? De platen waren net zo breed en diep als de tafel, staken er niet voorbij. De plaat die tussen de twee naast elkaar staande stoelen was gemonteerd, leek mij ontoereikend om spatjes van een smakkende buur te voorkomen. Geen goed uitgewerkt plan, zo moet het dus niet. Zelf ben ik overigens niet van plan op deze manier “gezellig” uit eten te gaan. Ik ga niet vanachter een scherm een avondje naar mijn tafelgenoot zitten koekeloeren. Gelukkig is zij dat met mij eens. We willen graag solidair zijn met onze favoriete horecalokalen maar die solidariteit gaan we dan wel op een andere manier tonen.

Dat mijn liefje haar gang naar de kapper gisteren als een mijlpaal zou zien, kon ik wel bevroeden. Ze was die ochtend zelfs ietwat gespannen en ging te vroeg van huis. (Ze moest dan ook even buiten wachten.) Niet alleen was ze de allereerste klant van salon ‘Unique’, het was ook de eerste keer sinds ruim acht weken dat ze met de auto in haar eentje op weg ging. Hervonden vrijheid voor een vrijheidslievend mens als zij. De feestelijke kleding en nieuwe stappers gingen aan, ze spoot parfum achter de oren, klaar voor nieuwe mijlpalen.

Vanaf deze week mogen kapsalons hier op 30% van hun capaciteit opereren, volgende week op 50% (volgens fase 1). De voorzorgsmaatregelen waren getroffen, het protocol zat in het hoofd, aldus de ietwat nerveuze saloneigenaresse. Er moest alleen nog op levende lijven worden geoefend. Mijn liefje was hét proefkonijn van de dag. Dat alles nam niet weg dat zij rustig genoeg was voor aanvullend advies. Eens een HR-professional, altijd een personeelsmevroi! Dat betrof de beginvraag: hoe gaat het met u of How are you? zijn nogal algemeen voor de situatie. Waarom niet explicieter vragen naar hoe iemand zich voelt. Bent u in orde? Heeft u symptomen? Zelfs Britten zullen eerlijk antwoorden op dit soort indringende vragen. Veel beter voor kapper en klant. 

Als eerste en enige klant van de kleine salon ging mijn liefje dus onder het mes. Ze moest de zaak betreden over een mat met bleekmiddel, daarna kreeg ze plastic zakjes om haar schoenen. Er klonk nog nèt geen Mendelssohn… Vervolgens moest ze haar handen desinfecteren met gel en werd ze via een aangegeven route naar de aangewezen stoel gedirigeerd. De schoudertas mocht niet op de grond of op een tafeltje worden gezet maar moest ze bij zich houden. De cape (geen lastic geval, slecht voor het milieu!) werd omgeslagen maar wordt na elke knip- of verfbeurt in de wasmand gegooid. Bij voldoende gewicht worden ze gewassen, op tenminste 60 graden Celsius.

Anja droeg voorlopig een mondkapje (viziers zijn in bestelling) en bril als beschermingsmiddelen. Als kapster kan zij echter niet overweg met handschoenen. Daarom desinfecteerde zij haar handen uitgebreid voordat ze aan de slag ging. Kam, schaar en ander materiaal werden na de knipbeurt eveneens in een desinfecterend middel gestopt. De stoelen werden tevens smetvrij gemaakt. 

De prijs van een knipbeurt mocht van overheidswege met maximaal €5 stijgen maar zij zette slechts €1 bovenop de gangbare prijs (€2 voor een verfbeurt), onder het motto “we hebben het allemaal zwaar”. Ze kon rekenen op een fikse fooi van mijn liefje. Haar zaak ontving eenmalig circa €600 aan financiële staatssteun, de salarissen van het personeel lopen door met overheidssteun maar werden nog niet uitbetaald. Tja. Bureaucratisch Spanje.

Het chirurgische mondkapje werd door mijn liefje afgeserveerd als “vreselijk”. Hier zijn ze overal te krijgen. De prijs voor tien in een pak daalde zelfs afgelopen week met €1. Zij droeg haar masker niet goed (te hoog op haar gelaat). Of misschien komt het doordat ze zo'n kleine neus heeft? Oefening baart weliswaar kunst maar het dragen blijft onprettig en ongemakkelijk. Mijn mondkapje en ik wachten geduldig op onze beurt. Volgens het routeboekje van De Speld (satire) mag ik überhaupt pas in fase 3 naar de kapper. En dat alleen vanwege mijn pony. Die bedekt mijn ogen inmiddels maar dat troubleert mijn blik geenszins.