Afbreuk Management Team (AMT)

Op de website van onze gemeente las ik recent dat het bestuur in de de stadskern borden met opbeurende symbolen en teksten plaatste, als steunbetuiging aan alle binnenzittende bewoners. Niemand zag ze tot voor kort, vanwege het stricte  huisarrest. In de afgelopen weken genoten we volop van het vogelgetjielp en -gezang dat in dit deel van onze woonplaats overal vandaan leek te komen. We hoorden nieuw gezang maar ik kon de vogelsoort niet identificeren, ondanks de app van The CornellLab op mijn iPad. We hebben dit voorjaar geen nest in de stoutejongensboom of de grote bougainville op het terras maar constateerde wel een omgekeerde vogeltrek. Voor sommige soorten werd het aan de Costa Blanca alweer te warm; die verlangen naar koelere oorden in het (hoge) noorden. Dat gekwetter gaan we erg missen zodra het verkeer, geloop en geblaf hier weer op gang komen.

Nu we naar buiten mogen, namen wij onze woonwijk weer eens onder de loep. De lokale plantsoenendienst was ook wekenlang afwezig, al kwam af en toe een schoonmaakbusje door de straat om te vegen en onkruid te verwijderen. De bomen die alle straten in onze wijk aan zee sieren, beginnen uit te lopen. Die pal voor onze deur groeit het hardst van alle bomen in de straat. Mijn liefje-met-de-groene-vingers weerhoudt de jonge scheuten aan de bast van verder groeien. Ze worden resoluut verwijderd. Alle energie moet immers naar de kroon. Zodra we buiten liepen, begon ze -onbezoldigd- aan het afbreken van lootjes aan de overige bomen in de wijk.

Onze dagelijkse wandeling doen we deels over de wandelboulevard die net achter de duinrand ligt. Wandelaars op dat pad doen hier zonder problemen wat in Nederland hier en daar een uitdaging lijkt te zijn voor mensen van de ‘intelligente lockdown’: rechts aanhouden op de heenreis, links voor de terugweg. Om ongewenst contact met anderen te voorkomen. Daarvoor hebben wij geen stickers of rood-witte tape nodig. Op de autowegen doen we dat toch ook dagelijks zonder aanrijdingen? Deze vorm van ‘social distancing’ moet te doen zijn. Overigens had ik ‘physical distancing’ een betere aanduiding gevonden. Je kunt immers heel sociaal zijn als je fysieke afstand houdt. Ik weet niet wie het in deze coronatijd introduceerde maar ik weet wel dat het uit cultureel antropologische hoek stamt.

Het begrip ‘intelligente vergrendeling’ begon mij in de loop van de weken ook te ergeren. Allereerst omdat daaruit een zekere mate van arrogantie sprak. Waarschijnlijk onbedoeld maar je weet het nooit zeker. Ons opgeheven vingertje is wereldberucht... Deed Spanje dan iets onintelligents, zelfs doms? Als je deze volksaard bestudeert, weet je dat huisarrest eigenlijk de enige optie was om te voorkomen dat tienduizenden (ouderen) meer zouden doodgaan aan dit geniepige virus. Hier kussen zelfs onbekenden elkaar bij een ontmoeting en speelt het leven zich grotendeels buiten de deur, op pleinen en in parken, af. Het sterk vergrijsde Spanje had heel wat te beschermen.

Ik denk dat er uiteindelijk weinig verschil zit tussen Noord- en Zuid-Europese volkeren als het gaat om de beleving van de (meer of mindere) mate van vrijheidsbeperking. Wie je ook bent en waar je ook leeft op dit continent: we proberen er onderuit te komen. Dat zagen we in het begin in Spanje en dat zien we nu, ondanks die intelligentie, steeds vaker in Nederland. Een oproep of advies van de premier en zijn Outbreak Management Team (OMT) wordt daar inmiddels vaker genegeerd. Nederlanders gaan weer massaal winkelen, vooral op zaterdag. Het autogebruik steeg licht, er wordt minder gefietst en gewandeld; tuincentrum en bouwmarkt zijn vooral favorieten. Aldus data van het Nederlands Verplaatsingspanel. Dat is een representatieve groep van ruim 5.000 Nederlanders die vrijwillig aan onderzoek deelnemen. Vanavond wordt in het Vaderland een persconferentie over verdere verlichting gehouden.

Wij, net zo Nederlands als de landgenoten 2.200 kilometers noordwaarts, gingen slim om met onze tijdelijke beperkingen. Wij werden hier niet parra van de quarra. Dat is Surinaamse straattaal voor ‘gek van quarantaine’. Leuk! Bovendien zijn we omringd door dierbare vrienden en buren. Zo stuurde Ger ons vanuit NL een doos prachtige Côte de Provence rosé uit 2019 toe. Als steuntje in de rug en opkikker. De eerste fles schonken we uit op de dag van aankomst, de tweede op Bevrijdingsdag. In deze tijd laten we geen gelegenheid voorbij gaan om iets te vieren.

Onze Spaanse overburen Guillermo en María Victória bereidden een mooie maaltijd voor ons op Bevrijdingsdag. Daarmee verrasten ze ons. De heerlijke empanada met ei, tomaat en paprika diende als voorgerecht en droeg onze initialen en een zonnebloem als decoratie. Ze maakten tevens een hoofdgerecht (met gehakt en bechamel gevulde paprika’s), een dessert en cake voor bij de koffie. Zij eten hun belangrijkste maaltijd van de dag rond 15:00 uur en eten daarna kaas en restjes tussen 21:30 en 23:00 uur. Wij zullen hun gerechten in een andere volgorde nuttigen. Verspreid over enkele dagen; wij eten goed maar kleine porties. Vanaf volgende week mogen we elkaar hier weer thuis ontvangen in klein gezelschap, met inachtneming van de 1.5-meterafstand. Onze eetkamer en onze eettafel zijn ruim genoeg. We gaan hen dan ook vragen of ze met ons willen lunchen.

Op het grote parkeerterrein dat hier aan onze lange loopplank ligt, staat momenteel een eenzame kampeerwagen met Engels nummerbord. Die kon waarschijnlijk niet op tijd wegkomen toen hier acht weken geleden de lockdown werd afgekondigd. Het vehikel is minstens 20 jaar oud, heeft geen stickers die duiden op onderhoud en betaling van wegenbelasting (!) en staat daar met alle ramen afgeschermd. Aanvankelijk dachten we dat het automobiel was achtergelaten. Gisterochtend zagen we er echter een oudere vrouw (tamelijk slecht ter been) met twee vrolijke schapendoezen uitstappen. Moet je nagaan: het wordt overdag ruim 30 graden, we zien weliswaar een airco op het dak staan maar er is geen electriciteit. Met twee volwassenen en twee honden. Ik zou niet met hen willen ruilen.

Dat is het gekke van deze situatie... momenteel voel ik totaal geen reislust. Er is niets in mij dat roept om op reis te gaan. Ik denk zelfs geen moment aan verre oorden (los van Bali). Een glas wijn met tapa op een buitenterras aan zee zou nu leuk zijn maar dat zit er hier binnenkort aan te komen. Ik zou niet weten waar ik nu liever zou zijn dan op het Spaanse honk. Waar de lente losbarstte, de zee zich opwarmt om ons later te onthalen, waar het leven goed is. De wanderlust daarentegen, de zin om weer te wandelen, was in de afgelopen weken onbeschrijflijk sterk in ons beiden. Die vrijheid kregen we terug en dat vind ik een grote stap in de goede richting.

Het Outbreak Management Team dat de Nederlandse regering adviseert over te nemen maatregelen, worstelt met de exit-strategie voor het land. Er wordt getwijfeld en geweifeld over hoe het verder moet met de maatschappelijke openstelling. De Spaanse regering stelde onlangs een plan in vier fasen op, met de mogelijkheid te allen tijde terug te keren naar strictere maatregelen als het aantal besmettingen oploopt (in plaats van terugloopt). Wat is wijsheid? Niemand die het weet, het is trial & error. Je kunt niet alles in wiskundige modellen vatten, blijkt nu.

We kregen het eerste telefoontje van onze kapper; we mogen ons vanaf volgende week binnen de provincie verplaatsen voor dit doel. Mijn liefje is aanstaande maandag de eerste klant van de salon nieuwe stijl! “Hét proefkonijn of all guinea pigs”. Wij als klant met mondkapje, zij doen de rest. Het kopje koffie of glaasje water slaan we graag over. Sinds dat telefoongesprek stuitert ze door het huis. Gers derde fles rosé zal dat aan het einde van die dag feestelijk bestempelen. Nu moet ik wel zeggen dat aan heur haar inmiddels relatief weinig valt te modelleren. Ze maakte zich namelijk schuldig aan een ernstige vorm van Haarakiri. Nog zoiets van deze tijd: een woord voor het verpesten van het eigen kapsel door zelf te knippen en te verfen. Dat is ook afbraak!

Excuses voor deze layout maar het is weer goed fout met Google's Blogger! Kan geen foto's meer uitlijnen, de tekst slingert zich niet meer om de afbeeldingen heen, lettertype en grootte lijken een eigen leven te leiden. Wat een gedoe. Er is voorlopig geen oplossing, de community is terecht furieus. Een dolksteek in de rug van iedereen die op dit platform blogt.