De eerste die weer gaat wereldreizen

Gisteren stapte Ketut in Bali op het vliegtuig dat hem in etappes en na vele vlieg- en wachturen in de buurt van een Noord-Italiaanse havenstad zal afleveren. Daar ligt al menig cruiseschip te wachten op personeel en klanten. Hij is de eerste in onze vrienden- en kennissenkring die zo´n lange reis ondernam. Hij gaat aan de westkust aan boord van het allernieuwste cruiseschip van zijn Amerikaanse werkgever. De bouw van dit luxueuze schip met 14 dekken (waarvan 7 met uitsluitend suites) werd dit jaar afgerond en kostte 478 miljoen US dollars.

Het schip werd gedoopt door de Amerikaanse actrice Christie Brinkley (1954). Geen idee waaraan zij de eer van peettante te danken heeft maar ze is in goed gezelschap en is daar trots op. Het zal namelijk voor het eerst in de geschiedenis van de cruise-industrie zijn dat een vrouwelijke kapitein vanaf de tewaterlating aan het roer van een spiksplinternieuw schip zal staan. De kapitein in kwestie begeleidde de bouw op de Italiaanse scheepswerf in eigen persoon (in nauwe samenwerking met de betrokken ingenieurs). Vanwege corona had ze toch niks anders te doen. Het gaat om de 47-jarige Italiaanse Serena Melani die haar nautische carrière begon op 16-jarige leeftijd en sinds 2010 in dienst is van deze Amerikaanse maatschappij. In 2016 was ze de eerste vrouwelijke kapitein van het bedrijf. Ik denk dat Ketut haar uit die tijd kent; ze werkten in 2017 op hetzelfde schip. Als Melani niet op zee is, woont ze met haar echtgenoot op een eiland in Kroatië. 

Ketut ging ongevaccineerd op reis. Hij ontvangt een vaccin van zijn werkgever, na aankomst in Europa. Het Janssen-vaccin wordt aan de meerderheid van de  wereldwijde zeevarenden gegeven; met dat middel is immers maar een prik nodig om beschermd te zijn tegen covid-19. In de Volkskrant stond een mooi artikel over de bijna 50.000 (Nederlandse en buitenlandse zeevarenden onder Nederlandse vlag; van de circa 300.000 à 400.000 in totaal) die niet konden  meedoen aan reguliere vaccinatieprogramma´s aan de wal en daardoor soms een jaar aan boord moesten blijven en hun families niet konden zien. Als de injectiespuit eenmaal in de arm zit, kan men weer naar huis. Ze zijn intens blij met hun prik! Ketut zal waarschijnlijk tijdelijk worden afgezonderd van collega´s, aan de wal of aan boord, voordat hij überhaupt met passagiers in aanraking komt. Het schip gaat namelijk pas op 11 september van dit jaar, precies 20 jaar na de aanslag op de Twin Towers van New York, weer met gasten het water op. Die eerste officiële vaart zal vertrekken vanuit Southampton (Verenigd Koninkrijk). Daarna zal het schip maandenlang gaan cruisen op de Middellandse Zee. Als landrot ga ik het volgen. 

Tijdens onze wekelijkse quiz vroegen we Damai (zoon 2) om een beschrijving te geven van een cruiseschip, als onderdeel van de training van zijn Engelse spreekvaardigheid. Zijn antwoord was “my papa”. Maar jouw vader is toch geen boot?! De slimmerik herstelde snel en antwoordde vervolgens dat een cruiseschip “a boat” is. Dat klopt. Is het een vissersboot, eentje als een prauw (prahu) die jullie in Bali kennen? Nee, dat niet. Maar wat dan wel? Uiteindelijk vertelde hij dat zijn vader daar schoonmaakt en opruimt maar dat er ook vakantiegangers aan boord zijn kwam niet uit de verf. Het is de beleving van een jong kind van Bali.

Oudste zoon Yuda stuurde ons gisteren een foto waarop hij, op de luchthaven van hoofdstad Denpasar, afscheid neemt van zijn papa. Ik hoorde verdriet in zijn stem. Moeder en de andere kids zullen hem ook erg gaan missen. Ketut zelf vond het hoog tijd weer geld te gaan verdienen voor zijn familie. Het water staat hen namelijk aan de lippen...

De twee oudste jongens van het gezin hebben nu schoolvakantie. Daaraan voorafgaand was er het eindrapport. Damai´s cijferlijst was prima, zeker als je beseft dat hij afgelopen jaar maar een heel klein beetje klassikaal onderwijs genoot. Zijn gemiddelde was een 7.5 en voor het vak Engels, waarop mijn liefje en ik met hem (hen) afgelopen jaar flink oefenden, scoorde hij een ruime 8. We feliciteerden hem met dit goede resultaat. De vierde klas van de lagere school is een scharnierjaar voor leerlingen. Ze gaan dan namelijk van ‘leren lezen’ naar ‘lezen om te leren’. Het is spijtig dat dit ventje juist in dat belangrijke educatieve jaar vanwege corona niet naar school kon. Het is zoals het is.

Hij was blij met onze complimenten en vertelde opgewonden te zijn naar grade 5 over te gaan. Dan wordt het schrijven van volzinnen een aandachtsgebied en wij zullen onze wekelijkse quiz daarop aanpassen. Volgend schooljaar krijgt Damai ook Engelse les van hoofdmeester Syd (Canadees) en daarop verheugt hij zich eveneens. We ontvingen onlangs een lange mail van Pak Syd die terugblikte op het afgelopen jaar. Deze voortreffelijke school zal er in het nieuwe jaar alles aan doen om de, door het wegvallen van persoonlijk onderwijs ontstane leerbehoeften van elke leerling zo goed mogelijk in kaart te brengen en weg te werken. In de schoolvakantie worden al extra activiteiten georganiseerd zodat de kids weer kunnen ‘connecten’. We gaan Damai (linksboven) met plezier de laatste twee jaar van zijn lagere school sponsoren. Op de foto kijken jongere broer Varen en zusje Santi toe bij het schaken.

We vroegen ook naar het rapport van Yuda die afgelopen jaar naar de eerste van de middelbare school ging. De puber had een vervelende boodschap voor ons: hij ontvangt voorlopig geen rapport omdat zijn ouders de laatste twee maanden van zijn schoolgeld niet voldeden. Er kwam stoom uit mijn oren toen ik dat hoorde… Waarom hadden zijn ouders ons dat niet tijdig verteld? En hem daarmee een kruisje achter zijn naam bespaard? Tja. Toen hij aan zijn vervolgopleiding begon, sponsorde wij zijn inschrijfgeld, boeken- en uniformgeld voor de nieuwe school. De ouders verzekerden ons destijds met de hand op hun hart dat zij de maandelijke bijdrage voor hun oudste zoon zelf zouden (en konden) betalen. Het pakte helaas anders uit. Wel wist Yuda ons tijdens de videocall van afgelopen weekend te vertellen dat hij overgaat naar de tweede klas. Hij leek niet gebukt te gaan onder het ontbrekende rapport. Hij kent zijn ouders langer dan vandaag!

Het geldgebrek betekent ook dat de kids momenteel geen wifi tot hun beschikking hebben. Als ze met ons Whatsappen doen ze dat nu vanuit de huurvilla waar hun moeder werkt, als daar geen gasten verblijven. Ze hebben thans schoolvakantie dus ik vind het goed dat ze even geen telefoon onder handen hebben (na al die Zoomsessies op hun mobieltje) maar een beetje contact met hen door de week is leuk. Dat vindt Yuda zeker! Hij zoekt ons altijd op, vraagt vaak wat onze plannen zijn en stuurt dan bij voorkeur gesproken berichten terug. Wij houden hem zo veel mogelijk op de hoogte van ons reilen en zeilen; met name om zijn wereld groter te houden.

In de aanloop naar hun rapporten (en Yuda´s aanstaande verjaardag) doneerden wij en vriendin Bernadette alvast geld voor kadootjes. Al hoor je ze nooit klagen en nauwelijks vragen, verrassingen zijn extra welkom in dit sneue coronaschooljaar. Yuda schonken wij zijn eigen mobiele telefoon en Bernadette zorgde voor nieuwe voetbalschoenen. De voetbalcoach van deze sportieve puber stelde voor dat hij een pasje met foto maakt waarmee hij onder de aandacht van andere voetbalclubs kan worden gebracht. Ik zag zijn gezicht oplichten toen hij dat vertelde.

Yuda´s grote droom is om te gaan trainen bij de jeugd van Bali United, de geliefde eigen voetbalclub van het eiland van de Goden. De jeugddivisies trainen in Seminyak en Legian (Zuid-Bali). Zijn allergrootste droom is om ooit bij Barcelona terecht te komen; lekker dicht bij ons volgens hem. Adu! Volgend jaar zouden we weleens met zijn conrector willen mailen om te weten in welke vakken deze knul nu echt goed is. Hij mag dromen van een voetbalcarrière zoveel hij wil maar er moet ook een plan B komen! Damai kocht van zijn rapportgeld een fraai houten schaakbord en schildermateriaal.

Ketut hield ons met zijn nieuwe telefoon op de hoogte van zijn lange reis. Op zijn profielfoto staat een schattig plaatje van zijn jongste en enige dochter Santi. Kasian. Op dit moment van bloggen weet ik nog niet of hij veilig op plaats van bestemming aankwam. Inmiddels barstte de zomer hier los met dagen met subtropische temperaturen. De langste dag van het jaar ligt alweer achter ons.