Bij elke melding van weer iemand anders die was geprikt, voelde ik mij sipper, ondanks mijn nieuwe SIP-kaart (die mij tijdelijk toegang geeft tot de publieke zorg). Ik misgun niemand dat vaccin maar zelf vond ik het vervelend in de achterhoede terecht te komen. Het was mijn eer te na. De menselijke geest is een wonderlijk iets. Zeker de mijne. Iedereen die ik erover sprak of die naar mijn status vroeg, probeerde mij op te beuren met: “het komt goed”. Eerst zien, dan geloven!
Alweer een aantal weken geleden stapten we naar het plaatselijke gezondheidscentrum om te vragen hoe ik, als privéverzekerde en resident, in het Spaanse gezondheidssysteem kon worden opgenomen om vervolgens op mijn beurt te worden gevaccineerd tegen covid-19. Het bleek dat ik als permanente inwoner van Spanje een tijdelijke SIP-kaart voor dit specifieke doel kon aanvragen. Dat deed ik nadat ik een recent bewijs van inschrijving in mijn woonplaats kon overleggen, in combinatie met mijn paspoort. Een jongedame bij het nieuwe gezondheidscentrum in mijn woonplaats legde mijn gegevens vast en noteerde mijn Spaanse telefoonnummer. Ik zou een SMS of telefoontje ontvangen. Wanneer precies? Dat wist zij niet. Het grote wachten was begonnen.
Na weken ging ik maar weer eens vragen hoe het ervoor stond. In een plaatselijke krant las ik namelijk dat mijn leeftijdsgroep (60-64 jaar) reeds was gevaccineerd. Op die vrijdagochtend zei de baliemedewerkster dat ik later die dag een bericht zou ontvangen; de uitnodiging kwam in zicht. Joehoe! De dag verstreek zonder uitnodiging. Die avond had ik een rotbui.
De week daarop hoorde ik weer niets en op vrijdag besloot ik naar het gezondheidscentrum te gaan voor verdere informatie. De baliemedewerkster printte mijn file uit en zei dat ze het document aan de verpleegster zou overhandigen. Die zou mij per omgaande bellen. Wederom bleef het oorverdovend stil. Ik heb mijn eigen mobiele telefoon alleen voor wanneer mijn liefje en ik gescheiden van elkaar op pad gaan. Als er dan iets met de een of de ander gebeurt, is er tenminste rechtstreeks contact mogelijk.
Nu werd die telefoon een kleine obsessie.'s Morgens keek ik op het scherm, 's middags deed ik dat weer en zelfs 's avonds betrapte ik mijzelf erop. Dat soort afhankelijkheid is niets voor mij. Niet voor niets zit ik op geen enkel sociaal medium! Op enig moment had ik zó de smoor in dat ik niet eens meer naar het gezondheidscentrum wilde gaan. Ik verdomde het om daar te gaan smeken om een afspraak.
Intussen arriveerde Deense buurvrouw Bente weer in Spanje. Net voor haar vertrek uit Denemarken ontving deze leeftijdgenoot een telefoontje dat het haar beurt voor vaccinatie was. Ze vertrok echter voor die datum naar haar tweede vaderland. Wij raadden haar aan hier een SIP-kaart te organiseren en zich in het plaatselijke vaccinatieprogramma te laten opnemen. Daarvoor moest wel een Spaans telefoonnummer worden opgegeven en mijn liefje stelde haar nummer voor dat doel beschikbaar.
Vorige week ging de telefoon in Huize Barefoot. Het was een Spaanse verpleegster die belde voor de vaccinatie van Bente. Terwijl mijn liefje datum en tijdstip van prikken voor de buurvrouw noteerde, zei ze dat ze nóg een vriendin heeft die op een uitnodiging wacht. Ze gaf het toestel aan mij over. Ik introduceerde mij bij de verpleegster, zei mij leeftijd en merkte op dat ik wachtte op het vaccin. “Op de tweede prik?” Nee, op de eerste. “Bent u resident in Spanje?” Ja, al jarenlang. “Kan ik u mijn SIP-kaartnummer geven?” Ze luisterde en noteerde. “Meldde u zich tegelijk met mevrouw S. bij het centrum aan?” Nee, eerder.
Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Ze kwam waarschijnlijk tot dezelfde conclusie als ik: tussen wal en schip geraakt. Ik werd alsnog uitgenodigd voor de eerste prik, op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip als Bente. Als leeftijdgenoten zouden we beiden worden ingeënt met AstraZeneca. Mijn liefje was blij en opgelucht, zelf had ik nog vragen. Die had ik direct moeten stellen maar van de weeromstuit gebeurde dat niet. We probeerden datzelfde nummer terug te bellen maar dat mislukte. Dan toch maar naar het gezondheidscentrum terug! Niet veel later legde ik aan een van de dames aan de balie uit dat ik net was gebeld voor een prikafspraak maar dat ik nog vragen had over dit specifieke vaccin.
Was het toeval dat mijn liefje die naam verhaspelde tot Arsenica? Dit vaccin wordt inmiddels formeel Vaxzevria genoemd. Een naamsverandering helpt niet. Iedereen die dit vaccin krijgt, weet dat er zeldzame maar heftige bijwerkingen kunnen ontstaan: trombose, een drastisch tekort aan bloedplaatjes en interne bloedingen in hersenen en romp die soms de dood tot gevolg hebben. In Denemarken en Nederland leidde dit tot uitstel en uiteindelijk afstel van de toediening van dit vaccin. Aanvankelijke weigeraars van AstraZeneca krijgen daar een keuze, soms tot boosheid van degenen die eerder niet weigerden.
Tegen de aardige Spaanse medewerkster zei ik dat ik momenteel geen trombose en geen tekort aan bloedplaatjes heb. Ik ben gezond en wil dat graag zo houden. In theorie kan iedereen die bijwerkingen krijgen dus ook ik; al is het aantal gevaccineerden die het overkomt, summier. Wat als ik dit vaccin om die reden zou weigeren? Zou er dan -wellicht op een later moment- een alternatief komen? Nee, niet in Spanje. Er is geen keuze; als je weigert wat jou wordt aangeboden, krijg je niets. Dan zou ik dus niet worden gevaccineerd... Het bevreemdt mij wel dat een natie niet kiest voor vaccinatie van álle onderdanen met het product met de hoogste effectiviteit en de minste bijwerkingen. Wellicht is dat hier een geldkwestie? Tja.
Vandaag wordt bij mij de eerste prik met Arsenica gezet; net als bij de 25 miljoen leeftijdgenoten die mij op dit continent voorgingen. Bente laat deze afspraak aan zich voorbijgaan. Als zij later deze zomer naar Denemarken terugkeert, zal zij daar kunnen kiezen tussen Pfizer en Moderna en daaraan geeft zij de voorkeur.
De eerste prik gaat er vandaag in, over 12 weken volgt de tweede. En nu maar hopen dat ik geen opvolger wordt van de 86 pechvogels in Europa, bijna allemaal jonger dan ik, die ernstige bijwerkingen kregen en de allersneuste 18 die eraan overleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten