Dwars door de Middellandse Zee

In mijn vorige blog wist ik nog niet of Ketut vanuit Bali veilig naar Rome vloog. Nu wel. Hij kwam, zag er tamelijk versleten uit op de selfie en overwon de reis van ruim 30 uur, inclusief overstaptijd. Hij vindt zichzelf een bofkont want het kantoor in Jakarta waarmee hij tot voor kort zijn reispapieren regelde, zit nu potdicht vanwege een explosieve coronagolf in de hoofdstad. Daar worden thans recordaantallen besmettingen per dag geteld (meer dan 15.000). In de Indonesische archipel zijn tot dusver ruim 12 miljoen inwoners -van de 270 miljoen- ingeënt. De regering durft geen strenge lockdown af te kondigen uit angst voor nóg meer economische schade. Vanwege de volledig ingestorte toeristenindustrie is de situatie vooral nijpend op Bali.

Aan boord van het allernieuwste cruiseschip van zijn werkgever, afgemeerd in de haven van Civitavecchia (Tyrreense zee), moet hij eerst zeven dagen in quarantaine op ‘zijn’ schip. Dat is niet verkeerd want hij mag tijdelijk als gast in een luxe gastensuite met balkon verblijven. Ruim, licht, schoon en veilig! Deze hele week zal hij waarschijnlijk zijn eigen cabine op orde moeten houden. Het uitzicht op de kade is niet om over naar huis te appen: hoopjes stenen overal. Op het eerste gezicht leken ze op parasolletjes met mensen eronder maar die vind je niet in een haven.

De dag erna stond hij monter op, verfriste zich in de ruime inloopdouche en stuurde ons nieuw bewijs. Zoek de verschillen! Dat kennen we van onze eigen langeafstandreizen naar Azië en omstreken. Op de dag van aankomst in den vreemde voel je je als een versleten vaatdoek maar na een goede nachtrust kun je alles en iedereen weer aan. We appen sindsdien regelmatig, hij verveelt zich waarschijnlijk. Ketut is geen lezer maar heeft deze week wel een wandvullende smart tv tot zijn beschikking. Zijn familie in Bali heeft maar mondjesmaat wif¡-verbinding want het geld is op. Inmiddels brak dag 3 van zijn quarantaine aan. Pas hierna zal hij een vaccin ontvangen, naar verluidt. Die volgorde verbaasde mij. Ik verwachtte dat de werkgever eerst zou inenten en dan pas zou ‘opsluiten´. Hij liet ons weten dat het bloedheet is op het balkon maar binnen kan de airco aan. Dezelfde temperatuur als wij hebben, volgens mijn eigen weervrouw. Welkom in Europa!

Vorige week startte het nieuwe VPRO-programma ‘Dwars door de Middellandse Zee´. Dat is elke zaterdagavond te zien om 20:35 uur op NPO2. Het is het vervolg op hun serie waarbij ze een rondje Noordzee te voet deden. De nieuwe 9-delige serie staat wederom onder aanvoering van de sympathieke Belg Arnout Hauben (1976) en neemt de kijker mee op een tocht van Gibraltar naar Jeruzalem. Van oost naar west, de zon achterna.

De eerste uitzending, getiteld ‘De Balearen: kruispunt van beschavingen´ begon op de rots van Gibraltar. Die plek staat al jarenlang op mijn reiswensenlijstje. Gibraltar gaat dit jaar een binnenlands reisdoel worden als Bernadette, mijn liefje en ik in oktober in het zuiden van Spanje zullen samenkomen om ons beider 60ste verjaardag alsnog in goed gezelschap te vieren. Die dag viel in 2020 voor haar en mij geheel in het water vanwege corona maar die gaan we fijntjes overdoen. Gibraltar is Brits grondgebied maar bleef na Brexit behoren tot de Europese Schengenzone. Luttele uren voordat Brexit van kracht werd, bereikten het Verenigd Koninkrijk en Spanje een principeakkoord over de handhaving van vrij verkeer van goederen en mensen tussen de beide landen. De berberapen hebben wel een visum nodig, wij niet. 

De reisroute van Arnout, Philippe en Ruben is als volgt: Gibraltar, de Balearen, Corsica, Sardinië en de Maddalena-archipel, de Eolische eilanden, Sicilië, Lampedusa, Malta, de Ionische eilanden, Kreta, de Cycladen, de Pelagische eilanden en andere bijzondere plekken. Het drietal gaat op zoek naar verhalen van mensen die in en van de Middellandse Zee leven.

Hun nieuwe avontuur begon dus in Gibraltar, waar je prachtig zicht hebt op zowel Europa als Afrika en waar de Atlantische oceaan zich vermengt met de Middellandse Zee. Vooral Rubens deskundige gebruik van de drone levert prachtige beelden op. Met de ferry zetten ze vervolgens koers naar de Spaanse eilandengroep Balearen. Op Ibiza gingen ze op zoek naar de wortels van het feesteiland, die duizenden jaren oud blijken te zijn. Met een vissersboot voeren ze naar Mallorca en daarna door naar Menorca. Daar bleek een groot volksfeest aan de gang te zijn. De mannen werden spontaan aan de hand genomen door twee  lokale knulletjes. Het leverde vermakelijke beelden op en dat smaakt naar meer.

Dit programma is geen bezoek aan de gebruikelijke toeristische hoogtepunten. Het is eerder een beschrijving van gewone lokalo´s en hun leven van alledag. Geschiedenis, cultuur-historische wetenswaardigheden, menselijke drama´s maar ook grappen en grollen zijn aan de orde. Een aardig en zeer welkome reisprogramma in een tijd waarin ik zelf niet of nauwelijks op pad ga. Er verscheen dit jaar ook een boek en een podcast over hun reisroute, met dezelfde titel als het programma. Vanavond zetten de mannen voet aan wal op Corsica, een eiland dat constitutioneel tot Frankrijk behoort. Titel van deze uitzending is ‘Ruw als de bergen´ en gaat over het Corsicaanse verzet dat verbeten streed voor onafhankelijkheid. 

We gaan vanavond echter niet kijken want we organiseren de afscheidsavond, door ons stelselmatig de bonte avond genoemd, van Joan & Ben. Vanavond maken wij in Huize Barefoot een culinair rondje Europa. De een vliegt het Middellandse Zeegebied in, de ander verlaat het. Het goede nieuws is dat J&B volledig gevaccineerd naar het vaderland terugkeren. Vriend Roland reisde hen afgelopen week vooruit. Voor hem bereidden we een Mexicaanse rijsttafel die hij tegoed had voor zijn verjaardag in januari; ook als bonte avondmaal. Vriend Frans is binnenkort nog de enige verstekeling aan dit deel van de Middellandse Zee.

Momenteel lees ik het boek ‘De engel van Venetië´ van de Britse auteur David Hewson (1953). Het verhaal speelt zich af in deze wereldberoemde stad aan de Adriatische zee, aan de noordoostkust van Italië. Mijn liefje en ik bezochten deze  zinkende stad aan de lagune met zijn historische centrum in augustus 2007. Ik herinner mij een kus op de Brug der Zuchten, varen met een zingende gondelier, een exorbitant duur kopje koffie plus chagrijnige ober op het San Marcoplein en werkelijk heerlijk eten overal. Sweet memories. Destijds blogde ik nog nèt niet en er is evenmin een webalbum van dat bezoek. (Al kan dat nog komen?!) Ketuts schip zal Venetië in oktober van dit jaar en april 2022 aandoen maar ik weet niet of hij dan gelegenheid zal hebben de stad met eigen ogen te zien. Die stad vormde eeuwenlang de toegang tot West-Europa en speelt een belangrijke rol in de Europese geschiedenis.

Venetië, 1943. De 18-jarige Paolo Uccello (wiens familienaam ‘vis´ betekent in het Venetiaans) rouwt om het verlies van zijn ouders die tijdens een zakenreis omkomen door een geallieerd bombardement. Hij probeert verder te leven onder het naziregime, omgeven door Italiaanse fascisten, informanten en zelfs een Jodenjager. Als enig overgebleven familielid is hij degene die de weverstraditie van de familie moet voortzetten. Terwijl de datum waarop de laatste opdracht (door zijn ouders binnengehaald) moet worden ingeleverd steeds dichterbij komt, realiseert Paolo zich dat hij die nooit op tijd zal afkrijgen; tenzij hij hulp krijgt. 

Die verschijnt in de vorm van een voortvluchtige Joodse broer en zus, communistische partizanen uit Padua. Ze kwamen in het verzet terecht na  ontdekking van de slachting van hun familie. Ze duiken onder in een ruimte achter Paolo´s weverij. Al snel na aankomst blijkt de Venetiaanse politie op zoek te zijn naar die twee. Paolo doet er alles aan om te voorkomen dat ze worden gevonden. De felle, eigenzinnige zus stort zich echter in het Venetiaans verzet en zet daarmee veel meer dan haar eigen leven op het spel.

Het boek kent grosso modo één verhaallijn maar er worden voortdurend sprongen in de tijd gemaakt. Zo worden tevens onverwachte, duistere Uccello-familiegeheimen onthuld. Mooi geschreven en spannend. Aanrader!

En ja, het is weer hommeles bij het Blogger Layout Team maar dat kun je zien aan mijn magere blogkop. !"·$%&/()Grrr