Eerste prik, eerste duik

Vorige week ontving ik de eerste prik van Arsenica in mijn bovenarm. Dat moment ging bijna onopgemerkt aan mij voorbij maar alles dat daaraan voorafging niet bepaald... Het was kortstondige chaos bij de toegang tot het lokale gezondheidscentrum. Zo geolied als dat verliep bij mijn liefje, zo ongeregeld was het in mijn geval. Maar Zis is Speen dus verbazen deed het mij niet. 

Volkskrant-columniste Aaf Brandt Corstius werd onlangs eveneens gevaccineerd in Nederland. Zij noemde het halen van haar prik ´een project´: ze moest er vier uur voor uittrekken. Een pelgrimage naar Beverwijk, of all places! Zij maakte van die dag haar persoonlijke vaccinatiefeestdag. Ze schrijft dat ze, terwijl ze naar huis terugkeerde, werd overvallen door een gevoel van groot geluk. Hieronder volgt mijn verhaal.

Iedereen met mij bleek te zijn opgeroepen om 10:00 uur. Wij waren er ruim voor tijd, ik meldde mij bij de balie aan. Het goede nieuws was dat ik op de lijst voor die dag stond. Men vroeg mij weer naar buiten te stappen en daar op mijn beurt te wachten. Op dat moment bleek ook een groep onder 60-jarigen te zijn ingepland voor hun tweede Arsenica-prik. Het gaat hier om jongere personen met een openbare functie: ziekenhuis- en ander zorgpersoneel, politie-agenten van nationale, regionale en lokale diensten, brandweerlui en onderwijspersoneel. Zij behoorden tot de eerste groepen in Spanje die tegen corona werden gevaccineerd.

Een baliemedewerkster van het gezondheidscentrum kwam om 5 voor 10 met een lijst naar buiten waarop de namen van deze tweedeprikkers stonden. Ze begon enthousiast maar na 15 namen (elk met één voornaam en twee achternamen) en niet één levend wezen dat naar voren stapte, zakte de animo. Ik realiseerde mij dat het nog geen 10 uur was en dat zegt alles in dit Land van de Rekbare Tijd. Meelevend vroeg ik haar of ze de lijst van vandaag wel hanteerde? Ze rolde met haar ogen en trok haar wenkbrauwen op. Niet om mijn opmerking maar om de lage opkomst. Teleurgesteld droop ze af met haar lijst.

Ruim na 10 uur kwam ze terug met dezelfde lijst en begon de namen van dezelfde Spanjaarden weer af te roepen. Soms stapten nieuwe gegadigden op de ingang van het centrum af. Ze waren er wel maar druppelden mondjesmaat binnen. Nog steeds bleven vele namen onbeantwoord. Het rumoer nam toe bij ons, de oudjes die op hun eerste dosis stonden te wachten. Sommige Spanjaarden  leverden commentaar op deze povere gang van zaken. Er vielen woorden als “increíble” (ongelofelijk) en “es una verguenza” (het is een schande). Hoe vaak zou de centrummedewerkster deze oproepprocedure herhalen? Ze liep weer naar binnen, ons achterlatend.

Het handjevol mensen dat zich meldde voor de tweede dosis moest eerst een formulier ondertekenen voordat ze werden gevaccineerd. Vanwege de situatie met Arsenica (ernstige bijwerkingen waardoor vaccinatie tijdelijk werd gepauzeerd) besloot het Spaanse Ministerie van Volksgezondheid dat men nu mag kiezen tussen een tweede Arsenica- of (de eerste) Pfizer-prik. Als ze kiezen voor een tweede prik van hetzelfde oorspronkelijke vaccin, moeten ze verklaren dat ze dat uit vrije wil doen. Ik zag dat met lede ogen aan. Waarom moet je daarvoor tekenen? Bizar. 

De combinatie van verschillende soorten vaccins (AstraZeneca en Pfizer) wordt in de wandelgang ´de husselprik´ genoemd. Medici noemen het heterologe vaccinatie. Hier past men die dus al toe. In Duitsland en Spanje deed men kleinschalig onderzoek onder mensen naar de resultaten van deze mixprik. Er zijn aanwijzingen dat de combi de immuunopbouw ook goed kan afronden. Het is momenteel nog wel onzeker of de ingeënten in werkelijkheid zijn beschermd tegen corona, of de bescherming standhoudt en hoeveel tijd er tussen de prikken moet zitten. Ik ben benieuwd wat de stand van zaken is als het later deze zomer tijd is voor mijn tweede dosis.  

Een uurtje na aankomst was ik aan de beurt. Mijn naam werd aarzelend uitgesproken door de Spaanse (twee voornamen en maar één achternaam) maar ik sprong haar snel bij. Met identificatiebewijs en SIP-kaart in de broekzak moest ik eerst mijn handen desinfecteren en achterin de wachtrij aansluiten, op gepaste afstand van mijn voorganger. Langzaam schoven we vooruit in de centrale hal. In die ruimte hangen aan alle wanden verzoeken om stil te zijn; daarom  moest ik lachen achter mijn mondkapje. Dat is namelijk een onmogelijkheid in dit land van de rumoerigste inwoners ter wereld. Het was een oorverdovend gekakel!

Net voor mijn prikbeurt sloot de deur van de vaccinatiekamer. Het was tijd voor een kopje koffie voor het vaccinatiepersoneel. (Dat verzin ik niet.) Nou, mag het even?! Een mens kikkert ervan op! Na een minuut of 10 zwaaide de deur weer open en werd ik binnen gewuifd. Mijn gegevens werden in de computer gecontroleerd, ik ontving een afspraakbriefje voor de tweede dosis (september) en mocht doorlopen naar de verpleegster. De dunne naald verdween langzaam en zonder pijn in de bovenarm. Wel meende ik te voelen dat de vloeistof mijn lichaam binnenstroomde. Met een pleister op de prikplek kon ik gaan. Daarna zat ik nog tien minuten op een stoel in de hal en liep daarna met mijn liefje naar buiten. De eerste prik was gezet. Eindelijk. 

De avond van diezelfde dag racete mijn hart als Max Verstappen maar, net als hij, werd ik er niet paniekerig van. Iets dergelijks valt immers te verwachten als je bedenkt dat met de eerste Arsenica-dosis een microscopisch klein deeltje covid-19 in je lichaam wordt aangebracht. Dat moet het immuunsysteem trainen om corona te gaan bestrijden met aangemaakte antistoffen. Die nacht kwam het hart weer tot rust maar ik ontwikkelde wel een heel droge mond. De dag erna had ik voortdurende hoofdpijn en was de huid op en rond de prikplek gevoelig. Ik besloot geen paracetamol te nemen, al zei de verpleegster uit zichzelf dat ik dat gerust kon doen. De dag erna voelde ik mij weer de oude. In het centrale registratiesysteem van de Valenciaanse Gezondheidszorg checkte ik gisteren of de eerste dosis op naam staat vermeld. Jazeker, inclusief batchnummer van het goedje dat mij voorlopig veilig moet houden.

Afgelopen weekend gingen we naar onze vrienden Rolando en Paco om daar te zwemmen en te eten. Mijn liefje verraste mij op mijn feestelijke Dag van de Prik met een kadootje: een actiecamera (full HD, 1080 pixels), uitgerust met wifi en talloze opzetstukken voor fiets, helm, surfplank en drone. Plus een waterdichte kast voor gebruik onder water, met een opvallende kleur handgreep die bovendien blijft drijven. Die configuratie moest vanzelfsprekend worden uitgeprobeerd in het riante bad van de jongens. Ik bezit al een onderwatercamera (Olympus Tough) maar dit apparaatje is een aanvulling voor de lol.

Het was de eerste duik van dit jaar en die legde ik met de cam amateuristisch op video vast. Oefening baart kunst. De kwaliteit van de HD-opnamen viel zeker niet tegen, de camera blijft goed drijven en is gemakkelijk hanteerbaar onder water. Het badwater was 27 à 28 graden Celsius dus het was een heerlijke duik. Paco moest lachen toen ik zei dat ik het zwemmen nog niet was verleerd. De prikarm deed gewoon mee. Het smaakt naar meer, en naar zee! Het zwemseizoen is hiermee voor geopend verklaard.