Noisy

Het is niet alleen hommeles in grote delen van de wereld, het rommelt ook nogal in de aardkloot. Dat is niks nieuws. Maar afgelopen zaterdag, net na het middaguur, vond een relatief sterke zeebeving plaats -met een kracht van 5.1- in de Alboránzee, het water dat Marokko van Zuid-Spanje scheidt. Op de magnitudeschaal van bevingen is dat gemiddeld, maar voor deze regionen was dat best heftig. De beving vond plaats in de buurt van het breukvlak tussen de Afrikaanse en de Iberische (Euro-Aziatische) plaat. De zeebeving ontstond op tien kilometer diepte.

Het was op 300 kilometer afstand van onze woonplaats en de app die we gebruiken om op de hoogte te blijven, vroeg of we die voelden. Nee, we merkten niets want we dobberden op dat moment middenin de Middellandse Zee. Nou ja, niet per se middenin maar wel een eind uit de kust. We zwemmen altijd tot waar we al lang niet meer kunnen staan. Ook aan de golven zagen we het niet af; die zijn er doorgaans. We kwamen er pas achter toen we weer thuis waren en een berichtje van de app ontvingen. Zaterdag, zondag en maandag volgden talloze schokken in datzelfde gebied; allemaal rond 2.5 op de magnitudeschaal. Zelfs vanmorgen was het tweemaal raak. En inmiddels spuwt Etna, de enige levende vulkaan in Europa, ook. 

Ook in Indonesië, gelegen aan de Ring van Vuur, was het afgelopen weekend  erg onrustig. Er waren stevige aardbevingen in Sulawesi, ten zuiden van Soembawa,  Soemba en Papoe-Nieuw Guinea. Daar hebben mensen al zoveel te stellen met armoede en de bestrijding van covid-19... Miljoenen inwoners van de archipel Indonesië worden hun hele leven al door de kat èn door de hond gebeten. Kasian. 

Laatst las ik het interessante boek van Philip Dröge, getiteld ‘De schaduw van Tambora’. Het verhaalt over de stratovulkaan op het eiland Indonesische eiland Soembawa die in april 1815 uitbarstte. Het werd de grootste uitbarsting sinds mensenheugenis. Het horen en zien verging eenieder. De energie die erbij vrijkwam, staat gelijk aan 34.000 megaton TNT. Dat is de kracht van het tegerlijkertijd ontploffen van duizenden atoombommen van het Hirosjima-type! Deze verbijsterde niet alleen de plaatselijke bevolking. De enorme aswolk die na de eruptie over de wereld dreef, zorgde voor hagel op Sri Lanka en sneeuw in het zuiden van de VS. Twee natuurverschijnselen die daarvoor én daarna nooit meer zijn waargenomen. 

Het boek volgt de wolk die na de uitbarsting over de hele wereld heen trekt. De fijne, zwavelhoudende vulkanische as laat de stralen van de zon niet door en drijft met een snelheid van meer dan 200km per dag richting Europa. “De voorgaande tijd heeft mij bedrogen, de tegenwoordige tijd kwelt mij, de toekomende tijd beschouw ik met schrik”. Dat waren teksten die in 1816 op blinde muren in Vlaamse steden verschenen. Apocalyptische tijden. Met het mislukken van de oogsten komt in de hele wereld de honger en daarmee de ziektes. Getuigen zien in 1818 op Bali nog uitgemergelde lijken van mensen en dieren langs de weg. Het boek verhaalt over de eerste klimaatvluchtelingen in de geschiedenis van de mens. Goed geschreven en errug interessant! 

Op zee werd mijn aandacht getrokken door een gemotoriseerde surfplank. Mijn eerste gedachte was “weer zo´n rumoerig ding”. Voor vissen en andere zeedieren was coronatijd een zegen maar dit zomerseizoen liep het hier weer de spui(t)gaten uit! Nog nooit zag ik het zó druk op het water maar zeker niet alles was gemotoriseerd. Ik begrijp niets van dombo´s op hun jetskis. Daarin ben ik beslist niet de enige. Soms, als ik in de keuken sta te koken (oostzijde van ons huis), hoor ik hun motoren ronken. Is dat nou lol?!  

Vorig jaar zag ik in het naseizoen ver op zee iemand razendsnel van links naar rechts schieten op een relatief kleine plank, ruim een halve meter boven het water. Het ging om een efoil board, een plank die zichzelf boven het wateroppervlak kan verheffen met behulp van een draagvleugel aan de achterzijde. Je kunt zo door de lucht zweven als Aladina op haar tapijt! Als voormalig wind- en golfsurfer en als bodysurfer kreeg ik zeker fantasieën bij dit beeld. De vrijheid, ver op de Middellandse Zee surfen, met springende dolfijnen om je heen, een eindje meereizend met een migrerende walvis. Dat soort fantasieën… Daarvoor moet je eerst wel evenwichtskunstenaar worden. De surfplanksoort kost ruim €12.000.

Aan het lokale strand zag ik deze zomer voor het eerst een relatief grote surfplank gaan op eigen kracht. De tewaterlating van deze plank verliep echter tergend langzaam. De eerste persoon die erop kroop, bleef het hele ritje op zijn knieën op de plank zitten. De tweede persoon lag er constant op zijn buik op. Het waren duidelijk onervaren sufers. Het is de bedoeling dat de surfer de voeten onder de banden op de plank zet en zichzelf vervolgens laat voortstuwen. De gashendel houd je in de hand. Het waren Spanjaarden (30-plussers) die de plank nog maar net in bezit hadden. Het bleek te gaan om een e-board (electrische surfplank), zonder draagvleugel. Deze jetboard, van het merk Onean, heeft twee uitlaten, kan maximaal 35 km/per uur gaan en als je met maximale snelheid surft, kun je ruim een half uur op het water blijven. Verder rijkt de accu nog niet. Het zou tenminste twee uur duren om die weer op te laden maar er werden op het web ook langere tijden genoemd. Dit speeltje kost tussen €3.500 en €10.000, afhankelijk van het model. Kostbare hobby´s!

Ik houd van bijna alle watersporten. In augustus 2013 probeerde ik een flyboard uit bij een Spaanse watersportschool in Alicante maar het bleef bij die ene keer. Teveel geluid, te weinig natuurlijk, al was de ervaring leuk. Zwemmen en snorkelen zijn nog steeds de favorieten omdat ze zonder mechanische of electrische hulpmiddelen en in alle rust kunnen worden bedreven, zonder overlast aan anderen.

Dat gezegde hebbende, onlangs waren we weer in Cabo de Palos voor een plons en een nieuw onderwateravontuur. We arriveerden vroeg, konden dichtbij de baai parkeren en nestelden ons op het nog bijna lege strand. Zelf kom ik daar niet om aan de kant te blijven zitten dus hup, flippers, masker, action camera aan en gaan! Ik heb zo mijn eigen manier van te water gaan in een branding met stenen van ongelijke grootte. Kun je je mijn blogheader van vorige week herinneren? De dode krab met de scharen hulpeloos in de lucht? Nou zo, dus. Ik zie eruit alsof ik zojuist door een jetski ben overvaren! 

Je zou het niet zeggen maar het is een slimme manier want ik draai direct op mijn rug zodra alles zit en aanstaat, strek mij uit (d.w.z. maak mij zo plat mogelijk) en flipper behoedzaam richting dieper water, zonder dat ik ook maar in botsing kom met iets. Je kunt nu eenmaal niet lopen in dit soort water met flippers aan de voeten. Maar oefening baart kunst. Zo doe ik dat al jarenlang in gebieden met (scherp) koraal; zonder schade aan muzelluf en de omgeving. Een beproefde methode.

Langzaam maar zeker werd het drukker, zowel in het water als op het strand. Meer oranje snorkelpijpjes op het water, meer felgekleurde vinnen onder water. Meer puberende jochies die van de rotsen in het water sprongen, meer dreinende kinderen die hun zin niet kregen of naar huis wilden. Zelfs snorkelaars die, staand op de rotsen in de baai, maar niet konden stoppen met kletsen. Het was als vanouds: zet een handjevol Spanjaarden bij elkaar en het klinkt alsof er een overvolle ferry langsvaart. Weg vissen, weg rust. Tja.

Het mocht de pret niet drukken.Als je je hoofd maar in het water houdt.  Naarmate de waterstand lager en lager werd, waren ontdekkingen gemakkelijker te doen. Soms snorkelde ik net boven de dieren zodat ik ze goed kon bekijken.  Wederom zag ik een grote inktvis (pulpo) die bij het zien van mijn persoontje van kleur verschoot maar deze keer ontdekte ik ook een gewone slijmvis en een grote zeenaald, familie van het zeepaardje. Hoe leuk is dat?! De interessantste onderwaterfoto´s gaan altijd naar de jongens in Bali; zij snorkelen altijd en overal met mij mee.