Veilig en gezond vliegen

Afgelopen maandag was alles nog koek & ei in Huize Barefoot. Op dinsdag begon mijn liefje te kuchen, in de loop van de dag veranderde dat in voluit hoesten. Die hoest leek uit haar tenen te komen... Op dinsdagavond was er niet alleen gehoest en gesnotter. (Zelf deed ik mee met licht gesnuif en gekuch.) In de nacht van dinsdag op woensdag voelde zij zich ronduit slecht. Dit was geen eenvoudige verkoudheid. Ze had koude rillingen, een droge hoest die zelfs mijn bronchiën pijndeed, spierpijn en hardnekkige hoofdpijn. Pijnstillers brachten weinig verlichting. Ik zette haar met een extra kussen in de rug in bed, hopend dat ze zo wat zou kunnen ontspannen. Slapen deden we die nacht echter geen van beiden. De volgende ochtend proefde zij de aardbeien op het beschuitje niet meer. Verlies van smaak is een berucht  coronaverschijnsel... Oh-oh.

Kennelijk liepen we iets op in het vliegtuig waarmee we naar Spanje terugkeerden. Tijdens de dagen op Nederlandse bodem hielden we namelijk zo veel mogelijk afstand en droegen we een mondkapje als de situatie daarom vroeg. 

In de vlieger naar huis lapte het gros van de Nederlandse passagiers de regel van het (correct dragen van een) neusmondmasker aan hun laars. De passagiers die hun mond en neus wel voortdurend bedekten, bleken Spanjaarden te zijn. Mijn liefje zat aan het gangpad naast en voor Spanjaarden; jong en oud en allemaal met masker. Zelf zat ik aan de andere kant van dat pad, naast twee oudere Nederlandse vrouwen die in de verkeerde rij bleken te zitten. De (enige) medepassagier die op mijn rijtje van drie stoelen was gepland, was een aardige jonge vrouw die de dames liet zitten waar ze zaten. Zij ging op de stoel van een van de dames zitten.

Was ze maar wel op haar geboekte stoel gaan zitten! De vrouw direct naast mij bleek last van hevige spasmen te hebben. Af en toe moest ik wegduiken om geen elleboog- of kopstoot te krijgen. Ook zij droeg geen mondkapje. Zelf had ik geen zin om er een woord aan te wijden maar gedachten had ik er genoeg over! Mijn liefje was voor het opstijgen, met mondkapje op, naar de purser gelopen om te vragen wat de mondkapregel was tijdens deze vlucht. Die lichtte toe dat er aan boord niet zou worden gehandhaafd in de komende tweeenhalf uur. Letterlijk zei ze: “Nederlanders hebben schijt aan regels.” Tja. (En wat maakt mij dat? Een halve Spanjola?)

Ik begrijp best dat een vliegmaatschappij geen geruzie wil aan boord. Coronamaatregelen leidden in de afgelopen periode tot veel onderlinge spanningen en verdeeldheid in de maatschappij. Dan zou het wel of niet dragen van een mondkapje ook tot gedoe leiden in de lucht. Maar heeft het bedrijf niet  de plicht te zorgen voor een veilige en gezonde reis voor alle passagiers? Niet alleen coronasceptici die overal maling aan hebben of lolbroeken die met alles een loopje nemen moeten worden gehoord. Het zou goed zijn als een maatschappij als Transavia er alles aan doet om het risico op coronabesmetting tijdens vluchten tot een minimum te beperken. Je kunt toch ook op vriendelijke toon handhaven? Dat hoeft toch niet met een opgeheven vinger? Of als een volleerd Hollandse dominee? De captain riep op de heenvlucht iedereen op dat te doen en dat deed hij duidelijk en met een kwinkslag. De jonge Belgische passagiers naast mij (met mondkap) moesten er in ieder geval hard om lachen.

Als mijn zus Ineke niet plotseling en tragisch was overleden, was ik vorige week  en ook de komende maanden van dit jaar niet in een vliegtuig gestapt. Coronaregels mogen dan in een aantal landen -waaronder Nederland- grotendeels of helemaal zijn losgelaten, corona is nog niet weg uit ons leven. Een belangrijke Spaanse viroloog voorspelt dat er hier binnen een jaar weer een nieuwe coronavariant zal opduiken. We gaan het zien. 

De van origine Roemeense Nausicaa Marbe (58) verhuisde op haar 19de in haar eentje naar Nederland. Deze Telegraaf-columniste schreef een boek over haar persoonlijke ervaringen tijdens de coronapandemie, getiteld `Wachten op het Westen´. De angst die ze voelde bij het uitbreken ervan, riep herinneringen op aan haar jeugd in communistisch Roemenië. Dat was destijds een land zonder welvaart, vrijheid en democratie maar wel met censuur en gevangenissen vol politieke gevangenen.

Eerder deze week las ik een interview met haar in De Volkskrant. Daarin vertelde ze dat ze braaf twee zomers in haar tuin op vakantie was gegaan en nog steeds een mondkapje draagt in de supermarkt. Ze was een trouw volger van de coronaregels. “En ik ben ook de trut die in de biologische supermarkt klanten zonder mondkapje ging aanspreken, soms tot ruzie aan toe. Wat zij zeiden was: ik maak zelf uit wat ik draag, ik maak zelf uit of dit virus gevaarlijk is. Ik, ik, ik, ik. Je kunt ze niet aan het verstand peuteren dat een pandemie per definitie een kwestie is van wij, en niet van ik.” 

Tijdens de pandemie vond ze het non-conformistische van Nederland niet leuk. “Dat zogenaamde revolutionaire esprit: de overheid moet mij niet vertellen wat ik moet doen. Het ontkennen, door sommigen, van de pandemie. Het bestempelen van het vaccin als gevaarlijk. Het ‘kom niet aan mijn vrijheid’. Dat vind ik een verschrikkelijke houding.”

Ik deel haar boosheid en frustratie. Ook mijn liefje en ik hielden ons in de afgelopen twee jaar trouw aan alle coronaregels. Sterker: we leefden als nonnen! We zagen af van al het contact in al te grote sociale verbanden, hielden voortdurend afstand van onze dierbare vrienden, droegen het mondkapje overal, ontsmetten onze handen te allen tijde. Het was bijna religieus... Zelfs in de aanloop naar de uitvaart van mijn zus informeerde ik mijn naaste familieleden dat wij niet gingen zoenen en knuffelen met hen. 

Was al dat afzien voor niets? Liepen wij corona op omdat Transavia zich niet aan de eigen regels hield? Niet iedereen van het personeel aan boord nam het correct dragen van het mondkapje  serieus. Deze tekst trof ik op de website van de luchtvaartmaatschappij aan. ‘De manier waarop we reizen vraagt in deze tijd om meer samenwerking. Voor jouw en onze veiligheid. Wij geloven erin dat we op een veilige manier kunnen reizen als we samen verantwoordelijk zijn. Door ons verantwoordelijk te voelen, voor onszelf en onze acties. Door de juiste voorbereidingen te treffen en een mondkapje te dragen waar dat verplicht is. Zo kunnen we op pad, geïnspireerd raken en echt samen zijn. Omdat we met z’n allen #SamenVerantwoordReizen.’ 

Nou, dat bleek een lachertje in de praktijk. Er zal nog een bezwaarschrift aan het bedrijf volgen maar ik heb weinig fiducie in de klantgerichtheid van Transavia, als ik de posts van Spaanse reizigers op de Facebook-site mag geloven. 

Woensdagochtend vroeg ik de Deense buurvrouw of ze voor ons coronazelftests wilde halen bij de farmacie. (Dat deed ze subiet.) De Spaanse overheid stelde hier een maximumprijs vast: €2.94 per stuk. Voor dat bedrag hoef je het testen niet te laten. De uitgebreide beschrijving bij de testkit, inclusief plaatjes, las ik zorgvuldig door. Neus snuiten, handen wassen, onderdelen op een schone ondergrond uitstallen en aan de slag! Niet veel later stak ik voor het eerst een wattenstaafje in mijn neusgat terwijl mijn liefje boven lag te snotteren en te proesten. 15 à 20 minuten later interpreteerde ik de uitslag op mijn testcassette als ‘negatief’. Had ik alles goed gedaan..?

Vervolgens sleepte ik mijn lamlendige liefje uit bed, zette haar aan de eettafel, stalde alle onderdelen van haar testkit uit, lichtte de volgorde van handelingen toe, spoorde haar aan het wattenstokje toch echt dieper in die Nase te steken en wachtte met haar het resultaat af. Ook negatief. Dat kon geen toeval zijn. 

Zij keerde gelaten naar bed terug, met een kopje gekookt water en vergeperst sap van citroenen uit eigen boom. Die komen nu extra goed van pas. Zo thuisdokteren we voort...   

Die uitslagen waren niet alleen goed nieuws want corona wil je echt niet krijgen (denk aan het lot van de mensen met long covid!). Het voelde vooral als rechtvaardiging van twee jaar lang, twee ellenlange jaren, leven als nonnen. In langdurige afzondering en met strenge regels. Geen leven in de Heere maar niet-leven om corona te weren! 

De volgende vraag doemde alweer op in mijn hoofd: wat hebben we dan, in min of meerdere mate, onder de leden? Wellicht vloog de griep met ons mee terug? Ook influenza is een virus dat zich door de lucht verspreidt. Dat zou dan de allereerste keer zijn in ons beider leven dat we griep kregen. Met dank aan Transavia. Zelf bleef ik de afgelopen dagen thuis, in zelfgekozen quarantaine (al hoefde dat niet). Je wilt een ander immers niet besmetten, niet met corona noch met griep. Het is immers een kwestie van wij. Mijn liefje is nog steeds in huispak, heeft nu een snotkop en klinkt als een schorre kip. Maar geen hersenmist! It ain´t over till it´s over. 

Omdat het aantal coronabesmettingen ook weer oploopt in onze autonome regio Valencia, wordt het verplicht dragen van een mondkapje in binnenruimten voorlopig niet afgeschaft. Zelf vermoed ik dat de bestuurders tijd willen rekken tot na de semana Santa (de heilige week voor Pasen), een massa-evenement in dit land. Wij, nonnen, zullen echter bij die festiviteiten ontbreken.