Jaar van de Huismus

Wat heb ik in hemelsnaam met koeien? Jaren geleden dacht ik een fossiel bot te hebben gevonden op een strand in Nederland. Dat bleek van een recente koe te zijn. Mijn vorige blog (getiteld 'Ontdekkingen') ging over de laatste vondst die ik deed aan de oever van een grote rivier in Colombia. Daar trof ik een nogal grote kies aan waarvan ik hoopte dat het van een inheems interessant dier zou zijn. Nou, niets is minder waar! 

Het witte gevaarte kwam uit de bek van een koe. (Of moet ik mond zeggen?) Volgens Alice van Duijn -goede oude Alice van Naturalis die al jarenlang mijn vragen helpt beantwoorden- zou het gaan om een plooikies van een planteneter. Dat is een kies met een ribbelige bovenkant, vooral bestemd om te kauwen. Heb ik weer. 

Over het grijze pluizenbolletje dat in december uit de gesnoeide boom waaide, wist verenexpert Guido van het team (verenexperts bestaan dus) te melden dat het een prooirest is van een kleine vogel. Guido dacht in eerste instantie aan een tjiftjaf (hier komt de Iberische tjiftjaf voor) maar het kan een prooi zijn van tientallen andere kleine vogelsoorten. Onder dat bolletje veren moet nog een stukje huid zitten want anders waren de veertjes los geraakt. Door uitdroging is de huid kromgetrokken en vormde zo een bolletje. Dus wederom geen bilaterale gynandromorfe groene suikervogel. 

Ik heb niets met onwelwillende boeren, al vind ik koeien grappige dieren. Ik heb ook niets met organisaties of mensen die hen vertegenwoordigen. Tijdens de reis door Colombia dacht ik niet één seconde aan Caroline van der Plas, Mark van den Oever of Bart Kemp en hun kompanen. Zelfs niet aan Geert Wilders, het formatieproces of Donald Trump. Kom er eens om! Ik heb ook geen letter gelezen in een Nederlandse app of krant en het lezen voor het plezier (boeken) beperkte zich tot slechts drie bladzijden. Dat waren de laatste pagina’s van een eerdere roman van Tommy Wieringa waaraan ik op de Spaanse sofa was begonnen. Daarna ging de reader weken niet aan. Ik miste het niet, ook een unicum. 

Maar nu we weer thuis zijn, is die situatie radicaal veranderd. Ik lees dagelijks weer een paar uurtjes op mijn reader, bekijk de NOS-app een paar keer per dag en lees de digitale Volkskrant van voor naar achter. Het oude-vertrouwde patroon. Gek genoeg is de wijde wereld in Spanje kennelijk dichterbij dan in Colombia. Dat is minder verwonderlijk dan het klinkt want een nieuw land met eigen ogen ontdekken, neemt veel tijd en energie in beslag. En dan al die foto’s nog... 

Er is niets mis met een vertrouwd dagritme al heb ik wel een broertje dood aan al te veel routine. Dat zit in de aard van dit beestje. Ik wil afwisselend leven, koken, lezen enzovoort. Alleen mijn liefje hoeft niet te worden afgewisseld (nou ja, meestal dan.) De keuzen die ik maakte tijdens mijn werkzame leven waren daarvan eveneens een afspiegeling. Als consultant werkte ik jarenlang met telkens nieuwe klanten die nieuwe problemen aandroegen. Die mocht ik dan samen met hen oplossen. Soms kon ik mijn tanden ergens op stukbijten maar dat vond ik juist leerzaam en vermakelijk. Daarna stapte ik over naar een ander project. Daar was nauwelijks sleur. Alhoewel veranderingsmanagement eveneens eigen regels en modi kent en elk adviesbureau eigen methoden hanteert, was het werk juist afwisselend en werd het nooit ‘een baantje’. Never a dull moment! Daaraan kun je verslaafd raken, weet ik nu. (Wat ik ook weet, is dat sleur bij het leven hoort en nooit helemaal is te vermijden.)

Logo van de Vogelbescherming

Als we nu te vaak hetzelfde doen, begin ik te schuiven op mijn stoel. Het leven is te kort voor al te veel herhaling! Leven als mijn Spaanse buurman Jesús, die nooit op stap gaat, nooit op vakantie gaat en altijd thuiszit (liefst ook nog binnen), is voor mij een nachtmerrie. Maar ja, 2024 is wel het Jaar van de Huismus! Ondanks de onderhoudende boeken die ik wekelijks lees, zouden de muren dan op mij afkomen. Maar ieder mens vult het leven anders in. 

Op Netflix is sinds medio december een 10-delige animatieserie te zien die is getiteld ‘Carol & the End of the World’. Het is een absurdistische maar ook ontroerende en melancholische ode aan routine en regelmaat. En uiteindelijk aan vriendschap als Carol langzaam en tegen de stroom in banden krijgt met mensen in haar leven. En dan zegt de recensent van de oude-vertrouwde Volkskrant: “Natuurlijk kun je naar Nepal vertrekken maar wellicht vind je de zin van het leven ook bij een happy hour in de buurtkroeg [...].” Dat galmde na. 

Een leven als gepensioneerde in Spanje is relatief eenvoudig. Er is hier veel ruimte, prachtige natuur en een rijkdom aan immaterieel erfgoed binnen de eigen landsgrenzen, een fantastisch klimaat, eindeloze stranden en een uitnodigende zee, heerlijke tapas. Je krijgt veel waarde voor je euro. Het is niet voor niets dat steeds meer Nederlanders hun geboortegrond verwisselen voor España. Nederland wordt voller, duurder en onverdraagzamer. Mijn liefje en ik emigreerden vroeg in ons leven maar dat verveelt niet; tenminste niet vaak. 

Tijdens onze recente reis door Colombia constateerden en ervoeren we dat Colombianen uiterst aimabel zijn. Je zou ze levenskunstenaars kunnen noemen. Daarbij vergeleken lijkt de gemiddelde Spanjaard (bestaat die?) een zuurpruim en een gedeprimeerd type. Ik weet niet of de statistieken mijn uitspraak onderschrijven maar sinds onze thuiskomst let ik erop en meen ik mijn wellicht ongefundeerde gedachte bevestigd te zien in bijna iedere voorbijganger. Sombere kleding, grauwe koppen. In 2023 stond Spanje op plek 32 van de World Happiness Index (wel een heel eind boven Colombia). Spanje is in Europees verband het een na ongelukkigste land van dit continent. (Alleen Hongarije is ongelukkiger.) 

We wonen ook al meer dan twintig jaar niet meer in een grote stad. In mij zit na al die jaren nog wel een beetje stadsheid, in mijn liefje totaal niet meer (als het er al ooit heeft ingezeten). Zij kan niet meer aarden in een drukke stad. Als je hier grotestadse cultuur wilt opsnuiven, moet je eropuit. Musea, theaters en sterrenrestaurants hebben we maar wel op tenminste een uurtje rijden van ons huis. Voorheen hadden we een bioscoop in de eigen woonplaats maar die ging helaas tenonder ten tijde van de pandemie. Een groot gemis, wat mij -filmfan-  betreft. 

Soms heb ik moeite met de beperkingen die leven in een buitenland met zich meebrengt. Zo wilde ik mij onlangs abonneren op Pathé Thuis om films te kunnen bekijken vanaf de eigen bank. Iets dat een aantal van onze vrienden in Nederland met plezier doet. Mijn liefje had haar zinnen gezet op twee films: ‘Past Lives’, een romantisch drama van de Koreaanse filmproducente Celine Song en ‘The Old Oak’, een sociaal-dramatische Europese co-productie over mensen die zich in de steek gelaten voelen door de maatschappij.

Dus ik downloadde de app op de smart-TV en wilde mij registreren als kijker. Nee dus. Dat kan niet vanuit hier. Je kunt dat alleen doen vanuit Nederland, terwijl je de films wel kunt zien op je mobiele apparaten als je naar een buitenland -als Spanje- reist. Snap jij dat?! En dan die geoblocking waarop we hier regelmatig stuiten. Ook ergerlijk. Wanneer verdwijnt dat eens?! Dat is niet meer houdbaar in dit digitale tijdperk en in het leven van digitale (en grijze) nomaden. Grensoverschrijdend onrecht, dat is het. Ik gruwel van dit soort kwesties, krijg er een snertbui van. En op haar beurt krijgt mijn liefje daar dan weer last van. Tja.